ตอนที่ 16 การกุศลแห่งมวลมนุษยชาติ

"นั่นหนูฮวยซือใช่ไหม? ใช่แน่ๆ เลย!"

ฮวยซือยังไม่ทันรู้ตัว ก็เห็นผู้หญิงร่างผอมบางยืนอยู่ข้างหลัง ใบหน้าซีดเซียว

แม้จะเป็นหน้าร้อนแต่ยังสวมหมวกขนสัตว์ ทว่าไม่เห็นเส้นผมโผล่ออกมาเลย

"...พี่สะใภ้เหรอคะ?"

ไม่เจอกันสักพัก ฮวยซือแทบจำไม่ได้ ไม่แน่ใจว่านี่คือเมียของไอ้นายหน้าเลวๆ อย่างเฒ่าหยางจริงๆ หรือเปล่า ถ้าพูดกันตามตรง เธอคือมโนธรรมชิ้นสุดท้ายของบ้านหยางเลยล่ะ

ก่อนหน้านี้ตอนที่ฮวยซือเจอเธอ เธอยังเป็นสาวสวยผมยาวถึงเอว หน้าตาสดใส

แต่ตอนนี้ ผมยาวร่วงหมดจากการทำเคมีบำบัด สีหน้าก็ดูอ่อนแอจนน่าใจหาย

มีเพียงรอยยิ้มที่ยังคงอบอุ่นและเป็นมิตรเหมือนเดิม

"เอ้า ไอ้หยางบอกว่าหนูมาทำงานที่นี่สองสามวันนี้ ฉันยังไม่เชื่อเลย ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องจริง..."

ไม่ทันที่ฮวยซือจะพูดอะไร เธอก็เดินเข้ามา มือข้างหนึ่งถือถุงผัก อีกข้างจับมือฮวยซือ

"หนูยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม? ไปๆ วันนี้เป็นวันเกิดไอ้หยาง ไปกินข้าวที่บ้านกัน!"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผ่านไอน้ำที่ลอยฟุ้งจากหม้อชาบูที่กำลังเดือดปุดๆ บนโต๊ะ

ฮวยซือกับเฒ่าหยางนั่งจ้องหน้ากันเงียบๆ ผ่านไปพักใหญ่ เฒ่าหยางชำเลืองมองภรรยาที่กำลังวุ่นวายอยู่ในครัว แล้วหันกลับมาพูดเสียงเบา

"บอกให้มา แกก็มาจริงๆ เหรอวะ..."

"ก็แน่นอนสิ"

ฮวยซือตบเข่าฉาด

"แกไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงข้าวฉันหรือไง?"

"ฉันแค่พูดเล่นๆ แกอย่าเอาจริงสิ..."

"แล้วเรื่องที่แกยัดฉันเข้าไปในซ่องนั่นล่ะ จะว่ายังไง?"

"ก็แค่เข้าใจผิดกันน่า"

เฒ่าหยางกลอกตาจนแทบจะมองเห็นเพดาน

"อีกอย่างแกก็ดูมีความสุขดีนี่  ถึงขนาดพาเพื่อนร่วมงานมาด้วย เห็นได้ชัดว่าม้าพันลี้มีเยอะ แต่คนรู้ใจม้าหายาก..."

"พอได้แล้ว!"

พอนึกถึงเรื่องนี้ ฮวยซือก็โมโหจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้บ้านี่ละ

โมบอยากได้ค่านายหน้าจนลืมมโนธรรม ฮวยซือจะซวยขนาดนี้เหรอ?

"จะกินข้าวกันหรือยัง? ผมหิวแล้ว"

หลิวตงหลี่ที่นั่งอยู่มุมห้องเงยหน้าถาม ไอ้หมอนี่ก็เป็นพวกไม่เกรงใจใครเหมือนกัน

มีคนเลี้ยงข้าวก็ตามมาอย่างไม่อายเลย ตอนนี้กำลังนั่งยองๆ หน้าตู้ปลา

เล่นโปรยอาหารปลาของเฒ่าหยางอยู่  เฒ่าหยางคนขี้งกโกรธจนตาเหลือก

"เอ้า มากันแล้วๆ ขอโทษที่ให้รอนะคะ มา กินข้าวกันเถอะ"

พี่สะใภ้ถือจานผักที่หั่นเสร็จแล้วออกมาจากครัว เรียกหลิวตงหลี่มากินด้วย

แถมยังช่วยผสมน้ำจิ้มให้ทุกคน  เห็นเฒ่าหยางทำหน้าไม่พอใจ เธอก็ค้อนใส่

"หนูฮวยซือมาเยี่ยมทั้งทีนานๆ ที นายจะทำหน้าบูดใส่ใครกันล่ะ เอ้า นี่เพื่อนร่วมงานของหนูฮวยซือสินะ? หน้าตาดีจัง... มา กินข้าวๆ"

โดนเมียค้อน เฒ่าหยางก็หมดฤทธิ์ หน้าเจื่อนลงจิ้มเนื้อชิ้นหนึ่งลงไปในน้ำซุป

พึมพำในปากว่าคราวนี้ฮวยซือไม่ได้จ่ายค่านายหน้าอะไรทำนองนั้น

มีหน้าบูดของเฒ่าหยางเป็นเครื่องเคียง มื้อนี้ฮวยซือกินอย่างเอร็ดอร่อย พอกินเสร็จ

เฒ่าหยางก็ถูกไล่ไปล้างจานในครัว ฮวยซือนั่งคุยเรื่อยเปื่อยกับพี่สะใภ้ในห้องนั่งเล่น

สีหน้าของเธอดูดีขึ้นกว่าเดิมมาก ดูเหมือนเงินที่เฒ่าหยางหาได้ด้วยการทำผิดมโนธรรมจะมีประโยชน์อยู่บ้าง

"มีชีวิตอยู่ไปวันๆ นะ อยู่ได้วันไหนก็นับว่าโชคดีวันนั้น"

พี่สะใภ้ไม่สนใจคำทัดทานของฮวยซือ จุดบุหรี่อย่างไม่แยแส

"พูดถึงโรคนี้นะ ถ้าจะทรมานแค่ฉันคนเดียวก็ไม่เป็นไร แต่นี่ดันลากให้ไอ้หยางต้องลำบากด้วย ฉันก็รู้สึกผิดนะ"

"พูดอะไรของคุณ?"

เฒ่าหยางแอบฟังอยู่ในครัว โผล่หัวออกมาด้วยความโกรธ

"ลี่ซวยเหม่ย! คุณทำอะไรน่ะ? หมอพูดยังไงบอกแล้ว? ดับบุหรี่เดี๋ยวนี้! ทันที!"

"ว่าไงนะ?"

พี่สะใภ้หันไปมองเขา

"..."

เฒ่าหยางขาอ่อนไปวูบ เสียงเบาลง "ช่วยดับบุหรี่ด้วยครับ"

"แบบนี้ค่อยฟังดูดีหน่อย"

พี่สะใภ้ยิ้มภูมิใจ ทิ้งบุหรี่ลงในที่เขี่ย แล้วกระซิบกับฮวยซือ "เห็นไหมล่ะ? ต่อไปถ้ามันโกงเงินหนู บอกพี่เลยนะ พี่จัดการให้เอง"

"ได้ค่ะๆ"

ตาของฮวยซือเป็นประกาย ต้องบอกว่าใกล้งูพิษร้อยก้าวต้องมียาแก้พิษ

โลกนี้มีอะไรสักอย่างที่ต้านทานกันได้จริงๆ...

กินข้าวเสร็จ ล้างหม้อเรียบร้อย ในที่สุดเฒ่าหยางที่ยังคาดผ้ากันเปื้อนอยู่ก็ได้สมใจ

ส่งสองคนที่มากินข้าวฟรีออกจากบ้าน

ระหว่างทาง เขาจ้องหลิวตงหลี่ที่ทำตัวหล่อเหลาต่อหน้าเมียตัวเองไม่หยุดด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

ไล่ให้ไปเรียกแท็กซี่ แล้วหันกลับมามองฮวยซือ สายตาประหลาด

"มีอะไรเหรอ?"

ฮวยซือถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยอัตโนมัติ ปฏิกิริยาแรกคือ ไอ้บ้านี่โกรธจนอายแล้วจะมาตีเราหรือเปล่า?

เฒ่าหยางจ้องเขาอย่างสงสัยอยู่พักหนึ่ง แล้วดึงตัวเขาเข้ามา กระซิบเสียงเบา

"แกไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเขาโกรธหรอกนะ?"

"หืม?"

ฮวยซือเพิ่งรู้สึกตัว แล้วก็ได้ยินเฒ่าหยางพูดว่า

"เมื่อคืนมีคนมาถามข่าวของแกที่นี่ ให้เงินมาไม่น้อยเลย"

"แกไม่ได้บอกไปใช่ไหม?"

ฮวยซือเครียดขึ้นมาทันที

เฒ่าหยางกลอกตา

"พูดเหลวไหล ถ้าฉันไม่บอก ฉันจะยังเป็นคนอยู่ไหม?"

"งั้นก็... เดี๋ยวก่อน!?"

ฮวยซือเงยหน้าขึ้น

"แกว่าอะไรนะ?"

เฒ่าหยางที่เพิ่งขายข้อมูลคนอื่นไปหมดเกลี้ยงถอนหายใจ ชูนิ้วห้านิ้ว

"เขาให้เงินมาห้าหมื่นหยวน ซื้อข้อมูลของแก ถึงฉันไม่บอก แกคิดว่าเขาจะหาข้อมูลจากโรงเรียนของแกไม่ได้หรือไง? แกลองคิดดีๆ สิว่าช่วงนี้แกไปทำอะไรที่ไม่อยากให้ใครรู้เอาไว้รึเปล่า?"

"..."

แม้จะรู้นิสัยของไอ้หมอนี่ดีอยู่แล้ว แต่ฮวยซือก็ยังอดไม่ได้ที่จะอยากต่อยหน้ามัน

จากนั้น เขาก็เห็นเฒ่าหยางดึงผ้ากันเปื้อนออก แล้วยัดของสองอย่างใส่กระเป๋าฮวยซือ

ฮวยซือลูบๆ ดู แล้วก็ชะงักไป  นั่นคือม้วนธนบัตรสองม้วนหนาๆ

ความหนาอย่างน้อยก็ต้องสองหมื่นกว่า

"คราวนี้พี่ทำไม่ถูก ขอโทษแกด้วย...จริงๆ แล้วขัดสนมากๆ ถ้าแกโกรธจนทนไม่ไหว จะต่อยพี่สักที ก็ไม่ว่าอะไร"

เขาก้มหน้าขอโทษ

"เอาเงินนี่ไปเที่ยวที่อื่นสักสองสามวัน อย่าเพิ่งกลับมา พี่จะลองสืบดูอีกที พอเรื่องผ่านไปแล้วจะโทรหาแก"

ฮวยซือไม่คิดว่าไอ้ตัวดีนี่จะมีวันสำนึกผิด จู่ๆ ก็รู้สึกอารมณ์ปนเปกันไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไรดี

โดนหลอกมาตั้งหลายครั้ง ในที่สุดก็ได้เห็นเงินคืน เขากลับรู้สึกซาบซึ้งใจนิดๆ

แม้จะอยากต่อยมันมาก แต่พอนึกถึงใบหน้าซีดเซียวของพี่สะใภ้ เขาก็รู้สึกหมดแรง

ช่างมันเถอะ เป็นพี่น้องร่วมชะตากรรมกันมาหลายปี ถ้าเขาไม่โกงฉัน แล้วจะปล่อยให้เมียตัวเองตายเหรอ?

สุดท้ายเขาถามอีกประโยค

"ใครกันที่มาสืบข่าวฉัน?"

"พวกนั้นไม่ได้บอก ทำตัวลึกลับ"

เฒ่าหยางก้มหน้าสูบบุหรี่ แค่นเสียงเย็นชา

"คิดว่าฉันโง่หรือไง ไม่รู้จักดูทะเบียนรถเหรอ? ดูเหมือนจะเป็นมูลนิธิการกุศลอะไรสักอย่าง ตั้งชื่อเสียงโอ่อ่า เรียกว่า..."

เขาเกาหัวอยู่พักใหญ่ แล้วตบท้ายทอยตัวเองทีหนึ่ง ในที่สุดก็นึกออก

"การกุศลแห่งมวลมนุษยชาติ!"

สองชั่วโมงต่อมา ฮวยซือนั่งอยู่ในรถหุ้มเกราะ มองทหารรอบตัวที่ติดอาวุธครบมือ ด้วยสีหน้างงงวย

อะไรวะเนี่ย? เกิดอะไรขึ้น? จะทำยังไงดี?

คำถามสามข้อคุ้นเคยเกี่ยวกับชีวิตอีกครั้งวนเวียนอยู่ในหัวเขา

ขอบคุณมากครับที่อ่าน โปรดติดตามและแนะนำด้วยนะครับ

**********************************

(จบตอนที่ 16 การกุศลแห่งมวลมนุษยชาติ)