บทที่ 42 ความภักดีและการทรยศ

บทที่ 42 ความภักดีและการทรยศ

“บิดาบุญธรรมเอ๋ยบิดาบุญธรรม ตอนนี้พูดแบบนี้ เจ้าคิดว่ายังมีประโยชน์อีกงั้นหรือ?” ซูซินมองหู่ซานเย่ ส่ายหน้าเบาๆ

“จริงๆ แล้ว พวกเราไม่จำเป็นต้องมาถึงจุดนี้ เจ้าเป็นบิดาบุญธรรมของข้า ข้าได้พึ่งพาเจ้าจึงสามารถยืนหยัดในพรรคเหยี่ยวเหินได้ หากเจ้าไม่คิดจะเล่นงานข้า ไม่ว่าจะเป็นเงินค่าคุ้มครองของถนนไคว่ฮั่วหลินหรือเขตหย่งเล่อ ข้าจะไม่หักแม้แต่เหรียญเดียว แล้วเหตุใดเจ้าจึงต้องบีบบังคับข้าเช่นนี้?”

ใบหน้าของหู่ซานเย่ซีดเผือด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเสียใจหรือความโกรธแค้นในใจกันแน่!

ซูซินไม่รอให้หู่ซานเย่ตอบ กล่าวต่อว่า “จริงๆ แล้ว แม้เจ้าจะไม่พูด ข้าก็พอจะเดาได้ เจ้ากำลังหวาดกลัวความแข็งแกร่งที่กำลังเติบโตของข้า เจ้ากลัวว่าจะควบคุมข้าไม่ได้ ดังนั้นเจ้าจึงคิดจะปราบปรามข้า เล่นงานข้า

แม้แต่เฉินเต้า บุตรบุญธรรมที่เจ้าเลี้ยงดูมากว่ายี่สิบปี เจ้ายังไม่ไว้ใจ แล้วจะให้เจ้ามาไว้ใจข้าได้อย่างไร? พูดตามตรง หู่ซานเย่ เจ้าไม่เคยไว้ใจใครเลย!”

หู่ซานเย่ถอนหายใจยาว พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ซูซิน เจ้าต้องการอะไรกันแน่? เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าควรรู้ว่า หากเจ้าฆ่าข้า เจ้าจะไม่มีทางอยู่ในพรรคเหยี่ยวเหินได้อีกต่อไป!”

“บิดาบุญธรรม เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้าไม่ได้คิดจะฆ่าเจ้า” ซูซินส่ายหน้า

“แล้วเจ้าต้องการอะไร?”

“ข้าแค่อยากให้เจ้าไปบอกหัวหน้าพรรคว่า โหวทงเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน ข้าจึงฆ่าเขา และเจ้าก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ และเจ้าต้องเสนอชื่อข้าเป็นหัวหน้ากลุ่มเล็กของพรรคเหยี่ยวเหิน” ซูซินจ้องมองดวงตาของหู่ซานเย่ พูดเน้นทีละคำ

“เป็นไปไม่ได้!”

หู่ซานเย่ปฏิเสธทันที “เจ้าต้องการโยนความผิดทั้งหมดมาให้ข้างั้นหรือ? งั้นเจ้าฆ่าข้าเสียดีกว่า! เรื่องใหญ่ขนาดนี้ หากข้าช่วยเจ้าแบกรับ แม้จะไม่ตาย พื้นที่ของข้าก็จะถูกพรรคยึดไปโดยตรง! เจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ อย่างมากก็แค่ตายไปด้วยกัน!”

หู่ซานเย่เป็นหัวหน้ากลุ่มเล็กที่เคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับซาเฟยอิงมาก่อน เขายังคงมีความกล้าหาญอยู่บ้าง

“ตายไปด้วยกัน? ข้าว่าไม่ใช่หรอก…”

ซูซินยิ้ม “ข้าได้รู้ความลับบางอย่างของเจ้าจากคนผู้หนึ่ง ทุจริตเงินของพรรค ยักยอกเงินค่าคุ้มครอง ไม่รู้ว่าเจ้าซื้อบ้านหลังใหญ่หลังนี้ด้วยเงินจากอะไร?

และในช่วงหลายปีมานี้ เจ้ากำจัดศัตรู แม้แต่คนของห้องโถงพิพากษา เจ้าก็ยังกล้าสังหาร จุ๊ๆ จุ๊ๆ ความกล้าขอเจ้า ช่างใหญ่หลวงยิ่งนัก”

ใบหน้าของหู่ซานเย่เปลี่ยนสีทันที “พูดจาเหลวไหล!”

“ข้าไม่ได้พูดเหลวไหล บิดาบุญธรรม เจ้าเจอคนผู้หนึ่ง เจ้าก็จะรู้เอง”

ซูซินปรบมือ ชายวัยกลางคนในชุดบัณฑิตเดินออกมาจากด้านข้าง โค้งคำนับซูซินอย่างนอบน้อม “หัวหน้าซู”

คนผู้นี้คือกุนซือที่ปรึกษาของหู่ซานเย่ อาจารย์หลิว!

เมื่อเห็นอาจารย์หลิว หู่ซานเย่ก็สิ้นหวังอย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้ จี้กังเคยกล่าวไว้ว่า หู่ซานเย่ไม่ไว้ใจใครเลย คนเดียวที่เขาพอจะไว้ใจได้ ย่อมเป็นอาจารย์หลิวที่ไม่มีวรยุทธ์แม้แต่น้อย

และความจริงก็เป็นเช่นนั้น มีเพียงอาจารย์หลิวที่ไม่มีวรยุทธ์เท่านั้น ที่จะทำให้เขาวางใจได้อย่างสมบูรณ์

แต่ไม่คิดว่า สุดท้ายคนที่ทรยศเขา กลับเป็นอาจารย์หลิวที่เขาไว้ใจมาตลอด!

อาจารย์หลิวติดตามเขามาเกือบยี่สิบปี เรื่องที่เขาแอบทำไว้เกือบทั้งหมด อาจารย์หลิวย่อมรู้ดี

เรื่องเหล่านี้ หากเรื่องใดเรื่องหนึ่งถูกเปิดเผย หู่ซานเย่ก็สมควรที่จะถูกห้องโถงพิพากษาตัดสินประหารชีวิตแน่นอน!

“หลี่หยวนคุน! เจ้าเคยเป็นแค่บัณฑิตตกอับ หากไม่มีข้า เจ้าคงถูกเจ้าหนี้ฆ่าตายไปแล้ว! ข้าไว้ใจเจ้าเช่นนี้ ไม่คิดว่าเจ้าจะทรยศข้า!”

ดวงตาของหู่ซานเย่แดงก่ำ ราวกับจะกลืนกินอาจารย์หลิวทั้งเป็น

ในฐานะอดีตนายของตน อาจารย์หลิวตกใจกับท่าทางของหู่ซานเย่ แต่ในไม่ช้าเขาก็สงบลง เย้ยหยันว่า “นายท่านหู่ อย่าพูดแบบนั้น ท่านลองถามใจตัวเองดู ท่านเคยไว้ใจข้าจริงๆ หรือ?

ตอนนั้นท่านช่วยข้าไว้ก็จริง แต่ในช่วงยี่สิบปีมานี้ ข้าแอบทำเรื่องสกปรกให้ท่านมากมายเท่าไหร่? แล้วท่านให้รางวัลข้าอย่างไร?

ท่านไว้ใจข้า เพียงเพราะข้าไม่มีวรยุทธ์ และไม่สามารถคุกคามท่านได้ แต่เมื่อข้าขอเรียนวรยุทธ์ ท่านกลับขัดขวางทุกวิถีทาง!

นายท่านหู่ ท่านชราแล้ว นกที่ดีจะเลือกต้นไม้อาศัย ข้าไปอยู่กับหัวหน้าซู อย่างน้อยก็สามารถรับประกันความมั่งคั่งในช่วงครึ่งหลังของชีวิต แต่หากยังคงอยู่กับท่าน อนาคตย่อมไม่แน่นอน”

หวงปิ่งเฉิงและคนอื่นๆ ต่างมองอาจารย์หลิวด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่าเขาไปติดต่อกับหัวหน้าซูตั้งแต่เมื่อไหร่?

จริงๆ แล้ว เมื่ออาจารย์หลิวมาหาเขา ซูซินก็ประหลาดใจมากเช่นกัน เดิมทีเขาคิดว่าอาจารย์หลิวถูกหู่ซานเย่ส่งมาเพื่อใช้กลอุบายบางอย่าง จนกระทั่งอาจารย์หลิวบอกจุดอ่อนทั้งหมดของหู่ซานเย่ให้เขาฟัง แม้แต่หลักฐานก็มอบให้เขา ซูซินจึงเชื่อทันที

“เป็นอย่างไร บิดาบุญธรรม คิดดีแล้วหรือยัง? หากเจ้าช่วยข้าแบกรับความผิด อย่างมากก็แค่ถูกยึดพื้นที่ทั้งหมดไปเท่านั้น มีข้าอยู่ ยังสามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะมีชีวิตที่สุขสบายในช่วงบั้นปลายชีวิต แต่หากข้ามอบสิ่งเหล่านี้ให้หัวหน้าพรรค เรื่องนี้ก็จะไม่ง่ายเช่นนั้นแล้ว”

หู่ซานเย่เบิกตากว้าง พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “หากข้าไม่ยอมล่ะ? เจ้าฆ่าโหวทง ก็ต้องถูกหัวหน้าพรรคประหารชีวิตอยู่ดี! อย่างมากก็แค่ตายไปด้วยกัน!”

ซูซินส่ายหน้า “ไม่แน่ อย่าลืมว่าในเมืองฉางหนิงนี้ ไม่ได้มีแค่พรรคเหยี่ยวเหินเพียงพรรคเดียว สามพรรคสี่สมาคม ตราบใดที่ข้า ซูซิน ต้องการ ด้วยความแข็งแกร่งของข้า อย่างน้อยก็ต้องได้เป็นหัวหน้ากลุ่มเล็ก

ไม่ต้องพูดถึงพรรคอื่น เอาแค่พรรคไผ่เขียว หากตอนนี้ข้านำพี่น้องและพื้นที่ของเขตหย่งเล่อไปเข้าร่วมพรรคไผ่เขียว เจ้าคิดว่าพวกเขาจะยินดีต้อนรับหรือไม่?”

“อย่าลืมว่าพื้นที่ของเขตหย่งเล่อ เจ้าแย่งมาจากพรรคไผ่เขียว! และเจ้ายังฆ่าหัวหน้ากลุ่มเล็กของพรรคไผ่เขียวไปสองคน!”

ซูซินหัวเราะเยาะ “บิดาบุญธรรมเอ๋ยบิดาบุญธรรม เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าข้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพรรคไผ่เขียวเลย?

หัวหน้ากลุ่มเล็กสองคนที่ข้าฆ่าไป ล้วนเป็นคนของหัวหน้าพรรคเว่ยเฟิง ตอนนี้เขาเป็นแค่หุ่นเชิดของรองหัวหน้าพรรคสองคนเท่านั้น

ข้าฆ่าพวกเขาไป รองหัวหน้าพรรคสองคนของพรรคไผ่เขียวจะต้องขอบคุณข้า แม้กระทั่งเป็นไปได้ว่า หากข้าเข้าร่วมพรรคไผ่เขียว ข้าจะกลายเป็นรองหัวหน้าพรรคคนที่สามทันที!”

หู่ซานเย่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ในการเผชิญหน้าครั้งนี้ เขาได้พ่ายแพ้ให้กับบุตรบุญธรรมคนนี้อีกครั้ง

ซูซินไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาตายไปด้วยกัน

ดังที่ซูซินกล่าวไว้ หากเขามอบหลักฐานให้หัวหน้าพรรค เขาก็สามารถพาลูกน้องไปเข้าร่วมพรรคอื่นได้ ด้วยความแข็งแกร่งและอำนาจของซูซิน แม้แต่สมาคมสามวีรบุรุษ กองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในสามพรรคสี่สมาคม ก็ยังยินดีต้อนรับเขา!

“ข้าตกลง” หู่ซานเย่พูดประโยคนี้ออกมาอย่างอ่อนแรง

“งั้นก็ขอบคุณบิดาบุญธรรม บังเอิญมีแมลงตัวเล็กๆ อยู่ที่นี่ รบกวนบิดาบุญธรรมจัดการให้ด้วย”

ซูซินโยนจี้กังที่ถูกตัดเส้นเอ็นมือและเส้นเอ็นเท้า ปิดปากไว้ ให้กับหู่ซานเย่ จี้กังก็ร้องครวญครางด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเต็มไปด้วยความเว้าวอน

หู่ซานเย่มองซูซินด้วยสายตาที่ซับซ้อน บุตรบุญธรรมคนนี้ของเขามีจิตใจโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาได้หายใจ!

“ปัง!”

หู่ซานเย่ตบฝ่ามือลง พลังอันแข็งแกร่งของฝ่ามือทรายเหล็กสั่นสะเทือนเส้นชีพจรของจี้กังโดยตรง เลือดไหลออกมาจากปากและจมูก

“ตอนนี้เจ้าพอใจหรือยัง?” น้ำเสียงของหู่ซานเย่เย็นชา แต่แฝงไปด้วยความอ่อนแอ

“พอใจมาก ตอนนี้พวกเราไปพบหัวหน้าพรรคได้แล้ว” ซูซินปรบมือ

แต่ในขณะนี้ เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านนอก คนหลายคนที่สวมชุดผู้ฝึกยุทธ์สีแดงดำผลักลูกน้องของซูซินออกไป เดินเข้ามาในห้องโถงอย่างอุกอาจ

หนึ่งในนั้นตะโกนว่า “ซูซิน! เจ้ากล้าล่วงเกินหัวหน้ากลุ่มเล็ก ฆ่าโหวทง ช่างไม่เกรงกลัวกฎของพรรค! รีบมอบตัวซะ กลับไปที่สำนักงานใหญ่กับพวกเราเพื่อรอรับโทษ!”

ซูซินขมวดคิ้ว มองไปที่หวงปิ่งเฉิง “พวกนี้มันอะไรกัน?”

หวงปิ่งเฉิงยังไม่ทันได้ตอบ อาจารย์หลิวก็พูดขึ้นก่อนว่า “พวกเขาเป็นคนของห้องโถงพิพากษา ขึ้นตรงกับตงเฉิงหวู่หัวหน้าห้องโถงเพียงคนเดียว ภายใต้หัวหน้าห้องโถงทั้งสาม พวกเขามีสิทธิ์จับกุมทุกคน”

หวงปิ่งเฉิงจ้องมองอาจารย์หลิวอย่างโกรธเคือง ไอ้บ้านี่หน้าด้านจริงๆ เพิ่งเข้าร่วมกับหัวหน้า มันก็เริ่มแย่งผลงานข้าแล้ว?

ศิษย์ของห้องโถงพิพากษาหลายคนเห็นว่าซูซินไม่สนใจ พวกเขาก็โกรธขึ้นมาทันที

จริงๆ แล้ว ในพรรคเหยี่ยวเหิน ตำแหน่งที่สูงที่สุดไม่ใช่ศิษย์ของห้องโถงสงคราม แต่เป็นศิษย์ของห้องโถงพิพากษาอย่างพวกเขา

แม้ว่าพวกเขาจะมีจำนวนน้อยที่สุด และความแข็งแกร่งก็เทียบไม่ได้กับศิษย์ของห้องโถงสงครามที่ผ่านการต่อสู้มาหลายครั้ง แต่พวกเขามีอำนาจมากที่สุด

ตราบใดที่พบว่ามีคนฝ่าฝืนกฎของพรรค ต่ำกว่าหัวหน้ากลุ่มเล็ก พวกเขาสามารถจัดการได้โดยตรงโดยไม่ต้องรายงานหัวหน้าห้องโถง

แม้แต่หัวหน้ากลุ่มเล็ก หากทำผิด พวกเขาก็มีสิทธิ์จับกุมก่อน

ห้องโถงพิพากษาของตงเฉิงหวู่มีลูกน้องเพียงสามสิบกว่าคน แต่สามสิบกว่าคนนี้ แม้แต่หัวหน้ากลุ่มเล็กก็ยังต้องเกรงใจ

ตอนนี้พวกเขาถูกซูซินเมินเฉย ศิษย์ของห้องโถงพิพากษาที่เป็นหัวหน้าก็แค่นเสียงเหยียดหยาม ชักดาบออกมาฟันใส่ซูซิน

“ล่วงเกินหัวหน้ากลุ่มเล็ก ฆ่าโหวทง ไม่เคารพกฎหมาย ขัดขืนการบังคับใช้กฎหมายของห้องโถงพิพากษา! ซูซิน เจ้าสมควรตาย!”

“รนหาที่ตาย!”

ดวงตาของซูซินฉายแววเย็นชา เตะออกไปโดยตรง เตะศิษย์ของห้องโถงพิพากษาคนนั้นกระเด็นออกไป

ก้าวออกไป ซูซินเหยียบหน้าเขาโดยตรง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าสมควรตาย? เจ้าเป็นตัวอะไร ถึงกล้ามาตัดสินข้า? เจ้ามีคุณสมบัติหรือไง?”

ศิษย์ของห้องโถงพิพากษาอีกหลายคนเห็นซูซินลงมือ พวกเขาก็ตกใจจนตัวสั่น แม้แต่ดาบยาวที่เอวก็ไม่กล้าชักออกมา

พวกเขาทำตัวอุกอาจจนเคยตัว จนกระทั่งซูซินลงมือ พวกเขาจึงได้สติ คนผู้นี้ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะยุ่งด้วยได้

หัวหน้ากลุ่มเล็กของพรรคไผ่เขียวตายในมือของเขาถึงสองคน ตอนนี้แม้แต่หัวหน้ากลุ่มเล็กของพรรคตัวเอง เขาก็ยังกล้าฆ่า พวกเขาเป็นแค่ลูกน้องที่อวดเบ่ง ในสายตาของซูซิน การชักดาบออกมา ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย?

“เขาไม่มีคุณสมบัติ แล้วข้าล่ะ?”

ตงเฉิงหวู่หัวหน้าห้องโถงพิพากษาเดินเข้ามา สะพายดาบวงแหวนขนาดใหญ่ ใบหน้ามืดครึ้มราวกับน้ำจะหยดลงมา

“ปล่อยเขาซะ ศิษย์ของห้องโถงพิพากษาของข้า ไม่ใช่คนที่เจ้า ซูซิน จะมาสั่งสอน!”

ซูซินส่ายหน้า “เขาชักดาบใส่ข้าก่อน หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ความเป็นพี่น้องในพรรคเหยี่ยวเหิน เขาคงตายไปแล้ว

การต่อสู้ในยุทธจักร เจ้าชักดาบออกมา ก็หมายถึงการต่อสู้จนถึงชีวิต ไม่ใช่การเล่นขายของ ไม่มีใครตามใจเจ้าหรอก แต่เห็นแก่หน้าของตงหัวหน้าห้องโถง ข้าจะให้บทเรียนแก่เขาแค่นี้ก็พอแล้ว”

ซูซินยกเท้าออกจากหัวของเขา แต่กลับเหยียบลงบนมือขวาที่ถือดาบของเขาอย่างกะทันหัน บดขยี้จนแหลกเละ!

(จบตอน)