บทที่ 46 ร่างวิญญาณนักรบ
ภายในรถม้า เสียงของหยุนจงโหวดังขึ้น “หลานแท้ๆ ของโหวเจี้ยนเก๋อหรือ? เจ้าเป็นบุตรของหนิงเฉียนเหวิน หรือบุตรของหนิงเฉียนอู่?”
หนิงเสี่ยวชวนตอบอย่างสงบ “หนิงเฉียนอี้!”
“โอ้?”
หยุนจงโหวส่งเสียงแปลกใจออกมา “ที่แท้เจ้าคือหนิงเฉียนอี้ อย่างนั้นเอง อย่างนั้นเอง ไม่ผิดแน่ เจ้าต้องมีอายุประมาณนี้”
จี่หานซิงก็ตกใจเช่นกัน มองหนิงเสี่ยวชวนอย่างอึ้งๆ เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของหนิงเฉียนอี้หรือ?
บุรุษผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น แม้แต่ท่านโหวยังพ่ายแพ้ต่อเขาถึงสี่ครั้ง
หยุนจงโหว เย่ว์อู่หยางกล่าว “ในเมื่อเป็นบุตรชายของเพื่อนเก่า วันนี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบาก เจ้าถอยไปเถอะ! วันนี้ข้ามาจับตัวนักโทษของราชสำนัก ไม่มีใครสามารถขัดขวางข้าได้ การท้าทายข้าก็เหมือนมดขวางล้อรถ มีแต่จะหาทางตายเท่านั้น”
“ฟิ้ว——”
โรวมู่เฟิง นำกองทัพองครักษ์ของหยุนจงโหว เดินอย่างฮึกเหิมเข้าสู่คฤหาสน์ไห่ถัง
เมื่อหยุนจงโหวพูดออกมาแล้ว ใครก็ตามที่กล้าขัดขวางก็เท่ากับท้าทายราชสำนัก แม้จะเป็นหลานแท้ๆ ของโหวเจี้ยนเก๋อก็อาจถูกฆ่าได้
“ฮ่าๆ! หยุนจงโหวเจ้ายิ่งใหญ่นัก กล้าดูแคลนโหวเจี้ยนเก๋อของเราด้วยหรือ” เสียงอันทรงพลังดังมาจากท้องฟ้า เหมือนเสียงฟ้าร้อง
“ตึกๆ!”
กลุ่มทหารขี่หมาป่าเหล็กวิ่งมาจากระยะไกล นำมาซึ่งกลิ่นอายของการฆ่าฟัน
ชายคนหนึ่งอยู่หน้ากลุ่มขี่มังกรยักษ์สีน้ำเงิน
ร่างของมังกรสูงเท่าภูเขา ทุกก้าวที่ย่ำบนพื้นทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ปากของมังกรร้องคำราม ทำให้คนและสัตว์ในระยะหลายร้อยลี้ตกใจกลัว
ชายคนนั้นกระโดดลงจากหลังมังกร ร่างกายถูกคลุมด้วยพลังปราณ ข้ามระยะหลายสิบลี้ มายืนข้างหนิงเสี่ยวชวน สายตาเขากวาดไปทางกลุ่มทหารของหยุนจงโหว ตะโกนเสียงดัง “คุกเข่าลงทั้งหมด!”
ภายใต้แรงกดดันอันมหาศาลของชายคนนั้น กลุ่มทหารทั้งหมดคุกเข่าลงกับพื้น
ทุกคนตะลึงงัน
ชายคนนี้เป็นใครกัน ถึงกล้าท้าทายหยุนจงโหว?
แถมยังใช้แค่เสียงตะโกนทำให้ทหารของหยุนจงโหวคุกเข่าได้
หนิงเสี่ยวชวนและจี่หานซิงยืนข้างชายคนนั้น รู้สึกถึงพลังอันมหาศาลจากตัวเขา เหมือนทะเลยักษ์ที่จะทำลายเมืองทั้งเมืองได้ด้วยการเหยียบครั้งเดียว
เป็นความรู้สึกที่น่าตกใจ!
ชายคนนั้นดูเหมือนมีอายุราวสามสิบ แต่จริงๆ แล้วอายุมากกว่าห้าสิบ เขารูปร่างสูงสง่า สวมเกราะรบ และมีผ้าคลุมหลัง ตาของเขาคมกริบและมีความเย่อหยิ่งมาก ไม่มีใครกล้ามองตรงๆ
ชายคนนั้นสูดลมหายใจลึก ทำให้เกิดลมแรง
กลุ่มทหารขี่หมาป่าเหล็กและมังกรยักษ์สีน้ำเงินกลายเป็นสายลมและถูกสูดเข้าไปในปากของเขา หายไปจากทุ่งหญ้า
“ร่างวิญญาณ!” จี่หานซิงมองชายคนนั้นด้วยความเคารพ รู้ว่าเขาเป็นยอดนักรบ
หนิงเสี่ยวชวนกระทุ้งแขนจี่หานซิง ถาม “ร่างวิญญาณคืออะไร?”
จี่หานซิงถอยสองก้าว มองหนิงเสี่ยวชวนอย่างดุเดือด “นั่นคือสิ่งที่ยอดนักรบฝึกฝนได้เท่านั้น คนธรรมดามีแค่สามวิญญาณเจ็ดจิต แต่คนที่ฝึกฝนจนถึงขั้นสูงสามารถผสมผสานสิ่งต่างๆ เข้าไปในวิญญาณของตน กลายเป็นร่างวิญญาณ ทำให้วิญญาณแข็งแกร่งกว่าคนธรรมดาหลายเท่า”
“เหมือนที่เจ้าเห็นกลุ่มทหารขี่หมาป่าเหล็กและมังกรยักษ์สีน้ำเงิน จริงๆ แล้วไม่ใช่ของจริง แต่เป็นเพียงร่างวิญญาณของชายคนนั้น! แปลกจริงๆ ที่ร่างวิญญาณควรจะซ่อนอยู่ในร่างกาย แต่ของเขาสามารถแสดงออกมาได้”
หนิงเสี่ยวชวนมองชายคนนั้น สงสัยว่าเขาเป็นทายาทของโหวเจี้ยนเก๋อหรือไม่
“ใครกล้ามารบกวนรถม้าของหยุนจงโหว? ไม่รู้หรือว่านี่คือเขตเมืองหลวง แม้แต่มารร้ายก็ต้องหลีกทาง” มีคนตะโกนอย่างโกรธแค้น
ชายคนนั้นเพียงมองคนตะโกนด้วยสายตาเย็นชา “เย่ว์อู่หยาง ไม่ได้พบกันสิบปี เจ้ากลายเป็นใหญ่โตแล้วหรือ? แม้แต่นายทหารในกองทัพของเจ้ายังกล้าตะโกนใส่หน้าข้า”
“พลั่ก!”
เพียงสายตา ชายคนนั้นก็ทำให้นายทหารในชุดเกราะกระอักเลือดและล้มลงกับพื้น
เพียงสายตา มีพลังฆ่าคนได้
คำพูดของหยุนจงโหวเปิดเผยตัวตนของชายคนนั้น “หนิงเฉียนเฉิง เจ้าได้กลับมาจริงๆ!”
ชายคนนั้นคือบุตรคนที่สองของโหวเจี้ยนเก๋อ หนิงเฉียนเฉิง
เขาคือพี่ชายของบิดาหนิงเสี่ยวชวน
หนิงเฉียนเฉิงออกจากเมืองหลวงไปสิบปี นำทัพทำสงคราม และล่าสุดเพิ่งได้รับชัยชนะจากการพิชิตแคว้นเทียนจี ไม่ช้าจะกลับเมืองหลวง
เรื่องนี้สร้างความฮือฮาในเมืองหลวง มีการคาดเดาว่าเมื่อหนิงเฉียนเฉิงกลับมาเขาจะได้รับรางวัลอะไร และบางคนกล่าวว่าเขาอาจจะได้รับการแต่งตั้งเป็นโหว
ตอนนี้บุรุษที่เป็นที่พูดถึงได้กลับมาแล้ว
หนิงเฉียนเฉิงมองทหารด้วยสายตาเหี้ยมโหด “เย่ว์อู่หยาง แต่ก่อนเจ้ายังสู้กับน้องสามของข้าได้ แต่ตอนนี้เจ้าได้แค่สู้กับลูกชายของน้องสามของข้า เจ้าเสื่อมถอยไปขนาดนี้เชียวหรือ?”
หยุนจงโหวกล่าว “ข้าทำงานให้ราชสำนัก ดูแลบ้านเมือง หนิงเฉียนเฉิง เจ้าคิดจะท้าทายราชสำนักหรือ? ท้าทายองค์จักรพรรดิ? ท้าทายประชาชน?”
หนิงเฉียนเฉิงกล่าว “เจ้าคิดว่าแค่โหวที่ไม่ได้สืบทอดต่อเนื่องจะกล้าบุกคฤหาสน์ของโหวเจี้ยนเก๋อได้หรือ? ใครให้ความกล้าเจ้า? เจ้ามีพระราชโองการหรือไม่?”
ในราชสำนัก หยุนจงโหวมีอำนาจมาก แต่หนิงเฉียนเฉิงที่มีความสามารถและอิสระถึงกล้าพูดเช่นนี้
สิบปีก่อน หนิงเฉียนเฉิงเป็นคนที่น่ากลัวในเมืองหลวง เขากล้าท้าทายแม้แต่รัชทายาทและอาจารย์ใหญ่ของราชสำนัก เขาเป็นที่รู้จักว่าเป็นอันธพาลใหญ่
สิบปีต่อมา เขากลับมาพร้อมชัยชนะในสงคราม จึงยิ่งอิสระมากขึ้น
หนิงเฉียนเฉิงมองทหารอย่างดุเดือด “พวกเจ้าคิดว่าโหวเจี้ยนเก๋อของเราง่ายต่อการดูแคลน? หรือว่าคิดว่าอำนาจของหยุนจงโหวยิ่งใหญ่กว่าโหวเจี้ยนเก๋อ กล้ามาล้อมคฤหาสน์ของข้า? เจ้าจะได้เห็นพวกเจ้าถูกตัดหัวในไม่ช้า!”
ทหารต่างหันมามองกันด้วยความกลัว
โหวเจี้ยนเก๋อสืบทอดต่อเนื่องมากว่าแปดร้อยปี แต่หยุนจงโหวเพิ่งได้รับตำแหน่งไม่กี่ปี หากเปรียบเทียบอำนาจและความมั่นคง ไม่สามารถเทียบกันได้
“เราถอย!” หยุนจงโหวกล่าวเบาๆ
ทหารที่ล้อมคฤหาสน์ไห่ถังต่างถอยกลับเหมือนคลื่นน้ำ
จี่หานซิงขี่มังกรติดตามรถม้าของหยุนจงโหว ถาม “ท่านโหว ทำไมเราต้องกลัวหนิงเฉียนเฉิง? ข้าคิดว่าเทียนเฉินจื่อซ่อนตัวอยู่ในคฤหาสน์ไห่ถัง หากเราพบตัวเขา โหวเจี้ยนเก๋อทั้งหมดอาจถูกลากไปด้วย”
“จี่หานซิง เจ้ายังเด็กไป หนิงเฉียนเฉิงเพิ่งได้รับชัยชนะจากการพิชิตแคว้นสี่ชั้น ทำให้ราชสำนักยิ่งใหญ่ การต่อสู้กับเขาจะมีผลลบมาก นี่คือประการแรก”
“ประการที่สอง โหวเจี้ยนเก๋อสืบทอดต่อเนื่องมากว่าแปดร้อยปี มีอำนาจทั่วราชสำนัก ราชสำนัก โพ้นทะเล และทุกที่ องค์จักรพรรดิยังต้องระวังพวกเขา เราไม่สามารถเขย่าพวกเขาได้ แม้ว่าเราจะพบเทียนเฉินจื่อในคฤหาสน์ไห่ถัง”
“ประการที่สาม เราไม่มีหลักฐานแน่ชัดว่าเขาอยู่ที่นั่น”
จี่หานซิงกล่าว “แต่รอยเท้าบ่งบอกว่าเขาอยู่ที่นั่น หนิงเสี่ยวชวนต้องช่วยเขาแน่”
หยุนจงโหวกล่าว “เจ้าแน่ใจหรือว่านี่ไม่ใช่กลลวงจากโหวเจี้ยนเก๋อและหนิงเสี่ยวชวนเพื่อล่อเราให้เข้าไปในคฤหาสน์ไห่ถัง? หากเราไม่พบเทียนเฉินจื่อ จะทำอย่างไรต่อ? ศัตรูอาจโจมตีเราอีกครั้ง”
จี่หานซิงตระหนักและกล่าว “ข้าเข้าใจแล้ว หนิงเสี่ยวชวนที่ไม่รู้จักพลังปราณช่วยเทียนเฉินจื่อได้จริงๆ มีเล่ห์เหลี่ยมแฝงอยู่แน่ ท่านโหว ท่านคิดว่าโหวเจี้ยนเก๋อร่วมมือกับเทียนเฉินจื่อเพื่อต่อสู้กับเราหรือ?”
“ยังไม่สามารถตัดสินได้ อาจมีหรือไม่มี แต่คำพูดหนึ่งสามารถทำให้เจ้าหมดสิ้นแล้ว” หยุนจงโหวกล่าวเสียงเคร่งขรึม
จี่หานซิงมีเหงื่อเย็นไหลออกมาทั้งตัว เธอถามอีก “แต่หนิงเฉียนเฉิงควรกลับมาหลังจากสองเดือน ทำไมถึงกลับมาเร็วนัก?”
“สิ่งที่เจ้าเห็นไม่ใช่ตัวจริงของเขา แต่เป็นร่างวิญญาณของเขา” หยุนจงโหวกล่าว
ร่างวิญญาณ!
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหนิงเฉียนเฉิงเมื่อกลับมาถึงปรากฏเป็นร่างวิญญาณ ร่างวิญญาณของเขาแข็งแกร่งเพียงนี้ ตัวจริงของเขาจะขนาดไหน?
จี่หานซิงหยุดทันที กล่าว “ท่านโหว ข้าต้องการอยู่ที่นี่ ข้าคิดว่าเทียนเฉินจื่อต้องอยู่ในคฤหาสน์ไห่ถัง”
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงอยู่ต่อไป จำไว้ว่าต้องระวัง หากเจอเขาให้รีบหนี เพราะเมื่อเจอเขา เขาก็ต้องเจอเจ้าเช่นกัน การหนีจากเขาไม่ใช่เรื่องง่าย นี่เป็นการทดสอบสำหรับเจ้า”
หยุนจงโหวยื่นมือออกมา ลูกแก้วสีขาวบินจากมือเขามาถึงจี่หานซิง
“ในยามอันตราย จงกลืน ‘มุกมังกรปีก’ นี้ อาจช่วยชีวิตเจ้าได้”
รถม้าของหยุนจงโหวเคลื่อนออกไปช้าๆ
จี่หานซิงกระโดดลงจากหลังมังกร กลับไปที่คฤหาสน์ไห่ถังอย่างลับๆ
