บทที่ 10 : เอาชีวิตรอดในโรงเรียนเวทมนตร์ ในฐานะนักเวท

"อย่างนั้นเหรอครับ?"

อีฮานไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมดในชาติก่อนนั้น เขากลายเป็นมือเก๋าในการจัดการกับศาสตราจารย์บ้าๆ

"บางทีอาจจะเป็นอย่างที่ท่านว่า และผมจะสามารถได้เกรดดีในวิชาปรุงยาตราบเท่าที่ผมมีความกระตือรือร้น"

'แต่ผมจะไม่กลับมาเรียนวิชานี้อีกหลังจากวันนี้'

"ใช่ไหม?"

ศาสตราจารย์ดูภูมิใจเมื่อได้ยินแบบนี้

"งั้นเธอก็ควรลงเรียนวิชานี้"

"...แต่ยังมีวิชาอื่นๆ ที่ผมอยากลองดูด้วย..."

"ไม่จำเป็นหรอก ไม่มีวิชาไหนจะดีไปกว่าวิชาของฉันหรอก"

"ถึงอย่างนั้น ผมก็อยากจะ..."

"ไม่! เธอต้องลงเรียนวิชานี้!"

อีฮานเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเมื่อสังเกตเห็นว่านักเรียนคนอื่นๆ กำลังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าอิจฉา

-- สมแล้วที่เป็นวาร์ดานาซ...

-- พรสวรรค์ของเขาต้องน่าประทับใจมาก...

'นี่มันทำให้ฉันรำคาญ'

ศาสตราจารย์ยูรีกอร์มองไปรอบๆ ก่อนจะประกาศ

"วันนี้เลิกเรียนแค่นี้ น่าเสียดายที่กลุ่มอื่นๆ ดูเหมือนจะไม่ได้ปะทะกับหมูป่าเลย"

"..."

"...ศาสตราจารย์ครับ พวกหมูป่าเป็นฝีมือของท่านเหรอครับ?" นักเรียนคนหนึ่งถามอย่างไม่อยากเชื่อ

สิ่งที่พวกเขาเผชิญหน้าเป็นเพียงหมูป่าในนาม เพราะพวกมันเป็นสัตว์ประหลาดโดยแท้จริง

ถ้าพวกเขาโชคร้าย พวกเขาอาจจะตายหลังจากถูกบดกระดูกและเครื่องในถูกควักออกมา

"พวกเธอคิดว่าฉันจะให้พวกเธอสำรวจป่าแค่เพื่อเก็บสมุนไพรบางอย่างงั้นเหรอ? ฉันอยากให้พวกเธอได้สัมผัสกับอันตรายที่มาพร้อมกับมันด้วย" ยูรีกอร์พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ชัดเจนที่สุดในโลก

"แต่นั่นมัน..."

"ผมเข้าใจแล้วครับ ลองคิดดู ศาสตราจารย์ต้องเตรียมมาตรการความปลอดภัยไว้ล่วงหน้าแน่ๆ ผมเดาว่าท่านแอบตามพวกเราอยู่"

"อ๋อ..."

นักเรียนคนหนึ่งพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินทฤษฎีของเขา พวกเขาก็เริ่มพยักหน้า

'นั่นพอเข้าใจได้' พวกเขาคิด

"หา? ทำไมฉันต้องแอบตามพวกเธอด้วยล่ะ?"

ศาสตราจารย์คนแคระจ้องมองพวกเขา สับสนว่าพวกเขากำลังพูดถึงอะไร

"ฉันรีบมาเพราะมีคนหนึ่งในพวกเธอจัดการหมูป่าได้น่ะ"

"แ-แล้วถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นล่ะครับ?"

"นั่นก็แค่หมายความว่าเธอไม่มีพรสวรรค์ด้านการปรุงยา"

"..."

"…(-_-‘)" อีฮานแทบจะได้ยินเสียงนักเรียนสบถในหัวของพวกเขา

'ไอ้ลูก****‘

"ในฐานะนักปรุงยา พวกเธอต้องเรียนรู้ที่จะจัดการกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ไม่ว่าจะด้วยการจับ การซ่อนตัว การหลบหนี หรือการหลบหลีก เข้าใจไหม พวกหัวเหล็ก?"

"ครับ/ค่ะ!"

"งั้น...พวกหญ้าชำระล้างไม่จำเป็นแล้วเหรอคะ?" โยแนร์ถามอย่างระมัดระวังพลางยกมือขึ้น

ยูรีกอร์ดูประหลาดใจ

"เธอหามันเจอเหรอ?"

"ค่ะ"

"ไม่คาดคิดเลย ไม่คิดว่าเธอจะหามันเจอจริงๆ เธอผ่านด้วย! มาตรงนี้สิ เธอต้องลงเรียนวิชานี้ด้วย"

"…(-_-;;)“ โยแนร์ที่สับสนก็ถูกลากมาข้างๆ เขาเช่นกัน

"เอ่อ...ฉันไม่ได้หามันเจอคนเดียวนะคะ นิเลียที่อยู่ตรงนั้นก็ช่วยด้วย"

"อย่างนั้นเหรอ? เธอผ่าน! มาตรงนี้สิ!"

นิเลียตกเป็นเหยื่อต่อไป เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

"และอีฮานก็ช่วยด้วย..."

"งั้นนายคงต้องเข้าร่วมชั้นเรียนของเราแน่นอนแล้วล่ะ!"

"..." อีฮานยอมแพ้ไปครึ่งหนึ่งแล้วตอนนี้ การวิ่งหนีก็คฃเป็นไปไม่ได้แล้ว

'แย่แล้ว'

แม้ว่าเขาจะปฏิเสธที่จะเรียนวิชานี้ แต่ก็ไม่มีเรื่องดีอะไรเกิดขึ้น ถ้าทำให้ศาสตราจารย์ขุ่นเคือง และหากเขาปฏิเสธตอนนี้ คนแคระคนนี้อาจจะโผล่มาในการบรรยายอื่นเพื่อลากเขากลับมาด้วยซ้ำ

"...ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้เก่งในวิชานี้ครับ การเรียนวิชาปรุงยาเป็นความฝันของผมมาตลอดเลยนะครับ!"

"ดีมากเจ้าหนู...!"

ยูรีกอร์ยิ้ม รู้ว่าอีฮานกำลังทำอะไร เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในบรรดานักศึกษาปีหนึ่งทั้งหมดที่อยู่ในที่เหตุการณ์นี้

เขาไม่สนใจวิชาปรุงยาอย่างชัดเจน แต่พอเขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถหนีได้ เขาก็เปลี่ยนท่าที

ลูกหลานขุนนางมักจะแย่มากในการซ่อนอารมณ์เพราะพวกเขาไม่เคยต้องฝืนใจทำ

ดังนั้น มันจึงน่าสนใจที่ได้เห็นคนอย่างอีฮานที่รู้วิธีอดทนและใจเย็น

"เอาล่ะ อย่าเศร้าเกินไปเลย การเรียนวิชาปรุงยามีข้อดีนะ" ยูรีกอร์พูดราวกับจะปลอบใจเขา

การได้ลูกศิษย์ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เช่นเดียวกับที่นักเรียนประเมินศาสตราจารย์ของพวกเขาจากคุณภาพของบทเรียน ศาสตราจารย์ก็ทำแบบเดียวกันกับนักเรียนของพวกเขา และเมื่อมีนักเรียนที่พวกเขาชอบปรากฏตัว พวกเขาก็จะยึดติดกับศิษย์อย่างเหนียวแน่น เหมือนกับที่ยูรีกอร์กำลังทำ

อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกเขาบังคับมากเกินไป นักเรียนอาจจะหนีไป ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงสำคัญที่จะต้องล่อลวงพวกเขาด้วยของหวานแทน

"ข้อดีเหรอครับ?"

"เจ้าเห็นไหม กระท่อมของข้าอยู่ใกล้กับป่า ปกติแล้วข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ แต่เนื่องจากเจ้าสามารถจัดการหมูป่าและหาสมุนไพรเจอ ข้าจะมอบสิทธิพิเศษให้นายมาเยี่ยมได้ตามต้องการ"

"...??"

'นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?'

สิทธิ์ในการเยี่ยมบ้านศาสตราจารย์

'เขากำลังพูดถึงสิทธิ์ในการทำความสะอาด สิทธิ์ในการทิ้งขยะ และสิทธิ์ในการทำงานเป็นทาสของเขาหรือเปล่า?'

"อ๋า… ข้าควรจะอธิบายให้ละเอียดกว่านี้" ยูรีกอร์พูดอย่างรีบร้อน รู้ว่าอีฮานกำลังคิดอะไรจากประกายในดวงตาของเขา

"เธอรู้ไหมว่าพวกหัวเหล็กต้องการอะไรมากที่สุด?"

"วิชาที่ให้เกรดง่ายๆ ?"

"เจ้าแน่ใจนะว่าเป็นวาร์ดานาซ..? ข้าหมายถึง… นั่นก็ดีเหมือนกัน แต่คำตอบคืออาหาร พวกเจ้าดูแย่พอแล้วตอนนี้ แต่อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้ บางคนในพวกเจ้าจะพร้อมที่จะกินเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง"

"..."

คำพูดของยูรีกอร์มีเหตุผลอยู่บ้าง 80% ของนักเรียนที่นี่เคยชินกับการใช้ชีวิตสบายๆ โดยไม่ต้องกังวลเรื่องอาหาร พวกเขาจะมีปัญหาในการปรับตัวอย่างชัดเจนถ้าถูกโยนเข้าไปในสภาพแวดล้อมที่เสิร์ฟแต่ขนมปังแข็งและข้าวปั้นเย็นๆ อย่างกะทันหัน

"แต่ถ้าเจ้ามาเยี่ยมกระท่อมของข้า เจ้าจะได้เข้าถึงเนื้อและปลาที่ข้าจับ รวมถึงเครื่องเทศและผักที่ข้าเก็บเกี่ยวจากสถานที่ลับภายในป่า เจ้าเข้าใจความหมายของข้าใช่ไหม?"

"...!" ตอนนั้นเองที่อีฮานเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร

มันก็เหมือนบุฟเฟ่ต์ฟรี!

"ครับ ศาสตราจารย์!"

"เจ้าหนู ข้าเริ่มชอบเจ้ามากขึ้นแล้วนะ"

คู่ศาสตราจารย์-ลูกศิษย์จับมือกันอย่างแน่นหนาขณะที่พวกเขากระชับสายสัมพันธ์

***

ไม่นานชั้นเรียนก็จบลง และนักเรียนก็ออกไปเรียนวิชาต่อไป บางคนพึมพำว่าพวกเขาจะไม่กลับมาเรียนวิชานี้อีกเลย อย่างไรก็ตาม อีฮานยังคงนั่งอยู่ ทำให้โยแนร์และนิเลียสงสัย

"นายไม่ไปเหรอ?"

"ฉันจะชำแหละหมูป่า"

"..." (=_=) (=_=)

"เป็นทัศนคติที่ยอดเยี่ยม!"

ยูรีกอร์รู้สึกประทับใจอย่างแท้จริง เขาไม่เคยเห็นนักศึกษาปีหนึ่งปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้เร็วขนาดนี้มาก่อน

"ศาสตราจารย์ครับ มั่นใจได้ใช่ไหมว่านี่กินได้?"

"มันอาจจะดูดุร้าย แต่เนื้อน่าจะไม่เป็นไร"

"เข้าใจแล้วครับ ผมขอยืมอุปกรณ์เพื่อชำแหละและรมควันมันได้ไหมครับ?"

"เจ้าหนู เจ้าชอบวิชาปรุงยาขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ครับ ผมรักวิชาปรุงยามากเลยครับ"

อีฮานตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงและยอมรับวิชาปรุงยา

'ถ้าสิ่งที่ศาสตราจารย์พูดเป็นความจริง ฉันไม่สามารถนั่งรอเฉยๆ ได้'

พวกเขาได้รับคำใบ้ต่างๆ มาจนถึงตอนนี้ ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาได้รับเข้าเรียน อาจารย์ใหญ่ได้บอกพวกเขาให้หาคำตอบภายในสถาบัน และว่าพวกเขาจะไม่ได้รับอะไรเลย และจะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากสถาบัน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง นักศึกษาปีหนึ่งต้องคิดหาวิธีของตัวเองในการหาอาหาร!

'คิดดูสิว่าจะมีสถาบันแบบนี้อยู่จริง... รู้อะไรไหม ? ฉันไม่แปลกใจอีกต่อไปแล้ว'

นี่เป็นสถาบันที่บางครั้งคนตายโดยไม่มีใครรู้ การหาอาหารเองก็ไม่ได้น่าตกใจเท่าไหร่เมื่อเทียบกับเรื่องนั้น

อีฮานแบกหมูป่าทีละตัวไปยังแม่น้ำใกล้ๆ เพราะต้องการใช้กระแสน้ำที่ไหลเมื่อต้องเอาเลือดออกและชำแหละเนื้อ

"ฉันจะช่วยเธอ" โยแนร์พับแขนเสื้อขณะที่พูดแบบนั้น

"แน่ใจเหรอ?"

"เราจะต้องจัดการกับตัวที่น่าขยะแขยงกว่านี้ในอนาคต นี่มันดูง่ายไปเลย แต่เธอจะแบ่งเนื้อให้ฉันเป็นการแลกเปลี่ยนใช่ไหม?"

"..." อีฮานคิดว่าเขาได้ยินเสียงครวญครางจากท้องของโยแนร์

นิเลียที่มองดูพวกเขาอยู่ข้างหลังยังคงลังเล

"พวกเธอจะชำแหละมันจริงๆ เหรอ!?"

"ใช่!!" (อีฮาน,โยแนร์)

"แต่...เราอยู่ในสถาบันนะ..." (นิเลีย)

"เธอไม่หิวเหรอ?" (อีฮาน)

"...ก็ได้! ฉันจะช่วยด้วย!" (นิเลีย)

อีฮานเคยไปล่าสัตว์กับอาร์ลองมาก่อนและได้เรียนรู้วิธีจับและชำแหละสัตว์

แต่กลับกันนั้นนิเลียก็เป็นนักล่ามืออาชีพ และแม้แต่โยแนร์ก็ไม่ใช่มือสมัครเล่นเพราะเธอมีประสบการณ์ในการจัดการกับวัตถุดิบต่างๆ

"นี่คืออุปกรณ์ พวกนี้น่าจะเพียงพอ"

ยูรีกอร์นำอุปกรณ์ที่จำเป็นมาให้พวกเขา เขากำลังจ้องมองเด็กพวกนี้ด้วยดวงตาที่อยากรู้อยากเห็น สงสัยว่าเด็กพวกนี้จะทำอะไรต่อไป

อีฮานคว้ามีดและเริ่มถลกหนังหมูป่า

ฉึก-

'เขาเก่งพอสมควรเลยนี่'

นิเลียรู้สึกประหลาดใจจนถึงที่สุด เธอไม่คิดว่าขุนนางจะมีความชำนาญเท่ากับเธอ

ทั้งสามคนทำงานหนักเพื่อถลกหนังหมูป่าก่อนจะเริ่มชำแหละเนื้อและตากมันบนกิ่งไม้

เนื่องจากหมูป่าตัวใหญ่มาก จึงมีเนื้อเยอะ และอีฮานก็ไม่ได้วางแผนที่จะทิ้งเครื่องในด้วย

'ฉันจะเอามันไปทำไส้กรอก'

ใครจะรู้ว่าประสบการณ์นรกของนักศึกษาปีหนึ่งนี้จะดำเนินต่อไปนานแค่ไหน มันดีกว่าที่จะสะสมอาหารไว้เมื่อพวกเขาทำได้

"เจ้าวางแผนจะรมควันเนื้อเหรอ?" ยูรีกอร์เอ่ยถามขึ้น

"ใช่ครับ"

"ไม่เลวเลย...!" ยูรีกอร์อุทาน

การทิ้งเนื้อไว้โดยไม่ดูแลไม่ใช่ความคิดที่ดี ถึงแม้ว่าข้างนอกจะหนาวเย็น แต่มันก็จะเน่าหลังจากผ่านไปสักพัก การรมควันเนื้อจะทำให้มันเก็บไว้ได้นานขึ้น ซึ่งนั่นเป็นข่าวดีสำหรับนักศึกษาปีหนึ่ง

"ศาสตราจารย์ครับ พวกเราจะใช้ฟืนพวกนี้นะครับ"

"เ-เดี๋ยวก่อน..."

ยูรีกอร์ตกใจเมื่อเห็นอีฮานคว้าฟืนบางส่วนใกล้กระท่อม

ด้วยลักษณะของมัน คุณภาพของฟืนมีความสำคัญเมื่อมันเกี่ยวข้องกับการรมควัน

'พวกนั้นเป็นฟืนที่ทำจากต้นแอปเปิ้ลล้ำค่า...'

อีฮานสามารถบอกได้ว่าสิ่งไหนเป็นของดีจากการมองเพียงครั้งเดียวและตัดสินใจที่จะใช้มัน

แม้ว่าจะรู้สึกเสียดาย ยูรีกอร์ได้แต่ทำปากจู๋ใส่เขา

"นิเลีย แค่นี้พอไหม?" (อีฮาน)

"ใช่ มากเกินพอแล้ว"

ควันหนาเริ่มลอยขึ้นมาขณะที่กลิ่นของเนื้อแพร่กระจายไปในอากาศ เกิดหยดเหงื่อขึ้นบนหน้าผากของนักเรียนทั้งสามคนที่ทำงานหนักเพื่ออาหาร

ครืดดด-

อีฮานหันไปทางต้นเสียง มันไม่ได้มาจากโยแนร์ และก็ไม่ได้มาจากนิเลีย

มันมาจากศาสตราจารย์คนแคระ

"...หิวเหรอครับ?"

"นิดหน่อย"

อีฮานลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา ถ้าศาสตราจารย์รู้สึกหิว มันเป็นหน้าที่ของศิษย์ที่จะดูแลความต้องการของเขา

'เนื่องจากมีเนื้อเยอะมากสำหรับการทำอาหาร หากหายไปบางส่วนก็น่าจะไม่เป็นไร'

"ศาสตราจารย์ครับ เราขอขนมปังและเนยได้ไหมครับ?"

"...อย่าเอาไปมากเกินไปล่ะ..."

แม้ว่าเขาจะบ่น แต่เขาก็ไม่สามารถจะพูดอะไรมากได้เพราะเขาก็จะร่วมรับประทานอาหารด้วยเช่นกัน

อีฮานหยิบกระทะและเนื้อชิ้นหนึ่งออกมา ก่อนอื่นเขาปรุงรสเนื้อด้วยเกลือและพริกไทยก่อนนวดมันด้วยมือ

"เจ้ากำลังทำอะไรน่ะ?"

"เป็นแค่การเตรียมพื้นฐานครับ"

"?"

ยูรีกอร์รู้สึกว่า "การเตรียมพื้นฐาน" ของอีฮานนั้นน่าสนใจ

'มีอะไรต่างกับการเอาไปทอดเฉยๆ...'

อีฮานไม่ได้หยุดแค่นั้น ใช้มีดของเขาตัดเนื้อเป็นรอย ทาน้ำมันรอบๆ พื้นผิวของกระทะ และสุดท้ายก็วางเนื้อลงไปด้านบน

เสียงเนื้อย่างมาพร้อมกับกลิ่นหอมน่าอร่อย อีฮานยังวางผักที่เขาเอามาจากกระท่อมลงบนเนื้อด้วย

"ทำไมเจ้าหยุดล่ะ?"

เนื้อยังไม่สุกสมบูรณ์ รีกอร์เห็นอีฮานหยุดชะงักด้วยเหตุผลบางอย่าง ศาสตราจารย์จึงรู้สึกตื่นตระหนก

"ตอนนี้ผมจะเพิ่มเนยครับ"

"เจ้าไม่ได้กำลังทำแบบนี้เพื่อแสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้าไม่มีพรสวรรค์ด้านการปรุงยาใช่ไหม?" ศาสตราจารย์ถามอย่างสงสัย ไม่ว่าอีฮานจะทำอะไร เขาก็ไม่มีความตั้งใจที่จะปล่อยเด็กหนุ่มคนนี้ไป

"รอดูก็แล้วกันครับ"

เนื้อค่อยๆ สุก และอาหารก็เตรียมเสร็จในไม่ช้า มันประกอบด้วยสเต็กหมู ผักย่าง รวมทั้งขนมปังและเนยที่เอามาจากกระท่อม

ขนมปังไม่ได้เพิ่งออกจากเตา แต่ก็ดีกว่าขนมปังดำที่ให้กับนักศึกษาปีหนึ่งมาก

งับๆ-

ทุกคนเงียบกริบทันทีขณะที่พวกเขากินอาหาร โดยยูรีกอร์กินอย่างตะกละที่สุด

ศาสตราจารย์คนแคระหยิบเนื้อชิ้นหนึ่งและวางมันระหว่างขนมปังก่อนจะกัดคำใหญ่ หลังจากนั้น เขาเดินไปที่กระท่อมของเขาคนเดียวและกลับมาพร้อมกับโหลแยม

"..."

"...ข้าจะแบ่งให้พวกเจ้า อย่าจ้องข้าแบบนั้นสิ!!!"