บทที่ 28 เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

บทที่ 28 เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

เต้าจื่อนำพรรคพวกมาถึงหน้าบ้านตระกูลซื่อ ทว่าประตูบ้านกลับปิดสนิท ดังนั้นเต้าจื่อจึงสั่งลูกน้องให้ทุบประตูจนเสียงดัง

แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่มีเสียงตอบรับมาจากภายในบ้านเลย

"พี่เต้า ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลยนะ"

"ไม่มีคนรึ?" เต้าจื่อเดินเข้าไปและสอดส่องดูผ่านรอยแยกของประตูซึ่งเห็นว่าภายในบ้านนั้นว่างเปล่าจริงๆ

"หึ ปกติแล้วตระกูลซื่อจะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นพี่สาวคนที่สองของซื่อหวินที่อยู่บ้านแทบทุกวันแท้ๆ"

"วันนี้นางไม่อยู่บ้านรึ? แปลกจริงๆ"

"หรือว่ากำลังซ่อนตัวอยู่กันแน่?"

"ถ้าเกิดว่าหาซื่อหวินไม่เจอ ก็จับพี่สาวของมันไปแทนแล้วกัน!"

"พังประตูเข้าไปเลย!" เต้าจื่อสั่งด้วยเสียงน้ำเสียงเย็นชา

ลูกน้องของแก๊งสามพยัคฆ์เข้าไปพังประตูในทันที

ปกติแล้วตระกูลซื่อนั้นมีเพื่อนบ้านอยู่ไม่น้อยซึ่งปกติแล้วจะคอยช่วยเหลือกัน

แต่พอพวกเขาเห็นว่าเป็นคนของแก๊งสามพยัคฆ์ ทุกคนจึงพากันหดหัวและไม่กล้าออกมา

ภายในบ้าน ซื่อฮุ่ยตัวสั่นเทาด้วยความกลัว เธออยู่ในบ้านตลอดเพราะซื่อฮุ่ยเป็นคนขี้กลัว และพอได้เห็นเต้าจื่อกับพรรคพวกกำลังพังประตูเข้ามา เธอก็ยิ่งหวาดผวามากยิ่งขึ้น

"พี่เหลียน น้องหวิน พวกเจ้าอยู่ที่ไหน ข้ากลัวเหลือเกิน..." ซื่อฮุ่ยได้แต่หลบอยู่ในบ้านและภาวนาขออย่าให้ประตูพัง

แต่ประตูบ้านของตระกูลซื่อก็เป็นแค่ประตูไม้ธรรมดา มันจะทนทานได้สักแค่ไหนกัน?

"โครม!"

เมื่อประตูถูกพังลง เต้าจื่อและพรรคพวกก็พากันบุกเข้ามาและได้พบกับซื่อฮุ่ย

"แอบอยู่ในบ้านจริงๆด้วย"

"เจ้าเป็นพี่สาวคนที่สองของซื่อหวินใช่ไหม?"

"พาตัวนางไปซะ เร็วเข้า!"

เมื่อเต้าจื่อสั่ง พรรคพวกคนอื่นๆจึงเข้ามาจับตัวซื่อฮุ่ยและลากซื่อฮุ่ยออกไปข้างนอก

โจวหยวนที่กำลังหลบอยู่ตรงหัวมุมถนน เมื่อเห็นแก๊งสามพยัคฆ์จับตัวซื่อฮุ่ยไป สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปมาก

เขามีจิตใจที่อ่อนแอ

อาจกล่าวได้ว่าเขานั้นขี้ขลาดราวกับหนูก็ไม่เกินจริง

แต่เขาเองก็ไม่อาจทนดูคนกลุ่มนี้จับตัวซื่อฮุ่ยไปได้

มิเช่นนั้น ถ้าหากซื่อเหลียนรู้เข้า ซื่อเหลียนจะมองเขาอย่างไร?

หากซื่อฮุ่ยตกไปอยู่ในเงื้อมมือของคนพวกนี้ ผลที่ตามมาคงเลวร้ายเกินจะกว่าจะคิดได้

โจวหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อเห็นซื่อฮุ่ยกำลังจะถูกลากตัวไป เขาจึงไม่ลังเลอีกต่อไป

เขารีบวิ่งออกมาและหยิบไม้ขึ้นมาหนึ่งท่อนก่อนจะวิ่งไปขวางทางคนของแก๊งสามพยัคฆ์เอาไว้

"หยุดนะ กลางวันแสกๆแท้ๆแต่พวกเจ้ายังกล้าลักพาตัวคนอีก...รึไง"

โจวหยวนพูดไปก็ตัวสั่นไป

เต้าจื่อหรี่ตาลงเล็กน้อยและถามเสียงเย็นชา "เจ้าน่ะรึซื่อหวิน?"

"ข้าไม่ใช่ซื่อหวิน แต่ข้า..."

โจวหยวนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเต้าจื่อเดินเข้ามาเตะจนกระเด็นไป

"ปึ้ง!" โจวหยวนล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ด้วยสภาพที่ผอมหนังติดกระดูกของโจวหยวน เขาจะไปสู้คนพวกนี้ได้อย่างไร?

เต้าจื่อเยาะเย้ย "ดูจากสภาพแล้ว เจ้าคงรู้จักกับพวกคนของตระกูลซื่อล่ะสิ?"

"ถ้าอย่างนั้นฝากไปบอกซื่อหวินด้วยก็แล้วกัน"

"ให้เอามาของของซู่เอ๋อโก่วมาส่งที่แก๊งสามพยัคฆ์ซะ"

"ไม่อย่างงั้น พี่สาวของมันจะต้องอยู่ที่แก๊งสามพยัคฆ์ตลอดไป!"

"หน้าตาก็ไม่เลวนี่ ถ้าเลี้ยงดูดีๆก็คงทำเงินได้เยอะทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆ..."

เต้าจื่อและพรรคพวกหัวเราะลั่น

ซื่อฮุ่ยหน้าซีดเผือด ถ้าหากเธอไปที่แก๊งสามพยัคฆ์ ก็เหมือนกับตกนรกทั้งเป็น

หลังจากนั้น คนของแก๊งสามพยัคฆ์ก็เดินจากไป

ในตอนนี้เอง ก็มีคนเข้ามาช่วยพยุงโจวหยวนให้ลุกขึ้น

"นี่มันอะไรกัน? ทำไมพวกตระกูลซื่อถึงได้ไปยุ่งกับแก๊งสามพยัคฆ์แบบนี้ได้?"

"พวกแก๊งสามพยัคฆ์น่ะโหดเหี้ยม และทำได้ทุกอย่างที่อยู่นอกเหนือกฎหมาย"

"น่าสงสารซื่อฮุ่ยจริงๆ เป็นเด็กที่ขยัน พูดจาไพเราะ น่ารัก นิสัยดีแท้ๆ ข้ายังคิดอยู่เลยว่าจะให้ลูกชายข้าแต่งงานกับเธอแท้ๆ..."

เพื่อนบ้านของตระกูลซื่อต่างก็เอ็นดูซื่อฮุ่ย

แต่พวกเขาเองก็รู้ดี

เมื่อไปยุ่งกับแก๊งสามพยัคฆ์ ตระกูลซื่อก็คงไม่รอด

ชะตากรรมหลังจากนี้ของซื่อฮุ่ยก็คงไม่ดีนัก

โจวหยวนกุมท้อง เขาถูกเตะจนเจ็บท้อง

แต่โชคดีที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก

โจวหยวนกัดฟันแน่นและรีบวิ่งไปที่บ้านของตระกูลหวังทันที

เขาต้องรีบบอกเรื่องนี้กับซื่อเหลียน!

......

ที่บ้านตระกูลหวัง ซื่อเหลียนทำงานมาทั้งวันและกำลังจะพักผ่อน

"ปั้ง!" โจวหยวนหอบหายใจแรงและวิ่งเข้ามาในห้องของซื่อเหลียน

ซื่อเหลียนคว้าไม้ขึ้นมาและเกือบจะฟาดโจวหยวนด้วยความตกใจ

"เดี๋ยว เจ้าเหลียน นี่ข้าเอง"

"เกิดเรื่องใหญ่ที่ตระกูลซื่อแล้ว!"

โจวหยวนเผลอเปลี่ยนสรรพนามเรียกซื่อเหลียนไปแล้ว ซึ่งทำให้ดูสนิทสนมขึ้นเล็กน้อย

แต่ซื่อเหลียนไม่ได้สนใจสรรพนามที่โจวหยวนใช้เรียก แต่รีบคว้าตัวโจวหยวนไว้แล้วถามอย่างร้อนใจ

"เกิดอะไรขึ้น ที่ตระกูลซื่อเกิดเรื่องอะไรงั้นรึ?!"

"คนของแก๊งสามพยัคฆ์จับตัวซื่อฮุ่ยไปแล้ว!"

"นอกจากนี้ก็ยังฝากบอกซื่อหวินน้องชายของเจ้าด้วย"

"ว่าให้ซื่อหวินเอาของของซู่เอ๋อโก่วไปส่งที่แก๊งสามพยัคฆ์ ไม่อย่างงั้นพวกมันจะเปลี่ยนซื่อฮุ่ยให้เป็นเงิน..."

ซื่อฮุ่ยเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ดังนั้นแล้วเธอจะไปหาเงินให้กับแก๊งสามพยัคฆ์ได้ยังไง?

นั่นแสดงว่าคงไม่พ้นการเอาซื่อฮุ่ยไปขายตัวเป็นทาส

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของซื่อเหลียนก็เริ่มแดงก่ำ

สีหน้าของเธอบิดเบี้ยวจนโจวหยวนถึงกับตกใจ

"ปึ้ง!" ซื่อเหลียนผลักโจวหยวนออกไป แล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที

"เจ้าเหลียน นี่เจ้าจะไปไหนน่ะ?!"

"นั่นมันแก๊งสามพยัคฆ์เชียวนะ เจ้าเองก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่รึ?!"

แต่ซื่อเหลียนไม่ได้สนใจคำพูดของโจวหยวนเลยแม้แต่น้อย

โจวหยวนมองดูซื่อเหลียนที่วิ่งไปไกล

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาและดูเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

"เจ้าเหลียน…เอ้า ตายเป็นตาย ข้าจะไปกับเจ้าด้วย!"

โจวหยวนกัดฟันแน่นและวิ่งตามซื่อเหลียนไป

ซื่อเหลียนวิ่งตรงไปยังประตูบ้านตระกูลหวัง

ตอนนี้เอง แม่เฒ่าหลี่ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำเห็นซื่อเหลียนวิ่งออกไปพอดี

แม่เฒ่าหลี่รีบเข้ามาขวางและจ้องมองซื่อเหลียนอย่างดุร้าย

"ซื่อเหลียน เจ้าจะทำอะไรน่ะ?! ถ้าหากข้าไม่อนุญาต เจ้าจะออกไปจากตระกูลหวังไม่ได้นะ!"

"หลีกไป!"

ซื่อเหลียนตะโกนออกมาเสียงดังราวกับสัตว์ป่าที่กำลังโกรธเกรี้ยว

หลังจากนั้นเธอก็ชนเข้ากับแม่เฒ่าหลี่จนล้มลง

"โอ๊ย" แม่เฒ่าหลี่ร้องลั่นออกมาด้วยความเจ็บปวด

แต่ซื่อเหลียนก็ยังไม่หยุด เธอวิ่งออกจากบ้านตระกูลหวังไปอย่างรวดเร็ว

แม่เฒ่าหลี่ค่อยๆลุกขึ้น ดวงตาของเธอแข็งกร้าวและตะโกนด้วยความโกรธ "ซื่อเหลียน! เจ้ากล้าดียังไงถึงได้มาชนข้า? แล้วยังหนีออกจากบ้านตระกูลหวังไปอีก!"

"ไว้เจ้ากลับมาเมื่อไหร่ ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้เข็ดหลาบไปเลย!"

แม่เฒ่าหลี่เริ่มเกลียดซื่อเหลียนเข้าถึงกระดูกดำ

...

ณ โรงฝึกดัชนีทอง ซื่อหวินกำลังฟังรายงานจากเจ้าหง

"เจ้าซื่อ คราวนี้พวกเราโชคดีแล้ว"

"ไม่คิดเลยว่าจะมีคนตั้งหนึ่งร้อยสามคนที่ยอมจ่ายเงินให้เจ้าสอนวิธีหายใจ"

"ตั้งหนึ่งร้อยสามตำลึงเชียวนะ!"

"เจ้าซื่อ พอฝึกเสร็จวันนี้ พวกเราจะเริ่มสอนเลยไหม?"

เจ้าหงแทบจะอดใจรอไม่ไหวและอยากให้ซื่อหวินเริ่มสอนเร็วๆเพื่อจะได้เก็บเงิน

"ใจเย็นๆ ตอนนี้พวกเราฝึกไปก่อนเถอะ"

ถึงซื่อหวินจะตื่นเต้นแต่เขาก็ยังใจเย็นอยู่

เมื่ออยู่ในโรงฝึก การฝึกยุทธคือเรื่องที่สำคัญที่สุด

ส่วนเรื่องอื่นจะต้องพักเอาไว้ก่อน

ทันใดนั้น ด้านนอกก็มีเสียงดังโวยวายเกิดขึ้น

ซื่อหวินเห็นเงาร่างกำยำร่างหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในลานฝึกหลังโรงฝึก

"น้องหวิน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับความร้อนรน….