ตอนที่ 2 มาเลย แต่ละคนรับไปคนละห่อ

"อย่าเลย, อย่าเลย!"

"นี่มันมีค่ามากเกินไป!" จางเหมินหยุนเทียนตะโกนหลายครั้งดูเหมือนจะปฏิเสธแต่ในมือกลับจับใบชาต้นวูเต้าติดแน่น และยัดมันเข้าไปในอ้อมอกตนเองไม่หยุด

"จางเหมิ, สมบัติล้ำค่าเช่นนี้ต้องแบ่งให้ทุกคน เจ้าจะเก็บไว้คนเดียวได้อย่างไร?"

โกวหยวนเจินเหริน ผู้นำเขาโกวหยวน เข้าใจว่าสมบัตินี้จะต้องแบ่งกันหลายคน เมื่อเห็นว่าจางเหมินหยุนเทียนพยายามจะเก็บไว้คนเดียว เขาจึงโมโหและตะโกนเสียงดัง ยื่นมือไปแย่ง

"จางเหมิน ความยุติธรรมของเจ้าล่ะ ความภาคภูมิใจของเจ้าล่ะ เริ่มหน้าด้านแล้วหรือไง?"

เทียนจีเจินเหริน ผู้นำเขาเทียนจี เป็นนักพรตเคราดำ เขาตระหนักว่าจางเหมินหยุนเทียนกำลังจะเล่นตุกติก เขาจึงสลัดฝุ่นจากแขนเสื้อ และใช้วิชาแขนเสื้อคว้าฟ้า เพื่อพยายามจะเก็บใบชาต้นวูเต้า

แต่ใบชาต้นวูเต้าถูกจางเหมินหยุนเทียนจับแน่นจนไม่สามารถเอาไปได้

ทันใดนั้น เทียนจีเจินเหรินที่ไม่สามารถเก็บใบชาได้เริ่มโมโห เขาวิ่งขึ้นไปจับคอจางเหมินหยุนเทียนและตะโกนว่า "อู๋เหลียงเทียนจุน นี่คือของสำหรับทุกคน เจ้าจะเก็บไว้คนเดียวไม่ได้!"

"จางเหมิน ปล่อยมือ เราจะแบ่งกัน!"

ผู้นำยอดเขาทั้งห้าคนและจางเหมินเริ่มต่อสู้กันในอากาศอย่างไร้สภาพ ดึงผม กระชากเคราของกันและกัน! แม้แต่เซี่ยเซวียนเจินเหริน ผู้นำยอดเขาที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วยแส้เทพในมือ

แส้เทพฟาดลงบนก้นของจางเหมินหยุนเทียน

ป้าบ ป้าบ ป้าบ! เสียงฟาดดังสนั่น!

"โอ้โห, ทำไมพวกเขาถึงต่อสู้กันอีกแล้ว?"

"ดูเร็ว, จางเหมินและผู้ำนำยอดเขาทั้งห้าต่อสู้กันอีกแล้ว!"

"เสื้อของเซี่ยเซวียนเจินเหรินเกือบจะถูกเทียนจีเจินเหรินดึงลงมา! ดูเร็ว... เซี่ยเซวียนเจินเหรินโมโหมาก, ใช้วิชาลับแล้ว!"

"ไม่ใช่ว่าเซี่ยเซวียนเจินเหรินติดอยู่ในระดับเทียนเหรินช่วงต้นมาร้อยปีแล้วหรือ? ทำไมจู่ๆ ถึงระเบิดพลังระดับเทียนเหรินช่วงกลางออกมาได้?"

"ใช่แล้ว, เทียนจีเจินเหรินก็ติดอยู่ในระดับเทียนเหรินช่วงต้นมาสองร้อยปีแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้ถึงระเบิดพลังระดับเทียนเหรินช่วงปลายออกมาได้!"

"ผู้นำยอกเขาพวกเขาทั้งหมดซ่อนระดับพลังไว้หรือ? เก่งในการซ่อนจริงๆไม่เสียทีที่เป็นผู้นำยอดเขา!"

เหล่าศิษย์ที่มีพลังสูงของสำนักเกาซานมองขึ้นไปทึ่งกับการต่อสู้ในอากาศ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเห็นจางเหมินและผู้นำยอดเขาต่อสู้กัน! ดูเหมือนว่าจะมีการต่อสู้กันทุกเดือน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพูดไปพูดมาก็จะต่อสู้กัน

"ช่างเถอะ, เทียนจีเจินเหรินคนนี้เลวจริงๆใครๆก็ไม่กระชากเสื้อเลือกเจาะจงแต่เซี่ยเซวียนเจินเหริน"

เหล่าผู้อาวุโสยืนอยู่ข้างล่างยิ้มอย่างมีความสุขวิจารณ์การต่อสู้

พวกเขาก็คุ้นเคยกับการต่อสู้อย่างนี้แล้วบางครั้งการตีกันก็มีส่วนร่วมของพวกเขาด้วย.

เมื่ออยู่ในสำนักเกาซานใครไม่เคยต่อสู้กับจางเหมินบ้างถ้าพูดออกไปจะน่าอายแค่ไหน

ผู้อาวุโสที่มีพลังสูงคนหนึ่งยิ้มเบาๆลูบเครายาว"ทำไมฉันถึงพบว่าพวกเขาซ่อนระดับพลังไว้?"

อีกผู้อาวุโสหนึ่งพยักหน้า"ใช่แล้วก็เหมือนกับเจ้าเจ้าอยู่ในระดับเทพทารกมานานแล้วไม่ใช่หรือบอกมาซ่อนระดับไว้เท่าไหร่?"

"แฮ่ม... ทำไมจู่ๆ ถึงพูดถึงข้าล่ะ?!"

ผู้อาวุโสที่ท่านั้นไอออกมาอย่างอายๆไม่ยอมรับว่าเขาเองก็ซ่อนระดับพลังไว้

“หยาบคาย, เพื่อใบชาต้นวูเต้าเพียงนิดเดียว, พวกเจ้ายังเห็นข้าเป็นจางเหมินอยู่หรือไม่?” จางเหมินหยุนเทียนคำรามด้วยความโกรธขณะนี้เขามีหน้าตาที่ฟกช้ำดำเขียวไม่มีที่ไหนบนใบหน้าที่ดีเลย.เคราของเขาถูกโกวหยวนเจินเหรินดึง ผมถูกเซี่ยเซวียนเจินเหรินกระชาก คอถูกเทียนจีเจินเหรินบีบ ส่วนอู๋จีเจินเหรินและตีเสินเจินเหรินต่างจับขาของเขาไว้ข้างละข้าง,ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น เขายังคงไม่ปล่อยใบชาต้นวูเต้าที่อยู่ในอ้อมอก

“จางเหมิน,ท่านพี่ทั้งหลาย ท่านคุยกันดีๆ ได้นะ! แค่ใบชาต้นวูเต้าเอง ไม่ถึงกับต้อง…” ฮั่วหยุนเฟยยืนอยู่ข้างๆ อย่างกระอักกระอ่วน ยื่นมืออยากจะช่วยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน

“ถึง! ถึงมาก!” ประธานยอดเขาทั้งห้าตะโกนพร้อมกันด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดของฮั่วหยุนเฟย

น้ำชาที่ชงจากใบชาต้นวูเต้า เพียงแค่จิบเล็กน้อยก็สามารถเข้าสู่สภาวะบรรลุธรรม! แม้แต่ปัญหาที่ติดอยู่เป็นร้อยป, ก็จะกระจ่างในพริบตา! พลังบำเพ็ญเพียรก็จะเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮั่วหยุนเฟยให้ของแบบนี้กับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ และรู้ดี! สมบัติที่สำคัญขนาดนี้ จะให้จางเหมินเก็บไว้คนเดียวได้ยังไ. เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

เมื่อเห็นว่าการต่อสู้ยิ่งรุนแรงขึ้น ฮั่วหยุนเฟยจึงไม่มีทางเลือก ต้องลงมือ “แปรเปลี่ยนพลังปราณ!” ด้วยวิชาอาคมควบคุมอวกาศที่แข็งแกร่ง, สื่อสารกับมหาเต๋าแห่งฟ้าและดิน สัญลักษณ์โผล่ขึ้นมา ทำลายพื้นที่ที่หกคนอยู่ และแยกพวกเขาออกจากกันทันที หกคนในที่สุดก็ถูกแยกออกจากกัน

“ไม่!” เทียนจีเจินเหรินสลัดฝุ่นจากแขนเสื้อ ไม่มีภาพลักษณ์ใดๆ และจะพุ่งขึ้นไปอีกครั้ง

“ท่านอา, อย่า!” ฮั่วหยุนเฟยพุ่งตัวไปอยู่กลางหกคน ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ของไม่ค่อยมีค่า ท่านอาทั้งหลายไม่ต้องถึงกับทำสงครามกัน มาเลย คนละห่อ!”

จิตสำนึกของเขาแทรกเข้าไปในโลกอาณาเขตในจุดตันเถียน ถุงขนาดเท่าฝ่ามือห้าถุงปรากฏขึ้นในมือของฮั่วหยุนเฟย ในถุงนั้นมีใบชาต้นวูเต้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของมหาเต๋า

ฮั่วหยุนเฟยแจกจ่ายให้ทีละคน, แต่ละคนได้รับไปคนละห่อ

ผู้นำยอดเขาทั้งห้าคนมองใบชาต้นวูเต้าในมือ, ตะลึงและมือสั่น นี่คือ...ผักกาดขาวหรือไง? ถึงได้ให้คนละห่อ?

“แฮ่ม!” จางเหมินหยุนเทียนไอเบาๆ เก็บใบชาต้นวูเต้าเข้าไปในโพรงอาณาเขตในจุดตันเถียน บินมายืนข้างฮั่วหยุนเฟย มือไพล่หลัง หน้าตาดูเคร่งขรึมพูดว่า “ดูซิพวกเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? นี่คือสิ่งที่ประธานยอดเขาควรทำหรือ? เพื่อสมบัตินิดเดียว ทำร้ายจางเหมิน ไร้ระเบียบขนาดไหน ยังเห็นข้าเป็นจางเหมินอยู่หรือไม่ ยังเห็นกฎของสำนักเกาะซานอยู่หรือไม่?”

เทียนจีเจินเหรินกลอกตา สลัดฝุ่นจากแขนเสื้อ บ่นเบาๆ ว่า “ก็ไม่รู้ว่าใครเริ่มเล่นไม่ซื่อก่อน…”