บทที่ 35 นักฆ่า
หนิงเสี่ยวชวนรู้สึกว่าเลือดภายในร่างกายของเขากำลังเดือดพล่าน อวัยวะภายในทั้งห้าถูกพลังปราณกระทบจนเจ็บปวด
พลังของเย่เฉิงหลงนั้นแข็งแกร่งกว่าเขามาก มันแตกต่างกันถึงหนึ่งระดับเต็ม ความเร็วของเขาก็เช่นกัน ราวกับเป็นสายฟ้า เขาปรากฏตัวตรงหน้าเขาในพริบตา และฟันดาบลงมาใส่ศีรษะของเขา
หนิงเสี่ยวชวนไม่กล้าปะทะตรงๆ ร่างของเขาหลบไปทางซ้าย
“ปัง!”
ดาบพลังปราณฟันลงบนพื้น ทะลุแผ่นหินหนาครึ่งเมตร ทิ้งร่องรอยยาวหกเมตร หินแตกกระจายทุกที่
หนิงเสี่ยวชวนวิ่งอย่างรวดเร็ว ขบคิดหาวิธีตอบโต้
เย่เฉิงหลงฝึกฝนในระดับพลังปราณขั้นที่เก้ามานานกว่าสิบปีแล้ว เขามีปราณที่หนาแน่นและมั่นคง ความเร็วของเขาเร็วดั่งสายฟ้า เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดที่หนิงเสี่ยวชวนเคยพบ
เย่เฉิงหลงรวบรวมดาบพลังปราณอีกครั้ง และไล่ตามมาอีกครั้ง
หนิงเสี่ยวชวนรู้สึกว่าความตายกำลังคืบคลานเข้ามา ความเย็นชาแผ่ซ่านที่คอของเขา ราวกับมีดาบที่พร้อมจะฟันหัวของเขาทุกเมื่อ
เร็ว! เร็ว! เร็ว!
“หนีไม่พ้นแล้ว”
เย่เฉิงหลงหัวเราะเยาะ กระโดดขึ้นเหมือนนกใหญ่ ต้องการข้ามหัวหนิงเสี่ยวชวนเพื่อสกัดทางหนีของเขา
หนิงเสี่ยวชวนรอโอกาสนี้อยู่
หนิงเสี่ยวชวนหยุดวิ่ง มือทั้งสองรวบรวมพลังปราณ สร้างดาบพลังปราณ และฟันขึ้นไปหาเย่เฉิงหลง
เย่เฉิงหลงลอยอยู่ในอากาศ ไม่มีทางหลบ ต้องปะทะโดยตรง
แต่เขาไม่กลัว หัวเราะเยาะ “บอกแล้วว่าดาบพลังปราณของเจ้าไร้ประโยชน์สำหรับข้า”
เขาฟันดาบพลังปราณของเขาออกมาเช่นกัน
“ปัง!”
ดาบพลังปราณทั้งสองแตกสลาย
แต่สีหน้าของเย่เฉิงหลงเปลี่ยนไปทันที
เพราะเขาเห็นดาบพลังปราณเล่มที่สองกำลังพุ่งมาทางเขา
“พลังปราณป้องกัน!”
เย่เฉิงหลงรีบรวบรวมพลังปราณทั้งหมด สร้างเป็นบอลปราณขนาดใหญ่ปกป้องร่างกาย เขาพยายามตกลงสู่พื้น เพราะเขามั่นใจว่าถ้าเขาลงถึงพื้น เขาจะฆ่าหนิงเสี่ยวชวนได้แน่นอน
หนิงเสี่ยวชวนไม่ให้โอกาสเย่เฉิงหลงลงถึงพื้น
“ปัง!”
“ปัง!”
หนิงเสี่ยวชวนฟันดาบพลังปราณอีกสามเล่มต่อเนื่องกัน ดาบทั้งสามเล่มทะลวงผ่านการป้องกันของเย่เฉิงหลง
ดาบหนึ่งฟันแขนขวาของเย่เฉิงหลงขาด เลือดพุ่งออกมาเป็นสาย
การต่อสู้ครั้งนี้เกิดขึ้นในเวลาเพียงเสี้ยววินาที หนิงเสี่ยวชวนสามารถฟันดาบพลังปราณสามเล่มติดต่อกันและฟันแขนของเย่เฉิงหลงได้ในที่สุด
เย่เฉิงหลงตกลงสู่พื้น รวบรวมพลังปราณหยุดเลือดที่ไหลออกจากบ่า เขามองหนิงเสี่ยวชวนด้วยความโกรธแค้น “เจ้ากล้าฟันแขนข้าขาด เจ้าต้องตายวันนี้แน่นอน”
หนิงเสี่ยวชวนหายใจหอบ ร่างกายของเขาเสียพลังปราณไปมาก แต่ความมุ่งมั่นในสายตาของเขากลับแข็งแกร่งยิ่งขึ้น เขาตะโกนว่า “มาเถอะ! ดูซิว่าใครจะตายก่อนกัน”
“ข้าด้วย” มู่หยงอู๋ซวงรีบวิ่งเข้ามา ยืนข้างหนิงเสี่ยวชวน
แม้ว่าเย่เฉิงหลงจะเสียแขน แต่เขายังคงเป็นยอดฝีมือในระดับปราณขั้นที่เก้า ไม่สามารถประมาทได้
การต่อสู้ดำเนินต่อไป สามคนเข้าปะทะกันในสนามเล็กๆ ร่างกายเคลื่อนไหวรวดเร็ว ปราณกระจายทั่วบริเวณ
“ปัง!”
“ปัง!”
ในที่สุด หนิงเสี่ยวชวนและมู่หยงอู๋ซวงถูกพลังโจมตีจนกระเด็นออกไป เลือดไหลออกจากมุมปาก หน้าอกของทั้งสองมีรอยมือเลือดอาบ
เย่เฉิงหลงยืนอยู่บนพื้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่สายตาของเขายังคงมุ่งร้าย ราวกับอสูรร้าย “หนิงเสี่ยวชวน เจ้าต้องตาย”
เย่เฉิงหลงรวบรวมพลังปราณ สร้างดาบพลังปราณอีกครั้ง พลังปราณรอบตัวก่อตัวเป็นพายุหมุน
หนิงเสี่ยวชวนพลิกตัวขึ้นมา ยืนขาเดียว มือคว้าเกล็ดมังกรดำในกระเป๋า สร้างปราณล้อมรอบมือและโยนเกล็ดมังกรดำออกไป
“พุ่ง!”
เกล็ดมังกรดำทะลวงผ่านใจกลางเย่เฉิงหลง
พิษมังกรดำแทรกซึมเข้าสู่หัวใจของเย่เฉิงหลง ทำลายระบบพลังปราณของเขา
เย่เฉิงหลงทั้งร่างสั่นสะท้าน หยุดนิ่ง ก่อนที่ร่างกายจะสั่นสะท้านอีกครั้ง และล้มลงกับพื้น
หนิงเสี่ยวชวนพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ เลือดไหลออกจากปากอีกครั้ง เขารีบนั่งลงและเริ่มรวบรวมพลังปราณเพื่อฟื้นฟูร่างกาย
หลังจากเวลาผ่านไปสักพัก บาดแผลของหนิงเสี่ยวชวนและมู่หยงอู๋ซวงก็เริ่มหายดี
“ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้ามาก ถ้าไม่ได้เจ้าช่วย ข้าคงไม่สามารถกำจัดพวกเขาได้” หนิงเสี่ยวชวนกล่าวด้วยความซาบซึ้ง
มู่หยงอู๋ซวงพยักหน้า “ไม่เป็นไร แต่เจ้าต้องระวัง คนอื่นอาจจะรู้เรื่องที่เจ้าได้ฝึกปราณแล้ว เรื่องนี้ต้องเป็นความลับ”
หนิงเสี่ยวชวนพยักหน้าเข้าใจ “ข้าจะไม่บอกใคร ข้าขอบใจเจ้ามาก”
หนิงเสี่ยวชวนหยิบขวดหยกใบเล็ก ส่งให้มู่หยงอู๋ซวง “ในนี้มีน้ำปราณสิบหยด มันจะช่วยให้เจ้าฝึกปราณได้รวดเร็วขึ้น”
มู่หยงอู๋ซวงรับขวดหยกด้วยความดีใจ “ขอบใจเจ้ามาก ข้าจะไม่ลืมบุญคุณนี้”
หนิงเสี่ยวชวนยิ้ม “แต่ข้ามีข้อสงสัย เจ้าได้เงินห้าหมื่นเมื่อไม่กี่วันก่อน ทำไมเจ้ายังไม่สามารถจ่ายค่าเสื้อผ้าของเจ้าได้”
มู่หยงอู๋ซวงหน้าเศร้า “ข้ามีท่านปู่ที่ป่วยมานานสิบกว่าปี ข้าจ้างผู้เชี่ยวชาญหลายคนมารักษาแต่ไม่มีใครหาสาเหตุได้ ข้าใช้เงินห้าหมื่นนั้นไปจ่ายหนี้ที่ค้างอยู่”
“แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญก็รักษาไม่ได้หรือ” หนิงเสี่ยวชวนคิด “ข้าจะช่วยเจ้ารักษาท่านปู่เมื่อข้าได้เป็นผู้เชี่ยวชาญระดับกลาง”
มู่หยงอู๋ซวงรู้สึกขอบคุณมาก “ขอบใจเจ้ามาก ข้าไม่สามารถจ้างผู้เชี่ยวชาญระดับกลางได้เลย”
หลังจากเหตุการณ์นี้ หนิงเสี่ยวชวนต้องหาวิธีสร้างเหตุผลให้เหมาะสมเพื่อไม่ให้ถูกสงสัย
“มีนักฆ่า มีนักฆ่า...”
หนิงเสี่ยวชวนตะโกนขณะวิ่งออกจากสวน
ทหารรักษาความปลอดภัยในสวนพุ่งเข้ามาทันที แต่หนิงเสี่ยวชวนหยุดพวกเขาไว้ที่ประตู
หนิงเสี่ยวชวนเอามือกุมแผลที่อก เลือดไหลไม่หยุด เขาดูหวาดกลัว “มีนักฆ่าพยายามฆ่าข้า ท่านผู้จัดการและหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยถูกฆ่าเพื่อปกป้องข้า”
ทหารเหล่านั้นเห็นศพของท่านผู้จัดการและหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย พวกเขาตกใจและชักดาบออกมา
“ท่านเจ้าของสวน มือสังหารอยู่ที่ไหน”
“เมื่อครู่เขายังอยู่ที่นี่ ข้าคิดว่าเขาหนีไปแล้ว...อ๊ะ ตรงนั้น!” หนิงเสี่ยวชวนชี้ไปที่หลังคา
มู่หยงอู๋ซวงในคราบนักฆ่า สวมเสื้อคลุมดำ กระโดดหนีจากหลังคาไปที่กำแพงและหลบหนีออกจากสวน
ทหารเหล่านั้นวิ่งตามออกไป แต่ด้วยฝีมือของพวกเขาไม่สามารถจับมู่หยงอู๋ซวงได้
สองวันต่อมา หนิงเสี่ยวชวนพักฟื้นในสวน
แต่แท้จริงแล้วบาดแผลของเขาหายดีนานแล้ว
ในสวนซื่อฉี
หนิงเสี่ยวชวนเก็บตัวอยู่ในห้อง อ้างว่ากำลังรักษาตัว เขาสั่งว่า “หยกเยี่ยน ไปเอาตำราเกี่ยวกับจักรวรรดิหยกลันและเมืองแห่งความมืดมาให้ข้า”
หนิงเสี่ยวชวนนั่งอ่านตำราในห้อง ศึกษาเรื่องราวในประวัติศาสตร์อย่างตั้งใจ
“ฟู่—”
สายลมเย็นพัดเข้ามา
ขณะที่เขากำลังอ่านหนังสือ ชายที่ห่อหุ้มด้วยผ้าขาว เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ คล้ายผี มายืนอยู่ข้างหลังเขา ทั้งตัวของเขาถูกพันด้วยผ้าขาว เหมือนกับมัมมี่ เห็นเพียงตาจากช่องผ้าเปล่งประกายแสงสีฟ้า
เขาดูคล้ายคน แต่ก็คล้ายผีด้วย!
หนิงเสี่ยวชวนรู้สึกเสียวสันหลัง หันกลับมาและสบตากับมัมมี่นั้น เขาตกใจแต่ก็ทำใจเย็น ถอนหายใจยาว “เจ้ายังไม่ตายสินะ!”
