ความฝันแรก (2)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 17>
3. ความฝันแรก (2)
****
"นี้"
ยูเน็ตคงสังเกตเห็นว่าอารอนหน้านิ่งและปิดปากของเขาแน่น
"ขอโทษครับ….มันแย่มากเลย”
“ไม่ ฉันปิดเอง ฉันพูดเรื่องที่อาจทำร้ายจิตใจนายได้”
"ไม่เป็นไรครับ"
อารอนยิ้ม
"ผมยอมรับความจริงแล้ว และผมก็ตั้งใจที่จะอยู่ในความเป็นจริงนั้น ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ผมคงไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นโปรดอย่ากังวลไปเลย"
"อย่างนั้นเหรอ
"เมื่อมาถึงจุดนี้ ผมยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก ทำไมคนที่ไม่มีพรสวรรค์อย่างผมถึงได้รับการปฏิบัติเหมือนคนพวกนั้น? ผมเองก็ยอมรับได้ยาก"
มันเป็นความจริงใจของอารอน
เห็นได้ชัดว่าเขามีพลังที่มีเพียงเขาเท่านั้นที่ครอบครอง
นั่นคือความสามารถที่เรียกว่ากรรมก็เป็นได้
อารอนสามารถใช้พลังนั้นได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ชาร์จและปล่อยมันตามต้องการเช่นกัน
อาจกล่าวได้ว่าเขาเชี่ยวชาญพลังนั้นแล้วก็ว่าได้
วีรบุรุษแห่งวัลฮัลลาต่างหวาดกลัวและเคารพในพลังของอารอน
แต่มันอารอนไม่รู้สึกถึงมัน
พลังนี้ได้มาจากความตั้งใจของเขาจริงๆ หรือ?
หรือเป็นแค่การเลียนแบบที่งุ่มง่าม?
มันให้ความรู้สึกเหมือนกำลังใช้กลอุบาย
อารอนไม่สามารถมั่นใจได้
คนอื่นยอมรับเขา แต่เขาไม่สามารถยอมรับตัวเองได้
ดังนั้นเขาจึงค่อยๆ เพิ่มระยะห่างจากเพื่อนร่วมงานของเขา
เพราะเขาคิดว่าเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่กับพวกเขา
"อะไรกันที่ขวางทางผม?"
อารอนถามยูเน็ต
"จนถึงตอนนี้ ผมไม่สามารถได้เลื่อนมันออกไป ผมได้พลังแห่งกรรมมาได้อย่างไร? เขาทำให้พลังนั้นเป็นของเขาเองได้ยังไง? ความเจ็บปวดและความมุ่งมั่นแบบไหนอยู่ในกระบวนการนั้น? เพราะผมปิดบังมันด้วยข้ออ้างว่าความทรงจำของผมคลุมเครือ... ผมคงไปต่อไม่ได้"
หัวใจของอารอนยังคงเหมือนเดิม
ในอดีต ตอนที่เขาไม่ได้อยู่ในเนลม์ไฮมฟ์ แต่อยู่ในห้องรับรองของทาวน์เนีย
เขาพยายามแล้ว แต่ไม่สามารถเอาชนะความแตกต่างในความสามารถได้
ดังนั้นเขาจึงมอบที่ของเขาให้กับชายคนหนึ่งชื่อเวคิส
ความกลัวในตอนนั้น
ความสิ้นหวังในตอนนั้น
ด้วยความสับสนและน้ำตาไหลในตอนนั้น เขาไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้แม้แต่ก้าวเดียว
หลังจากนั้น อารอนก็บังคับพี่ชายของเขาให้มาที่เนลม์ไฮมฟ์ครึ่งหนึ่ง และได้โอกาสที่นั่น
ความทรงจำหลังจากนั้นว่างเปล่า
แน่นอนว่าเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานจนยากจะจำได้
อาโรนเหวี่ยงหอกของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นเวลาหลายชั่วอายุคน
ความทรงจำเลือนลางเหมือนภูเขาที่อยู่ไกลออกไป แต่ความจริงนั้นยังคงอยู่
แต่ความจริงก็ยังคงอยู่
ความตั้งใจและน้ำตาในตอนนั้นก็เลือนลางไปตามกาลเวลา
'ทำไม?'
เมื่อเขาได้สติ เขาก็ 'สำเร็จการศึกษา'
สามารถใช้พลังแห่งกรรมได้
ไม่มีใครกล้าเยาะเย้ยเขาว่าอ่อนแอ
เขากลายเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในเนลม์ไฮมฟ์ และมาถึงจุดที่เขาสามารถเลือกได้แทนที่จะถูกเลือก
แม้ว่าการใช้พลังแห่งกรรมจะต้องใช้การบำเพ็ญตบะเป็นเวลานาน และกระบวนการนี้ก็ยากอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่เขาก็ 'ตั้งใจ' ดังนั้นเขาจึงไม่หยุดและก้าวต่อไป
"โง่จริงๆ"
อารอนเยาะเย้ยตัวเอง
แม้ตอนนี้ที่มาถึงวัลฮัลลา ความทรงจำในตอนนั้นก็ยังคงเลือนลาง
แม้ว่าเขาจะพยายามนึกถึงมัน เขาก็ทำไม่ได้
ไม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจำมันต่างหาก
ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถยอมรับตัวเองที่ผิดพลาดได้
ความแข็งแกร่งของเขาเป็นของปลอม
ทั้งหมดเป็นของปลอมราคาถูก
ความแข็งแกร่งที่ไม่มีราคา
ความมุ่งมั่นโดยไม่มีกระบวนการ
ทั้งหมดนี้ทำให้อารอนพังทลาย
เขาต้องการมัน
อดีตที่ซ่อนอยู่ของเขา
กรรมที่สมบูรณ์
“มีบางอย่างที่ฉันจะถามนาย”
ดวงตาของอารอนเปลี่ยนไป
ยูเน็ตมองหน้าเขาและพูด
“ความรู้สึกตั้งใจนั้นจะไม่เปลี่ยนไปใช่ไหม?”
"แน่นอนครับ"
"ดี ฉันก็เตรียมตัวมานานแล้วเหมือนกัน"
ยูเน็ตก็หัวเราะเบาๆและยิ้มอย่างอ่อนโยน
“การเตรียมการทั้งหมดเสร็จสมบูรณ์แล้ว ความทรงจำที่นายจำเป็นต้องฟื้นตัวตนที่แท้จริงของนายให้กลับคืนมา นายพร้อมที่จะยอมรับมันหรือยัง?”
"มุ่งมั่นงั้นเหรอ?"
อารอนตัดสินใจ
ถ้ามันเป็นความทรงจำเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีทางที่ล็อคจะแข็งแกร่งได้
ในนั้นมีความจริงที่โหดร้ายซ่อนอยู่
'ไหวไหม’
ถ้าพลาดโอกาสนี้ไป เขาต้องอยู่กับตัวเองที่ผิดพลาดไปตลอดกาล
เขาต้องยอมรับมัน
ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร
“ผมจะยอมรับมัน”
อารอนกล่าว
พร้อมกับนั้น แสงก็รวมตัวกันบนโต๊ะและปรากฏเป็นหนังสือเล่มหนึ่ง
เมื่อยูเน็ตโบกมือ หนังสือแห่งแสงก็เปิดออก
"วางมือบนหน้าหนังสือ ความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของนายจะถูกจารึกไว้ในหนังสือเล่มนี้”
สีหน้าของอารอนแข็งคทื่อ
ยูเน็ตหัวเราะเบาๆ กับสิ่งนี้
"ฮึๆ ไม่ต้องกังวล ฉันยังดำเนินการหลายขั้น ตอนถึงจะเป็นเรื่องราวของนายเอง แต่นายจะรู้สึกเหมือนกำลังดูเรื่องราวของคนอื่น นั้นมันจะลดภาระได้มาก"
“ขอบคุณครับ”
“ถ้าอย่างนั้นเรามาเริ่มกันเลยดีไหม?”
อารอนพยักหน้า
เขาไม่มีความลังเลเลย
อารอนยกมือขึ้นไปบนชั้นหนังสือ
พรึ้บ
แสงเริ่มปรากฏบนชั้นหนังสือที่ว่างเปล่า
ตัวอักษรมหัศจรรย์และมหัศจรรย์ถูกสลักไว้บนนั้น
ในไม่ช้าหนังสือนั้นก็กลายเป็นความทรงจำ และความทรงจำเหล่านั้นก็กลายเป็นประสาทสัมผัสทั้งห้าและฝังอยู่ในจิตใจของอารอน
ความทรงจำที่ห่างไกลและถูกลืม
เมื่อวัลฮัลลายังไม่ปรากฏ
เมื่อระบบเกมเรียกว่าโมเบียส
เมื่ออารอนเป็นเพียงฮีโร่ผู้ต่ำต้อยในเกม
ความทรงจำครั้งนั้นเริ่มฉายซ้ำ
