ตอนที่ 12 การเปลี่ยนแปลงความคิด

สำหรับหวังอี้ เขาประทับใจไม่น้อย ท้ายที่สุดแล้ว ครูฝึกคนก่อนที่ลาออกไปเคยพูดกับเขาเป็นพิเศษเกี่ยวกับนักเรียนระดับสูงหนุ่มที่มีพรสวรรค์คนนี้

เพียงแต่ว่าหยางเล่อไม่ชอบเด็กหนุ่มคนนี้สักเท่าไหร่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่าย

เขาเกลียดคนที่หล่อกว่าตัวเอง มีพรสวรรค์มากกว่าตัวเอง และมีผู้หญิงมากกว่าตัวเอง!

ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่ที่หยางเล่อเข้ารับตำแหน่งมา นักเรียนระดับสูงทุกคนก็ให้ความเคารพอย่างมาก เอาอกเอาใจ และยกยอปอปั้นเขา มีเพียงหวังอี้คนนี้เท่านั้นที่ถึงแม้จะสุภาพมาก แต่ก็ไม่เคยก้มหัวให้

ในความเป็นจริงแล้ว หวังอี้และครูฝึกสำนักคนนี้ไม่ค่อยถูกกัน

เพียงแค่ปกติแล้วน้ำบ่อไม่ไหลเข้าแม่น้ำ!

ไม่ว่าหยางเล่อจะเกลียดหวังอี้มากแค่ไหน เขาก็เก็บความคิดนั้นไว้ในใจ ไม่เคยคิดที่จะหาเรื่องอย่างเปิดเผย แสดงออกมาเหมือนว่ายุติธรรมมาก ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำนักก็มีแผนกตรวจสอบเช่นกัน ไม่สามารถให้คนอื่นจับผิดได้!

แน่นอนว่า ถ้ามีโอกาสได้แกล้งหวังอี้ ดูเขาโชคร้าย หยางเล่อก็ยินดีมาก

ครั้งนี้ก็เป็นโอกาสหนึ่ง

"ฮึๆ คนจนอย่างแกก็อยากเป็นนักสู้งั้นเหรอ" หยางเล่อหัวเราะเยาะราวกับว่าไม่สามารถควบคุมความรังเกียจที่มีต่อหวังอี้ได้อีกต่อไป เปลี่ยนรายชื่อในคอมพิวเตอร์ แล้วเลื่อนชื่อหวังอี้ไปไว้ด้านหลัง ด้วยวิธีนี้ เขาจะไม่ได้อยู่ในรายชื่อรับรางวัล

หยางเล่อดูรายชื่อนี้อีกครั้ง นั่งบนเก้าอี้แล้วหัวเราะ เรียกผู้ช่วยของเขามา

"พิมพ์รายชื่อนี้แล้วติดไว้ที่กระดานประกาศ"

ผู้ช่วยเหลือเหลือบมอง เธอเคยเข้ามาเสิร์ฟชากาแฟให้หยางเล่อมาก่อน และเห็นรายชื่อนั้น

รายชื่อนี้ไม่เหมือนกับที่เธอเคยเห็น ไม่มีชื่อหวังอี้!

เธอละสายตาลง ไม่พูดอะไร พยักหน้า

เพียงแค่เมื่อออกไปแล้ว ก็หาที่มุมหนึ่งแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาชื่อหวังอี้ ในฐานะผู้ช่วยครูฝึกสำนัก เธอมีวิธีการติดต่อนักเรียนทุกคน และเธอก็คุ้นเคยกับหวังอี้ ติดต่อกันเป็นครั้งคราว

ผู้ช่วยส่งข้อความออกไป แล้วก็เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก็จากไป

หยางเล่อคิดไม่ผิด คนบางคนมีผู้หญิงมาชอบจริงๆ

……

อีกด้านหนึ่ง หวังอี้และหญิงสาวสองคนกำลังเล่นกันอยู่บนถนนใกล้กับศูนย์แสดงสินค้า

เขตเมืองหลักเจียงหนาน ยังคงเจริญรุ่งเรืองและคึกคักกว่าที่อื่นๆ

หวังอี้ที่กำลังกินของว่างอยู่กับหญิงสาวสองคนบนถนนอาหารจู่ๆ ก็ได้รับข้อความ เขาหยิบออกมาดู คิ้วก็ขมวดขึ้นทันที

"หยางเล่อคนนี้!" อารมณ์ของหวังอี้แย่ลงทันที

ก่อนหน้านี้ หวังอี้มองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของหยางเล่อมานานแล้ว และไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก

ถึงแม้จะพูดว่าหยางเล่อไม่ได้ขัดขวางการฝึกของเขาในสำนักสุดขีด แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เพียงแต่หวังอี้คาดเดาว่า ทรัพยากรโควต้าต่างๆ ของสำนักหลายครั้ง สิ่งที่ดีที่สุดบางทีส่วนที่เดิมทีเป็นของเขาอาจจะถูกจัดสรรให้กับคนที่สนิทกับหยางเล่อไปแล้ว!

ถ้าไม่ใช่เพราะสำนักในย่านสะดวกกว่า สำนักอื่นๆ ก็คล้ายๆ กัน หวังอี้ก็อยากจะเปลี่ยนสถานที่แล้ว

"ครูฝึกหยางเล่อคนนี้ ไม่ใช่คนดีเลย"

หวังอี้ก็โมโหเช่นกัน

คนทุกคนมีอารมณ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหวังอี้

เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ดี

ครูฝึกสำนักทุกคนมี "คะแนนการสนับสนุนสำนัก"

นักสู้ของสำนักสุดขีดให้ความสำคัญกับคะแนนการสนับสนุนสำนักมาก

ดังนั้นพวกเขาจึงจะทุ่มเทให้กับการฝึกนักเรียนในสำนักของตนเอง

แต่หยางเล่อคนนี้ไม่รู้ว่ามาจากไหน ไม่เคยทำอะไรดีๆ เลย มักจะกลั่นแกล้งเขา

ครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดหวังอี้ก็อดทนไม่ไหวแล้ว

แน่นอนว่า เขารู้ดีว่าเรื่องเล็กน้อยนี้จริงๆ แล้วไม่สามารถทำอะไรหยางเล่อได้

"ฉันไม่ทนแกแล้ว การประเมินเตรียมนักสู้งั้นเหรอ ฉันจะไปสอบที่เมืองหยางโจว ไม่เกี่ยวข้องกับเมืองจิ่วเจียงเลย แกไปอธิบายกับสำนักเมืองจิ่วเจียงเองก็แล้วกัน!"

ไม่ว่าจะเป็นสำนักสุดขีดเมืองจิ่วเจียงหรือเมืองหยางโจว จริงๆ แล้วก็ไม่มีความแตกต่างสำหรับหวังอี้

ช่วยหวังอี้?

นั่นก็เป็นเรื่องของสำนักสุดขีดทั้งสำนักเป็นการสนับสนุนของประเทศ เป็นความพยายามของตัวเขาเอง แล้วจะเกี่ยวอะไรกับนักสู้เมืองจิ่วเจียงไม่กี่คน

แกช่วยเหลือฉันด้วยเงินของตัวเองเหรอ แกตั้งใจชี้นำฉันอย่างจริงจังเหรอ

เหมือนกับที่จูเก่อเทา หัวหน้าสำนักสุดขีดดูแลหลัวเฟิง

ครูฝึกสำนักคนก่อนก็ยังทุ่มเทให้กับหวังอี้

แต่ด้วยหยางเล่อที่ทั้งวันเอาแต่เกี้ยวพาราสีนักเรียนหญิงในสำนักในย่าน โกงกิน ผลาญเวลาเปล่าๆ

เขาคู่ควรกับการเคารพเพราะอะไร?

หวังอี้มีความมั่นใจว่าในอนาคตเขาจะสามารถสร้างชื่อเสียงได้!

แต่หลังจากที่หวังอี้โดดเด่นแล้ว คนที่ลำบากก็คือเมืองจิ่วเจียง

ท้ายที่สุดแล้ว การจะฝึกนักสู้ โดยเฉพาะนักสู้อัจฉริยะนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

แต่การทำให้หยางเล่อเสียใจและลำบากใจก็เป็นสิ่งที่หวังอี้ต้องการ