ตอนที่ 86 คำสาบานต่อสวรรค์ (ฟรี)

ตอนที่ 86 คำสาบานต่อสวรรค์

ผู้หญิงคนนี้ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นคือ ลู่เหยา

วันนี้เธอแค่อยากจะมาหารือเกี่ยวกับกิจการของตระกูลลู่กับลอร์ดหยุนหลง แต่เธอคิดไม่ถึงว่าจะเจอเหตุการณ์เช่นนี้

“คุณหนูลู่” หลังจากที่ลอร์ดหยุนหลงเห็นลู่เหยา เขาก็รีบพูดด้วยท่าทีที่เคารพ และนอบน้อม

“เจ้าแซ่ลู่งั้นรึ?” หลังจากที่ลอร์ดฮัวหยางได้ยินสิ่งที่ลอร์ดหยุนหลงพูด เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และมองดูลู่เหยาขึ้นๆ ลงๆ

ผู้หญิงคนนี้สวยราวกับนางฟ้า และเธอยังดูเด็กเกินไปเล็กน้อย สิ่งที่น่าทึ่งที่สุดคือ เขาไม่สามารถมองผ่านระดับพลังยุทธ์ของเธอได้

“ไม่สามารถยั่วยุคนเช่นนี้ได้!”

ความคิดนี้ปรากฏขึ้นโดยตรงในจิตใจของลอร์ดฮัวหยาง เขาถอยหลังไปสองก้าวอย่างเงียบๆ รู้สึกเสียใจเล็กน้อยในใจที่มาก่อปัญหาให้กับลอร์ดหยุนหลงอย่างบุ่มบ่าม

ลอร์ดไป๋ฮัวดูเหมือนจะอายุสามสิบต้นๆ และใบหน้าของเธอถือได้ว่างดงามมาก แต่ถ้าเปรียบเทียบกับลู่เหยา มันดูธรรมดาไปเลย

ความริษยาพุ่งสูงขึ้น และเธอก็จ้องมองลู่เหยาอย่างเป็นศัตรู "เจ้าเป็นใครกัน ถ้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่ก็ไสหัวออกไปซะ ไม่งั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!"

ลู่เหยาเพิกเฉยต่อลอร์ดไป๋ฮัว เธอเพียงแค่หันกลับมา และมองไปที่ลอร์ดหยุนหลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

“คุณหนูลู่ พวกเขาเป็นลอร์ดที่ปกครองสองจังหวัดที่อยู่ใกล้ๆ จังหวัดหยุนหลงอย่างเรา พวกเขาไม่พอใจอย่างมากกับการขยายกิจการของตระกูลลู่ จึงมาที่นี่เพื่อถามหาคำอธิบายกับข้า” หลังจากเห็นสิ่งนี้ ลอร์ดหยุนหลงก็รีบอธิบายให้ลู่เหยาฟังด้วยถ้อยคำที่รวบรัด

“น่าเสียดายที่พวกเขาเป็นขุนนางของจักรวรรดิต้าเถียน ไม่งั้นข้าคงฆ่าพวกเขาไปแล้ว” หลังจากที่ลู่เหยาได้ยินคำพูดของลอร์ดหยุนหลง เธอก็ถอนหายใจเบาๆ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร กล้าดียังไงมาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่!” ลอร์ดไป๋ฮัวหัวเราะเยาะ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เธอเป็นขุนนางของจักรวรรดิต้าเถียน ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวแม้ว่าลู่เหยาจะดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว ผู้ที่หนุนหลังเธออยู่ก็คือ จักรวรรดิ

“ลอร์ดหยุนหลง จะมีปัญหาอะไรไหมหากข้าฆ่านาง” ใบหน้าของลู่เหยาเปลี่ยนเป็นเย็นชาเล็กน้อย นางหันไปมองลอร์ดหยุนหลง แล้วถามเสียงดัง

“พวกเขาสองคนฆ่าคนของข้าในจวนเจ้าเมืองของข้า และทำให้ข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส คุณหนูลู่ต่อให้เจ้าฆ่าพวกเจ้าทั้งสองคน มันก็จะไม่มีปัญหาอะไร ที่เหลือข้าจะจัดการเอง!” ดวงตาของลอร์ดหยุนหลงเต็มไปด้วยความโกรธ เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงมืดมน

สิ่งที่สองคนนี้ทำนั้นล้ำเส้นมากเกินไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขาต้องการฆ่าอีกฝ่ายจริงๆ

“ในเมื่อเจ้าพูดมากนัก ก็ลงไปคุยกับเหล่าคนตายในยมโลกเถอะ” ลู่เหยาพูดด้วยรอยยิ้มที่งดงาม แต่ดวงตาของเธอไม่ได้ยิ้มด้วย

วินาทีต่อมา ปราณดาบอันแหลมคมก็ตัดผ่านท้องฟ้า

ร่างกายของลอร์ดไป๋ฮัวสั่นเล็กน้อย และเธอก็ล้มลงกับพื้น พลังชีวิตทั้งหมดในร่างจางหายไป

“นี่…เป็นไปได้อย่างไร” เมื่อเห็นสิ่งนี้ ดวงตาของลอร์ดฮัวหยางก็หดตัวลงเล็กน้อย และเขาพูดด้วยสีหน้าตกตะลึง

ลอร์ดไป๋ฮัวเป็นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตหลอมวิญญาณขั้นสูงสุด แม้ว่าเธอจะอ่อนแอกว่าตัวเขา และลอร์ดหยุนหลง แต่เธอยังคงเป็นยอดฝีมือในดินแดนแถบนี้!

ยิ่งกว่านั้น ผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตหลอมวิญญาณสามารถนำวิญญาณออกจากร่างได้ แม้จะเพียงชั่วครู่ก็ตาม แต่นั่นก็ทำให้ยากที่สังหาร

“ดาบเล่มนั้น! ดาบเล่มนั้นสามารถทำลายวิญญาณได้โดยตรงงั้นรึ?” ดวงตาของลอร์ดฮัวหยางหยางเบิกกว้างเล็กน้อย เขาสังเกตเห็นดาบเป่ยหมิงในมือของลู่เหยา

ดาบเล่มนี้ต้องเป็นอาวุธวิเศษระดับสูงอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นมันคงจะไม่ทรงพลังถึงขนาดนี้!

ยิ่งไปกว่านั้น ระดับพลังยุทธ์ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นต้องสูงกว่าขอบเขตหลอมวิญญาณอย่างแน่นอน

“ฮัวหยางคารวะผู้อาวุโส!” หลังจากที่ลอร์ดฮัวหยางได้สติ เขาก็คุกเข่าลง และพูดกับลู่เหยาด้วยความเคารพ

“ผู้อาวุโส? ข้าดูแก่ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?” ลู่เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พึงพอใจนัก

“ไม่ ไม่ เพียงแต่ว่าผู้ฝึกยุทธ์อย่างเราวัดกันที่ความแข็งแกร่ง ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าถือว่าเป็นผู้อาวุโสนี้ คำๆ นี้ไม่มีความหมายอื่นใด” เหงื่อเย็นไหลลงมาที่หน้าผากของลอร์ดฮัวหยาง และเขารีบก็รีบส่ายหัว พร้อมกับอธิบายให้ลู่เหยาฟัง

“ลอร์ดหยุนหลง ข้าจะฝากคนผู้นี้ไว้กับท่าน” ลู่เหยาหันไปมองลอร์ดหยุนหลง แล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ขอบคุณ…คุณหนูลู่!” ลอร์ดหยุนหลงก้มหัวลงเล็กน้อย และกล่าวด้วยความเคารพ

“ฮัวหยาง เจ้า และข้าเป็นเพื่อนกันมาหลายร้อยปีแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้เจ้าจะทำกับข้าเช่นนี้!” ลอร์ดหยุนหลงเดินไปหาลอร์ดฮัวหยางทีละก้าว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง

“ข้าแค่เชื่อคำโกหกของนังนั่น และถูกเธอหลอก!” ลอร์ดฮัวหยางยิ้มอย่างขมขื่น เขาต้องการอธิบายให้ลอร์ดหยุนหลงฟัง

“เจ้าควรเข้าใจว่าสิ่งที่ข้าอยากได้ยินไม่ใช่เรื่องไร้สาระเหล่านี้” ลอร์ดหยุนหลงมองไปที่อีกฝ่ายอย่างเฉยเมย แล้วพูดช้าๆ

“ข้าเข้าใจว่าเจ้าหมายถึงอะไร ขอแค่มีชีวิตอยู่ข้าก็ดีใจแล้ว ข้าไม่ต้องการตายอย่างสูญเปล่า ข้า ฮัวหยางของสาบานต่อเต๋าสวรรค์ว่าในอนาคตให้ความเคารพต่อตระกูลลู่ และลอร์ดหยุนหลง หากทำสิ่งใดที่ขัดต่อคำสาบานนี้ ของให้พลังยุทธ์ถดถอย เมื่อตายไป วิญญาณแตกสลาย และไม่อาจเกิดใหม่ได้อีกครั้ง!” ลอร์ดฮัวหยางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวออกมา

ในโลกปาหวง เต๋าสวรรค์เป็นตัวตนที่อยู่บนจุดสูงสุด และไม่ใช่แค่ตำนานที่มีอยู่ในจินตนาการ

คำสาบานของลอร์ดฮัวหยางถือเป็นคำสาบานต่อสวรรค์ หากเขากล้าผิดคำสาบาน สวรรค์จะลงโทษเขา!

“ฮัวหยาง ในอนาคต ข้าเชื่อว่าเจ้าจะพอใจกับการตัดสินใจในวันนี้อย่างแน่นอน!” ลอร์ดหยุนหลงหัวเราะเบาๆ สูญเสียความโกรธก่อนหน้านี้ไปโดยสิ้นเชิง

“ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าอยู่เบื้องหลังตระกูลลู่ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะกลับกัน ตระกูลลู่ต่างหากที่กำลังหนุนหลังเจ้าอยู่!” ลอร์ดฮัวหยางกล่าวด้วยอารมณ์ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

เขากลัวความตายมากจนยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด!

“เจ้าประเมินข้าสูงเกินไปแล้ว ข้าจะเปรียบเทียบกับตระกูลลู่ได้อย่างไร?” ลอร์ดหยุนหลงส่ายหัวแล้วตอบ

“ตอนนี้ไป๋ฮัวตายไปแล้ว เราควรจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี?” ลอร์ดฮัวหยางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วจึงถามลอร์ดหยุนหลงด้วยความกังวล

แม้ว่าลอร์ดไป๋ฮัวจะโง่ไปสักหน่อย แต่เธอก็ไม่ใช่คนไร้ความสามารถอย่างแน่นอนไม่งั้นก็ไม่อาจเป็นถึงเจ้าเมืองระดับสองได้ และเธอมีผู้ชายที่แข็งแกร่งมากมายที่คอยทำตามคำสั่งของเธอ

เมื่อประกอบกับใบหน้าที่งดงามของเธอ เธอชนะใจผู้คนในจังหวัดไป๋ฮัว และเป็นที่รักของผู้คนมากมาย

ตอนนี้ลอร์ดไป๋ฮัวเสียชีวิตลงที่นี่ หากเรื่องนี้ไม่ได้ถูกจัดการเป็นอย่างดี มันจะนำปัญหาใหญ่มาหาพวกเขา

“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าย่อมมีวิธีจัดการเรื่องนี้เอง” ใบหน้าของลอร์ดหยุนหลงเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี” หลังจากได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ลอร์ดฮัวหยางก็รู้สึกโล่งใจ แต่กลับมีข้อสงสัยในดวงตาของเขา

คนที่เสียชีวิตเมื่อกี้นี้ไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นถึงเจ้าเมืองระดับสอง แม้จะไม่ใช่ขุนนางใหญ่ แต่ก็มีความสำคัญไม่น้อย!

ขณะนั้นลอร์ดฮัวหยางถามตัวเองว่า ถ้าเป็นเขา เขาคงจะไม่สงบเหมือนกับที่ลอร์ดหยุนหลงเป็น เขาคงจะมีสีหน้าเศร้าสร้อย และเกือบเสียสติ

แต่ช่างเถอะ ในเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะจัดการเอง เรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกต่อไป