บทที่ 1: เอาชีวิตรอดในโรงเรียนเวทมนตร์ ในฐานะนักเวท

"ฉันจะไม่มีวันเข้าเรียนอีกแล้ว! ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะใช้ชีวิตเพื่อตัวเองเท่านั้น!"

อีฮาน นักศึกษาปริญญาโทชาวเกาหลี สาบานกับตัวเองหลังจากคร่ำเคร่งอยู่กับการเรียนมาอย่างยาวนาน เขาตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ย่างกรายเข้าใกล้สถานศึกษาใดๆ อีกเลย

แต่ชีวิตก็มักไม่เป็นไปดั่งใจหวัง...

อีฮานจบชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุอันน่าเศร้า แต่ทว่าเขากลับได้เกิดใหม่ในโลกแฟนตาซี ในฐานะทายาทของตระกูลวาร์ดานาซ  ตระกูลที่มีชื่อเสียงโด่งดังด้านเวทมนตร์

เวลาผ่านไปในพริบตา 15 ปีต่อมา...

และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่อีฮานจะก้าวเข้าสู่ ’ไอน์โรการ์’ สถาบันเวทมนตร์อันยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งจักรวรรดิ

ตอนที่ลืมตาขึ้นมาในร่างใหม่ อีฮานรู้สึกงุนงงอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเริ่มรู้สึกตื่นตระหนกตกใจ  จนในที่สุดก็ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

เป็นความโชคดีที่ตระกูลวาร์ดานาซคือ ตระกูลใหญ่ที่มีอิทธิพลในจักรวรรดิ มีชื่อเสียงในการผลิตนักเวทผู้ทรงพลัง

บิดาของอีฮานซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูล เป็นบุคคลผู้ทรงอำนาจที่สนิทสนมกับจักรพรรดิ คฤหาสน์ของพวกเขาหรูหราอลังการราวกับสวรรค์บนดิน

อีฮานคิดในใจว่า ‘นี่ต้องเป็นรางวัลที่ฉันได้รับจากการเรียนปริญญาโทในชาติก่อนแน่ๆ!’

เขาคิดว่าจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายไปชั่วกาลนาน ปราศจากซึ่งความกังวลใดๆ….

แต่เขาคิดผิดถนัด…

ตระกูลวาร์ดานาซไม่ใช่สถานที่ที่จะปล่อยให้ใครสบายได้ขนาดนั้น

"อีฮาน วาร์ดานาซ" เสียงทุ้มของบิดาดังขึ้น

"ครับ ท่านผู้นำตระกูล" อีฮานตอบอย่างนอบน้อม

"เจ้าอยากทำอะไรในชีวิต?" อีฮานชะงัก

'บอกตามตรงไปดีไหมนะว่าอยากเที่ยวเล่นสบายๆ?'

เขาคิดในใจ แต่รู้ดีว่านั่นคงไม่ใช่คำตอบที่ดีนัก

"ไม่ต้องตอบก็ได้" บิดาโบกมือ

"เพราะเราทั้งคู่ต่างรู้คำตอบอยู่แล้ว"

'หืม?' อีฮานขมวดคิ้ว

"เจ้าเองก็คงรู้ดีถึงพรสวรรค์ที่ซ่อนอยู่ของตัวเอง"

'ขอโทษนะ?'  อีฮานงุนงงหนักกว่าเดิม

"อย่างที่เจ้าอาจรู้อยู่แล้ว ตระกูลของเรามีธรรมเนียมที่ว่าบุตรคนโตจะได้รับทุกอย่างเป็นมรดก"

'เฮ้ย! อะไรกัน???'

อีฮานช็อกจนพูดไม่ออก

‘ทุกอย่าง? หมายถึง ทุกอย่าง จริงๆ น่ะหรอ?’

’แม้แต่เศษเงินสักเหรียญก็ไม่เหลือให้คนอื่นเลยหรือไง?‘

"ท่านผู้นำตระกูล" อีฮานพยายามรวบรวมสติ

"นั่นหมายความว่าข้าจะไม่ได้รับมรดกอะไรเลยหรอครับ?"

"นั่นสิ เจ้าอาจเข้าใจผิด อีฮาน วาร์ดานาซ"

อีฮานถอนหายใจโล่งอก

"ตระกูลของเราจะมอบโอกาสทุกอย่างที่เจ้าต้องการ" บิดาอธิบาย

"หากเจ้าอยากเป็นอัศวิน เราจะหาอัศวินฝีมือเยี่ยมมาฝึกสอนเจ้า หากเจ้าอยากเป็นขุนนาง เจ้าจะได้เรียนรู้จากรัฐมนตรี หากเจ้าอยากเป็นพ่อค้า เจ้าจะได้ฝึกงานกับสมาคมการค้าที่ประสบความสำเร็จที่สุดในจักรวรรดิ"

'...หรือจะแปลงโอกาสพวกนั้นเป็นเงินให้ฉันเลยก็ได้นะ' อีฮานคิดในใจ

เขารู้ดีว่าถ้าเอาโอกาสพวกนั้นไปขายต่อ คงได้เงินมหาศาล แต่กฎของตระกูลนี่ช่างไร้สาระเสียจริง

'บ้าชะมัด ฉันน่าจะขยันกว่านี้แล้วเกิดเร็วกว่านี้สักปี' อีฮานครุ่นคิดอย่างเสียดาย ที่ตัวเองดันเกิดเป็นลูกคนที่สาม

ลูกคนโตจะได้รับทุกอย่าง ส่วนคนที่เหลือต้องดิ้นรนเอาเองว่าจะเอาอะไรกิน

เมื่อรู้เช่นนี้ อีฮานก็ครุ่นคิดหนักว่าควรจะทำอะไรดีในอนาคต

จะเป็นขุนนาง พ่อค้า อัศวิน หรือนักผจญภัยดี...

แม้จะไม่ได้รับเงิน แต่อย่างน้อยตระกูลก็พร้อมสนับสนุนทุกอย่างเต็มที่

นั่นหมายความว่าเขามีโอกาสที่จะเรียนรู้และทำทุกสิ่งที่ใจปรารถนา

หลังจากคิดอย่างถี่ถ้วน ในที่สุดอีฮานก็ตัดสินใจว่าจะเป็นนักเวท

"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องเลือกแบบนี้" สีหน้าของบิดาฉายแววพึงพอใจ

"ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้ดีว่าตัวเองมีพรสวรรค์ในด้านนี้สินะ?"

'...??' อีฮานงุนงง

'ฉันแค่คิดว่ามันเป็นงานที่มั่นคงที่สุดเท่านั้นเองนะ'

แต่ที่เขาคิดก็ไม่ผิด…

‘นักเวท’ เป็นที่เคารพนับถือไปทั่วจักรวรรดิ เป็นอาชีพที่แม้แต่ขุนนางก็ภาคภูมิใจ ด้วยสกิลทักษะที่มีติดตัวนั้นพวกเขาสามารถทำงานได้ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นกองอัศวิน สมาคมนักผจญภัย หรือแม้แต่วังหลวง นักเวทล้วนเป็นที่ต้องการทั้งสิ้น

"ไปเรียนที่ไอน์โรการ์ดเถอะ" บิดากล่าว

"เจ้าจะได้พบเจอนักเวทรุ่นใหม่มากมาย และเติบโตจากประสบการณ์ที่ได้รับที่นั่น"

’ไอน์โรการ์ด‘ เป็นสถาบันเวทมนตร์ชั้นนำของจักรวรรดิ มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ประเพณีอันทรงคุณค่า และเกียรติยศอันสูงส่ง เพียงแค่จบจากที่นั่นก็การันตีได้ถึงชื่อเสียงระดับหนึ่งแล้ว

และนั่นยังไม่ใช่ทั้งหมด…

พวกเขาอาจได้สร้างผลงานยิ่งใหญ่ ได้รับความสนใจจากศาสตราจารย์และได้รับจดหมายรับรอง หรือสร้างเครือข่ายกับนักเรียนคนอื่นๆ ที่อาจเป็นประโยชน์ในอนาคต...

’ไอน์โรการ์ด’ ไม่เพียงแต่เป็นสถาบันเวทมนตร์ที่ดีที่สุดในจักรวรรดิ แต่ยังเป็นสถานที่ในอุดมคติสำหรับการสร้างคอนเน็คชั่นอีกด้วย

แม้ว่าในชาติก่อนเขาเคยสาบานว่าจะไม่เข้าโรงเรียนอีก แต่อีฮานก็ไม่มีทางเลือก นอกจากจะยอมรับที่จะเข้าเรียนในสถาบันแห่งนี้

"เข้าใจแล้วครับ ผมจะเข้าเรียนในสถาบันนี้" อีฮานตอบอย่างว่าง่าย

'ฉันจะอดทนไปก่อนจนกว่าจะเรียนจบ... คิดซะว่านี่เป็นการลงทุนเพื่ออนาคต' เขาปลอบใจตัวเอง

****

อาร์ลอง อัศวินวัยชราทำความเคารพอีฮาน

"คุณชายอีฮาน"

"ขอขอบคุณท่านอัศวินที่กรุณาคุ้มกันผมมาถึงที่นี่"

"มิใช่เรื่องที่สมควรได้รับคำสรรเสริญแต่อย่างใดครับ”

อาร์ลองเป็นอัศวินประจำตระกูลวาร์ดานาซ โดยปกติแล้วอัศวินอย่างเขาไม่จำเป็นต้องทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันอีฮาน แต่เมื่อรู้ว่าอีฮานจะเดินทางออกจากเมืองหลวงเพื่อเข้าเรียนที่ไอน์โรการ์ด เขาก็อาสามาทำหน้าที่นี้เอง

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน

“ผมไม่คิดว่าท่านอัศวินที่สอนดาบให้ จะมาส่งผมถึงที่นี่...”

"มิใช่เพราะคุณชายอีฮานได้เรียนวิชาจากผมหรอกครับ แต่เพื่อไม่ให้ผู้ใดดูแคลนตระกูลวาร์ดานาซต่างหาก"

"ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ผมก็ขอบคุณท่านมาก"

อาร์ลองยังคงรักษาสีหน้าเคร่งขรึม แต่อีฮานที่รู้จักนิสัยของเขาดีก็อดยิ้มไม่ได้

แม้อาร์ลองจะดูเข้มงวดและเงียบขรึมเสียเป็นส่วนใหญ่ แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นคนใจดีและเอาใจใส่ เขาอาสามาเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของอีฮาน

เห็นรอยยิ้มของอีฮาน อาร์ลองก็กระแอมเบาๆ

"จะว่าไป ผมก็รู้สึกดีใจอยู่บ้างตอนที่คุณชายอีฮานแสดงความสนใจอยากเรียนวิชาดาบ"

ตระกูลวาร์ดานาซเป็นตระกูลนักเวท ไม่ค่อยมีใครคิดจะฝึกวิชาดาบกัน

แต่อีฮานเลือกเรียนด้วยเหตุผลสองประการ

เหตุผลแรกคือ เขาเชื่อว่าทุกสิ่งที่เรียนรู้อาจเป็นประโยชน์ในภายหลัง เช่น เขาอาจป้องกันตัวเองได้ถ้ารู้วิธีใช้ดาบ

ส่วนเหตุผลที่สอง...

เขาเบื่อจนทนไม่ไหว

แม้จะฟังดูน่าประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้เรียนเวทมนตร์แม้แต่น้อยในตระกูลวาร์ดานาซ

‘การเรียนเวทมนตร์ก่อนอายุ 15 ปีเป็นเรื่องอันตราย!’

ในโลกนี้ อายุ 15 ปีถือเป็นวัยที่บรรลุนิติภาวะ

การเรียนเวทมนตร์เป็นเรื่องยากและอันตรายที่สุดในบรรดาวิชาทั้งหมด จึงสมเหตุสมผลที่จะห้ามเรียนก่อนเป็นผู้ใหญ่

อีฮานที่มีอายุทางจิตใจมากกว่า 15 ปีมากแล้วเลยรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้

"ดูทางโน้นสิ บรรดาคุณชายคุณหนูจากตระกูลอื่นๆ ก็มาพร้อมองครักษ์เพื่อรักษาหน้าตาของวงศ์ตระกูลเช่นกัน"

"นั่นมัน... เกินไปหน่อยไหม?"

อีฮานถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเห็นขบวนรถม้าที่เต็มไปหมดบนถนนของจักรวรรดิ การนำรถม้าสิบคันและทหารม้าอีกหลายสิบนายมาด้วยดูจะเกินพอดีไปมาก

ต้องยอมรับว่าชนชั้นสูงค่อนข้างหมกมุ่นกับเกียรติยศและชอบอวดความมั่งคั่ง แต่การทำถึงขนาดนี้ตอนส่งลูกหลานเข้าเรียน... ไหนจะ...

"ผมเข้าใจว่าเราไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าสถาบันพร้อมองครักษ์ คนรับใช้ หรือทาสไม่ใช่หรอ ?"

"ถูกต้องแล้วครับ"

’ไอน์โรการ์ด‘ เป็นสถาบันเวทมนตร์ที่มีประเพณีเก่าแก่ และให้ความสำคัญกับความเท่าเทียมอย่างมาก

ไม่สำคัญว่าจะเป็นสมาชิกราชวงศ์หรือทาส เมื่อเข้าไปแล้วจำเป็นต้องเข้าไปตามลำพัง

พวกเขาจะพาใครมาด้วยกี่คนก็ได้ แต่สุดท้ายก็ต้องทิ้งไว้ข้างนอก

"คนส่วนใหญ่คงจะพักอยู่ในเมืองใกล้ๆ นี่แหละ"

"...จริงดิ?" อีฮานถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

15 ปีผ่านไปตั้งแต่เขาเกิดใหม่ในโลกนี้ แต่เขาก็ยังไม่อาจเข้าใจความคิดของพวกขุนนางได้

พอเข้าไปในสถาบันอันกว้างใหญ่นี้แล้ว พวกเขาคงออกมาจากสถาบันแค่เดือนละครั้งสองครั้งเท่านั้น การให้คนมาคอยรับใช้แค่เพื่อเรื่องนี้ดูจะไร้สาระเกินไป

"ผมได้สืบสอบถามมาก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าพวกเขาได้ซื้อที่ดินหลายแห่งในละแวกนี้ บางเมืองแถวนี้ถึงกับสร้างที่พักขึ้นมาเพื่อจุดประสงค์นี้โดยเฉพาะ"

"ท่านอัศวิน ผมขอบอกตอนนี้เลยว่า ผมไม่ต้องการอะไรแบบนั้น"

"แต่พวกเราก็ซื้อที่ดินเล็กๆ ไว้เหมือนกันนะ"

"..."

อีฮานสบถในใจ

'แค่ให้เงินฉันมาเถอะโว้ย!'

การใช้เงินแบบนั้นถือว่าพอรับได้ แต่พวกเขาไม่ยอมให้เงินกับอีฮานโดยตรง

‘ช่างไร้สาระสิ้นดี’

"เราอยู่ไกลจากเมืองหลวง คุณชาย ระวังไว้ก่อนย่อมดีกว่าแก้ไขทีหลัง"

"ได้ ตามนั้นแหละ"

อีฮานขึ้นม้าของเขา ส่วนนักเรียนคนอื่นๆ นั่งในรถม้ากัน ซึ่งตัวเขาตัดสินใจที่จะผ่านประตูเข้าไปคนเดียว

'ถ้านั่งรถม้าคงต้องรอจนพระอาทิตย์ตกกว่าจะได้เข้า'

"เอาล่ะ ผมขอขอบคุณท่านอัศวินอีกครั้งที่ติดตามผมมาถึงที่นี่"

"ไม่ต้องหรอก คุณชายอีฮาน มันเป็นเกียรติของผมเองที่ได้คุ้มกันท่าน"

นั่นคือความคิดที่จริงใจของอาร์ลอง ในบรรดาทุกคนในตระกูล เขาชอบอีฮานมากที่สุดเพราะเป็นคนติดดินและถ่อมตน

"ดูเหมือนท่านผู้นำตระกูลจะเห็นคุณค่าของคุณชายมากทีเดียว"

"ผมไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนั้นหรอก แต่ก็ขอบคุณนะ"

"แต่มันเป็นความจริงนะครับ..."

ไอน์โรการ์ดตั้งอยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงและวังหลวง ตามคำเล่าลือ เป็นเพราะพวกเขาต้องหาทำเลที่อุดมไปด้วยพลังเวท ซึ่งดูเหมือนจะเป็นความจริง เพราะสถาบันถูกล้อมรอบด้วยธรรมชาติ

มีเทือกเขาสูงใหญ่อยู่เบื้องหลังสถาบัน และแม่น้ำสายยาวลึกไหลผ่านข้างๆ เมื่อหลับตาลง อีฮานแทบจะรู้สึกได้ถึงพลังเวทของธรรมชาติในอากาศ

"นี่... มันแปลกมาก"

"??"

เด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาหาอีฮานพลางพูดเช่นนั้น อีฮานจึงจ้องมองเขาด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

‘แค่มองเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ก็รู้ได้ทันทีว่าเขามาจากชนชั้นไหน‘

มีสายสร้อยทองประดับอยู่บนเสื้อคลุมผ้าไหมคุณภาพสูง และไม่มีร่องรอยความหยาบกร้านบนมือหรือใบหน้าเลย

‘เขาเป็นขุนนางอย่างไม่ต้องสงสัย’

'ควรจะเรียกใครมาช่วยไหมนะ?'

เด็กหนุ่มคนนั้นหน้าซีดและตัวสั่น บ่งบอกว่าเขาไม่สบาย

‘เขาโดนเวทมนตร์แปลกๆ เข้าหรือเปล่า?’

"มีอะไรหรือเปล่า? เป็นอะไรรึเปล่า?"

"ฉัน….ฉัน..."

"ว่ามา"

"ฉันนอนไม่หลับ... ถ้าไม่มีคนรับใช้คอยดูแล..."

"..." อีฮานแทบจะควบคุมกำปั้นของตัวเองไม่อยู่

'ไอ้เวรตะไลนี่...'

‘ความกังวลของเขาช่างไร้สาระสิ้นดี‘

แต่เด็กหนุ่มคนนั้นดูจะคิดว่านี่เป็นปัญหาใหญ่

"เราเอาคนรับใช้เข้าไปไม่ได้เหรอ? พวกเขาเป็นเหมือนแขนขาของข้านะ! นี่มันเหมือนบังคับให้ข้าตัดแขนตัดขาตัวเองเลยนะ!"

"เหตุผลดีจังเลย" อีฮานตอบอย่างเย็นชา

แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกมีกำลังใจจากคำพูดของเขา

"ใช่ไหมล่ะ? ฉันจะไปร้องเรียนเดี๋ยวนี้แหละ"

"...แล้วนายจะบอกอะไรพวกเขา?"

"อะไรล่ะ? ฉันจะบอกให้พวกเขายอมให้คนรับใช้ของฉันเข้าไปด้วย! ไม่งั้นฉันจะถือว่าเป็นการท้าทายตระกูลของข้า!"

"โชคดีนะ" อีฮานไม่คิดว่าสถาบันจะยอมทิ้งประเพณีที่สืบทอดมานับพันปีเพื่อเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อวยพรให้

เหตุผลแรกคือ มันไม่ใช่ธุระของเขา ส่วนเหตุผลที่สองคือ เขาอยากรู้ว่านักเวทของสถาบันจะตอบสนองอย่างไร

เด็กหนุ่มวิ่งหายไป แต่ไม่นานก็กลับมาพร้อมสีหน้าเลื่อนลอย

"?"

"ผมสำนึกผิด ผมสำนึกผิด ผมสำนึกผิด ผมสำนึกผิด..."

"...!!!"

อีฮานตกตะลึง

'การควบคุมจิตใจ!'

จากพฤติกรรมของเด็กหนุ่ม เห็นได้ชัดว่าเขาถูกเวทมนตร์ที่สะกดจิตหรือควบคุมจิตใจ

เขาไม่ได้ประหลาดใจกับเวทมนตร์นี้ เขาเคยได้ยินมาก่อน แต่เขาช็อคที่บุคลากรของสถาบันกล้าใช้เวทมนตร์แบบนี้กับคนที่มาจากตระกูลขุนนาง

'...เขาว่ากันว่าถ้าสถาบันฝังศพในภูเขา จะไม่มีใครรู้ นั่นคงไม่เป็นความจริงใช่ไหม?'

เขาเริ่มสงสัยว่าข่าวลือที่ได้ยินมาตอนเช้าอาจเป็นความจริง

ยินดีต้อนรับสู่ไอน์โรการ์ด

เสียงกึกก้องดังขึ้นในหัวของทุกคน

บึ้ม!

และแล้วประตูใหญ่ของไอน์โรการ์ดก็เปิดออก

พวกเจ้าเข้าไปได้ ไอ้พวกหัวทื่อ!

ทุกคนขมวดคิ้ว แต่ไม่ใช่เพราะคำดูถูกที่ได้ยิน

แต่เป็นเพราะพวกเขามีพรสวรรค์ด้านเวทมนตร์ จึงรู้สึกได้ถึงพลังมหาศาลที่ห้อมล้อมสถาบัน รวมถึงความรู้สึกกดดันจากพลังนั่น

หรือนี่คือความรู้สึกเมื่อเราจ้องมองดวงอาทิตย์โดยตรงรึเปล่า? หรือความรู้สึกเดียวกันกับเมื่อไปท้าทายยักษ์ด้วยมือเปล่า?

ฮี้ฮี้ฮี้!

ม้าร้องเสียงแหลม เมื่อมีคนพยายามเข้าไปด้วยรถม้า

ข้าจำได้ว่าบอกให้พวกเจ้าเข้าไปตัวคนเดียว...

พร้อมกันกับคำพูดนั้น รถม้าก็หายวับไป และเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างในก็ร่วงลงพื้นพร้อมเสียงกรีดร้อง

ตามมาด้วยรถม้าอีกกว่าสิบคันที่หายไป และผู้คนได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มเด็กสาวที่อยู่ข้างใน

ยังไงก็ตาม! พวกหัวทื่อ! จงรู้ไว้ว่าสถาบันจะบังคับใช้กฎอย่างเคร่งครัด แม้ว่าพวกเจ้าจะพยายามฝ่าฝืนก็ตาม!

"..."

อีฮานและนักเรียนคนอื่นๆ ที่ไหวพริบดีตระหนักได้ว่าสถาบันนี้โหดร้ายไร้ปรานีดังที่เล่าลือกันจริงๆ

ขยับตูดของพวกเจ้าสิ! ไปเร็ว! เร็ว!

"..."

อีฮานมีนิสัยชอบสังเกตทุกอย่าง นิสัยนี้ไม่เพียงแต่ติดตัวมาถึงโลกนี้ แต่ยังรุนแรงขึ้นกว่าเดิม

ทุกอย่างดูใหม่และน่าตื่นเต้น ดังนั้นการสังเกตสิ่งต่างๆ จึงเป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง

ตอนนี้มีเด็กหนุ่มเด็กสาวนับร้อยมารวมตัวกันที่นี่ ทั้งสมาชิกราชวงศ์ ลูกหลานขุนนาง อัศวิน ข้าราชการ พ่อค้า นักผจญภัย และขอทาน มีคนจากทุกชนชั้นในสังคม

ไม่นานพวกเขาก็เริ่มจับกลุ่มกันเอง การสร้างความสัมพันธ์เป็นเรื่องสำคัญสำหรับชีวิตนักเรียน

"อีฮานแห่งตระกูลวาร์ดานาซหรือ?"

"ใช่ ฉันแปลกใจที่เธอรู้ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้ติดตราสัญลักษณ์ตระกูลมาด้วย"

เนื่องจากความเท่าเทียมเป็นส่วนสำคัญในประเพณีของสถาบัน พวกเขาจึงไม่ได้รับอนุญาตให้สวมใส่สิ่งใดที่มีตราสัญลักษณ์ตระกูล

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยากที่จะสังเกต

อีฮานเองก็จำสมาชิกบางคนของราชวงศ์และขุนนางที่เคยพบมาก่อนได้

"ฉันชื่อโยแนร์ โยแนร์ เมย์คิน" เด็กสาวคนหนึ่งที่มีคิ้วเรียวสวยและผมหยิกสีแดงยาวถึงไหล่เดินเข้ามาหาอีฮาน

ตระกูลเมย์คินเป็นอีกตระกูลหนึ่งที่มีชื่อเสียงในจักรวรรดิในการสร้างนักเวท แต่พวกเขามีส่วนร่วมในการเมืองของจักรวรรดิมากกว่าตระกูลวาร์ดานาซที่ชอบอยู่อย่างสันโดษ

เพื่อการวิจัยเวทมนตร์ ผู้นำตระกูลมักจะขังตัวเองอยู่ในคฤหาสน์แม้ว่าจักรพรรดิจะเรียกตัวก็ตาม

"ยินดีที่ได้รู้จัก โยแนร์ ฉันช่วยอะไรเธอได้บ้าง?"

"องค์ชายต้องการพบนายน่ะ" เมย์คินชี้ไปด้านหลังเธอ

เด็กหนุ่มที่แต่งตัวหรูหราที่สุดในบรรดานักเรียนใหม่ทั้งหมดกำลังโบกมือให้เขา