บทที่ 15 โอกาสทางธุรกิจที่ไม่สิ้นสุด
บทที่ 15 โอกาสทางธุรกิจที่ไม่สิ้นสุด
เฉินเฉิงฟังแล้วก็เดาได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของเจ้าของร้านที่เขาเคยซ่อมวิทยุให้เมื่อครั้งก่อน
“เจ้าของร้าน ไม่มีทางหรอกครับ ทีวีมีภาพให้ดู ใคร ๆ ก็ชอบดูของที่มีภาพกันทั้งนั้น!” เฉินเฉิงตอบ
เจ้าของร้านดูท้อแท้มาก
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ซื้อทีวีสักเครื่องสิ?” เฉินเฉิงแกล้งถาม
“ซื้อไม่ไหว!” เจ้าของร้านส่ายหัวทันที “ทีวีเครื่องหนึ่งอย่างต่ำก็ต้องสามร้อยหยวนขึ้นไป ผมไม่มีปัญญาซื้อหรอก!”
“ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อของใหม่นี่ครับ!” เฉินเฉิงคิดเร็วแล้วรีบพูด “ซื้อทีวีมือสองก็ได้!”
“จะไปหาทีวีมือสองที่ไหนมาล่ะ!” เจ้าของร้านส่ายหัว “อีกอย่างนะ มือสองนี่ผมก็ไม่กล้าซื้อหรอก ถ้าซื้อมาแล้วพัง ผมจะไม่ขาดทุนแย่เหรอ?”
“สนใจซื้อไหมครับ?” เฉินเฉิงเห็นว่าเจ้าของร้านเริ่มสนใจ จึงยิ้มถาม
เจ้าของร้านอึ้งไป มองเฉินเฉิงอย่างแปลกใจ
“เจ้าของร้าน ถ้าคุณสนใจจริง ๆ ผมมีเครื่องอยู่” เฉินเฉิงพูดอย่างจริงใจ “ผมซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าอยู่แล้ว ผมขายให้คุณในราคาถูกได้ แถมรับประกันอีกด้วย ถ้าเกิดปัญหาขึ้นมา ไม่ต้องเปลี่ยนอะไหล่ ผมซ่อมให้ฟรี คุณคิดว่าไง?”
เจ้าของร้านมองเฉินเฉิงตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นี่ที่อยู่ร้านผมครับ พึ่งเปิดใหม่เอง!” เฉินเฉิงรีบเขียนที่ตั้งร้านให้ “ผมทำธุรกิจอยู่ที่นั่น แน่นอนไม่ได้มาโกงคุณ!”
“คุณ…ทีวีมือสองเครื่องหนึ่งราคาเท่าไหร่?” เจ้าของร้านดูเหมือนจะเริ่มสนใจจริง ๆ แล้วถาม
เฉินเฉิงยิ้มกริ่ม “ก็ขึ้นอยู่กับสภาพเครื่อง ถ้าเครื่องใหม่หน่อยก็แพงหน่อย แต่ถ้าเก่าแล้วก็ถูกลงนิดหน่อย”
“มีราคาราว ๆ ร้อยหยวนไหม” เจ้าของร้านกัดฟันถาม
สำเร็จ!
เฉินเฉิงดีใจมาก รู้เลยว่าอีกฝ่ายสนใจแน่นอน
เขานึกถึงทีวีในคลังของสำนักงานอีกครั้ง แล้วก็ตอบว่า “ผมจะลองหาดูนะ แต่ถ้าหาได้ คุณตกลงจะซื้อไหม? พูดตามตรง ผมต้องใช้เงินในการซื้อมาด้วย ถ้าคุณไม่เอา ผมก็ขาดทุนไปคนเดียว คุณว่าไง?”
“ถ้าราคาประมาณร้อยหยวนและสภาพยังดีอยู่ล่ะก็ ผมเอา!” เจ้าของร้านตบอกยืนยัน “ผมไม่โกหกคุณแน่นอน!”
“ตกลง!” เฉินเฉิงหัวเราะ “งั้นถือว่าตกลงกันแล้วนะครับ!”
“ตกลง!”
หลังจากเฉินเฉิงออกมาแล้ว เจ้าของร้านก็คิดถึงร้านเล็ก ๆ ของคู่แข่งที่เปิดใกล้กัน
โดยเฉพาะช่วงกลางคืน มีคนไปดูกันเยอะมาก
คิดแล้วก็อิจฉา!
“ถ้าฉันมีทีวีบ้าง ร้านฉันก็คงมีคนเยอะเหมือนกัน ฉันจะดูซิว่านายจะแย่งลูกค้าฉันได้ยังไง!” เจ้าของร้านบ่นเสียงดัง “รอดูได้เลย ใครจะทำธุรกิจได้ดีกว่ากัน!”
ทางด้านเฉินเฉิงที่เพิ่งออกมาจากร้านก็มีความสุขมาก ตอนนี้ได้ทั้งเครื่องและลูกค้าแล้ว สิ่งที่เหลือก็แค่รอดูว่าสำนักงานจะขายทีวีเครื่องนั้นหรือไม่!
ต้องรอเท่านั้น!
บ่ายวันนั้น เฉินเฉิงกำลังจัดร้านเล็ก ๆ ของเขา
ในความเป็นจริงแล้ว เขากำลังรอข่าวจากอีกฝ่ายอยู่
แต่รอจนถึงค่ำก็ยังไม่มีความคืบหน้าอะไร
ทำให้เฉินเฉิงรู้สึกผิดหวัง
ไม่มีทางเลือก จัดร้านเสร็จแล้วก็กลับบ้าน
เมื่อกลับถึงบ้าน เสิ่นจือฮวา ก็เตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว
ระหว่างกินข้าว เฉินเฉิงมองเสิ่นจือฮวา ก่อนจะถามเบา ๆ “คิดได้หรือยังว่าจะซื้อของขวัญอะไรให้พ่อของเธอ?”
เสิ่นจือฮวา อึ้ง “คุณไม่ต้องไปคิดเรื่องนี้หรอก”
เฉินเฉิงถอนหายใจ รู้ว่าเธอคิดว่าเขาไม่มีปัญญาหาเงินได้มากพอ
“เรื่องเงินฉันจัดการเอง เธอแค่คิดเรื่องของขวัญก็พอแล้ว!”
เสิ่นจือฮวา ไม่พูดอะไรต่อ
วันรุ่งขึ้น เฉินเฉิงกลับมาที่ร้านซ่อมเล็ก ๆ ของเขา
พร้อมกับมองออกไปยังถนนอยู่ตลอด
หลังจากรอราว ๆ ชั่วโมงหนึ่ง คุณลุงที่มาเมื่อวานก็ยังไม่มาสักที เฉินเฉิงถอนหายใจ คิดว่าสำนักงานคงไม่ยอมขายทีวีเครื่องนั้น
เฉินเฉิงเตรียมออกไปข้างนอก
แต่ตอนนั้นเอง คุณลุงก็เดินเข้ามาจากข้างนอก
“เสี่ยวเฉิน วันนี้ทำไมไม่ออกไปซ่อมข้างนอกล่ะ!”
เฉินเฉิงดีใจ รีบเดินเข้าไป “ผมกำลังจะออกไปพอดีเลยครับ”
“เฮ้อ ผมยังคิดว่ารอคุณอยู่บ้านจะสะดวกกว่าซะอีก แต่ไหน ๆ ก็มาที่นี่แล้ว” คุณลุงพูดพลางเช็ดเหงื่อ
“คุณลุง มาดื่มน้ำก่อนครับ!” เฉินเฉิงรีบยกน้ำมาให้
คุณลุงดื่มน้ำแล้วก็พูดขึ้น “เสี่ยวเฉิน เมื่อคืนเสี่ยวเจี๋ย กลับมาแล้วบอกผมว่า หัวหน้าเขาตกลงที่จะขายเครื่องใช้ไฟฟ้าในโรงงาน แต่ราคาคงจะไม่ถูกเท่าไหร่”
เฉินเฉิงถึงกับตัวสั่น
ก็ถือว่าเป็นข่าวดีอยู่บ้าง!
“แพงยังไงบ้างครับ?” เฉินเฉิงถาม
“เอาเป็นว่า คุณคุยกับเสี่ยวเจี๋ยแล้วกัน ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง” คุณลุงยิ้มพูด
“ขอบคุณคุณลุงมากครับ!”
“ไม่ต้องเกรงใจ งั้นผมไปก่อนนะ!”
“คุณลุง ถ้าเครื่องใช้ไฟฟ้าของคุณมีปัญหาเมื่อไหร่ มาหาผมได้เสมอนะครับ!”
“ได้ ๆ แน่นอน!”
หลังจากส่งคุณลุงกลับแล้ว เฉินเฉิงก็ยิ้มอย่างมีความสุข
โอกาสของเขามาแล้ว!
หลังจากเตรียมตัวเรียบร้อย เฉินเฉิงก็ไปยังสำนักงาน พูดคุยกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแล้วเข้าไปข้างใน
“เสี่ยวเจี๋ย!” เฉินเฉิงทักทายทันทีที่เข้าไป
เสี่ยวเจี๋ยเห็นเฉินเฉิงก็ยิ้มออกมา “คุณมาแล้วเหรอ? แสดงว่าพ่อผมคงบอกคุณแล้วสินะ!”
“บอกแล้ว ๆ!” เฉินเฉิงพยักหน้า “ผมถึงได้รีบมาเลย”
“หัวหน้าผมบอกว่าของในโรงงานขายได้” เสี่ยวเจี๋ย รินน้ำให้เฉินเฉิง “แต่ว่าราคาคงไม่ถูกนักหรอก”
“แพงยังไงเหรอ?” เฉินเฉิงถาม
“หัวหน้าบอกว่าของในโรงงานถ้าจะซื้อทั้งหมด คิดเป็นเงินหนึ่งร้อยห้าสิบหยวน!” เสี่ยวเจี๋ยตอบ
ร้อยห้าสิบหยวน!
เฉินเฉิงถึงกับตัวสั่น
ในยุคนั้น หนึ่งร้อยห้าสิบหยวนถือเป็นเงินก้อนใหญ่เลยทีเดียว!
“ผมรู้ว่ามันเยอะมาก มันไม่ใช่ราคาของขายเป็นของเก่าแน่นอน!” เสี่ยวเจี๋ยก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เพราะเขาเองก็อยากทำธุรกิจนี้กับเฉินเฉิง “แต่หัวหน้าผมบอกแบบนี้ ผมเองก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“ของทั้งหมดนี่มีอะไรบ้าง?” เฉินเฉิงพูดพลางเดินไปดู “มีทีวีหนึ่งเครื่อง จักรยานหนึ่งคัน พัดลมสามตัว แล้วก็วิทยุเก่าหกเครื่อง...ใช่แล้ว นี่มันเครื่องซักผ้านี่!”
เฉินเฉิงถามอย่างตกใจ
“ใช่ ของแค่ทีวีกับเครื่องซักผ้าก็มีมูลค่าไม่น้อยแล้ว!” เสี่ยวเจี๋ยพูดอย่างจริงจัง “ถึงแม้จะเสีย แต่ถ้าซ่อมได้ก็ยังใช้งานได้อยู่ และมีมูลค่ามากอยู่เหมือนกัน”
หนึ่งร้อยห้าสิบหยวน ต่อให้ขายเฉินเฉิงไป เขาก็หาเงินมาได้ไม่พอหรอก!
ส่วนการขอผ่อนชำระนั้น?
เฉินเฉิงไม่มีทางกล้าพูดเรื่องนี้ เพราะเขายังไม่สนิทกับเสี่ยวเจี๋ยขนาดนั้น ตอนนี้อย่างมากก็แค่ทำให้เสี่ยวเจี๋ยประทับใจ แต่ยังไม่กล้ารับภาระให้ตัวเองแบบนั้น
“เสี่ยวเจี๋ย…” เฉินเฉิงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะคิดออก “เงินจำนวนนี้เยอะจริง ๆ ผมกำลังคิดว่า…แยกขายได้ไหม?”
เสี่ยวเจี๋ยอึ้งไป
“ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้น!” เฉินเฉิงยิ้มเจื่อน “เอาแบบนี้ดีไหม ของทั้งหมดนี่ผมจะให้คุณหนึ่งร้อยห้าสิบหยวน แต่ผมต้องขอจ่ายเป็นงวด ๆ ไป อย่างตอนนี้ผมขอซื้อแค่ทีวีก่อน แล้วผมจะจ่ายเงินตามนั้น คุณว่าไง?”
