บทที่ 95: ขุดปลาในบ่อโคลน(ฟรี)

บทที่ 95: ขุดปลาในบ่อโคลน(ฟรี)

"พี่สะใภ้ นี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของข้า เอาไว้ให้เด็กๆ เล่น ได้ยินแม่บอกว่าพี่สะใภ้ดูแลแม่ข้าดีมาก มีอะไรดีๆ ก็นึกถึงแม่ข้า มีพี่สะใภ้อยู่ แม่ข้ายิ้มมากกว่าปกติ ข้าจำความดีพวกนี้ไว้ในใจหมดแล้วขอรับ"

จู้จื่อยัดของขวัญใส่มือเด็กๆ อีกครั้ง รอยยิ้มดูจริงใจมากขึ้น

"พี่สะใภ้ ให้เด็กๆ รับไว้เถอะขอรับ พี่สะใภ้ดีกับแม่ข้าขนาดนี้ ถ้าข้าไม่ตอบแทนอะไรบ้าง ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจน่ะขอรับ"

เซี่ยชิงหยาพยักหน้าเบาๆ ยิ้มพูดว่า "ต้าหยา เอ้อร์หยา ลุงจู้จื่อให้ของขวัญพวกเจ้า รีบขอบคุณสิ!"

เอ้อร์หยารับตัวต่อและขนมหยุนหลาน ตายิ้มจนเหลือแค่เส้นเล็กๆ พูดเสียงใสว่า "ขอบคุณเจ้าค่ะลุงจู้จื่อ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะลุงจู้จื่อ"

ให้ของขวัญเสร็จ ป้าหยุนหลานก็ชี้ไปที่หนุ่มร่างเตี้ยอีกคน หนุ่มคนนี้รูปร่างอ้วนเล็กน้อย หน้าตาก็ธรรมดามาก

เซี่ยชิงหยามองตาเขา ดูซื่อๆ น่าจะซื่อสัตย์มาก

"นี่ตุ้นจื่อ เป็นช่างไม้ เสี่ยวหยา ต่อไปถ้าบ้านจะทำม้านั่ง หาเขาก็ได้!"

ตุ้นจื่อค่อนข้างขี้อาย ยิ้มให้เซี่ยชิงหยาอย่างเก้อเขิน "พี่สะใภ้ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ต่อไปถ้ามีงานช่างไม้ ข้าจะทำให้พี่สะใภ้เป็นคนแรกเลยขอรับ"

"ดีเจ้าค่ะ ขอบคุณนะเจ้าคะ ป้าหยุนหลาน ป้าช่างโชคดีจริงๆ จู้จื่อกับตุ้นจื่อมีฝีมือขนาดนี้ รับรองไม่ต้องกังวลเรื่องกินเรื่องใช้แน่นอน"

ทุกคนนั่งลงหน้าร้านขนมเหนียว หนุ่มที่ทุบขนมเหนียวหยุดมือแล้ว

ใช้มือหยิบมันฝรั่งหั่นฝอย ถั่วแระอ่อน คึ่นฉ่ายสับ มีดสับหมูตุ๋นละเอียด ผสมเนื้อกับผัก ค่อยๆ จับขอบขนมเหนียวขึ้นมา เหมือนเกี๊ยวที่ใหญ่ขึ้นหลายเท่า

"ใส่น้ำเนื้อเยอะๆ หอมดี!"

จู้จื่อตะโกน ทางนั้นหนุ่มก็ตักน้ำเนื้อให้เขาสี่ช้อน

"สี่ช้อนพอไหม รับรองว่ากินแล้วหอมจนจมูกหาย!"

ทุกคนได้ขนมเหนียวที่ใหญ่กว่าฝ่ามือ กัดคำเดียวก็รู้สึกพอใจมาก

เซี่ยชิงหยาเห็นข้างหน้ามีร้านขายเต้าฮวยน้ำตาลทรายแดง ก็ไปตักมาหลายชาม

กินขนมเหนียวไปด้วยดื่มน้ำไปด้วย หวานเค็มผสมกัน รสชาติอร่อยมาก

กินร้านนี้เสร็จ บอกลาป้าหยุนหลาน เซี่ยชิงหยาพาเอ้อร์หยาและต้าหยาไปกินเป็ดต้มเครื่องเหนียวนุ่ม ขนมเค้กสีเหลืองทอง บ๊ะจ่างเหนียวนุ่ม ไส้กรอกตากแห้งจนดำ

เอ้อร์หยาเดินไปตบท้องน้อยที่ป่องขึ้นมาเบาๆ ไปด้วย

"เอิ้ก......"

"อิ่มแล้วใช่ไหม ท้องน้อยของเจ้านี่ จะใส่ของอร่อยได้เยอะขนาดนี้ได้ยังไงนะ"

เซี่ยชิงหยาย่อตัวลง ค่อยๆ นวดท้องให้เอ้อร์หยาตามทิศทางของลำไส้ใหญ่

นวดไป ท้องของเอ้อร์หยาก็ส่งเสียงครืดคราดไปด้วย

"แม่ ข้าไม่ได้กินจนอิ่ม ท้องยังหิวอยู่เลย"

เอ้อร์หยากัดริมฝีปากดื้อๆ "เมื่อกี้ก็ดังอีกแล้ว"

"นั่นเจ้าอิ่มแล้วถึงได้ดัง ต่อไปเรียนรู้จากพี่สาวเจ้าบ้าง กินอิ่มแล้วก็อย่าฝืนกินเข้าไปอีก"

เซี่ยชิงหยายิ้มอย่างจนใจ มือที่นวดก็ออกแรงมากขึ้นอีกหน่อย

ตลอดทางที่มานี้ แต่ละบ้านต่างตั้งแผงเล็กๆ

ทำของกินของเล่นสารพัด ของใช้ก็มีมากมาย หลากหลายน่าตื่นตาตื่นใจ เดินจากหน้าบ้านมาจนเกือบถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ท้องของตัวเองก็อิ่มมาก แต่พอดีได้ย่อยอาหาร เดินอีกหน่อย

นวดตามทิศทางของลำไส้ ไม่นานก็มีเสียงผายลมดังออกมา

เซี่ยชิงหยารีบลุกขึ้นยืนทันที ยกมือปิดจมูก

เหม็นมาก เหม็นมาก!

หลังจากผายลมเสร็จ เอ้อร์หยาก็หยิกจมูกเล็กๆ ของตัวเอง หน้าแดง ขมวดคิ้วพูดเบาๆ ว่า "เหม็นจัง!"

สามคนรีบเดินเร็วๆ หนีออกจากที่ที่มีกลิ่นเหม็นฉุนนั้น

เดินมาถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน เดินไปอีกไม่กี่เมตรก็เป็นบ่อโคลนใหญ่

แต่ก่อนตอนที่ฝนตกมาก บ่อโคลนใหญ่นี้ต้องส่งคนมาเฝ้าโดยเฉพาะ รอบๆ ริมตลิ่งยังต้องวางหินไว้บ้าง เพื่อป้องกันไม่ให้น้ำในบ่อโคลนไหลล้นเข้ามาในหมู่บ้าน

"แม่ ข้าเห็นพ่อแล้ว!"

เอ้อร์หยาเอามือออกจากท้อง ชี้นิ้วไปข้างหน้า "อยู่ที่ริมบ่อโคลนนั่นไง"

เซี่ยชิงหยามองไปตามทิศทางที่นางชี้ เห็นจี้เฉียนคุนจริงๆ

ทางขวามือของเขา มีเนินดินเหมือนเขาลูกเล็กๆ กองอยู่แล้ว ยังมีดินร่วงลงมาอยู่เรื่อยๆ

จี้เฉียนคุนกับชายหนุ่มในหมู่บ้านอีกหลายคนพับขากางเกงขึ้นสูง เท้าเปล่า กำลังตักดินออกมาทีละพลั่วๆ

ด้านนอกบ่อโคลนถูกขุดเป็นร่องลึก น้ำก็ไหลออกมาตามร่องนั้นไม่หยุด

รอบๆ เป็นโคลนทั้งหมด เซี่ยชิงหยาพาต้าหยาและเอ้อร์หยาเดินเข้าไป แต่ไม่ได้เข้าใกล้

"เฉียนคุน ขุดให้กว้างกว่านี้อีกหน่อย ไม่งั้นน้ำนี่จะไหลไปถึงเมื่อไหร่!"

"อืม ขยายไปทางนายนั่น ถึงตรงนี้" จี้เฉียนคุนยกพลั่วเหล็กขึ้น แล้วก็ฟาดลงไป

ดินที่เมื่อกี้ยังสูงกว่าร่องกว้าง ก็ถูกตักขึ้นมาทันที

พวกชายหนุ่มโบกพลั่วเหล็ก เท้าและขากางเกงเต็มไปด้วยโคลน เหงื่อไหลโซม

เซี่ยชิงหยายืนดูอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดร่องน้ำก็ถูกขุดให้กว้างขึ้น น้ำในบ่อโคลนไหลทะลักลงมา

ตูมๆ!

ในร่องกว้างที่ขุด มีปลาตัวใหญ่หลายตัวกำลังดิ้นพล่านอย่างสุดแรง กระโดดขึ้นสูงสามฟุต แล้วก็ตกลงไปในโคลนเหลวดังตูม กระเด็นเป็นหยดโคลนมากมาย บางตัวก็ดิ้นไปในโคลนเหลว แต่ก็หนีไม่พ้น

พรวด!

ในที่สุดร่องน้ำก็ขุดทะลุ พวกชายหนุ่มต่างนั่งยองๆ บนพื้นสูงสองข้าง มือเท้าพลั่วเหล็ก หอบหายใจด้วยความเหนื่อย

ส่วนจี้เฉียนคุน ก็มองมาทางนี้

"พ่อ พวกเราอยู่นี่!"

เอ้อร์หยากระโดดด้วยความดีใจ มือป้อมๆ โบกไปมาในอากาศไม่หยุด ดูเหมือนจะวิ่งไป

เซี่ยชิงหยารีบดึงนางไว้ พาเด็กสองคนเดินอ้อมเนินดินเล็กๆ ไปข้างๆ จี้เฉียนคุน

เห็นมือเขาเต็มไปด้วยโคลน ไม่ต้องพูดถึงขากางเกง

"อย่าเข้ามา ตรงนี้สกปรกมาก"

เอ้อร์หยายืนอยู่บนพื้นสูงข้างๆ ดวงตาสีอำพันมองไปในโคลนเหลว ตะโกนอย่างตื่นเต้นทันที "พ่อ ปลาตัวใหญ่มากๆ เลย รีบจับสิ!"

ต้าหยาก็เห็นปลาพวกนี้เช่นกัน แต่ละตัวยาวกว่าฝ่ามือ อ้วนกว้างมาก

มุมปากของจี้เฉียนคุนยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

บ่อโคลนนี้ดูไม่ลึก ปล่อยน้ำออกไปไม่นาน ก็ใกล้จะเห็นก้นบ่อแล้ว

ร่องกว้างที่ขุดออกมาน้ำไหลไม่เร็วนัก จี้เฉียนคุนจึงกระโดดลงไปในโคลนเหลว

ข้างๆ มีชายที่คุ้นเคยกับเขาพูดยิ้มๆ ว่า "เฉียนคุน จับกลับไปหลายๆ ตัว ให้เมียเจ้าต้มน้ำแกงให้กิน!"

"ฝีมือทำอาหารของเมียเฉียนคุนเก่งมากเลยนะ คราวก่อนตอนอยู่ที่ลานทราย ข้าได้กลิ่นหอมๆ นั่น หิวจนนอนไม่หลับหลายคืนเลย!"

จี้เฉียนคุนไม่พูดอะไร แต่ก้มตัวลง พับขากางเกงขึ้นอีก

มือใหญ่สองข้างวางลงในโคลนเหลวแล้วหุบเข้าหากัน ก็ได้ปลาจีนตัวใหญ่ที่ดิ้นพล่าน

ตูม!

ปลาจีนตัวใหญ่ถูกโยนขึ้นสูง ตกลงมาตรงหน้าเอ้อร์หยา

เอ้อร์หยากำลังจะย่อตัวลง เซี่ยชิงหยาก็รวดเร็วทันใจดึงนางขึ้นมา

"เสื้อผ้าใหม่ เสื้อผ้าใหม่!"

เอ้อร์หยาทำปากยื่น ตาสองข้องจ้องมองปลาจีนตัวใหญ่ที่ดิ้นพล่านนั้นไม่วางตา บ่นงึมงำ

"อย่าบ่นอีกเลย พวกเจ้าสองคนกลับไปเอาถังมา เดี๋ยวจับปลาได้เยอะ ก็อุ้มกลับไปไม่ไหวหรอก!"