บทที่ 7 คืนเงิน

บทที่ 7 คืนเงิน

"โอ๊ย!" ป้าห้ารับเงินด้วยความดีใจ "เฉินเฉิง ขอบใจจริง ๆ นะ ป้าต้องขอโทษด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะความจำเป็น ป้าก็ไม่อยากจะเร่งเอาเงินขนาดนี้ ป้ารู้ว่าชีวิตของพวกเธอก็...ไม่ง่ายเลย"

"ป้าครับ จริง ๆ แล้วควรจะเป็นพวกเราที่ต้องขอบคุณป้ามากกว่า" เฉินเฉิงพูดด้วยความจริงจัง "พวกเราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ ยังไม่คุ้นเคยกับใครเลย ป้าที่คอยช่วยเหลือพวกเราตลอด ต้องขอโทษด้วย"

ป้าห้าถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แต่ก็รู้สึกว่าเฉินเฉิงดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า "ไม่ต้องพูดมากแล้ว ดูแลตัวเองกับจื้อฮวา ดี ๆ นะ เอาล่ะ ป้าขอตัวก่อนล่ะ!"

"ป้า ไปทำธุระเถอะครับ!" เสิ่นจื้อฮวา รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก

"อืม ดี!" ป้าห้าพูดจบก็รีบออกไป

พี่คุนยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง

เขาอดไม่ได้ที่จะมองเฉินเฉิงอย่างพินิจพิเคราะห์

"เงินของนายมาจากไหน?" พี่คุนยังคงไม่พอใจนัก

ในถนนสายนี้ เขา พี่คุน ถือว่าเป็นคนที่ฐานะมั่นคงที่สุด

สร้อยข้อมือของเสิ่นจื้อฮัวนั้น เขาเล็งไว้นานแล้ว มันเป็นของมีค่ามาก

ถ้าเขาซื้อมันมาในราคา 150 หยวน เก็บไว้สักสองสามปี ก็จะเพิ่มมูลค่าได้หลายเท่าแน่ ๆ

แม้แต่ถ้าขายตอนนี้ เขาก็สามารถขายได้อย่างน้อย 220-230 หยวน!

นั่นหมายความว่า แค่ขายต่อเขาก็ได้กำไรอย่างน้อย 70-80 หยวน

แต่เฉินเฉิงกลับทำลายแผนของเขา!

เฉินเฉิงมองเขาแวบหนึ่ง แล้วยิ้มพูดว่า "หาเงินได้มาครับ"

"นายหาเงินได้?" พี่คุนยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ "นายที่นอกจากดื่มเหล้าแล้วทำอะไรไม่เป็น จะหาเงินได้ยังไง?"

"พี่คุน เรื่องวันนี้ต้องขอบคุณพี่มาก" เสิ่นจื้อฮวา พูดขึ้น "แต่ว่าฉันรู้ดีกว่าว่าสามีฉันหาเงินได้ยังไง"

พี่คุนเดินออกไปอย่างหัวเสีย

"พ่อ วันนี้พ่อเก่งจังเลย!" ทางนั้นเนี่ยนเนี่ยน มองเฉินเฉิง แล้วอดไม่ได้ที่จะพูด

เสิ่นจื้อฮวา ก็หันมามองเฉินเฉิงเช่นกัน

เฉินเฉิง รู้สึกดีใจ รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งแม่และลูกสาวมองเขาในทางที่ดีขึ้นอย่างมาก

"เงินของคุณมาจากไหน?" เสิ่นจื้อฮวา ถามขึ้น

"จื้อฮวา ผมซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าได้เงินมาจริง ๆ วันนี้ผมซ่อมจักรเย็บผ้าแล้วก็ทีวีเครื่องหนึ่ง..." เฉินเฉิงพูดอย่างกังวล "ผมไม่ได้โกหกคุณจริง ๆ นะ!"

เสิ่นจื้อฮวา เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เธอรู้จักเฉินเฉิง ดี ตอนจีบเธอครั้งแรกเขาดูมั่นใจมาก แต่หลังจากที่ถูกโรงงานไล่ออกเพราะไปทะเลาะวิวาท และแม่ของเขาเสียชีวิต ชีวิตเขาก็ตกต่ำลง และมักจะเมาอยู่เสมอ

เขาไปเรียนซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?

"คุณไปเรียนซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้ามาจากไหน ทำไมฉันไม่รู้?"

"ผมเรียนเองครับ!" เฉินเฉิงพูด

เสิ่นจื้อฮวา ไม่ได้พูดอะไรต่อ หยิบของที่ซื้อมาแล้วพูดว่า "คุณไปเล่นกับเนี่ยเนี่ยไป ฉันจะทำอาหาร"

พูดจบเสิ่นจื้อฮวา ก็หันหลังไป

แต่เมื่อเธอยื่นมือไปรับของที่ซื้อมา เฉินเฉิงสังเกตเห็นว่ามือของเธอเต็มไปด้วยรอยแผล

เฉินเฉิงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา

เขาจึงเดินเข้าไปหาเนี่ยนเนี่ยน

เนี่ยนเนี่ยน ยังคงกลัวเขาอยู่ ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว

แต่ปากของเธอยังคาบขนมอยู่ แก้มพอง ๆ ดูน่ารักมาก

"กินช้า ๆ" เฉินเฉิง ยิ้มพูด "ไม่มีใครมาแย่งลูกหรอก พ่อยังมีอีกถุงหนึ่งนะ"

เนี่ยนเนี่ยน มองถุงขนมเล็ก ๆ ในมือของเฉินเฉิง ดวงตาของเธอเปล่งประกาย

"อยากได้ไหม?" เฉินเฉิง ถาม

"อืม!" เธอพยักหน้าด้วยความจริงจัง

"งั้นมากอดพ่อก่อน!" เฉินเฉิงพูด

เด็กน้อยลังเลอยู่สักพัก แต่ในที่สุดก็ไม่อาจต้านทานขนมได้ เดินเข้ามาใกล้ ๆ

เฉินเฉิงค่อย ๆ อุ้มเนี่ยนเนี่ยนขึ้น

ในขณะนั้น ความเสียดายในชีวิตก่อนหน้านี้เหมือนจะได้รับการเยียวยาไปหมดแล้ว

คอของเฉินเฉิงเหมือนจะติดขัด

เขารู้สึกอยากร้องไห้!

เสิ่นจื้อฮวา มองออกมาจากครัว เห็นเฉินเฉิงกำลังอุ้มเนี่ยเนี่ย จนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตะลึง

เพราะเฉินเฉิงมักจะดื่มเหล้า บางครั้งก็ถึงขั้นลงมือทำร้ายเธอ ทำให้เนี่ยนเนี่ยน ไม่เคยสนิทกับเขาเลย

พวกเขาสองพ่อลูกไม่เคยใกล้ชิดกันแบบนี้มาก่อน

มันเป็นภาพที่หาได้ยากจริง ๆ!

ไม่นานนัก อาหารก็พร้อมแล้ว

ฝีมือทำอาหารของเสิ่นจื้อฮวา ดีกว่าของเฉินเฉิง มาก อาหารสองจานหนึ่งซุป มีกลิ่นหอมกว่าอาหารที่เฉินเฉิงทำมาก

"แม่ หนูชอบอาหารที่แม่ทำ!" เนี่ยเนี่ยพูดขึ้น

"เดี๋ยวฉันจะตักข้าวให้พวกเธอ!" เฉินเฉิงดีใจมากที่ได้ตักข้าวให้พวกเขา

"แม่!" เนี่ยนเนี่ยนจู่ ๆ ก็เข้ามาใกล้ ๆ หูเสิ่นจื้อฮวา แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า "เมื่อกี้เหมือนพ่อจะร้องไห้!"

เสิ่นจื้อฮวา ตกตะลึง มองเฉินเฉิง ที่กำลังดีใจตักข้าวให้พวกเขาด้วยความประหลาดใจ

เห็นได้ชัดว่า หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ ความรู้สึกไม่ดีระหว่างเสิ่นจื้อฮวา และลูกสาวที่มีต่อเฉินเฉิงได้เบาบางลงเล็กน้อย

ตอนกลางคืน พวกเธอสองคนแม่นอนบนเตียง ส่วนเฉินเฉิงนอนบนพื้น

เมื่อไฟดับลง พวกเธอทั้งคู่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ

เวลาผ่านไปนานพอสมควร เฉินเฉิง ก็ได้ยินเสียงพัดลมพัดไปมา

อากาศเริ่มร้อนขึ้น เนี่ยนเนี่ยน นอนไม่สบาย พลิกตัวไปมาบนเตียง

เป็นเสิ่นจื้อฮวา ที่กำลังพัดลมให้เธอ

"พรุ่งนี้ไม่ต้องไปยกอิฐแล้วนะ!" เฉินเฉิง พูดขึ้นมาทันใด

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ในความมืดมีเสียงของเสิ่นจื้อฮวา ดังขึ้น "ถ้าไม่ไปยกอิฐ แล้วจะใช้ชีวิตยังไง?"

"ดูมือคุณสิเป็นยังไงบ้าง!" เฉินเฉิง พูดเบา ๆ "ผมจะออกไปหาเงินเอง คุณอยู่บ้านดูแลเนี่ยนเนี่ยนก็พอ"

"ไม่ได้!" หลังจากเงียบไปนาน เสิ่นจื้อฮวา ตอบปฏิเสธ "คุณหาเงินของคุณ ฉันหาเงินของฉัน"

เฉินเฉิง ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ชัดเจนว่า ความรู้สึกที่สะสมมานานไม่อาจหายไปได้เพียงเพราะวันนี้

การปฏิวัติยังไม่สำเร็จ สหายยังต้องพยายามต่อไป!

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

"ถ้าคุณจะไปก็ไปได้ แต่อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีนะ อยู่ห่างจากรถยนต์ และต้องระวังเนี่ยนเนี่ยนให้ดี..." เฉินเฉิงพูดพลางบ่น

"อืม!" คำตอบของเธอมีแค่คำเดียว

"ใช่แล้ว พรุ่งนี้ผมจะลองดูว่าหาพัดลมเก่ามาได้ไหม จะได้ให้พวกคุณนอนสบายขึ้น" พูดจบ เฉินเฉิง ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เสิ่นจื้อฮวา พัดลมให้ลูก พลางลืมตาดูเพดาน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนกว่าจะหลับไป

...

ตอนเช้า เฉินเฉิงเก็บของแล้วออกไปข้างนอก

เมื่อวานนี้เขาเหลือเงิน 70 เซ็นต์ วันนี้เขาไม่มีเงินติดตัวสักบาท

ปกติพกเงินสักไม่กี่เซ็นต์ติดตัวไว้ก็ดี แต่เขาไม่กล้าขอจากเสิ่นจื้อฮวา จึงออกไปโดยไม่มีเงินติดตัว หวังว่าคงจะหาเงินได้กลับมา

ถนนที่เดินเมื่อวาน เฉินเฉิงไม่ได้เดินซ้ำ แต่เลือกเดินไปในถนนที่ไม่เคยเดินมาก่อน

ไม่นานนัก เสียงตะโกนของเฉินเฉิงก็ดังขึ้นบนถนน

"ซ่อมวิทยุ ทีวี จักรเย็บผ้า...ทุกอย่างที่เป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า!"

หลังจากตะโกนไปประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มีบ้านหนึ่งออกมาเรียกเฉินเฉิง

"หนุ่มน้อย นายซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าได้ใช่ไหม?"

"ใช่ ใช่ ใช่ครับ!" เฉินเฉิงเดินเข้าไปด้วยความสุภาพแล้วพูดว่า "คุณมีอะไรที่ต้องการซ่อมหรือครับ?"

"วิทยุเสียฟังไม่ได้!" ชายคนนั้นพูด "โธ่! ฉันฟังทุกวันเลย พอมันเสียก็เสียไปเลย นายซ่อมได้ไหม?"

"ซ่อมได้ครับ!" งานที่เข้ามาแบบนี้ไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว เฉินเฉิงพูดด้วยความมั่นใจ

"คิดค่าซ่อมยังไง?" ชายคนนั้นถาม

"ต้องดูก่อนถึงจะรู้ครับ พอดูแล้วผมจะบอกราคา ถ้าคุณคิดว่าโอเค เราค่อยซ่อม ถ้าไม่โอเค คุณไม่ต้องซ่อมก็ได้ครับ" เฉินเฉิงถาม "ตกลงไหมครับ?"

"ตกลง!" ชายคนนั้นพอใจมากและพยักหน้า "เข้ามาดูเลย!"