(ตอนชดเชย) บทที่ 265 (ฟรี)
(ตอนชดเชย) บทที่ 265 (ฟรี)
หนวดสีดำสนิทราวกับมีชีวิต
มันกำลังบิดตัวไปมา
ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิง แม้แต่ผู้ชายพอได้เห็นเป็นต้องขนลุก
อู๋เทียนตกใจ
รีบกดลงไปที่บริเวณหัวใจ แต่ก็ไม่รู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมใดๆ
"นี่เป็นเพียงแค่กลิ่นอายของเทพปีศาจ ไม่ใช่หนวดจริงๆ" จูหลิงอธิบายข้างๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ว่าไง ยังคิดว่าตัวเองไม่เป็นไรอยู่ไหม?"
อู๋เทียนยิ้มแห้งๆ "ก็ได้ครับ"
"ตอนนี้ยังเป็นแค่การปนเปื้อนในระดับเบา ไม่ต้องกังวลไป" จูหลิงพูดอย่างใจเย็น "แต่นายจะประมาทแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว นายไปที่โลกไหนมา? ทำไมถึงมีเทพปีศาจได้?"
"ในหมื่นแดนโลกธาตุ ประกอบด้วยสี่ภัยพิบัติ เทพปีศาจ อสูร และเผ่าแมลง ล้วนเป็นศัตรูที่น่ากลัวทั้งนั้น"
"โลกก็อบลินคลั่งน่ะครับ!" อู๋เทียนอธิบาย
"โลกก็อบลิน ทำไมถึงมีเทพปีศาจ....? " จูหลิงขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า "โลกเรากับที่นั่นเพิ่งจะเชื่อมต่อกันได้ไม่นาน ฉันต้องรายงานเรื่องนี้ให้เบื้องบน รอดูว่าประเทศจะว่าอย่างไร"
"ประเทศจะยื่นมือเข้ามาจัดการเหรอครับ? กำจัดก็อบลินในโลกใบนั้นทิ้ง!" ดวงตาของอู๋เทียนเป็นประกาย
ถ้าประเทศยื่นมือเข้ามา โลกสีฟ้านั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
"ก็อาจจะ นายไม่ต้องไปสนใจหรอก" จูหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "จำไว้ ต่อไปอย่าเข้าๆ ออกๆ บ่อยนักล่ะ!"
อู๋เทียนทำสีหน้าแปลกๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า "ครับ!"
"แปลกแฮะ รู้สึกเหมือนโดนดูถูกยังไงก็ไม่รู้" จูหลิงรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ จึงเก็บความสงสัยไว้ในใจ หยิบขวดยาออกมาจากช่องเก็บของ
[ยาชำระล้างจิตใจ]
คุณภาพ: สีฟ้า
คำอธิบาย: ยาที่สามารถชำระล้างมลทินของเทพปีศาจ ฟื้นฟูสติของมนุษย์ จะได้ผลก็ต่อเมื่อใช้ก่อนเข้าสู่ระยะกลายพันธุ์
------
ระยะกลายพันธุ์ที่ว่าก็คือ
ตั้งแต่ 0% ถึง 30% เป็นระยะติดเชื้อ ไม่มีปัญหาอะไรมาก
30% ถึง 50% เป็นระยะกลายพันธุ์ เริ่มสูญเสียสติ ยาจะใช้ไม่ได้ผล เพราะในตอนนั้นชีวิตกำลังเปลี่ยนเป็นบริวารของเทพปีศาจ
ตอนนี้อู๋เทียนมีระดับการปนเปื้อนอยู่ที่ 8%
ยังใช้ได้ทัน!
"นี่ ดื่มซะ!" จูหลิงยื่นขวดยาให้
อู๋เทียนรับขวดยามาแล้วถามว่า "ขวดยานี้ราคาเท่าไหร่ครับ?"
"ไม่ต้องสนใจราคาหรอก ดื่มเข้าไป!" จูหลิงขมวดคิ้ว
อู๋เทียนยักไหล่ ดึงจุกไม้ก๊อกออก แล้วดื่มยาจนหมดในอึกเดียว
ทันใดนั้น
ยาก็กลายเป็นไอเย็นไหลผ่านลำคอ กระจายไปทั่วร่างกาย ซึมซาบเข้าสู่เส้นเลือดและอวัยวะภายใน
"กลู๊ก———!"
เสียงประหลาดดังขึ้น
ตามมาด้วย
เสียงเด็กร้องไห้อย่างน่าขนลุก
"แง๊————!"
"แง๊———!"
ราวกับว่ากลิ่นอายของเทพปีศาจกำลังถูกชำระล้าง เสียงเด็กร้องไห้จึงค่อยๆ เบาลง
อู๋เทียนมองไปที่กระจก
และแล้ว
หนวดที่อยู่บริเวณหัวใจของเขาก็กำลังบิดตัว ดิ้นรน มีขนาดเล็กลงเรื่อยๆ สุดท้ายก็หายไป!
"ติ๊ด!"
"0%! สุขภาพแข็งแรงดีมาก!"
จูหลิงสแกนตัวอู๋เทียนอีกครั้ง แล้วพยักหน้า "ไม่เป็นไรแล้ว กลับไปได้แล้ว ไปพักผ่อนให้เต็มที่ ระหว่างนี้จะเรียนหรือเล่นเกมก็ได้ เว้นช่วงสักพักค่อยข้ามมิติ"
"นี่นายข้ามมิติไปมาแบบนี้ ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ?"
เธอเองก็ทำสีหน้าแปลกใจ
ในฐานะนักผจญภัยระดับสูงขอบเขตสุริยะ จูหลิงพบเจอผู้คนมามากมาย
ในจำนวนนั้นก็มีอัจฉริยะอยู่ไม่น้อย
แม้แต่ผู้สืบทอดมรดกตระกูลใหญ่ บุตรแห่งเทพเจ้า ผู้สืบทอดของเทพอมตะ
โดยทั่วไปแล้ว คนที่มีพรสวรรค์มักจะมีความเย่อหยิ่ง และไม่ค่อยพยายามมากมายอะไร
มีแต่คนที่ไม่มีพรสวรรค์เท่านั้นที่จะพยายามอย่างบ้าคลั่ง
เพื่อที่จะไล่ตามคนที่พรสวรรค์เหนือกว่า
แต่อู๋เทียน.......
ทั้งๆที่เป็นนักผจญภัยที่มีพรสวรรค์สูง ทำไมถึงได้พยายามอย่างหนักราวกับเป็นคนไร้พรสวรรค์แบบนี้!?
"......อาจจะเป็นเพราะชอบมั้งครับ" อู๋เทียนยิ้ม
นี่ช่วยไม่ได้
เพราะเขามีชีวิตอยู่มาสองชาติแล้ว
"จริงสิ เมื่อกี้ได้ยินคุณพูดถึงสี่ภัยพิบัติของหมื่นแดนโลกธาตุ มีเทพปีศาจ อสูร และเผ่าแมลง นั่นแค่สามอย่างเอง อีกอย่างคืออะไร?"
"มนุษย์" จูหลิงตอบสั้นๆ แต่แววตาของเธอเต็มไปด้วยความซับซ้อน
....
อู๋เทียนทำตามคำแนะนำของจูหลิง
บวกกับการข้ามมิติครั้งที่แล้วทำให้เขาสะสมความเครียดไว้มาก เขาจึงตัดสินใจ "พักผ่อน" อย่างสบายใจ
ไปโรงเรียน
ไปห้องสมุด
ไปโรงฝึกยุทธ
หรือพาอาลิเซียและลิเดียไปเที่ยว ช้อปปิ้ง เพลิดเพลินกับความเจริญรุ่งเรืองของเมืองสุ่ยเฉิง
ด้วยประการฉะนี้
สองเดือนก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
วันหนึ่ง
ในตอนเที่ยง
แสงแดดสดใส
อู๋เทียนนอนอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบที่ระเบียง จิบน้ำอัดลมเย็นๆ เพลิดเพลินกับแสงแดดอันอบอุ่น
"พี่ชาย ทานแตงโมไหมคะ?"
ศีรษะเล็กๆ น่ารักโผล่ออกมาจากห้องนั่งแขก ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย
"ถ้าอยากกินก็ไปหยิบในตู้เย็นเองสิ อย่าเอาฉันมาอ้าง" อู๋เทียนกลอกตา
"ฮิฮิ! ค่ะ!"
อาลิเซียยิ้มจนตาหยี วิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่ห้องครัว
ในขณะนั้นเอง!
โครม——!!!
แผ่นดินสั่นสะเทือน
เสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวดังมาจากที่ไกลๆ!
