ความฝันแรก (11)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 22>
3. ความฝันแรก (11)
****
เด็กชายเดินผ่านระหว่างซาจินกับอารอน
ก่อนหน้านี้ ซาจินคงชักดาบออกมาทันที
แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าการทำแบบนั้นไม่มีประโยชน์
"นายกับอารอนน่ะอยู่กันคนละโลกเข้าใจไหม?"
"หมายความว่ายังไง?"
เด็กชายหัวเราะเยาะคำพูดรุนแรงของซาจิน
"การอธิบายสีแดงหรือสีน้ำเงินให้คนตาบอดฟัง มันคงไม่มีประโยชน์หรอก ใช่ไหมล่ะ?"
"หมายความว่ายังไง?"
"เฮ้อ พวกอัจฉริยะนี่มันไร้น้ำใจจริงๆ"
เด็กชายยักไหล่อย่างขี้เล่นแล้วพูดว่า
"สิ่งที่นายทำได้ง่ายๆ น่ะ สำหรับเรามันยากเย็นแสนเข็ญ เข้าใจไหม?"
ดูเหมือนเขาตั้งใจจะก่อกวน
ซาจินนิ่งเงียบ
ถ้าเขาปล่อยให้อารมณ์พลุ่งพล่านอีกครั้ง เขาจะเป็นฝ่ายแพ้
"นี่ สำหรับพวกนายอย่างนาย การหายใจคืออะไร? มันง่ายมากใช่ไหม แค่สูดหายใจเข้า แล้วก็ปล่อยออก จบ! หลับตาทำก็ยังได้ ไม่ต้องคิดอะไรเลย แต่สำหรับเรามันไม่ใช่อย่างนั้น"
ดวงตาของเด็กชายจับจ้องไปที่อารอน
อารอนครุ่นคิดถึงความหมายของคำพูดนั้น
"เข้าใจไหม? ก่อนที่เราจะหายใจได้ เราต้องขยับกะบังลมก่อน มันเป็นกล้ามเนื้อที่ติดอยู่ใกล้ๆ ซี่โครง ซึ่งจะหดและคลายตัวเพื่อให้อากาศเข้าและออก"
เด็กชายยิ้ม
"แล้วเราจะขยับกะบังลมได้ยังไง? ในบรรดาากล้ามเนื้อมากมายทั่วร่างกาย เราต้องรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของกะบังลมก่อน ใช่ไหมล่ะ? แล้วไงต่อ? เราต้องเรียนรู้วิธีควบคุมกล้ามเนื้อนั้นด้วยการฝึกฝนอย่างหนัก แล้วต่อไปล่ะ? เราต้องลองผิดลองถูกเพื่อเรียนรู้ว่าต้องหดตัวมากแค่ไหนถึงจะให้อากาศเข้าออกปอดได้ แล้วต่อไปล่ะ? แล้วขั้นต่อไปของขั้นต่อไปล่ะ?"
"นายต้องการจะพูดอะไร?"
"สิ่งที่นายทำได้เป็นธรรมชาติ สำหรับเรามันยากลำบากมาก"
มุมปากของเด็กชายยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกว้าง
เหมือนกำลังเยาะเย้ยอะไรบางอย่าง
"เข้าใจไหม?สามัญสำนึกของเรามันต่างกัน แม้จะเป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่จริงๆ แล้วค่าสถานะของเรามันต่างกัน ถ้าอยากเดิน นายก็แค่เดิน แต่เราต้องเริ่มจากการค้นหาว่าต้องขยับกล้ามเนื้อส่วนไหน"
"..."
"ถ้าอยากช่วยจริงๆ ก็ลดระดับตัวเองลงมาสิ เหมือนตอนที่เล่นกับเด็กๆ ไงล่ะ? แค่กลับไปสู่ความไร้เดียงสาที่ไม่รู้อะไรเลยก็พอ"
เด็กชายพูดจบ
จากนั้นเขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เหมือนตอนที่ปรากฏตัวครั้งแรก
ทั้งสองมองไปยังที่ที่เด็กชายเคยยืนอยู่
"อย่างนี้นี่เอง"
ครู่หนึ่ง
ซาจินเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างจึงพูดขึ้น
"มาเริ่มกันใหม่ จับหอกขึ้นมาสิ"
"ครับ เข้าใจแล้ว"
อารอนจับหอก
"ลองทำท่าแทงหอก ตามที่นายรู้จัก"
ท่วงท่าที่ทำมาแล้วนับแสนครั้ง
อารอนจัดท่าอย่างรวดเร็ว
"ฉันจะอธิบายอย่างละเอียด ฟังให้ดีนะ ว่าทำไมเท้าซ้ายต้องก้าวไปข้างหน้า ทำไมเท้าขวาต้องไปข้างหลัง ทำไมต้องจับหอกแบบนี้ ฉันจะอธิบายทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ ถ้าสงสัยอะไรก็ถามได้เลย"
"......ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"
"ถ้าคำพูดของเจ้าเด็กนั่นถูกต้อง นี่เป็นวิธีเดียวที่นายจะเรียนรู้ได้ ท่องจำทุกท่วงท่าและการเคลื่อนไหวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วจดจำความหมายของมันทั้งหมด"
อารอนกลืนน้ำลาย
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฝึกแบบนี้
'ท่องจำทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ?''
แม้มันไร้สาระ แต่ก็เข้าใจได้เช่นกัน
ถ้าไม่ใช่วิธีนี้
ถ้าไม่ใช่วิธีที่บ้าบิ่นแบบนี้ คนโง่เขลาอย่างเขาคงก้าวหน้าไม่ได้
'หมอนั่น ช่วยเขางั้นเหรอ'
เขาไม่เข้าใจเจตนา
ตอนแรกเขานึกว่าเด็กชายปรากฏตัวขึ้นเพื่อเยาะเย้ยเขา
แต่หลังจากฟังคำพูดของเด็กชาย ซาจินก็เข้าใจอะไรบางอย่างและเปลี่ยนวิธีการ
เป็นไปตามที่เด็กชายพูด
ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กชาย ความคิดเห็นของทั้งสองอาจไม่ตรงกัน และพวกเขาอาจเสียเวลาไปอย่างไร้ค่า
เนลม์ไฮมฟ์ถือเป็นหนึ่งในบัญชีที่แข็งแกร่งที่สุด
และในหมู่พวกเขา ซาจินก็เป็นดาวรุ่งพุ่งแรง
พรสวรรค์โดยกำเนิดและมุมมองเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ของเขาต้องอยู่ในระดับที่สูงกว่าคนอื่นมาก
มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเข้ากันได้กับอารอนผู้ทึ่มทื่อ
และเด็กชายก็ทำให้เขายอมรับความจริงข้อนั้น
'เขาคิดอะไรอยู่?'
ในวันแรก เด็กชายปฏิเสธความหมายของความพยายามอย่างสิ้นเชิง
และตอนนี้ เขาก็บอกวิธีฝึกที่เหมาะสมกับอารอน
เขาไม่รู้ว่าเด็กชายต้องการอะไร
แต่ไม่ว่าเจตนาของเด็กหนุ่มจะเป็นเช่นไรก็ตาม มันไม่สำคัญ
อารอนไม่คิดจะยอมแพ้
เพราะถ้าเขาทำอย่างนั้น ช่วงเวลาแห่งความผิดหวังและความกลัวทั้งหมดที่เขาผ่านมาจะสูญเปล่า
——————————————————————————————————————
ฟิ้ว!
หอกพุ่งออกไป
ฉึก!
หน้าอกของหุ่นฟางถูกเจาะทะลุ
"..."
อารอนเก็บหอกอย่างไม่แสดงอารมณ์
จากนั้นเขาก็แทงหอกใส่หุ่นฟางอีกครั้ง
ปลายหอกส่งเสียงแหลมเล็ก
เวลาผ่านไปหนึ่งปีแล้วนับตั้งแต่เขามาที่นี่
อารอนเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ แต่มั่นคง
ถ้าเป็นเมื่อก่อน
เขาต้องจัดท่าทางเพื่อให้เกิดพลังในการแทง
แต่อารอนในตอนนี้สามารถใช้ท่าแทงแบบเดียวกันได้ในขณะที่อยู่ในท่าทางปกติ
ไม่ว่าสถานการณ์ใด
ไม่ว่าท่าทางใด
เขาก็สามารถแทงได้อย่างรุนแรง
"ฮึ่ม"
แน่นอนว่า เขาไม่ได้เข้าใจหลักการ
มันเป็นผลมาจากวิธีการฝึกฝนที่ประมาทอย่างยิ่ง
เขาจดจำทุกท่าทางและการเคลื่อนไหวของการแทง
ฟิ้ว!
ฉึก!
การแทงต่อเนื่องอีกครั้ง
แม้ว่าท่าทางจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่แทง แต่พลังก็ไม่ได้ลดลงมากนัก
"นี่มัน ไม่ใช่"
อารอนพึมพำ
สีหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจ
มองอย่างเป็นกลาง อารอนแข็งแกร่งขึ้นมาก เขาสามารถแทงได้ทุกที่ทุกเวลา
แต่สิ่งที่อารอนต้องการรคือ
มันไม่ใช่ความแข็งแกร่งแบบผิดรูปผิดร่างเช่นนี้
'เขาไม่เข้าใจหลักการของพลัง วิธีสร้างมัน...'
หนึ่งปีในที่นี้ เท่ากับมากกว่าสองปีในโลกภายนอก
เขาสามารถลดกิจกรรมทางร่างกายให้น้อยที่สุดและทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการฝึกฝน
และอารอนก็ทำอย่างนั้นจริงๆ
เขานอน เรียนหนังสือ และกินข้าว นอกเหนือจากนั้น เขาก็ใช้เวลาอยู่ในลานฝึก แทงและฟันหอกไปวันๆ
แต่ก็ไม่มีผลลัพธ์
'ถ้าไม่รู้จัก 'พลัง' ก็ไปต่อไม่ได้'
ซาจินพูด
เขาสามารถสอนได้
เขาสามารถอธิบายได้อย่างละเอียด
แต่ถ้าอารอนไม่เข้าใจและทำให้มันเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่สามารถไปสู่ขั้นต่อไปของการใช้หอกได้
แค่จำท่าทางได้ ไม่เพียงพอ
แม้ว่าเขาจะลดระดับลงมาและอธิบายตั้งแต่ต้น แต่อย่างไรก็ตาม อารอนก็ต้องเข้าใจมันด้วยตัวเอง
เหมือนกับว่าถ้าไม่เข้าใจหลักการบวก
ก็ไม่สามารถคูณได้
จนถึงตอนนี้ อารอนก็แค่จำผลลัพธ์ว่า '1+1=2'
เขาจำได้ว่า '2+2=4', '3+3=6' และ '4+4=8'
แต่ถ้าถามว่า '24+3=?' หรือ '9+35=?' ' เขาจะตอบไม่ได้
เพราะเขาจำแค่ผลลัพธ์
ไม่ได้เข้าใจหลักการ
ในสถานะเช่นนี้ เขาไม่สามารถทำการลบได้ ไม่ต้องพูดถึงการคูณหรือหาร
กล่าวคือ อารอนเติบโตขึ้นในแนวนอน แต่ไม่ได้พัฒนาขึ้นในแนวตั้งเลย
‘......’
ความรู้สึกเจ็บแปลบที่มือ
เขามองลงไปเห็นผ้าพันแผลที่พันรอบฝ่ามือของเขาเปื้อนเลือด
ดูเหมือนว่าบาดแผลจะเปิดออกอีกครั้งระหว่างการแทงหอก
อารอนหยิบผ้าพันแผลออกมา
เมื่อแกะผ้าพันแผลเก่าออก ก็เห็นรอยแผลเป็นและสะเก็ดทั่วมือของเขา
เขาพันผ้าพันแผลอย่างเงียบๆ
มือของเขาที่ถูกกรีดและมีหนังด้านนับร้อยครั้งรู้สึกปวดแสบปวดร้อน
เขาเคยได้ยินว่าอย่าคาดหวังรางวัลจากความพยายาม
ขณะพันผ้าพันแผล อารอนมองไปข้างหลัง
เขาเห็นซาจินกำลังฝึกฝนอยู่
ซาจินหลับตาและค่อยๆ ฟันดาบลง
เขาใช้เวลาหลายนาทีเพื่อทำซ้ำการเคลื่อนไหวฟันลงที่ควรจะเสร็จใน 1 วินาที
เหงื่อไหลท่วมตัวเขา บ่งบอกว่ามันเป็นงานที่หนักหนาสาหัส
อารอนไม่เข้าใจความหมายของการฝึกนั้นเลย
แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน
ช่องว่างระหว่างเขากับซาจินกว้างขึ้นกว่าตอนที่เขามาถึงที่นี่มาก
ในขณะที่อารอนทุ่มเทให้กับความพยายามที่ไร้ความหมายด้วยการท่องจำท่าแทงต่างๆ
ซาจินก็หลุดพ้นจากหุ่นฟาง เข้าสู่โลกของตัวเอง และเข้าใจวิธีฝึกฝน
ก่อนหน้านี้ พวกเขาเคยประลองกันโดยตรง
แน่นอนว่าอารอนล้มลงทุกครั้งที่เข้าปะทะ
แต่เดี๋ยวนี้ แม้แต่การประลองก็ยังยาก
เพราะความแตกต่างในระดับฝีมือทำให้ประสิทธิภาพลดลง
อารอนก็เป็นแบบอารอน ซาจินก็เป็นแบบซาจิน
ระยะห่างระหว่างทั้งสองไกลเกินไป การประลองจึงไร้ความหมาย
'เขาแข็งแกร่งขึ้นขนาดไหนแล้วนะ?'
ถ้าถามซาจินก็น่าจะตอบ
แต่อารอนคงไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำตอบนั้น
เพราะพวกเขาอยู่ในโลกที่ต่างกัน
'ความรู้สึกนี้'
อารอนยิ้มอย่างขมขื่น
เขาเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน
ณ สถานที่ห่างไกล ไม่ใช่ที่นี่
มีฮีโร่ชื่อ 'ฮาน' ที่อยู่เหนือกว่าเขา
มีฮีโร่ชื่อ 'เจนน่า' ที่เป็นเหมือนเพื่อนร่วมรุ่น
และมีฮีโร่ชื่อ 'เวคิส' ที่ถือได้ว่าเป็นรุ่นน้อง
พวกเขาเริ่มต้นจากจุดเดียวกัน
แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาก็ก้าวไปข้างหน้า
อารอนล้าหลังพวกเขามาก
พวกเขาห่างออกไปเรื่อยๆ
ภาพหลังของพวกเขา
ถ้าเขาตามพวกเขาได้ แม้จะล้าหลังไปบ้างก็ตาม
ถ้าเขาสามารถช่วยเหลือได้
'......นี่มัน'
ความรู้สึกนี้คือความเคารพต่อพวกเขาหรือเปล่า?
หรือเป็นความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยเหลือได้?
หรือบางที
มันอาจเป็นความรู้สึกที่น่าเกลียดและสกปรกยิ่งกว่านั้น
'ความอิจฉา......งั้นเหรอ'
ทำไมต้องเป็นเขาด้วย
ทำไมต้องเป็นเขาแค่คนเดียว
เขาพยายามมากกว่านะ
เขาต้องการมันมากกว่านี้
แต่พวกเขา
พวกนั้น
ทุกสิ่งที่อารอนทุ่มเทแรงกายแรงใจทำมา
พวกเขากลับ…
….ทำมันได้อย่างง่ายดาย ยิ้มเยาะ เยาะเย้ย ประหนึ่งว่ามันไร้ค่า
ทำลายมัน
ก้าวข้ามมัน
พวกเขาทำให้สิ่งที่ไม่ธรรมดา กลายเป็นเรื่องธรรมดา
พวกเขาค่อยๆ กัดกร่อนคุณค่าในตัวตนของอารอน
"เฮ้อ"
บางครั้งมันก็ยากที่จะทน
เขาไม่สามารถอยู่ในที่แห่งนั้นได้อีกต่อไป
อารอนเดินออกจากลานฝึกราวกับถูกสะกดจิต