ความฝันแรก (12)

[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]

[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]

[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]

<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 22>

3. ความฝันแรก (12)

****

เขาต้องการที่เงียบสงบ

ที่ที่ไม่มีใคร

สถานที่ที่ไม่มีใครรบกวนเขาได้

ด้านหลังลานฝึก

มีเนินเขาเตี้ยๆ อยู่

อารอนนั่งลงบนยอดเนิน

เขามองไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าอย่างเงียบๆ

แสงสนธยาที่ไม่เคยจางหาย

ใบไม้ร่วงหล่นลงมาท่ามกลางแสงนั้น

เขาแค่นั่งนิ่งๆ

ยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ใจเขาก็ยิ่งบอบช้ำมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงไม่คิด

ความรู้สึกนี้จะไม่คงอยู่ตลอดไปอย่างแน่นอน

เขาจะลืมมันและกลับไปพยายามอีกครั้งในไม่ช้า

"ทำอะไรน่ะ? ดูเศร้าจัง"

อารอนมองไปด้านข้าง

เด็กชายยิ้มอย่างสดใส

เขามักจะมีสีหน้าแบบนี้เสมอ

ราวกับว่าเขาเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างในโลก

"ผมแค่นั่งพักครับ"

อารอนตอบสั้นๆ

"ก็นั่งพักในลานฝึกสิ ทำไมต้องออกมาไกลขนาดนี้ด้วย?"

"..."

"ให้ฉันเดาดูไหม?"

อารอนข่มความอยากที่จะตะโกนใส่เด็กชาย

ปล่อยเขาไว้คนเดียวเถอะ

"นายรู้สึกถึงกำแพง ใช่ไหม?"

"..."

"ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน หรือโชคจะเข้าข้างแค่ไหน ก็รู้สึกเหมือนไม่มีทางไล่ตามคนอื่นทัน ความรู้สึกที่คุณค่าในตัวตนของนายถูกปฏิเสธ นายมาที่นี่เพื่อจะก้าวข้ามมัน แต่......"

เด็กชายพูดต่อ

"สุดท้ายนายก็ยังรู้สึกถึงมันอยู่ดี มองไปข้างหน้าก็เจอแต่กำแพง"

"ถ้าจะเยาะเย้ยก็เชิญตามสบายเถอะครับ"

"หืม? ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นสักหน่อย เด็กน้อยคนนี้นี่มันคิดมากจริงๆ"

อารอนไม่ตอบ

การโต้ตอบกับเด็กชายมีแต่จะทำให้เขาเสียเปรียบ

อารอนและซาจินเรียนรู้ความจริงข้อนี้จากประสบการณ์หลายครั้ง

"ว่าแต่"

เด็กชายพูดขึ้น

"หมอนั่นนี่มันสุดยอดจริงๆนะ พัฒนาไปถึงระดับกลางขั้นสูงแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป การไปถึงระดับสูงก็คงไม่ยาก"

เขาไม่เข้าใจเจตนา

เด็กชายกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่หรือเปล่า

หรือกำลังพยายามช่วยเหลือเขา

"ระดับสูง......"

เมื่อ 1 ปีก่อน ทักษะการใช้อาวุธของซาจินยังอยู่แค่ระดับกลางขั้นกลาง

แต่ตอนนี้ เขากำลังเล็งไปที่ขั้นต่อไป เกินกว่าขั้นสูง

ตั้งแต่ระดับสูงเป็นต้นไป ถือเป็นอาณาจักรของผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริง

"เขาคงมีแววมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ถ้าหมอนั่นมีข้อเสียอะไรสักอย่าง ก็คงเป็นการที่เขาควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ พวกอัจฉริยะก็เป็นแบบนี้แหละ เพราะคนรอบข้างคอยยกยอปอปั้น เลยทำตัวเหลวไหล"

เด็กชายมองไปด้านหลัง

ซาจินคงกำลังฝึกฝนอยู่ในลานฝึก

"นายก็รู้ใช่ไหม? ว่าหมอนั่นเปลี่ยนไปแล้ว"

"......ครับ"

"ต่อให้อารมณ์เสีย โมโห หรืออาละวาดมากแค่ไหน ก็มีคู่ต่อสู้ที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ มีสถานการณ์ที่เขาต้องอดทน แค่รู้เรื่องนี้ หมอนั่นก็เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่นายขอให้เขาสอน…ดีแค่ไหนแล้วถ้าเขาไม่ตบหน้านาย"

ถ้าเป็นเมื่อก่อน

สลาจินอาจจะหัวเราะเยาะและเมินเฉยต่อคำขอของอารอน

แต่เขาเปลี่ยนไปแล้วหลังจากได้พบกับเด็กชาย

เขาเรียนรู้ที่จะซ่อนอารมณ์ของตัวเอง

เรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

เรียนรู้ว่ามีสถานที่ในโลกนี้ที่เขาไม่สามารถไปถึงได้ด้วยพลังของตัวเองเพียงอย่างเดียว

เขาเรียนรู้ความอ่อนน้อมถ่อมตน

'สลาจิน......'

อารอนนึกถึงตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

ท่าทางที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ภาพที่เขาชักดาบออกมาและอาละวาดอย่างไร้เหตุผล

ภาพที่เขาระเบิดอารมณ์และตะโกน

'แต่ตอนนี้'

เขาเปลี่ยนไปแล้ว

ในเวลาเพียง 1 ปี เขากลายเป็นคนละคน

แม้กระทั่งตอนนี้ซาจินก็ยังช่วยดูแลการฝึกของอารอน

เขาคิดอย่างจริงจัง พูดคุย และพยายามช่วยเหลืออารอน โดยบอกว่าอารอนยังขาดอะไร และควรฝึกอย่างไร

เป็นอารอนเองที่ตามเขาไม่ทัน

"เขาทำได้ยังไงครับ?"

อารอนถาม

ถ้างั้น การยั่วยุในตอนแรกก็เป็นสิ่งที่เขาจงใจทำด้วยหรือเปล่า?

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่ซัดหมอนั่นให้หมอบทุกครั้งที่เจอกัน เขาก็จะสงบลงเอง ใช้เวลาแค่เดือนเดียว"

หนึ่งเดือน

เป็นช่วงเวลาที่อารอนขลุกอยู่แต่ในห้องเพื่อเรียนรู้ทฤษฎีการต่อสู้

ระหว่างนั้น ทั้งสองคนคงมีปฏิสัมพันธ์กันพอสมควร

"น่าหงุดหงิดไหมล่ะ?"

"ครับ?"

"ก็ใช่น่ะสิ หมอนั่นสามารถเอาชนะอุปสรรคที่ขัดขวางการพัฒนาของเขาได้ในเวลาแค่เดือนเดียว"

มองแบบนั้นก็ได้เหมือนกัน

"ตอนแรกฉันบอกว่าต่อให้เขาเก่งขึ้น ก็คงติดแค่ 100 อันดับแรก แต่ตอนนี้ ฉันก็ไม่แน่ใจแล้ว เขาอาจจะไปได้ไกลกว่านั้นก็ได้ พวกอัจฉริยะมันก็เป็นแบบนี้แหละ แค่อยู่เฉยๆ ก็เก่งขึ้น เก่งขึ้นอย่างประหลาด เก่งขึ้นอย่างน่าพิศวง"

เด็กชายพึมพำขณะมองไปยังที่ไกลๆ

ทันใดนั้น เขาก็มองมาที่อารอน

"แล้วนายล่ะ?"

"ผมเหรอครับ?"

"นายเอาชนะมันไปได้แค่ไหนแล้ว? ผ่านมาตั้งปีนึงแล้ว นายได้เรียนรู้อะไรบ้างจากที่นี่?"

"......ผม"

อารอนเงียบไป

เขาควรจะพูดอะไรดี?

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง! ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยนี่!"

"..."

"อ่าฮะ! ในขณะที่หมอนั่นเรียนรู้ความอ่อนน้อมถ่อมตน เรียนรู้ความเยือกเย็นและสุขุม เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ และปูทางไปสู่ระดับต่อไป อารอนของเรากลับไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย!"

เด็กชายปรบมือ

สีหน้าของเขาเหมือนกำลังชื่นชม

"แต่เยี่ยมมาก! ยืดอกได้เลย นายน่ะ เป็นอัจฉริยะ!"

"พูดอะไรครับ? ผมเป็นอัจฉริยะเหรอ?"

"ก็คือนายน่ะ......"

เด็กชายวางมือบนไหล่ของอารอน

"เป็นอัจฉริยะแห่งความพยายามไงล่ะ!"

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay , ลงแบบราคาถูกแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับ หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิก กระซิก ;-;