บทที่ 205 ไม่ใช้ก็เสียเปล่า
เกาเสียนมองกำแพงหินตรงหน้าอย่างเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก โชคดีที่เขาระวังตัว ให้ร่างแยกเข้าไปดูก่อน! ไม่เช่นนั้นคงเอาชีวิตไม่รอดแล้ว! แสงดาบสีเขียวนั้นไม่รู้มาจากไหน ทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ถึงแม้จะเป็นร่างจริงของเขาเข้าไป ก็คงถูกดาบนั้นทำลายทั้งร่างและวิญญาณอย่างแน่นอน...
