บทที่ 37 ดาบสั้นปรากฏอีกครั้ง!

บทที่ 37 ดาบสั้นปรากฏอีกครั้ง!

"ปั้กก!"

ซื่อหวินจิ้มนิ้วลงไป

นิ้วมือของเขาจมลงไปในลำต้น

ซื่อหวินดึงนิ้วออกมาโดยที่ไม่เป็นอะไรเลย

ซื่อหวินจึงกางมือออกแล้วมองดูมือของตัวเองอย่างละเอียด

ตอนนี้ ผิวหนังบนมือของเขามีความเหนียวแน่นด้านหนาเกินกว่าหนังวัวแล้ว

นี่แค่เพิ่งมาถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวเท่านั้น!

ถ้าหากก้าวไปถึงขอบเขตผิวหนังหินล่ะ?

เขาจะสามารถใช้มือเปล่ารับมือกับคมดาบได้หรือไม่?

"เจ้าซื่อ เจ้าไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวแล้วไม่ใช่รึ? ทำไมถึงยังขยันฝึกขนาดนี้อีก"

"เจ้าซื่อ เจ้าน่าจะมาถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวมาได้เก้าวันแล้วมั้ง? ข้าเองก็มาได้เจ็ดแปดวันแล้วแต่ก็ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย ตอนนี้ข้าแทบจะสิ้นหวังแล้ว"

"อีกไม่นาน ข้าก็คงต้องออกจากโรงฝึกไปแล้วล่ะ..."

ศิษย์ที่สนิทกับซื่อหวินเข้ามาทักทายเขา

จริงๆแล้ว พวกเขาก็พอจะรู้ถึงความคืบหน้าในการฝึกยุทธของกันและกัน

เรื่องที่ซื่อหวินไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวมาเก้าวันแล้วจึงไม่ใช่ความลับอะไร

ในสายตาของพวกเขา พวกเขากับซื่อหวินก็เหมือนอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ ซื่อหวินก็คงต้องออกจากโรงฝึกไป

ส่วนเรื่องทะลวงขีดจำกัดเพื่อไปสู่ขอบเขตผิวหนังหินหรือ?

นั่นมันก็แค่ความฝันลมๆแล้งๆ

ถ้าหากจะทะลวงขีดจำกัดได้ ก็ต้องทะลวงได้ภายในสามถึงห้าวัน

น้อยคนนักที่จะทะลวงขีดจำกัดได้ในวันที่สิบ

ถ้าผ่านไปสามถึงห้าวันแล้วยังไม่ทะลวงขีดจำกัดได้ แสดงว่าโอกาสที่จะทะลวงขีดจำกัดได้นั้นต่ำมากจนแทบจะเป็นศูนย์

"ข้าจะพยายามต่อไป ข้ายังมีความหวังอยู่!"

ซื่อหวินพูดอย่างใจเย็น

คนอื่นๆคิดว่าซื่อหวินแค่พูดเพื่อปลอบใจพวกเขา

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก

ซื่อหวินกำลังจะฝึกผิวหนังต่อ

ทันใดนั้น ก็มีร่างที่คุ้นเคยวิ่งเข้ามาจากข้างนอกโรงฝึก

"น้องหวิน รีบไปกับข้าเร็ว เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"

"โจวหยวนรึ?"

ซื่อหวินหันไปมองปรากฏว่าเป็นโจวหยวน

โจวหยวนไม่ได้ทำงานอยู่ที่บ้านตระกูลหวังเหรอ?

"โจวหยวน เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ?"

ซื่อหวินถาม

โจวหยวนร้อนใจจนเหงื่อแตกพลั่ก เขาจับมือซื่อหวินไว้แล้วพูดอย่างเร่งรีบ "น้องหวิน ถ้าไม่ไปตอนนี้ เหลียนน้อยอาจจะถูกโบยจนตายแน่ๆ!"

"หืม? พี่เหลียนจะถูกโบยจนตายรึ?!"

แววตาของซื่อหวินเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

ในขณะเดียวกัน ซื่อหวินก็พลิกมือและจับข้อมือของโจวหยวนไว้แน่น

โจวหยวนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เขาไม่คิดว่าซื่อหวินที่ดูอ่อนแอจะมีพละกำลังมหาศาลขนาดนี้

แต่มันก็ไม่แปลก เพราะซื่อหวินฝึกวิธีหายใจมาและยังเข้าใจถึงแก่นแท้ของมันอีก

ดังนั้นแล้ว พละกำลังของเขาจึงยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังกินเนื้อและฝึกยุทธทุกวัน

ถึงพลังจะไม่เพิ่มขึ้นก็คงเป็นไปไม่ได้

"น้องหวิน เหลียนน้อยถูกแม่เฒ่าหลี่ใส่ร้ายว่าขโมยของ ตอนนี้นางกำลังถูกทรมานและคงทนได้อีกไม่นาน"

โจวหยวนพูดอย่างรวดเร็ว

ซื่อหวินมองไปที่ขาขวาของตัวเอง

เขาขาพิการแบบนี้แล้วจะวิ่งได้เร็วแค่ไหน?

"โจวหยวน เจ้าช่วยแบกข้าและรีบไปที่บ้านตระกูลหวังให้เร็วที่สุดด้วยเถอะ!"

ซื่อหวินไม่เกรงใจและกระโดดขึ้นหลังโจวหยวนทันที

โจวหยวนเองก็ไม่ได้ว่าอะไร

ถึงแม้ว่าเขาจะดูผอม

แต่เขาก็เป็นคนทำงานหนักและแบกของหนักมาตลอด

การแบกซื่อหวินที่หนักแค่ร้อยกว่าชั่งจึงไม่ใช่ปัญหา

โจวหยวนวิ่งออกจากโรงฝึกไปอย่างรวดเร็วราวกับติดปีก

เซี่ยเหอมองดูซื่อหวินและโจวหยวนที่จากไปด้วยแววตาที่ลึกล้ำ

เขารู้ดีว่าเมื่อซื่อหวินไปแล้ว พรุ่งนี้หรือในอนาคต เขาอาจจะไม่ได้กลับมาที่โรงฝึกอีก

"น่าเสียดายที่เจ้ามีความเข้าใจที่สูงขนาดนั้น"

"แต่ถ้าไม่มีพรสวรรค์ ก็ไม่มีทางไปถึงขอบเขตผิวหนังหินและเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงได้"

"ดูเหมือนว่าจะมีคนออกจากโรงฝึกไปอีกคนซะแล้ว..."

เซี่ยเหอถอนหายใจออกมาเล็กน้อย

แต่เรื่องแบบนี้ เขาก็เห็นมาเยอะแล้ว

ไม่ว่าก่อนหน้านี้ซื่อหวินจะมุ่งมั่น ดื้อรั้น และพยายามมากแค่ไหน

แต่เมื่อเผชิญกับความเป็นจริง ซื่อหวินก็ไม่มีหวังเลย

"เร็วเข้า เร็วกว่านี้อีก!"

ซื่อหวินเร่งโจวหยวน

โจวหยวนเหงื่อท่วมตัว เขาแบกซื่อหวินวิ่งมาตลอดทางจนเหนื่อยแทบขาดใจ

แต่โจวหยวนก็กัดฟันอดทน

"ถึง...ถึงแล้ว!"

ในที่สุด โจวหยวนก็แบกซื่อหวินมาถึงหน้าห้องครัวของตระกูลหวัง

ซื่อหวินเห็นพี่สาวคนโตของเขาทันที

ตอนนี้ร่างของซื่อเหลียนตัวเต็มไปด้วยเลือด

ตาของเธอพร่ามากราวกับกำลังจะหมดสติ

แต่เธอก็ยังไม่สลบไปเสียทีเดียวและยังคงจ้องมองแม่เฒ่าหลี่ด้วยสายตาแข็งกร้าว

แม่เฒ่าหลี่ในตอนนี้กลัวจนแทบจะเป็นบ้า

เธอตะโกนด่าทอและสั่งให้คนลงโทษซื่อเหลียนอย่างต่อเนื่อง

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

ซื่อหวินตะโกนเสียงดัง

โจวหยวนค่อยๆอุ้มซื่อหวินลง

ซื่อหวินเดินกะเผลกๆไปหาซื่อเหลียน

แม่เฒ่าหลี่มองซื่อหวิน

เขาก็แค่คนง่อยคนหนึ่งไม่รึ?

"เจ้าเป็นใครกัน?!"

"ข้าเป็นน้องชายของซื่อเหลียน ซื่อหวิน"

"หึ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ซื่อเหลียนขโมยของของเจ้านาย ดังนั้นนางก็ต้องถูกลงโทษตามกฎของตระกูลหวัง ตีต่อไปซะ ใครสั่งให้เจ้าหยุดตี?!"

แม่เฒ่าหลี่ไม่สนใจซื่อหวิน

นางยังสั่งให้คนรับใช้เข้ามาขวางซื่อหวินอีก

วันนี้นางจะต้องฆ่าซื่อเหลียนให้ได้!

"ฟุ่บ"

ทันใดนั้น มีแสงสว่างวาบผ่านเข้ามา

แม่เฒ่าหลี่รู้สึกเย็นวาบที่คอ

จากนั้นก็มีปอยผมร่วงลงพื้น

ร่างกายของแม่เฒ่าหลี่แข็งค้าง

นางเห็นดาบสั้นปักอยู่บนพื้นที่ไม่รู้ว่าพุ่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่

ดาบสั้นเล่มนั้นคมกริบมาก

แม้แต่บนดาบสั้นก็ยังมีรอยเลือดเล็กๆติดอยู่

แม่เฒ่าหลี่เอามือลูบคอตัวเอง

เลือด!

เลือดสดๆกำลังไหลออกมา!

ถึงแม้จะมีเลือดไม่มาก แต่มันก็กำลังไหลออกมาคอของนาง

นอกจากนี้ ยังมีรอยเลือดปรากฏอยู่บนคอของแม่เฒ่าหลี่อีก!

"เจ้า...นี่เจ้า..."

แม่เฒ่าหลี่ชี้นิ้วไปที่ซื่อหวิน แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนก

ซื่อหวินยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย เขาเดินกะเผลกๆไปหาแม่เฒ่าหลี่

"ฟึ่บ"

ซื่อหวินยื่นมือออกไปอย่างกะทันหัน

เขาจับคอของแม่เฒ่าหลี่แล้วเหวี่ยงร่างของเธอออกไป

"ตุ้บบ"

แม่เฒ่าหลี่ถูกซื่อหวินโยนลงพื้นอย่างแรง

"ครั้งหน้า ดาบสั้นของข้าคงไม่แค่เฉี่ยวคอเจ้าเป็นแน่"

แววตาของซื่อหวินเย็นชาลง

ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะเต็มไปด้วยจิตสังหาร

แต่เขาก็พยายามอดกลั้นไว้!

เขายังไม่ได้ฆ่าแม่เฒ่าหลี่

เพราะที่นี่คือบ้านตระกูลหวัง!

ถ้าจะฆ่าแม่เฒ่าหลี่แค่คนเดียวนั้นมันง่ายมาก

แต่ตระกูลหวังนั้นมีอำนาจและแตกต่างออกไป

ถ้าหากฆ่าคนในบ้านตระกูลหวัง

ก็เท่ากับเป็นการตบหน้าตระกูลหวัง

เมื่อถึงตอนนั้น เรื่องราวต่างๆจะยิ่งยุ่งยากมากไปกว่าเดิม

ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือต้องช่วยพี่สาวคนโตของเขาออกมาให้ได้ก่อน

"โจวหยวน ช่วยปล่อยพี่เหลียนออกมาที"

ซื่อหวินเรียกโจวหยวนให้มาช่วย

โจวหยวนยังคงตกตะลึงอยู่

ก่อนหน้านี้เขารู้ว่าซื่อหวินฝึกยุทธ

แต่การเป็นศิษย์ในโรงฝึกจะเก่งกาจได้สักแค่ไหนกัน?

แต่ว่าเมื่อกี้ที่เขาได้เห็นคนอะไรกัน?

ดาบสั้น!

นั่นมันดาบสั้นไม่ใช่หรือ?!

ดาบสั้นเล่มนั้นพุ่งเฉียดคอของแม่เฒ่าหลี่ไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น

ถ้าหากพลาดไปเพียงนิดเดียว แม่เฒ่าหลี่ก็คงตายไปแล้ว

วิชาแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับวิชาของนักศิลปะการต่อสู้แล้ว

ที่แท้ น้องเขยในอนาคตของเขาก็เป็นถึงนักศิลปะการต่อสู้เชียวหรือ?

แต่โจวหยวนก็รีบตั้งสติ

เข้ารีบเข้าไปช่วยซื่อหวินและคลายเชือกที่มัดซื่อเหลียนเอาไว้ออก

ซื่อเหลียนตัวใหญ่และหนัก

ซื่อหวินคนเดียวคงแบกไม่ไหว

ดังนั้น เขากับโจวหยวนจึงค่อยๆประคองร่างของซื่อเหลียนและพากันเดินออกไปข้างนอกช้าๆ

แม่เฒ่าหลี่ในตอนนี้ไม่กล้าพูดอะไร

แต่ที่นี่นอกจากแม่เฒ่าหลี่แล้ว ก็ยังมีคนอื่นๆของตระกูลหวังอยู่ด้วย

พอเห็นซื่อหวินและโจวหยวนจะพาซื่อเหลียนออกไป ก็อดไม่ได้ที่จะเตือนว่า "ตามกฎของตระกูลหวัง คนรับใช้ห้ามออกจากบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้านาย"

"ถ้าพวกเจ้าพาซื่อเหลียนไป นั่นอาจจะยิ่งสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นไปอีก..."

ร่างกายของซื่อเหลียนแข็งค้างเล็กน้อย

นางออกแรงและดึงตัวเองลงนั่งก่อนจะหอบหายใจแรงๆแล้วพูดว่า "น้องหวิน ข้าไม่ไปแล้ว"

"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่เป็นไรหรอก แค่แผลถลอกนิดหน่อยเอง"

"เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันแผลก็คงหายแล้ว"

ซื่อเหลียนไม่อยากทำให้ซื่อหวินเดือดร้อน

ถ้าตระกูลหวังโกรธขึ้นมาจริงๆ

ต่อให้เป็นซื่อหวินก็คงจัดการไม่ไหว!

แต่ซื่อหวินกลับเข้าไปประคองซื่อเหลียนขึ้นมา

พละกำลังของเขาตอนนี้แข็งแกร่งมาก

เขาสามารถพยุงร่างที่ใหญ่โตของซื่อเหลียนขึ้นมาได้

"พี่เหลียน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!"

"พรุ่งนี้ ข้าจะมาไถ่ตัวพี่ที่ตระกูลหวังเอง!"

ซื่อหวินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นมาก!

ซื่อเหลียนจึงไม่ได้ขัดขืนอีกต่อไป

เธอปล่อยให้ซื่อหวินและโจวหยวนประคองร่างของเธอออกไปจากบ้านตระกูลหวังอย่างช้าๆ….