บทที่ 24

แย่ชะมัด พอซื้อรถแล้ว ผักก็พากันเจริญงอกงามอย่างบ้าคลั่ง ราวกับจะไปเพาะพันธุ์เจริญเติบโตในใจอู่หลาน สมกับที่แม่เธออยากจะให้ไปขายวันละครั้งจริงๆ

แต่ซ่งถานไม่ยอม เธอเป็นคนเดียวในบ้านที่มีใบขับขี่ ดังนั้นจึงดึงดันว่ายังไงก็ไม่ไปขายทุกวันเด็ดขาด จนทำให้วันรุ่งขึ้น อู่หลานต้องอัดผักลงท้ายรถถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบกิโลกรัม! ซ่งถานเห็นแล้วก็แอบเดินหลบๆ ไม่กล้าสู้หน้า

"แม่ คราวนี้ขายหมดแล้วก็พักก่อนสักสองวันเถอะ" พลังจิตวิญญาณของผักป่าเองก็ไม่สามารถเร่งเร้าให้สูงได้มากกว่านี้ โดยไม่ให้โอกาสมันได้พักฟื้นเช่นกัน

อู่หลานพอนึกถึงพื้นลานบ้านที่กว่าจะลากผักขึ้นรถมาด้วยความยากลำบาก ก็ตอบไปอย่างโล่งใจว่า “อื้ม ก็ดีเหมือนกัน” จากนั้นก็บ่นปลอบตัวเอง "ค่าน้ำมันแพง แล้วอะไรนะ ไปทีก็ต้องคุ้มค่าเนอะลูก"

คิดไปคิดมาเธอก็หันไปสั่งเสียลูกสาวก่อนรถจะเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้าน "เที่ยงวันนี้แม่จะพาคนไปที่บ้านปู่เพื่อเพาะเชื้อเห็ดด้วยนะ ส่วนพ่อก็ต้องหาคนไปดึงตาข่ายบนภูเขาเหมือนกัน ถ้าเที่ยงนี้พวกหนูกลับมาก่อน ก็ไปกินข้าวที่บ้านปู่เลยทีเดียว"

"ได้" ซ่งถานสตาร์ทรถ "เฉียวเฉียว ไปกันเถอะ"

เฉียวเฉียวดีใจที่ได้ตำแหน่งที่นั่งข้างคนขับ และยังรัดเข็มขัดนิรภัยตามที่ซ่งถานบอกอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้ก็มองซ้ายมองขวา "พี่สาว นี่รถเราเหรอ"

"ใช่แล้ว" ซ่งถานพูดไปขับรถไป "เท่ไหม เฉียวเฉียวเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมาหลายวันแล้ว พี่สาวเลยพาเฉียวเฉียวมาขับรถแน่ะ"

คงเป็นเพราะประสบการณ์ของคนเคยทำงานในตัวเมืองที่ยังฝังรากลึกอยู่ในใจ จู่ๆ เธอก็หลุดพูดสิ่งที่ยังไม่แน่ไม่นอนออกมา ซ่งถานกลายเป็นวาดวิมานในฝันให้น้องชายวัยหกขวบของเธอ

"เฉียวเฉียวช่วงนี้อดทนไปก่อนนะ พอพี่สาวหาเงินได้แล้ว จะซื้อมือถือให้เฉียวเฉียวโดยเฉพาะเลย เอาไว้ดูเพ็กกี้ได้ทุกที่เลย เอารุ่นแพงๆ ไปเลยยย…"

พูดจบก็ได้ยินเสียงเฮในรถลั่น

อืม ไม่ทันแล้วสินะ…

ขับรถไปได้สักพักใหญ่ๆ ในที่สุดซ่งถานก็มาถึงตลาดสดที่เดิมอีกครั้ง

เธอกลัวโดนใบสั่ง จึงจอดรถไว้ไกลๆ  และตอนนี้ คุณป้าที่เดินวนเวียนอยู่ในตลาดก่อนเวลานัดตั้งครึ่งชั่วโมง ก็ต่างอดใจรอไม่ไหวแล้ว

ไม่มีใครคาดคิดว่าผักป่าจะอร่อยขนาดนี้!

ครั้งล่าสุดที่ซ่งถานมาขายใหม่ๆ พร้อมกับราคา 30 หยวน ตอนนั้นทุกคนซื้อมากสุดก็แค่คนละสี่ถึงห้ากิโลกรัมเท่านั้น ส่วนคนที่ซื้อน้อยๆ ก็ซื้อเพียงกำเดียวหรือสองกำ

ใครจะรู้ว่ามันอร่อยขนาดนั้นล่ะ ผักป่าหนึ่งจานวางบนโต๊ะ สองคำสามคำก็หมดแล้ว ยังเผลอกินกับข้าวจานอื่นที่เหลือต่อจนเกลี้ยงอีกต่างหาก...

ทุกคนในกลุ่มไลน์พากันยกตัวอย่างบทกวีบทหนึ่ง

"เคยเห็นทะเลอันกว้างใหญ่แล้ว แม่น้ำอื่นก็กลายเป็นน้ำธรรมดา เคยเห็นภูเขาอู่ซานแล้ว ภูเขาอื่นก็ไม่เรียกว่าภูเขาอีกต่อไป"

ความรู้สึกมันเป็นแบบนั้นเลย!

หลังจากได้กินผักป่าที่สดและอ่อนนุ่มนี้แล้ว กินอย่างอื่นก็รู้สึกเหมือนกินหญ้า ไม่เพียงแต่กลืนไม่ลง แต่ยังคิดถึงผักป่ามากขึ้นไปอีก เมื่อวานซ่งถานไม่มาทั้งวัน ทุกคนก็ต่างรอใจจดใจจ่อ พอเช้าวันนี้แม้แต่คุณป้าที่ขี้หนืดที่สุดก็ยังพกเงินมาถึงห้าร้อยหยวนเพื่อเตรียมซื้อผักป่าโดยเฉพาะ

ดังนั้น! ที่มุมหนึ่งของตลาดห่างออกไปไกลๆ กลุ่มคุณป้ายังไม่ทันรอให้ซ่งถานแจ้งในเตือนในไลน์กลุ่ม ก็มองเห็นสองพี่น้องได้อย่างแม่นยำแล้ว

พูดเลยว่าทั้งตลาดหาพี่น้องที่สะสวยขนาดนี้ไม่ยากนัก! เด่นชัดมาก!

ทุกคนก็กรูกันเข้ามา คราวนี้ไม่เลือกให้วุ่นวายแบบคราวก่อนอีก "ผักกาดหอม! ผักกาดหอมให้ฉันห้ากิโล! "

"ต้นหอมป่า เอาต้นหอมป่าสามกำ ฉันจะไปผสมคลุกหมูบด! "

"ผักกาดน้ำ! โอ้โห เอาไปต้มซุปนี่ต้องลื่นคอแน่ๆ "

"ผักโขมป่าวันนี้มีไหมหนู"

"ผักเบี้ยใหญ่ เอาสองกำจ้ะ! เอ้ะไม่เอาๆ เอาเพิ่มเป็นสี่กำดีกว่า ฉันจะไปทำต้มจืด"

ราวกับว่าได้ของลดราคา มีแต่คนตื่นเต้นเต็มไปหมด เงินในมือก็ยื่นไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต จนเฉียวเฉียวแทบจะรับไม่ทัน! เขาเกือบจะร้องไห้แล้ว "ช้าๆ ช้าๆ เฉียวเฉียวคิดไม่ออกแล้ว! "

จริงๆ แล้วเขาไม่เก่งเรื่องเลข แต่ซ่งถานเพียงบอกว่าต้องเก็บเงินจากลูกค้ามาเท่าไหร่ เขาก็จะรู้ แต่ช้าหน่อย ตอนนี้เสียงร้องไห้โฮก็ดังออกมาอย่างแปลกประหลาด กลุ่มคนที่กำลังแย่งซื้อกลับสงบลงในทันที คุณป้าย้อมผมแดงมองเขาด้วยความเอ็นดู "โอเคที่รัก พวกเราอย่าเพิ่งรีบ มาต่อแถวกันดีกว่าเร็วๆ " จากนั้นก็รีบฉวยโอกาสไปยืนเป็นคนแรก

ไม่นานนัก แถวเล็กๆ ก็เรียงตัวกัน เนื่องจากไม่ต้องชั่งน้ำหนักผัก จึงทำให้การซื้อผักป่าสะดวกสบายและคล่องตัวกว่าเดิม คุณป้าทุกคนล้วนหอบผักป่าเต็มกระเป๋า กลัวว่าจะไม่ได้กินอีกแล้ว

ซ่งถานมองไปที่ตะกร้าผักสองใบที่เหลืออยู่ในรถบรรทุกด้านหลัง คิดในใจว่าวันนี้ผักอาจจะขายหมดเร็วกว่าวันก่อนก็ได้

‘สมัยนี้ตลาดขายผักสดยังมีการต่อแถวแย่งซื้ออีกเหรอ? ‘

ผู้คนรอบข้างพอเริ่มเห็นก็ค่อยๆ เข้ามามุงดูกัน แล้วมองไปที่คุณป้าข้างหน้าที่กำลังยิ้มแย้มแจ่มใส กระทั่งยอมจ่ายเงินหลายร้อยหยวนโดยไม่เสียดาย จึงอดไม่ได้ที่จะมีบางคนบ่นด้วยความสงสัย "เดี๋ยวนี้ขายผักยังมีการเอาเด็กมาเรียกลูกค้ากันอีกเนี่ยนะ"

คุณป้าที่ต่อแถวอยู่ข้างหน้าหันกลับมามอง พอเห็นว่าเป็นชายหนุ่มก็นึกในใจว่า ที่ใช้ดมนั่นไม่ใช่จมูกเหรอ ที่มองนั่นก็ไม่ใช่ตาหรือยังไง "โอ๊ย เด็กๆ วัยรุ่นสมัยนี้อย่าว่าแต่ทำอาหาร แค่เลือกผักยังไม่เป็นเลย"

พอถึงคิวเธอ เธอก็พูดเสียงดังมาก "ผักกาดหอมที่เหลือสองกิโลเอาให้ฉันหมดเลย! ผักโขมหนึ่งโลด้วย..." จากนั้นคุณป้าข้างหน้าก็ใส่ผักป่ายัดลงถุงพลาสติกอย่างรวดเร็ว แล้วเดินหงุดหงิดจากไปทันที

ซ่งถานมองไปที่ชายหนุ่มลูกค้าใหม่คนนี้ ก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร "อยากได้อะไรคะ"

“อ๋อเปล่าครับ…ครั้งหน้าจะมาอีกเมื่อไหร่”

ซ่งถานพอได้ยินกลับรู้สึกแปลกใจ ทั้งที่ยังไม่ได้ลองกินผักป่าของเธอสักครั้ง แต่กลับถามหาว่าจะมาขายอีกเมื่อไหร่ การใช้พลังลมปราณเร่งการเจริญเติบโตผักป่า อย่างไรก็คงไม่ส่งผลลัพท์เกินคาดขนาดนี้หรอกมั้ง

"อีกสามวันค่ะ แล้วจะแจ้งในกลุ่มไลน์อีกที"

ชายหนุ่มยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก เดี๋ยวนี้มีการขายผักสดผ่านทางกลุ่มโซเชียลแบบนี้ด้วยเหรอ

“ว่าแต่อันนี้เรียกผักอะไรครับ” ชายหนุ่มชี้ไปยังผักป่าชนิดหนึ่งที่มีลักษณะเป็นก้อนกลมๆ

เฉียวเฉียวพอได้ยินก็หัวเราะร่า เอาตัวมาเบียดแย่งพี่สาวตอบ “พี่ชายไม่รู้จักเหรอ…นี่เรียกหัวหอมป่า ทำซาลาเปา ไข่คน ปลาตุ๋น อร่อยมาก!”

ชายหนุ่มรู้สึกอับอายเล็กน้อย แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ของเฉียวเฉียว เขาก็ใจอ่อนลงในทันที ถึงแม้จะถูกหัวเราะเยาะจนอับอาย... แต่น้องคนนี้เรียกเขาว่าพี่ชายเลยนะ

ดังนั้นเขาจึงไม่โกรธอีกต่อไป กลับถามว่า "แล้วถ้าจะห่อซาลาเปาทำยังไงล่ะ"

ตอนนี้ถึงคราวของเฉียวเฉียวที่จะอึกอักแล้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด "ขอโทษ…เฉียวเฉียวทำไม่เป็น เฉียวเฉียวกินอย่างเดียว งั้นเข้ากลุ่มสิ! พี่สาวผมบอกว่าเข้ากลุ่มก็รู้แล้ว คนทำอาหารเก่งมีเยอะนะ"

พอเด็กน้อยข้างหน้าพูดแบบนี้ ชายหนุ่มก็สแกนรหัส QR CODE ทันที ก่อนจะเหลือบดูสมาชิกในกลุ่ม

อืม…ชื่อไลน์แต่ละคนบ่งบอกอายุชัดเจนมาก

และในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงแหลมเล็กน้อยดังมาจากด้านหลังขัดจังหวะขึ้น "สาวน้อย ผักที่ฉันซื้อจากร้านหนูเมื่อวันก่อน มันแก่และขมมากนะ ไม่อร่อยเลย ที่หนูบอกจะคืนเงินให้ฉัน"

"แต่หนูบอกว่าให้เราเอาผักมาคืน ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ ตอนที่หนูประกาศในกลุ่มไลน์ บ้านฉันก็กินหมดแล้วนี่ จะให้ทิ้งก็เปลืองเปล่าๆ มันเสียดายก็เลยต้องทนกินกันจนหมด"

ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่ง มองต้นหอมป่าในมือตัวเอง ต้นหอมป่าอ่อนๆ สดชื่น มีกลิ่นฉุนจากธรรมชาตินิดๆ ไม่ว่าจะดูยังไงก็ไม่เหมือนผักแก่ๆ

"หนูจะชดใช้ฉันด้วยผักสองกำหรือจะคืนเงินให้"

ใบหน้าของเด็กสาวขายผักขาวใสไร้ที่ติ รอยยิ้มก็ดูเป็นมิตรและอ่อนหวาน "จริงเหรอคะ งั้นป้าชื่ออะไรในกลุ่มคะ หนูจำได้ว่าป้าซื้อผักโขมจีนไปใช่ไหม สามสิบหยวน"

ป้าคนนั้นแสดงสีหน้าเย้ยหยัน "หนูจำเก่งดีจัง… ชื่อในกลุ่มฉันชื่ออะไรนะจำไม่ได้แล้ว..แป๊บนะหนู..ไลน์ฉันชื่อ – อ้าว! เอ๋ๆๆๆ ทำไมเธอถีบฉันออกจากกลุ่มล่ะ! "

"นี่…เดี๋ยวฉันกะจะซื้อผักโขมเพิ่มอีกตั้งหลายกิโลเลยนะ! "

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ หัวเราะออกมา อะไรกัน? บอกว่าไม่อร่อยแต่พอตอนนี้กลับแสดงท่าทีชัดเจนว่าไม่อยากโดนเด้งออกจากกลุ่ม

อีกอย่าง ถ้าไม่อร่อยจริง ป้าจะมาหลงกลซื้ออีกรอบทำไมล่ะ