ตอนที่ 1 ฉันจะไม่ลงเขา

“อาจารย์ โปรดลงเขาไปกับศิษย์เถอะ!”

ในมณฑลซู มีอารามเต๋าทรุดโทรมในภูเขาห่างไกลที่มีทิวทัศน์งดงามแต่น้อยคน

เวลานี้ ชายชราผมขาวกำลังคุกเข่าบนพื้นอารรามเต๋า กราบไหว้รูปปั้นและร้องไห้

“อาจารย์ ย้อนกลับไปท่านชุบเลี้ยงข้าและเลี้ยงข้าจนข้าอายุ 18 และท่านบอกว่าอยากปิดด่านบ่มเพาะ”

‘ทันทีที่ท่านนั่งบนแท่นนี้ มันก็ผ่านไปกว่า 70 ปีแล้ว”

“ข้าอายุ 80 แล้ว และข้าไม่รู้ว่าท่านยังมีชีวิตอยู่ไหม’

“แต่ถ้าท่านยังมีชีวิต โปรดลงภูเขาไปกับข้าทีเถอะ!”

“เพราะข้าขายอารามเต๋านี้แล้ว”

เปราะ!

พอชายชราพูดจบ รูปปั้นก็ระเบิดเป็นชิ้น รังสีแสงส่องในอารามเต๋า

ภายในรูปปั้น มีชายหนุ่มสวมชุดนักพรตอยู่จริงๆ

เขานั่งบนแท่น ชายหนุ่มคนนี้เหมือนคนวัยยี่สิบ

ตอนชายชราด้านล่างเห็น เขาก็ดีใจ“อาจารย์!สุดท้ายท่านก็ออกมา!”

“ท่านยังหนุ่มนัก แต่ข้า..ฮืออ..”

ชายชราน้ำตาไหล

เฉินหยางมองศิษย์ด้านใต้ เขาค้นสมองและจำได้ว่านี่คือศิษย์คนที่ 397 ที่เขารับและชื่อเฉินชิงจื่อ

เฉินหยางถาม“ชิงจื่อ เจ้าพูดว่าไงนะ?เจ้าขายอารามเต๋าของข้า?”

เฉินชิงจื่อพูดอายๆ“อาจารย์ ข้าสมควรตาย ข้าขายอารามเต๋า!”

“เพราะหลานสาวของข้าถูกลักพาตัว พวกนั้นเรียกตัวเองว่ากลุ่มอสังหา และก็อยากเปลี่ยนที่นี่เป็นสถานที่ท่องเที่ยว”

“ถ้าข้าไม่ตกลง พวกนั้นจะฆ่าหลานสาวข้า!”

เฉินหยางพูดด้วยความโกรธ“งั้นเจ้าก็ห้ามตกลงขายอารามเต๋าของข้า!อารามนี้สร้างโดยข้า ไม่ใช่เจ้า!”

“ขอรับ ขอรับ!”

เฉินชิงจื่อยอมรับความผิดของเขาและร้อง“อาจารย์ แล้วหลานสาวข้าละ?”

เฉินหยางพูด“ทุกคนมีโชคชะตา ชีวิตกับความตายถูกกำหนดโดยสวรรค์ ถ้านางต้องตาย ก็ต้องตาย!”

เฉินชิงจื่อคุกเข่าให้เฉินหยางอีก “อาจารย์ ไม่ได้นะ!ข้ามีหลานสาวแค่คนเดียว ถ้านางตาย ข้าจะไร้ทายาท!”

เฉินหยางถอนหายใจ“ชิงจื่อ เจ้าลำบากจริงๆ”

“ย้อนกลับไปหลายพันปีก่อน เราต่างเป็นลูกหลานของหยานและหวง มีเลือดเดียวกันไหลเวียนในตัว”

“ร้อยปีจากนี้ ลูกหลานเจ้าจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าสุสานเจ้าอยู่ไหน นับประสาอะไรกับชื่อ เจ้าไม่สามารถยึดติดกับสายเลือดได้นัก”

เฉินชิงจื่อตกตะลึงและรู้สึกว่าที่อาจารย์พูดสมเหตุสมผล

“ไป!ถ้าเจ้าซื้ออารามเต๋าข้าคืนมา เจ้าจะยังเป็นศิษย์ของข้า ไม่งัน้อย่าโทษข้า!’

เฉินชิงจื่ออยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา อาจารย์เขาไร้หัวใจนัก!

บูม!

เวลานี้ เสียงเครื่องจักรคำรามดังขึ้นด้านนอก

“เสียงอะไร?”

เฉินหยางมองไปด้านนอก ผ่านกำแพง เขาเห็นรถดันดินกำลังเปิดถนนด้านนอก ดอกไม้และต้นไม้ที่ปลูกไว้ในอดีตโดนบดขยี้หมด

เฉินชิงจื่อพูด“อาจารย์ นั่นคือทีมก่อสร้างของกลุ่มอสังหา พวกนั้นอยากเปิดถนนให้นักท่องเที่ยวขึ้นเขา จากนี้ไป สถานที่เราจะกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว”

เฉินหยางแค่นเสียงเย็น“ดูเรื่องที่เจ้าทำลงไปสิ!”

เฉินหยางก้าวออกจากแท่น ราวกับเขาหดตัวเป็นนิ้วเดียวและเดินออกจากอารามเต๋าทันที

“อาจารย์สุดยอดมาก!”

เฉินชิงจื่อรีบตามออกไป เขาตามเฉินหยางมานาน แต่ไม่เคยเห็นอาจารย์ลงมือ

เขาเป็นเซียน?

“เจ้าทำอะไร!หยุด!”

เฉินหยางตะโกนลั่น เหมือนสายฟ้าฟาด

แก้วหูทุกคนในทีมก่อสร้างเกือบแหลก

ตอนหัวหน้าทีมก่อสร้างของกลุ่มอสังหาเห็นเฉินชิงจื่อเห็นเขา เขาก็แค่นเสียงทันที“ตาแก่เฉิน สถานที่นี้เป็นของกลุ่มเราแล้ว ถ้าให้ความร่วมมือ พอสร้างเสร็จ เราจะให้ตั๋วฟรีกับแกสักสองสามปี”

เฉินหยางพูด“นี่คืออาณาเขตของฉัน!ฉันเป็นเจ้าที่ ไสหัวออกไปก่อนฉันจะโกรธ!”

“โอ้!นายเป็นใคร?ตาแก่เฉินได้ตกลงไปแล้ว มันเกี่ยวอะไรกับนาย?”

เฉินชิงจื่อพูด“เขาเป็นอาจารย์ของฉัน เขาคิดว่ามันลำบากที่จะลงทะเบียน อารามเต๋าเลยลงทะเบียนในชื่อฉัน”

หัวหน้าพูด“ฉันไม่สนว่านายจะเป็นใคร!”

หัวหน้าสั่ง“ดัน!ดันต่อไป!ใครก็ตามที่ขวางทางจะโดนบดขยี้ไปด้วย!”

รถดันดินคันใหญ่ดันต่อและวบดขยี้เฉินหยาง

‘อาจารย์ ระวัง!”

เฉินชิงจื่อเตือน

เฉินหยางไม่ก้าวถอยเลย เขายื่นมือไป คว้ามัน ด้วยสองมือ เขายกรถหนังหลายสิบตันขึ้นอากาศ

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เฉินหยางปล่อยรถดันดินทิ้งลงเนินเขา

ทุกคนในทีมก่อสร้างกลัวจนเกือบหลั่งน้ำตา เฉินหยางเดินไปหาหัวหน้าทีมที่สั่นจนปัสสาวะราด

หัวหน้าหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาและรีบพูด“อย่าเข้ามานะ!ถ้าเข้ามา ฉันจะเรียกตำรวจ!”

เฉินหยางพูด“บอกคนเบื้องหลังมันว่า ฉัน เฉินหยาง ผู้ก่อตั้งอารามเต๋าชิงหยาง ถ้าเขากล้ามาที่นี่อีก อย่าหาว่าฉันโหด!”

หัวหน้าตัวสั่นและรีบโทรหาหัวหน้า

หลังสายรับ เฉินหยางก็ได้ยินเสียงภายในและสนามแม่เหล็กก็เปลี่ยนไปในอากาศ

“นี่คือโทรศัพท์?มันก้าวหน้าถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?”

เฉินหยางตอบสนอง ก้าวไป คว้ามือถือของหัวหน้าทีมและพูด“ฉันเป็นคนสร้างอารามเต๋าชิงหยาง ไม่มีใครมีสิทธิ์มาพัฒนามาโดยปราศจากฉันอนุญาต!”

“ผายลม!อารามเต๋าชิงหยางเป็นของประเทศ!แกแค่มีสิทธิ์ใช้ และเฉินชิงจื่อก็ได้โอนสิทธิ์ให้ฉันแล้ว!มันเขียนไว้ชัด!”

เสียงผู้หญิงดัง

“สิทธิ์ใช้?”

เฉินหยางขมวดคิ้ว“ฉันไม่รู้ว่าสิทธิ์ใช้หมายถึงอะไร ฉันรู้แค่ว่าจู้หยวนจางแห่งราชวงศ์หมิงมอบอารามเต๋าชิงหยางนี้ให้ฉัน”

“ถ้าไม่ยอมฟัง ก็ลองดู”

“นอกจากนี้ ฉันจะให้เวลาเธอหนึ่งวันปล่อยตัวหลานสาวของศิษย์ฉัน ไม่งั้น ถ้าฉันลงจากเขาไป มันจะเป็นจุดจบของกลุ่มอสังหาของเธอ!”

หลังพูด เฉินหยางก็วางสาย

หัวหน้าทีมกับคนอื่นกลัวจนฉี่ราดและวิ่งหนีไป

…

ในวิลล่าหรูทางซูโจวใต้ สาวสวยอายุ 18-19วางสาย ผายมือและพูดกับสาวอีกคนที่กำลังดูทีวีบนโซฟา“เคอซิน ฉันเชื่อเธอแล้ว ปู่เอไปพบคนบ้าจากที่ไหนไม่รู้และบอกว่าอารามเต๋าชิงหยางถูกมอบให้เขาโดยจู้หยวนจจางแห่งราชวงศ์หมิงจริง นี่มันบ้าไปไหม?”

สาวน้อยน่ารักลูบหน้าผาก“ฉันบอกแล้ว ปู่ฉันตีฉันและพูดถึงมันตั้งแต่เด็ก ระหว่างทุกปีและทุกเทศกาล เขาจะพาฉันไปอารามเต๋าชิงหยางเพื่อถวายสักการะ บอกว่าอาจารย์เขาอยู่ที่นั่น อารามเต๋านั้นเป็นภัยต่อคน และควรทำลายทิ้งให้เร็ว!”