ความฝันแรก (3)

[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]

[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ 5 ตอน แต่จะราคาแพงที่สุด]

[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]

<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 18>

3. ความฝันแรก (3)

****

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น

เมื่อลืมตาขึ้นมา เขาก็พบว่าตัวเองยืนอยู่บนที่ราบ

ที่ราบอันกว้างใหญ่ทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า

บางทีแม้ว่าวิ่งหลายวันก็ไม่สามารถไปถึงจุดสิ้นสุดของที่ราบได้

เขาก้าวเท้าออกไปพร้อมกับความมั่นใจอย่างประหลาด

เขาต้องทำบางสิ่งให้สำเร็จ

สิ่งนั้นคือ แข็งแกร่งขึ้น

ความทรงจำจากจนถึงจุดนั้นถูกรวบรวมไว้ด้วยตัวมันเอง

ความทรงจำก่อนหน้านี้ค่อยๆ ปะติดปะต่อกัน ความทรงจำเหล่านั้นก่อตัวเป็นจิตสำนึก และค่อยๆ ก่อร่างที่ชื่อว่า 'อารอน' ขึ้นมา

'ชื่อของเขาคือ อารอน เดลเคิร์ด'

เขารับรู้ถึงตัวตนของตัวเอง

เขาเกิดที่ทาวน์เนีย และถูกอัญเชิญมาโดยระบบ

สถานะของเขาเป็นเพียงเบี้ยในเกมที่ถูกควบคุมโดย 'นายท่าน'

อารอนยอมรับบทบาทนั้น

เพื่อที่จะมีชีวิตรอด

เพื่อที่จะได้พบกับ นีน่า น้องสาวและครอบครัวเพียงคนเดียวของเขาอีกครั้ง

และอารอนก็ได้พบกับเพื่อนร่วมทีมของเขา

เขาได้เรียนรู้เกี่ยวกับมิตรภาพผ่านการต่อสู้เคียงข้างพวกเขา

"...."

แต่นั่นก็เท่านั้น

อารอนไม่สามารถช่วยพวกเขาได้

เขายังคุณสมบัติของนักรบ

เขาไม่อยากเป็นตัวถ่วง

เขาอยากจะพิสูจน์คุณค่าของตัวเองด้วยการต่อสู้เคียงข้างเพื่อนๆ

แต่มันล้มเหลว

ความอ่อนแอของเขาทำให้เพื่อนๆ ตกอยู่ในอันตราย

เขาอยากจะแข็งแกร่งขึ้น แต่ก็ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้อีก

'เวคิส'

อารอนนึกถึงชื่อของชายคนนั้น

ชายผู้ที่ทำให้เขาพ่ายแพ้

แม้ว่าเขาถูกอัญเชิญมาทีหลังอารอน แต่เขาก็เติบโตอย่างรวดเร็วและไล่ตามอารอนมาติดๆ

ชายคนนั้นกล่าวในภายหลังว่า

มีคนหนึ่งที่ไม่สามารถทำหน้าที่ของเขาได้อย่างเต็มที่

นั่นหมายถึงอารอน

และมันก็เป็นเรื่องจริง

อารอนไม่สามารถปฏิเสธได้

ที่จริงแล้วเรื่องของเวคิสไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ต่อให้ไม่ใช่เขา สักวันมันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี

ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

อารอนโชคดีที่ถูกอัญเชิญมาเร็วและได้เป็นหนึ่งในสมาชิกหลัก

แต่เมื่อห้องรอขยายใหญ่ขึ้น มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ฮีโร่ผู้มีความสามารถน้อยกว่าจะถูกคัดออกจากทีมหลัก

'มันเป็นความดื้อรั้นของเขาเอง'

เขาควรจะยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนั้น

การยอมรับในการไร้ความสามารถของตัวเองและทำในสิ่งที่ตัวเองทำได้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

ผู้คนส่วนใหญ่ในโลกก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?

ฮีโร่ที่เป็นหัวหน้าของทาวน์เนีย

ฮาน อิสรัตยังกล่าวว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา

แม้จะไม่ใช่การต่อสู้โดยตรง แต่ก็มีงานมากมายในห้องพักผ่อนที่สามารถทำได้

เช่น ผู้ฝึกสอน

การฝึกฝนขั้นพื้นฐานให้กับสมาชิกใหม่ก็เป็นสิ่งที่ความสามารถของอารอนทำได้ดี

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับผู้ที่อ่อนแอ

แต่อารอนปฏิเสธ

เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นโดยอาศัยความเมตตาของฮาน อิสรัต

ผลลัพธ์ก็คือตอนนี้

'เขาบอกว่ามีฮีโร่ที่มีสถานการณ์คล้ายกับอารอน'

เขาบอกว่าฮีโร่คนนั้นสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดของพรสวรรค์และกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งได้

'อารอนเองก็อยากจะรู้'

ฮีโร่คนนั้นเขาแข็งแกร่งได้อย่างไร

เขาก้าวข้ามขีดจำกัดของพรสวรรค์ได้ด้วยวิธีใด?

อารอนอยากจะเป็นเหมือนเขา

และอยากจะกลับไปยืนเคียงข้างเพื่อนๆ อีกครั้ง

'ไปกันเถอะ'

พอร์ทัลที่ส่งอารอนมายังมิติพิเศษนี้ได้หายไปแล้ว

ไม่มีทางกลับไปได้อีก

มีแต่ต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น

และแล้ว

อารอนก็เดินไปบนที่ราบที่อ้างว้างนี้ไปเรื่อยๆ

"...."

มีเส้นทางคดเคี้ยวบนที่ราบ

อารอนเดินตามเส้นทางนั้นไป

ความรู้สึกเรื่องเวลาก็ผิดเพี้ยนไปหมดแล้ว

'ไม่สิ มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องความรู้สึกเวลา'

ฤดูบนที่ราบนี้คือฤดูใบไม้ร่วงหรือเปล่านะ?

ใบไม้กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้า

มันเป็นเรื่องแปลก

เพราะถ้าใบไม้จะร่วงหล่น ก็ต้องมีต้นไม้อยู่ข้างบน

แต่บนที่ราบนี้ไม่มีต้นไม้แม้แต่ต้นเดียว

มีเพียงทุ่งหญ้าที่ทอดยาวออกไปไม่สิ้นสุด

'แล้วมันร่วงลงมาจากไหน?'

แต่ใบไม้สีน้ำตาลก็ยังคงร่วงหล่นลงมา

จากที่ไหนสักแห่งบนท้องฟ้าอันไกลโพ้น

ละมันก็ไม่ได้ร่วงลงมาจากที่ใดที่หนึ่งโดยเฉพาะ

ใบไม้ร่วงหล่นลงมาทั่วทั้งที่ราบ

'ยิ่งไปกว่านั้น...'

เรียกปรากฏการณ์นี้ว่าอะไร?

อารอนไม่สามารถตอบได้ทันที

มันดูเหมือนกับว่าใบไม้พวกนี้หยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ

ราวกับว่าเวลาหยุดลง

เหมือนกับภาพวาด

แต่ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่ามันแตกต่างออกไป

ใบไม้กำลังเคลื่อนไหว

แม้จะเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยราวกับหนอนที่กำลังดิ้น แต่ก็ยังเคลื่อนไหวอยู่

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ

'เวลากำลังเดินช้าลง...'

การเคลื่อนไหวของมันช้ามาก

จนดูเหมือนโลกที่หยุดนิ่ง ในโลกเช่นนั้น การที่อารอนเคลื่อนไหวด้วยความเร็วปกติจึงดูไม่เข้ากับทิวทัศน์

แต่อย่างไรก็ตาม อารอนยังคงเดินตามเส้นทางต่อไป

เขาไม่สามารถรับรู้ถึงกาลเวลาได้

เขาคิดว่าน่าจะถึงเวลาที่เขาหิวแล้ว แต่แปลกที่เขากลับไม่รู้สึกหิวเลย

"...เฮ้อ"

โลกที่เต็มไปด้วยปริศนา

ขอบฟ้าของที่ราบกำลังเปลี่ยนเป็นสีสนธยา

บางที เวลาสนธยานี้อาจจะไม่เปลี่ยนเป็นกลางคืน

อารอนมีความรู้สึกแปลกๆ เช่นนั้น

———————————

ไม่นานหลังจากนั้น

อารอนก็พบกระท่อมหลังใหญ่

ส้นทางคดเคี้ยวที่เริ่มต้นจากประตูมิติเชื่อมต่อไปยังทางเข้ากระท่อม

นั่นหมายความว่ากระท่อมหลังนี้คือจุดหมายปลายทาง

"มีใครอยู่ไหมครับ?"

ก๊อก ก๊อก

อารอนเคาะประตูกระท่อม

ไม่นานก็มีเสียงตอบกลับมา

"ไม่ได้ล็อค"

เป็นเสียงของผู้ชายที่เขาไม่รู้จัก

อารอนเปิดประตูและเข้าไปในกระท่อม

สิ่งแรกที่เห็นเมื่อเปิดประตูคือห้องครัวและห้องอาหารของกระท่อม

มันเต็มไปด้วยร่องรอยการใช้ชีวิต

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารหันมามอง

"นายเองเหรอ? เพื่อนร่วมรุ่นของฉัน"

การแสดงออกอย่างมั่นใจ

ดูเหมือนเขาจะอายุ 20 ต้นๆเท่านั้น

ชายหนุ่มที่แต่งกายด้วยเครื่องแบบระดับต่ำของ เนลม์ไฮมฟ์ นั่งลงและยิ้มด้วยความมั่นใจ

“ดูจากภายนอกแล้ว นายไม่ได้มาจากเนลม์ไฮมฟ์ใช่ไหม? แล้วนายมาจากที่ไหน?”

"คุณเป็นใคร?"

"อ้อ ฉันต้องแนะนำตัวเองก่อนสินะ ฉันชื่อซาจิน เรื่องอื่นๆที่เหลือน่ะ ไม่จำเป็นหรอกใช่ไหม? พวกเราก็มีสถานการณ์คล้ายๆ กันนี้แหละ"

"สถานการณ์คล้ายๆ กัน...?"

"นายก็มาที่นี่เพราะอยากจะแข็งแกร่งขึ้นไม่ใช่เหรอ?"

อารอนเบิกตากว้าง

"ฉันก็เหมือนกัน อยากจะแข็งแกร่งขึ้น มากกว่าใครๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่"

ในไม่ช้าอารอนก็เข้าใจสถานการณ์ได้ทันที

ชายคนนั้นเรียกเขาว่าเพื่อนร่วมรุ่นของเขา

ถ้าอย่างนั้น...

'ไม่ใช่มีแค่เขาคนเดียวที่เป็นนักเรียนฝึกหัด'

นอกจากอารอนแล้ว

ดูเหมือนจะมีฮีโร่อีกคนที่เลือกวิธีบ้าบิ่นแบบนี้

จะว่าไปแล้ว ก็ไม่มีใครบอกเขาว่าเขาต้องไปคนเดียว

แต่ไม่ใช่เรื่องแปลก

เหมือนแขกที่มาก่อนเลย

"เมื่อก่อนที่นี่มีนักเรียนฝึกหัดเยอะแยะ แต่พวกนั้นก็พากันออกไปหมดแล้ว ฉันต่างออกไป ฉันจะทำทุกอย่าง"

ดวงตาของซาจินเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่น

ความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะแข็งแกร่งขึ้น

อารอนรู้จักผู้ชายคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกับชายคนนี้

คนที่ทำให้เขาต้องออกจากปาร์ตี้ที่ 1 นั้นก็คือเวคิส

"แล้วไง? ไม่คิดจะแนะนำตัวเองบ้างเหรอ?"

“ฉันอารอน เดลเคิร์ด”

"พูดจาแข็งทื่อเป็นบ้า"

"...."

"ช่างเถอะ ยังไงพวกเราก็ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะมาหัวเราะร่าเริงกันอยู่แล้ว และในเมื่อสมาชิกรุ่นนี้มากันครบแล้ว…”

ซาจินพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง

"ดูเหมือนจะมาแล้วล่ะ"

อารอนกระพริบตา

ชายคนนั้นดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง แต่อารอนกลับไม่รู้สึกอะไรเลย

เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเดินตามซาจินออกไปนอกประตูด้วยความงุงงง

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay , ลงแบบราคาถูกแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับ หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิก กระซิก ;-;