บทที่ 89 องค์หญิงหลานเฟย
เดิมคิดว่าเป็นสมบัติล้ำค่า แต่ไม่คาดคิดว่ากลับเป็นเพียงลูกปัดกระดูก!
หลังจากศึกษาหลายครั้งไม่พบผล หนิงเสี่ยวชวนจึงเก็บลูกปัดนี้ไว้ในอก และเริ่มฝึกฝนต่อไป
หลังจากดูดซับเลือดหยดหนึ่งของผู้เชี่ยวชาญ พลังของหนิงเสี่ยวชวนเพิ่มขึ้นอย่างมาก จำเป็นต้องเร่งรีบกลั่นพลังนี้ให้กลายเป็นของตนเอง
“ซ่า ซ่า!”
กลางดึก เงาร่างบางเบาพุ่งลงมาจากยอดไม้ สวมผ้าคลุมไหมเนื้อบาง ขายาวเรียวและขาวราวกับหยกแท้ กระโปรงยาวพริ้วไหวในสายลม ราวกับจะถูกลมยกขึ้นได้ทุกเมื่อ!
องค์หญิงหลานเฟยอายุสิบหกปี ผมยาวเหมือนเส้นไหม ใบหน้าดุจพระจันทร์ ดวงตาเหมือนสระน้ำใส มีกลีบดอกไม้สีแดงที่ระหว่างคิ้ว เพิ่มความสูงส่งและสง่างาม!
มีเพียงราชนิกูลอย่างนางเท่านั้นที่มีท่วงท่างดงามเช่นนี้ ราวกับเป็นที่โปรดปรานของสวรรค์ ไม่มีตำหนิในตัว แม้ว่าจะมีเสน่ห์ แต่ไม่ล่อแหลม งดงามแต่ไม่เย้ายวน มีความสดชื่นและบริสุทธิ์
เมื่อลงสู่พื้น ใบไม้แดงบนพื้นปลิวไสวราวกับผีเสื้อสีแดง!
ในขณะที่นางลงมายังหน้าถ้ำ หนิงเสี่ยวชวนก็ลืมตาทันที ออกมายืนข้างนอก มองดูหญิงงามที่ยืนอยู่ในป่า!
ในความมืดของกลางคืน องค์หญิงหลานเฟยราวกับวิญญาณ
แต่หนิงเสี่ยวชวนไม่เคยเห็นวิญญาณที่งดงามเช่นนี้!
หนิงเสี่ยวชวนรู้สึกถึงความเป็นศัตรูจากร่างนาง รวบรวมพลังปราณในใจอย่างเงียบๆ “เจ้าเป็นใคร?”
“ธิดาที่เก้าของจักรพรรดิหยกลัน อวี่หลานเฟย” เสียงขององค์หญิงหลานเฟยไพเราะ แต่แฝงความเย็นยะเยือก ทำให้ใบไม้และหินแตกเป็นเสี่ยง ๆ
นางแสดงพลังปราณอันแข็งแกร่ง แสดงว่านางไม่ใช่เพียงราชนิกูลที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสบาย!
หนิงเสี่ยวชวนขมวดคิ้ว “องค์หญิงหลานเฟย มาเยือนตอนกลางคืน มีธุระอะไร?”
“ฆ่าเจ้า!”
องค์หญิงหลานเฟยพูดอย่างเรียบเฉย ราวกับว่าการฆ่าหนิงเสี่ยวชวนเป็นเรื่องธรรมดา
หนิงเสี่ยวชวนยืดอก ไม่คำนับนางอีกต่อไป หัวเราะเยาะ “องค์หญิง มาทำเช่นนี้เพื่อแย่งไข่มุกไฟดำของข้าหรือ? หรือเพราะข้าดูหมิ่นองค์จักรพรรดิ เจ้าต้องการสังหารข้าเพื่อรักษาเกียรติของราชวงศ์?”
หนิงเสี่ยวชวนมีไข่มุกไฟดำยี่สิบหกลูกอยู่แล้ว เมื่อสังหารหัวหน้าที่สองของนครมืด จึงได้เพิ่มอีกสามสิบสองลูก
ตอนนี้เขามีไข่มุกไฟดำทั้งหมดห้าสิบแปดลูก เป็นหนึ่งในผู้เข้าสอบที่มีไข่มุกไฟดำมากที่สุด แน่นอนว่าหลายคนหมายตาเขา
ผู้ที่ต้องการฆ่าเขาและแย่งชิงไข่มุกไฟดำย่อมมาไม่หยุดหย่อน
“คนเช่นเจ้าควรจะถูกประหารทั้งตระกูล องค์จักรพรรดิไม่อยากถือสาหาความกับเจ้าตัวน้อยเช่นเจ้า แต่ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้า เจ้าจะตายด้วยมือของตัวเองหรือให้ข้าสังหารเจ้า?” องค์หญิงหลานเฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
หนิงเสี่ยวชวนเข้าใจว่า องค์หญิงหลานเฟยมั่นใจเพราะคิดว่าเขายังไม่หายดี ด้วยพลังของนาง นางสามารถฆ่าเขาที่บาดเจ็บสาหัสได้
แต่นางไม่คาดคิดว่า หนิงเสี่ยวชวนมีหัวใจเทพปีศาจเจ็ดห้อง และได้รับยาเลือดคางคกและยาระดับกลาง ร่างกายของเขาหายดีแล้ว
สำหรับนาง มันอาจเป็นฝันร้าย!
หนิงเสี่ยวชวนหัวเราะเยาะ “องค์หญิง ไม่มีทางเลือกอื่นหรือ?”
“มี! เจ้ายอมแพ้ต่อข้า เป็นทาสของข้า กิน ‘จิตวิญญาณอสรพิษหยก’ นี่เป็นทางเลือกที่สองของเจ้า ไม่มีทางเลือกอื่น” องค์หญิงหลานเฟยหยิบยาขนาดเท่าหัวแม่มือ ออกมาจากร่างกายเหมือนเป็นไข่มุกสว่าง!
จิตวิญญาณอสรพิษหยก ไม่ได้สวยงามตามที่เห็น แต่เป็นยาพิษที่ร้ายกาจ
เทพแห่งชนเผ่าทางใต้เลี้ยงอสรพิษในน้ำหยก และสร้างยาพิษนี้ ใช้เพื่อควบคุมทาสที่มีพลังสูง
หนิงเสี่ยวชวนไม่คาดคิดว่าองค์หญิงหลานเฟยจะร้ายกาจเช่นนี้ “ทุกอย่างควรมีขอบเขต คิดถึงวันข้างหน้า”
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ต่อรองกับข้า” องค์หญิงหลานเฟยขว้างจิตวิญญาณอสรพิษหยกไปที่หนิงเสี่ยวชวน “กินอยู่ ไม่กิน ตาย”
หนิงเสี่ยวชวนเก็บยาพิษจากพื้น ส่ายหัวเบา ๆ “องค์หญิงมั่นใจว่าจะฆ่าข้าได้? ไม่กลัวฆ่าข้าไม่สำเร็จ แล้วข้าจะจับเจ้าเป็นทาสหญิงของข้าแทนหรือ?”
องค์หญิงหลานเฟยยิ้มเยาะ “เจ้าอาจหลอกคนอื่นได้ แต่หลอกข้าไม่ได้ เจ้าสู้กับหัวหน้าที่สองของนครมืดจนบาดเจ็บหนัก พักฟื้นสองวันเพื่อรักษาแผล ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่บาดเจ็บ เจ้าก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า ยิ่งเจ้าบาดเจ็บ เจ้าจะสู้กับข้าอย่างไร?”
จากป่าเบื้องหลังขององค์หญิงหลานเฟย มีหกร่างปรากฏขึ้น แอบซ่อนอยู่ในความมืด จ้องหนิงเสี่ยวชวนด้วยสายตาเย็นชา
อวี่เซียนเซียนและมู่หรงอู๋ซวงตื่นขึ้น ออกมาจากถ้ำ จ้องมององค์หญิงหลานเฟยและคนของนางด้วยความระวัง
แม้อวี่เซียนเซียนและองค์หญิงหลานเฟยจะเป็นราชนิกูลทั้งคู่ แต่พวกนางไม่ลงรอยกัน ตั้งแต่เด็กแทบจะไม่เคยพูดคุยกันเลย
“โจมตี!”
พลังปราณพุ่งออกจากนิ้วมือขององค์หญิงหลานเฟย สัมผัสต้นไม้ใหญ่ใกล้ ๆ ต้นไม้พอสัมผัสพลังปราณ ก็เจริญเติบโตอย่างบ้าคลั่ง กิ่งก้านกลายเป็นเถาวัลย์ ใบไม้กลายเป็นหนวด!
“พรึบ——”
ต้นไม้สูงยี่สิบเมตรขยายเป็นห้าเท่า กลายเป็นต้นไม้ปีศาจ จู่โจมหนิงเสี่ยวชวนทั้งสาม
“สายฝนหมื่นคมดาบ” หนิงเสี่ยวชวนใช้พลังปราณ ทำให้ฝนตกและฟ้าแลบ
พลังน้ำกลายเป็นเงาดาบสี่สิบสองเล่ม หมุนรอบตัวหนิงเสี่ยวชวน ฟันกิ่งไม้ปีศาจจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ
หลังจากกลั่นเลือดหยดหนึ่งของมือผี หนิงเสี่ยวชวนสามารถสร้างฝนดาบได้เพิ่มอีกเจ็ดเล่ม รวมเป็นสี่สิบสองเล่ม ทำให้พลังเพิ่มขึ้น
“พรวด พรวด!”
กิ่งไม้ปีศาจล้อมรอบหนิงเสี่ยวชวน
พลังขององค์หญิงหลานเฟยเป็น “พลังห้าธาตุ” นางสามารถควบคุมพลัง “ไม้” ได้
ในที่ที่มีพืชพรรณ นางมีอาวุธไม่จำกัด
อวี่เซียนเซียนและมู่หรงอู๋ซวงต่อสู้กับนักรบทั้งหก การต่อสู้ดุเดือด
“ทำลาย!”
หนิงเสี่ยวชวนร้องเสียงดัง เงาดาบสี่สิบสองเล่มพุ่งออกไป ทำลายกิ่งไม้ปีศาจทั้งหมด!
ผมยาวของหนิงเสี่ยวชวนกระจาย เขาโกรธจัด กระโดดขึ้นไปแปดเมตร ใช้นิ้วชี้พุ่งไปที่องค์หญิงหลานเฟย ปลายนิ้วมีพลังสายฟ้าระยะสามฟุต
องค์หญิงหลานเฟยตกใจ คิดว่าบาดแผลของเขายังไม่หาย?
“ชวั๊บ!”
นางถอยหลัง ร่างกายพริ้วไหวเหมือนนางฟ้า ลงมายังยอดต้นไม้ เหยียบใบไม้ พุ่งเข้าไปในป่า
เมื่อเข้าป่า นั่นคืออาณาจักรของนาง
หนิงเสี่ยวชวนก็พุ่งขึ้นยอดไม้ ไล่ตามนางไป
สองร่างพุ่งข้ามยอดไม้ ราวกับเงาสองเงา!
องค์หญิงหลานเฟยหยุดกลางป่า กางแขนออก ผมยาวปลิวไสว ดวงตาเหมือนเพชร จ้องหนิงเสี่ยวชวน
“ใบไม้ร่วงเป็นดอกไม้!”
ใบไม้หมื่นใบพุ่งขึ้น ราวกับฝนใบไม้ ใบไม้ทุกใบถูกปกคลุมด้วยพลังปราณ แหลมคมเหมือนใบมีด
องค์หญิงหลานเฟยควบคุมใบไม้ ร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยใบไม้ กลายเป็นลูกบอลยักษ์ พุ่งเข้าหาหนิงเสี่ยวชวน
“สายฟ้า!”
“สายฟ้า!”
“สายฟ้า!”
ใบไม้กรีดไหล่และคอของหนิงเสี่ยวชวน ทำให้เลือดไหล เขารวบรวมพลังสายฟ้าเป็นลูกบอลยักษ์ มีกรงเล็บยักษ์ในลูกบอล กลายเป็นสัตว์เทพ กรีดลูกบอลใบไม้
“บึ้ม!”
กรงเล็บสายฟ้าของหนิงเสี่ยวชวนปะทะกับกรงเล็บของสัตว์เทพ ทะลุผ่านอกขององค์หญิงหลานเฟย
องค์หญิงหลานเฟยพ่นเลือด ดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ คว้ามือหนิงเสี่ยวชวน
หนิงเสี่ยวชวนไม่สามารถหลุดออกมาได้ จึงตกลงพื้นพร้อมองค์หญิงหลานเฟย
“บึ้ม!”
องค์หญิงหลานเฟยตกลงข้างล่าง พลังปราณของนางแตกกระจาย รู้สึกปวดร้าว และพ่นเลือดอีกครั้ง เกือบหมดสติ
หนิงเสี่ยวชวนตกลงทับนาง มีร่างของนางรองรับ ทำให้ไม่บาดเจ็บหนัก
ก่อนที่องค์หญิงหลานเฟยจะลุกขึ้น หนิงเสี่ยวชวนใช้สายฟ้าจับแขนทั้งสองข้างของนาง หักและมัดไว้ด้านหลัง
หนิงเสี่ยวชวนลุกขึ้น พลังปราณกลายเป็นดาบคมชี้ไปที่ศีรษะของนาง “องค์หญิง นี่คือทางที่สามของข้า!”
องค์หญิงหลานเฟยได้รับการดูแลอย่างดีตั้งแต่เด็ก ไม่เคยพ่ายแพ้ แต่ขณะนี้แขนของนางถูกหัก ความเจ็บปวดเกือบทำให้นางหมดสติ
นางอยู่ในสภาพที่อับอาย ปากขาวซีดมีเลือด ไหล่ปลิวลม แม้จะอับอาย แต่ยังงดงาม น่ากลัวว่าในโลกนี้มีเพียงหนิงเสี่ยวชวนที่กล้าทำเช่นนี้กับนาง
นางพูดอย่างขมขื่น “หนิงเสี่ยวชวน ข้าประเมินเจ้าต่ำไป ครั้งหน้าข้าจะไม่ประมาท”
“ยังมีครั้งหน้า?” หนิงเสี่ยวชวนแสดงความเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความตั้งใจจะฆ่า ดาบพลังปราณส่องแสงสว่าง
ยกดาบขึ้น เตรียมฟัน
องค์หญิงหลานเฟยไม่คิดว่าหนิงเสี่ยวชวนจะกล้าฆ่านาง นางกลัวจนหน้าเปลี่ยนสี “หนิงเสี่ยวชวน เจ้าคิดว่าฆ่าข้าเป็นการสูญเสียหรือไม่?”
หนิงเสี่ยวชวนลดดาบเล็กน้อย มองนางอย่างเล่นคำ “องค์หญิงหมายถึงความงามของเจ้าหรือ…รูปร่างของเจ้า?”
นางรู้ว่าไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ต้องทำให้หนิงเสี่ยวชวนมั่นใจ ไม่เช่นนั้นวันนี้นางจะไม่มีโอกาสรอด
...
