ความฝันแรก (9)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 21>
3. ความฝันแรก (9)
****
ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ
สายตาของทั้งสองประสานกันยาวนาน
"ช่วยนาย?" ซาจินเอ่ยเสียงเรียบ
"ไม่ใช่การประลองธรรมดาสินะ?"
"ใช่ครับ "
การประลองคือการที่ทั้งสองฝ่ายต่างได้ประโยชน์
แต่สิ่งที่อารอนขอคือการสั่งสอน
ซึ่งเป็นการเสียเวลาของซาจินโดยเปล่าประโยชน์
กล่าวคือ อารอนกำลังขอให้ซาจินสละเวลาส่วนตัวมาช่วยเขา
"ผมรู้ว่ามันหน้าด้าน"
อารอนไม่มีอะไรจะให้ตอบแทนมากนัก
มีเพียงร่างกายที่ไร้พรสวรรค์และทรุดโทรม
ความจริงแล้ว ด้วยความแตกต่างในระดับฝีมือ การประลองกันก็ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรกับซาจินเลย
ข้อตกลงของทั้งสองไม่ยุติธรรม
แม้จะดูน่าสมเพช
แม้จะต้องคลานไปบนโคลนตม
เขาก็ต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้
"นี่ เป็นเดือนแล้วนะที่นายหายไป แล้วกลับมาพูดแค่นี้เนี่ยนะ?"
หรือว่ามันจะไม่ได้ผล
ถ้าอย่างงั้น...
"ตกลง"
"...."
"ก็ดีเหมือนกัน คงพอฆ่าเวลาได้ ช่วยก็ช่วย ถ้าว่างนะ"
"จริงเหรอครับ?"
"อื้อ ยังไงก็ต้องทำอยู่แล้ว ตีหุ่นฟางอย่างเดียวมันไม่ค่อยได้ผล แถมน่าเบื่อด้วย"
อารอนโค้งคำนับให้ซาจิน
"เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณมากครับ!"
"ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ ฉันไม่ได้เสียอะไรอยู่แล้ว"
ซาจินพูดต่อ
"ดูเหมือนว่า ทั้งนายและฉันต่างมาที่นี่เพราะเจอทางตัน ใช่ไหมล่ะ? ถ้านายสามารถทะลุกำแพงที่นี่ไปได้ นั่นก็จะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าฉันก็ทำได้เหมือนกัน แถมยังได้โอกาสเอาคืนเจ้าเด็กปากดีนั่นด้วย"
ถ้าเขาสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองได้
มันจะทำให้ชายที่ชื่อซาจินคนนี้มั่นใจในศักยภาพของตัวเองมากขึ้น
นี่คือข้อตกลง
"ดังนั้น ตั้งใจฝึกซะ ฝึกให้ตายไปข้างหนึ่งเลย"
ซาจินยิ้มเยาะให้อารอน
อารอนพยักหน้า
"แล้ว ฉันต้องช่วยอะไรนายบ้าง?"
"พอจะรู้เรื่องหอกบ้างไหมครับ?"
"หอกเป็นอาวุธรองของฉัน ถึงจะไม่เชี่ยวชาญเท่าดาบ แต่ก็พอใช้ได้"
“ผมอยากรู้เกี่ยวกับรันนาชา”
ซาจินมองอารอนขึ้นลง
เขารู้ว่าอารอนขลุกอยู่แต่ในห้องทั้งวันเพื่อศึกษาศิลปะการต่อสู้
"นายรู้ทฤษฎีจากหนังสือ แต่เอาไปใช้จริงไม่ได้สินะ"
"ชะ ใช่ครับ"
"เอาดาบที่นายถืออยู่มาให้ฉันดูหน่อย"
อารอนยื่นดาบไม้สำหรับฝึกซ้อมให้
จากนั้นเขาก็รับบางอย่างที่ถูกโยนมาโดยไม่ทันตั้งตัว
มันเป็นดาบของซาจิน
"ลองโจมตีฉันดู"
"นี่มันไม่ใช่ดาบสำหรับฝึกซ้อมนี่?"
เป็นดาบเหล็กที่คมกริบ
มันเป็นอาวุธที่ฆ่าคนได้จริงๆ
“นายอยากรู้เกี่ยวกับรันนาชาไม่ใช่เหรอ?”
"นั่นก็ จริงครับ…แต่ว่า..."
"ไม่ต้องกังวลไปหรอก รีบๆ เข้ามา เวลาเป็นเงินเป็นทอง"
อารอนเปลี่ยนสีหน้า
ใช่แล้ว ไม่จำเป็นต้องลังเล
ไหนดูสิ นี่คือด้ามดาบสินะ'
เขาจับดาบอย่างงุ่มง่าม
ขยับไหล่และเท้าเพื่อจัดท่าทาง
เป็นท่าทางเดียวกับที่เขาจำได้ว่าฮานเคยทำแบบนี้
และแน่นอนว่ามันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้
"เฮ้อ"
ซาจินกดขมับ ราวกับว่าท่าทางของอารอนดูไร้สาระ
“ย๊าก!”
ฟิ้ว!
อารอนเหวี่ยงดาบออกไปด้วยท่าทางที่ดูงุ่มง่าม
เป็นการแทงที่ประยุกต์มาจากการใช้หอก
อารอนเล็งไปที่ไหล่
"นี่คือ 'รัน'"
ทันใดนั้น
ด้ามหอกก็หมุนคว้าง พันรอบดาบ
แรงหมุนที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นจากภายใน
"...."
ฉึก!
ดาบถูกสะบัดออกไปลอยขึ้นกลางอากาศ
ก่อนที่จะรู้ตัว ปลายหอกก็ไปถึงหน้าอกซ้ายของอารอนแล้ว
“นี่คือชา”
"เมื่อกี้ ทำได้ยังไง?"
ปัง!
ดาบที่กระเด็นออกไปปักลงพื้น
ซาจินไม่พูดอะไร
"ไปเก็บดาบมา"
".....เข้าใจแล้วครับ"
อารอนไปเก็บดาบ
ตั้งท่าอีกครั้ง
"มาเลย"
"ไปแล้วนะครับ!"
คราวนี้เป็นการฟันแนวนอน
ออกแรงจากปลายเท้า ฟันดาบสุดกำลัง
"นี่คือ 'นา'"
ในชั่วพริบตา
ปัง!
หอกฟาดลงมาจากด้านบน กดดาบลง
".....?!"
ไม่สามารถต้านทานกระแสพลังได้
ทิศทางของดาบที่ฟันในแนวนอนเปลี่ยนไปตามใจชอบ
ท่าทางเสียสมดุล
"อึก!"
ปัก!
ดาบปักลงพื้นต่อหน้าซาจิน
วิถีของการฟันแนวนอนผิดเพี้ยนไป
"นี่ก็ 'รัน' อีกแล้ว"
ปลายหอกที่ยื่นออกมาแตะหน้าผากของอารอนเบาๆ
"อีกที"
"...."
อารอนดึงดาบที่ปักอยู่บนพื้นขึ้นมาเงียบๆ
เริ่มโจมตีอีกครั้ง
การเคลื่อนไหวพื้นฐานของดาบมีสามอย่าง
ฟันแนวนอน ฟันแนวตั้ง และแทง
เขาโจมตีไม่หยุด โดยเลียนแบบวิชาดาบที่เขาเคยเห็นมาบ้าง
"ย๊าาาาก!"
อารอนตะโกนพร้อมกับฟันลงมาในแนวตั้ง
ปั้ก
หอกที่โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้ผลักดาบออกไป
"หา?"
ในขณะเดียวกัน แรงหมุนก็เข้าโจมตี
ดาบเคลื่อนที่ไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่เขาต้องการ
ท่าทางพังทลายลงอย่างน่าอนาถ
ปลายหอกไม้แตะที่หน้าอกซ้าย
มันเป็นสัญญาณว่าเขาเคยตายไปแล้ว
'อีกครั้งหนึ่ง'
คราวนี้เป็นการแทง
หอกพุ่งขึ้นจากด้านล่าง พันรอบดาบ
และเคลื่อนไหวราวกับงู
'สะบัดไม่ออก!'
เหมือนกับว่ามันถูกติดกาวไว้
ดาบถูกดึงไปตามการเคลื่อนไหวของหอก
สมดุลของท่าทางของอารอนพังทลาย
'มันมาแล้ว'
ปั้ก!
ปลายหอกไม้แตะที่หน้าอกด้านซ้าย
'อีกครั้ง!'
เขาโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฟันขณะวิ่ง ฟันจากท่าต่ำ ฟันเฉียง แทง
โจมตีจนกว่าจะขยับไม่ได้อีกต่อไป
และผลลัพธ์ก็คือ...
"ฮะ..แฮ่กๆๆ..."
อารอนนอนหอบหายใจอยู่บนพื้น
เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ร่างกายที่บอบช้ำไม่ตอบสนอง
“นั่นคือทั้งหมดที่ฉันแสดงให้นายดู”
“......”
เขาหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับลมหายใจ
มีหลายสิ่งที่อยากจะถาม
"รันนาชาเป็นพื้นฐานและหัวใจของการใช้หอก เป็นทักษะเฉพาะที่ใช้ได้แค่กับหอกเท่านั้น"
"...."
"ฟังไปนอนพักไปก็ได้"
ซาจินพูด
"หอกมีระยะโจมตีที่ไกล นั่นคือข้อได้เปรียบที่เหนือกว่า ไม่ว่าจะโจมตีหรือป้องกัน ก็สามารถเคลื่อนไหวได้ก่อนคู่ต่อสู้เสมอ รันนาชาคือการควบคุมสนามรบของหอก ที่ทั้งยาวและกว้างกว่า"
ควบคุมสนามรบงั้นเหรอ
มันเป็นคำที่เขียนไว้ในตำราหอกด้วย
ตอนนี้อารอนเริ่มเข้าใจความหมายของมันขึ้นมาบ้างแล้ว
"รับการโจมตีของศัตรูจากระยะไกล ทำให้ท่าทางของศัตรูเสียสมดุล นี่คือ 'รัน' กับ 'นา' จากนั้นก็แทงเพื่อปราบศัตรู ถัดไป แทงและปราบคู่ต่อสู้ที่ไร้ความสามารถ นี่คือ ‘ชา’ กล่าวอีกนัยหนึ่งหมายถึงการรับและการแทง ง่ายไหมล่ะ?”
ซาจินตั้งด้ามหอกขึ้น
"กุญแจสำคัญคือการทำให้ท่าทางของคู่ต่อสู้เสียสมดุล เมื่อนั้น การแทงต่อเนื่องก็จะหลีกเลี่ยงไม่ได้"
"แล้ว... จะทำให้เสียสมดุลได้ยังไงครับ?"
"ก็เห็นอยู่เมื่อกี๊ไง"
อารอนขมวดคิ้ว
เขาเห็นมัน และสัมผัสมันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
ทุกครั้งที่เขาตั้งท่า มันก็จะพังทลายลง
'ทำได้ยังไง?'
สีหน้าของอารอนเคร่งเครียด
ซาจินลูบคอตัวเอง
จากนี้ไปเป็นส่วนที่ยากจะอธิบายด้วยคำพูด
มันเป็นเนื้อหาที่ต้องใช้ประสาทสัมผัสที่ละเอียดอ่อนของผู้ใช้
เป็นเนื้อหาที่ต้องใช้สัมผัสที่ละเอียดอ่อนของผู้ใช้
"ขั้นแรก คือการหมุนด้ามหอกเพื่อสร้างแรงหมุน"
ซาจินจับด้ามหอก
จากนั้นเขาก็วางหอกในแนวนอน แล้วค่อยๆ หมุน
"ใช้แรงหมุนนี้ในการปัด ปัดออก ผลัก และดึงอาวุธของคู่ต่อสู้ จากนั้นก็แทง"
"เข้าใจ... แล้วครับ"
"แน่นอน แค่หมุนหอกไปมาไม่ได้หมายความว่าจะมีแรงหมุนเกิดขึ้น ต้องใช้กล้ามเนื้อและกระดูกทั่วร่างกายร่วมกัน เพื่อเพิ่มพลัง เริ่มจากปลายเท้า"
ซาจินเปลี่ยนวิธีจับหอก
จากนั้นเขาก็เอาปลายด้ามหอกแตะที่เอว แล้วกระทืบเท้าอย่างแรงพร้อมกับบิดด้ามหอก
ปัง!
เสียงเหมือนอากาศถูกฉีกออก
ด้ามหอกโค้งงอไปมาทุกทิศทาง
"ถ้าทำแบบนั้น..."
ซาจินปล่อยด้ามหอก
หอกไม้ที่ลอยออกไปเริ่มหมุนอยู่บนพื้น
ซวี๊ดดดด!
ด้ามหอกเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงจนดินบนพื้นกระจัดกระจายไปทั่ว
อารอนอ้าปากค้างเมื่อมองภาพนั้น
แท่งไม้ยาวกว่า 2 เมตร
มันหมุนเป็นวงกลมบนพื้น ราวกับลมบ้าหมู
มันเป็นภาพที่เหนือสามัญสำนึกของเขาโดยสิ้นเชิง
