บทที่ 74 เขาช่างเป็นเด็กฉลาดแกมโกงจริงๆ

โอ้โห!

เธอด่าผมว่าเป็นไอ้โง่ แถมยังเป็นไอ้โง่ที่เหม็นอีกต่างหาก!

เฉินเสี่ยวซินไม่คิดว่าเด็กเรียนเก่งระดับซูเปอร์สตาร์อย่างเหยียนเสี่ยวซีจะพูดจาหยาบคายได้ขนาดนี้ แต่พอคิดดูดีๆ ก็ไม่แปลกอะไร ภายใต้ออร่าความเป็นเด็กเรียนเก่งนั้น เธอก็เป็นคนธรรมดาที่มีอารมณ์ความรู้สึกเหมือนคนทั่วไป ที่สำคัญเธอแตกต่างจากเด็กเรียนเก่งทั่วไปตรงที่ติดเกมนิดหน่อย ยกเว้นตอนนอนก็เล่นเกมตลอด

หลังจากอ่านข้อความด่าที่เขียนในกระดาษจบ เฉินเสี่ยวซินก็แอบมองเธอด้วยหางตา พลางหดคอลงเล็กน้อย แล้วถามเบาๆ ว่า "เป็นอะไรไป ทำไมจู่ๆ ถึงได้โกรธฉันขนาดนี้ล่ะ?"

เหยียนเสี่ยวซีเม้มปาก หน้าตาเรียบเฉยขณะพลิกหนังสือในมือ ตอบเสียงเรียบว่า "ก็เพราะนายเป็นไอ้โง่ไง ไอ้โง่ชั้นยอด ไอ้โง่ที่สุดในจักรวาลเลย!"

"..."

"เอ่อ... ฉัน... ฉันไม่ได้ทำอะไรให้เธอโกรธนี่นา" เฉินเสี่ยวซินขมวดคิ้ว รู้สึกงงๆ เมื่อเจอสาวสวยเรียนเก่งที่ดูเหมือนเมียน้อยที่โกรธแค้น เขาพูดอย่างไร้เดียงสาว่า "ถ้าเธอไม่พอใจอะไร ก็พูดออกมาตรงๆ เลย อย่าเก็บไว้ในใจเลย เดี๋ยวจะทำให้ตัวเองเครียดนะ"

เหยียนเสี่ยวซีชะงักไปครู่หนึ่ง ใบหน้าแสดงความอายปนโมโห นายก็ยังกล้าพูดแบบนี้อีกเหรอ ใครกันแน่ที่แอบชอบฉัน? "ฉันไม่พอใจหลายอย่างเลย!"

"นายชอบรังแกฉัน ชอบแกล้งฉัน ชอบเถียงฉัน" เหยียนเสี่ยวซีบ่นพึมพำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธแค้นต่อใครบางคนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ก็ดูเหมือนเป็นการบ่นด้วยความรักจากใจจริงต่อคนที่เธอชอบ พร้อมกับแฝงความต้องการให้อีกฝ่ายปลอบใจเธอด้วย

เฉินเสี่ยวซินยิ้มแหยๆ แล้วตอบเสียงเบาว่า "เธอก็ชอบหยิกฉันบ่อยๆ นี่นา พวกเราถือว่าเจ๊ากันแล้วกัน พอเถอะๆ เลิกงอนกันเถอะ"

"ฮึ!"

"ใครงอนกับนายกัน?"

เหยียนเสี่ยวซีกลอกตา แล้วก้มหน้าอ่านหนังสือเรียนในมือต่อ แต่ในใจกลับมีความรู้สึกปั่นป่วนราวกับระลอกคลื่น เขาช่างเป็นไอ้โง่ตัวใหญ่ ไอ้บ้าชัดๆ! ในขณะที่กำลังด่าเขาอยู่ในใจ เธอก็แอบมองเขาด้วยหางตาไปด้วย ต้องยอมรับว่าเขาพิเศษจริงๆ พิเศษจนทำให้เธอ... ทำให้เธอรู้สึกพึ่งพาเขาเล็กๆ แต่เขาก็มีความลับมากมายที่ทำให้เธอหลงใหลด้วยเช่นกัน

ใครจะคิดล่ะว่า คนที่ดูเหมือนนายทุนดูดเลือดภายนอก แต่แท้จริงแล้วกลับทำงานการกุศลลับๆ ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าเขาเป็นคนชอบพูดโม้ ชอบยกระดับเรื่องทุกอย่างไปถึงการฟื้นฟูประเทศ แต่หลังจากเหตุการณ์เมื่อวาน เธอก็รู้ว่าจริงๆ แล้วในใจเขามีเป้าหมายอันยิ่งใหญ่นี้จริงๆ

เหยียนเสี่ยวซีกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วพูดเสียงอ่อยๆ ว่า "ฉันจำได้ว่านายเคยบอกว่าอยากทำวิจัยด้านฟิสิกส์ งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป นายเริ่มเรียนวิชาฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ระดับมหาวิทยาลัยได้เลย ฉันจะหาหนังสือที่เกี่ยวข้องให้ ก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้เรียนจบหลักสูตรมหาวิทยาลัยทั้งหมด จะได้เข้าห้องแล็บได้เลยตอนปีหนึ่ง"

"ไม่ว่างหรอก"

"ไม่มีเวลามากขนาดนั้น"

เฉินเสี่ยวซินเปิดเกมทีมไฟท์แทคติกส์ ดูเหมือนจะมีโอกาสชนะในรอบนี้ เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า "ฉันยุ่งมากทุกวันนะ!"

ยุ่ง? ยุ่งอยู่กับการขี้เกียจน่ะสิ! เหยียนเสี่ยวซีโมโหจนแทบจะระเบิด เธอวางแผนอนาคตให้เขาสารพัด แต่เขากลับไม่สำนึกบุญคุณ เธอกัดฟันพูดว่า "วันๆ เอาแต่เล่นติ๊กต็อกกับเล่นเกม นายยุ่งตรงไหนกัน?"

"ก็ยุ่งอยู่กับการเล่นติ๊กต็อกกับเล่นเกมไงล่ะ" เฉินเสี่ยวซินตอบลอยๆ

ฉัน... ฉัน... โอ๊ย!

ฉันทนไม่ไหวแล้ว! เหยียนเสี่ยวซีค่อยๆ ยื่นมือออกไป แล้วบีบขาของเขาอย่างแรง บิดเนื้อที่ขาของเขาสุดแรง พลางพูดอย่างโกรธจัดว่า "ฉันจะฆ่านายให้ตายเลย ไอ้บัดซบ!"

ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นฉับพลันทำให้เฉินเสี่ยวซินแทบจะร้องออกมา เขาอ้อนวอนอย่างน่าสงสารว่า "เจ็บ เจ็บ เจ็บ ผมผิดไปแล้ว! ผิดไปแล้ว!"

"เจ็บให้ตายเลย!"

เหยียนเสี่ยวซีก็ไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้ เธอค่อยๆ ดึงมือกลับ แล้วมองดูท่าทางที่ไม่สะทกสะท้านของเขาที่ทำให้เธอโมโห เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดเบาๆ ว่า "ถ้า... ถ้านายยอมฟังฉัน บางทีฉันอาจจะเลื่อนเวลาที่จะมีแฟนให้เร็วขึ้น หลังสอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จ ฉัน... ฉัน..."

พูดมาถึงตรงนี้ ความอายที่บอกไม่ถูกก็แล่นปราดไปทั่วร่าง ตอนนี้สาวน้อยเรียนเก่งหน้าแดงก่ำไปถึงใบหู

เฉินเสี่ยวซินขมวดคิ้วแน่น มองเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยความชอบธรรม กวาดตามองสาวน้อยข้างๆ ขึ้นๆ ลงๆ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "ความรักไม่ได้ทำให้คนเรียนเก่งขึ้นหรอก คนที่เรียนเก่งคือคนที่ไล่ตามความฝัน เพื่อนร่วมชั้นเหยียนเสี่ยวซีที่รัก ขอให้ยืนหยัดในจุดยืนของเธอต่อไป มั่นคงในความเชื่อของเธอ เปลี่ยนความปรารถนาที่จะมีความรักให้เป็นความรู้สึกที่อยากจะเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้า"

นาย...

นายแอบชอบฉันจริงๆ เหรอ?

ฉันยอมมาส่งถึงที่แล้ว แต่นายยังปฏิเสธฉันอีก

เหยียนเสี่ยวซีกำมือแน่น อารมณ์ที่เต็มไปด้วยความอายตอนนี้กลายเป็นความแค้นอย่างสุดซึ้ง ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนอยู่เยอะ เธอคงอยากให้เขาได้ลิ้มรสหมัดเล็กๆ