บทที่ 32 สองเดือน!

บทที่ 32  สองเดือน!

เซี่ยเหอมองซื่อหวินตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย "เจ้าอยากเร่งความเร็วในการฝึกผิวหนังโดยหวังว่าจะไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวให้เร็วที่สุดรึ?"

"วิธีน่ะมีอยู่แล้ว"

"แต่ว่า…มันคงไม่คุ้มสักเท่าไหร่หรอก"

"วิทยายุทธของโรงฝึกดัชนีทองน่ะ ขีดจำกัดของการฝึกผิวก็เป็นแค่การปูพื้นฐาน ศิษย์ฝึกหัดส่วนใหญ่ก็สามารถไปถึงขีดจำกัดได้ เพียงแต่จะใช้เวลามากน้อยก็ต่างกันไป"

"สิ่งสำคัญคือหลังจากไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวแล้วต่างหาก การจะสามารถทะลวงไปสู่ขอบเขตผิวหนังหินได้หรือไม่ นั่นต่างหากที่สำคัญ"

"ต่อให้เจ้าไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวตอนนี้เลยก็ไม่ได้ช่วยให้เจ้าทะลวงไปสู่ขอบเขตผิวหนังหินได้หรอก"

ซื่อหวินเข้าใจความหมายที่เซี่ยเหอพูด

ขีดจำกัดของการฝึกผิวนั้นใช้เพียงแค่เวลา ไม่ว่าจะหนึ่งปี สองปี สุดท้ายก็ไปถึงขีดจำกัดได้

แต่สิ่งสำคัญคือหลังจากนั้นต่างหากว่าจะสามารถทะลวงไปสู่ขอบเขตต่อไปได้หรือไม่

นั่นต่างหากที่สำคัญที่สุด

"ข้าคิดดีแล้ว ข้าอยากจะไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวให้เร็วที่สุดขอรับ!"

ซื่อหวินยังคงยืนกราน

เขาอยากไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวให้เร็วที่สุด

เมื่อเซี่ยเหอเห็นดังนั้น เขาจึงไม่พูดอะไรต่อ

เขาหยิบขวดเล็กๆออกมาจากอกแล้วพูดอย่างใจเย็น "ถ้าเจ้าอยากเร่งความเร็วในการฝึกผิวหนังก็ง่ายมาก แค่ใช้ยาพิเศษขวดนี้!"

"นี่คือยาพิเศษเฉพาะของโรงฝึกดัชนีทองที่ดีกว่ายาพิเศษทั่วไปมาก"

"มันสามารถเร่งการฟื้นฟูของนิ้วมือและทำให้เจ้ามีเวลามากขึ้นในการฝึกผิว"

"เมื่อเป็นแบบนี้ ประสิทธิภาพในการฝึกผิวของเจ้าก็จะเพิ่มเป็นสองหรือสามเท่าของคนอื่น!"

"เพียงแต่…ยาพิเศษนี้ก็แพงมากเช่นกัน!"

แววตาของซื่อหวินเป็นประกาย

นี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องการ!

ประสิทธิภาพในการฝึกผิวที่เพิ่มเป็นหลายเท่ามากกว่าคนอื่น

มันจะต้องทำให้เขาไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวได้เร็วขึ้นแน่ๆ

"แล้วยาพิเศษนี้ราคาเท่าไหร่หรือขอรับ?"

"สองตำลึงต่อหนึ่งขวด หนึ่งขวดก็ใช้ได้ประมาณหนึ่งวัน"

ซื่อหวินคิดอยู่ครู่หนึ่ง

สิบวันก็แค่ยี่สิบตำลึง

ดูเหมือนว่าเขาจะพอซื้อมาใช้ได้

ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งมอบเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้อาจารย์จินฝูไป แต่จ้าวหงก็บอกว่ามีศิษย์ฝึกหัดกว่าร้อยคนที่อยากให้เขาสอนวิธีหายใจ

ถ้าหากผลลัพธ์ออกมาดี ก็คงมีคนมาจ่ายเงินให้เขาสอนวิธีหายใจอีกมาก

หรือก็คือ ตอนนี้ซื่อหวินมีช่องทางในการหาเงินแล้ว

การใช้เงินวันละสองตำลึง ซื่อหวินก็ยังพอจ่ายไหว!

"เหอเหลิ่งเย่วก็ใช้ยาพิเศษขวดนี้เหมือนกันหรือขอรับ?"

ซื่อหวินนึกถึงเหอเหลิ่งเย่วจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"ใช่ ศิษย์น้องหญิงเหลิ่งเยว่ก็ใช้ยาพิเศษนี้ด้วยเช่นกัน"

"ซื่อหวิน ข้าจะเตือนเจ้าอีกครั้ง ถึงจะใช้ยาพิเศษนี้ก็แค่เร่งความเร็วในการฝึกผิวหนังเท่านั้น"

"จริงๆแล้วมันไม่มีประโยชน์อะไรเลยนอกจากจะเสียเงินเปล่าเท่านั้น"

"ขอบคุณศิษย์พี่เซี่ยมากขอรับ ข้าตัดสินใจแล้วว่าข้าจะซื้อยาพิเศษนี้วันละขวด นี่ขอรับสิบตำลึง ข้าจะซื้อยาพิเศษสำหรับห้าวันก่อน!"

ซื่อหวินกัดฟันแน่นแล้วจ่ายเงินสิบตำลึงทันที

"ได้ ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว ก็อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ"

เซี่ยเหอเองก็ไม่พูดอะไรมาก

เขามอบยาพิเศษให้ซื่อหวินทันที

"ขอบคุณมากขอรับศิษย์พี่เซี่ย"

ซื่อหวินรีบกลับไปที่ลานด้านหลังแล้วเริ่มฝึกผิวหนังทันที!

เมื่อมียาพิเศษใหม่ ผลลัพธ์ก็ดีขึ้นรวมถึงการฟื้นตัวที่เร็วขึ้นเช่นกัน

ซื่อหวินสัมผัสได้ถึงข้อดีของมันอย่างชัดเจน

นั่นก็คือจำนวนครั้งที่เขาฝึกผิวหนังได้ต่อวันเพิ่มขึ้นมาก

มันเพิ่มขึ้นเป็นสองถึงสามเท่าเลยทีเดียว

ช่วงแรกๆ ซื่อหวินรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของนิ้วมือทุกวัน

อย่างเช่น ผิวหนังบนนิ้วมือหยาบขึ้นและด้านขึ้น

พละกำลังของนิ้วมือก็เพิ่มขึ้น

มันมีการเปลี่ยนแปลงแบบนี้ทุกวัน

แต่เมื่อเวลาผ่านไป

ผลของการฝึกผิวหนังก็ดูเหมือนจะลดลง

ถึงแม้ซื่อหวินจะฝึกอย่างหนักทุกวัน

แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีพัฒนาการมากนัก

หลังจากนั้น เวลาได้ผ่านไปสองเดือนอย่างรวดเร็ว

ในช่วงสองเดือนนี้ ซื่อหวินได้ใช้ชีวิตไปกับการฝึกอย่างสุดเหวี่ยง

เขาฝึกผิวหนังที่โรงฝึกทุกวัน พอกลับมาถึงบ้านก็ฝึกขว้างดาบสั้น

บางครั้งก็ใช้วงแหวนเร่งความเร็วสีเขียวในการเร่งการฝึกวิชาดาบสั้น

ดังนั้น หลังจากผ่านไปสองเดือนด้วยการเร่งฝึกฝน

วิชาดาบบินของซื่อหวินก็บรรลุถึงขั้นเชี่ยวชาญแล้ว

เขาปาดาบสั้นไปโดยแทบจะไม่พลาดเป้าเลย!

นอกจากนี้วิธีหายใจของเขาก็ผสานเข้ากับวิชาดาบบินอย่างสมบูรณ์แบบ

นั่นจึงทำให้พลังและความเร็วของวิชาดาบบินเพิ่มขึ้นมาก

เพียงแต่ตอนนี้ ซื่อหวินยังไม่รู้ว่าวิชาดาบบินของเขานั้นทรงพลังแค่ไหน

เขาจะใช้วิชาดาบบินนี้รับมือกับนักศิลปะการต่อสู้ได้หรือไม่? ซื่อหวินเองก็ไม่แน่ใจ

เพราะเขาไม่เคยต่อสู้กับนักศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงมาก่อน

แต่ซื่อหวินรู้ดี

ถ้าหากอยากจะก้าวหน้าไปให้ไกลกว่านี้

เขาจะพึ่งแค่วิชาดาบบินอย่างเดียวไม่ได้

เขาจะต้องฝึกฝนวิทยายุทธต่อไปเพื่อเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงให้ได้!

"เจ้าซื่อ"

เมื่อซื่อหวินมาถึงโรงฝึก

เขาเห็นว่าจ้าวหงดูเหมือนจะหมดกำลังใจ

"จ้าวหง เป็นอะไรไปรึ?"

ซื่อหวินถาม

สองเดือนมานี้ จ้าวหงได้ช่วยซื่อหวินจัดการเรื่องศิษย์ฝึกหัดที่อยากให้ซื่อหวินสอนวิธีหายใจ

นั่นทำให้ซื่อหวินได้เงินมาเยอะมาก

ตอนนี้มีคนอยากให้ซื่อหวินสอนวิธีหายใจมากกว่าสองร้อยคนแล้ว!

นั่นหมายความว่าซื่อหวินมีเงินเพิ่มมาอีกสองร้อยตำลึง

นี่จึงเป็นเหตุผลที่ซื่อหวินสามารถใช้ยาพิเศษของโรงฝึกดัชนีทองที่ราคาสองตำลึงต่อขวดได้ทุกวันในตลอดสองเดือนที่ผ่านมา

ดังนั้น ซื่อหวินจึงรู้สึกพอใจในตัวจ้าวหงมาก

"เจ้าซื่อ ช่วงนี้การฝึกผิวของข้านั้นแทบจะไม่มีความคืบหน้าเลย"

"ตามที่ศิษย์พี่เซี่ยบอก ดูเหมือนว่าข้าน่าจะมาถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวแล้ว"

"หลังจากมาถึงขีดจำกัดของการฝึกผิว ข้าก็ต้องทะลวงขีดจำกัด บางคนใช้เวลาแค่วันเดียวแต่บางคนต้องใช้เวลาถึงหลายวัน"

"แต่ถ้าหากเกินสิบวันไปแล้วยังไม่ทะลวงได้ ก็คงยากแล้ว"

"ข้าคงไม่มีพรสวรรค์ในการฝึกยุทธเท่าไหร่ ข้าเลยว่าจะออกจากโรงฝึกนี้แล้วล่ะ..."

ซื่อหวินขมวดคิ้วเล็กน้อย

"นี่เจ้าจะยอมแพ้แล้วหรือ?"

ซื่อหวินถาม

จริงๆแล้ว ถ้าพูดถึงพรสวรรค์อย่างเดียว พรสวรรค์ของจ้าวหงยังดีกว่าซื่อหวินด้วยซ้ำ

ซื่อหวินใช้ยาพิเศษชั้นดีทุกวัน

ดังนั้นเขาจึงมีประสิทธิภาพในการฝึกที่มากกว่าศิษย์คนอื่นๆเป็นเท่าตัว

แต่จนถึงวันนี้ ซื่อหวินก็ยังไปไม่ถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวเลยด้วยซ้ำ

พรสวรรค์แบบนี้ จะบอกว่าธรรมดาก็ยังยาก

แต่ไม่ว่าพรสวรรค์นั้นจะดีหรือไม่

เมื่อไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวแล้ว ถ้าหากผ่านไปสิบวันแล้วยังไม่สามารถทะลวงขีดจำกัดได้ก็ยากที่จะทะลวงได้อีก

ต่อให้ฝึกผิวไปทั้งชีวิต ก็คงยากที่จะทะลวงขีดจำกัดได้

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้จ้าวหงหมดหวัง

จริงๆแล้วไม่ใช่แค่จ้าวหงเท่านั้น

เหอเหลิ่งเย่วเองก็ไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวแล้วเหมือนกัน

เมื่อพูดถึงเรื่องการฝึกผิวแล้วก็น่าสนใจมาก

เพราะเหอเหลิ่งเย่วใช้ยาพิเศษที่ดีที่สุดมาตลอด

ตอนแรก ความเข้าใจในวิธีหายใจของเหอเหลิ่งเย่วก็เร็วกว่าจ้าวหงมาก

แต่ตอนนี้ กลับเป็นจ้าวหงที่ไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวก่อน

แต่ไม่ว่าใครจะไปถึงขีดจำกัดก่อน ก็ไม่มีประโยชน์

เพราะตอนนี้จ้าวหงหมดความมั่นใจไปแล้ว

ส่วนเหอเหลิ่งเย่วช่วงนี้ก็ดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่าง

เพราะเธอไปถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถทะลวงขีดจำกัดได้

"วันนี้ก็เป็นวันที่สิบเอ็ดแล้ว"

"จ้าวหง ซื่อหวิน ข้าจะไม่เสียเวลากับเงินทองอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว ข้าจะออกจากโรงฝึกไปก่อนล่ะ"

"ถ้าหากพวกเจ้ามีอะไรต้องการ ก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ"

ทันใดนั้น ชายร่างใหญ่กำยำก็เดินเข้ามาเพื่อบอกลาซื่อหวินและจ้าวหง

ชายคนนั้นก็คือหนิวต้าหลี่!

เดิมทีเขาทำงานแบกหามแต่ใฝ่ฝันอยากฝึกยุทธมาตลอด

เขาเก็บเงินมาหลายปี จนกระทั่งในที่สุดก็ได้มาฝึกยุทธที่โรงฝึกสมใจ

จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาสองสามเดือนแล้ว

แต่วันนี้ หนิวต้าหลี่ก็เลือกที่จะออกจากโรงฝึกไป

เพราะเขามาถึงขีดจำกัดของการฝึกผิวเป็นวันที่สิบเอ็ดวันแล้ว

แต่เขาก็ยังไม่สามารถทะลวงขีดจำกัดได้

เขารู้ว่าทั้งชีวิตนี้ เขาคงหมดหวังที่จะทะลวงขีดจำกัดและได้เป็นนักศิลปะการต่อสู้

ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะออกจากโรงฝึกไป

เพราะถ้าหากอยู่ต่อ เขาก็ต้องใช้เงินทุกวัน

เขาไม่มีเงินมากพอจะใช้จ่ายได้สุรุ่ยสุร่ายขนาดนั้น

หนิวต้าหลี่เองก็เป็นคนใจกว้าง

แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ไปโรงฝึกอื่น แต่กลับมาฝึกที่โรงฝึกดัชนีทองแห่งนี้

"พี่ต้าหลี่ ดูแลตัวเองด้วยนะ! อีกไม่กี่วัน ข้าก็คงต้องไปเหมือนกัน..."

จ้าวหงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

"ฮ่าๆๆๆ จ้าวหง ร่าเริงหน่อยสิ"

"ถึงข้าจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ไม่ได้ แต่ข้าก็ฝึกผิวมาหลายเดือน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรเลยสักหน่อย"

"หลังจากออกจากโรงฝึกไป อย่างน้อยข้าก็ไม่ต้องไปแบกของหนักๆแล้ว"

หนิวต้าหลี่ตบบ่าจ้าวหง

ทั้งสองคนนี้สนิทกันมาก

"ต้าหลี่ ดูแลตัวเองด้วยนะ!"

ซื่อหวินพูดเสียงทุ้ม

เขากับหนิวต้าหลี่เองก็สนิทกันพอสมควร

"อื้ม ...ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจอกันข้างนอกโรงฝึกนะ”

หนิวต้าหลี่โบกมือเบาๆ

หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากโรงฝึกไป

แต่ไม่ว่าหนิวต้าหลี่จะทำตัวสบายๆแค่ไหน

แต่เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของเขาขณะที่เดินออกจากโรงฝึกไป มันกลับดูโดดเดี่ยวและเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูก….