บทที่ 227 : เริ่มการต่อสู้
บทที่ 227 : เริ่มการต่อสู้
ชายผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหยุนซาน
เมื่อหยุนซานปรากฏตัวต่อหน้าเย่หวู่ชาง, เขาก็ยิ้มอย่างขบขัน
"เจ้ารู้ใหมว่าข้าเป็นใคร"
หยุนซานพบว่าเขามองพลังของปรมาจารย์ดาบต้าเซี่ยได้ไม่ทะลุ…เขาจึงถามเพื่อลองเชิง
"ถ้าสหายเต๋าลืมชื่อของตัวเองไปแล้ว…ข้าคงช่วยอะไรไม่ได้กระมัง"
เย่หวู่ชางรู้สึกได้ถึงพลังแห่งกฎอันแข็งแกร่งที่แผ่ออกมาจากหยุนซาน
พลังนี้ทรงพลังมากจนดูเหมือนจะมองทะลุเขาได้…มันทำให้เย่หวู่ชางต้องระแวดระวังเขามากขึ้น
"หึๆ…หยิ่งผยองนัก”
“แม้ว่าสหายเต๋าจะมีพลังที่ดี แต่ถ้าข้าดูไม่ผิด…เจ้ายังไม่ได้เข้าสู่อาณาจักรผู้ทรงเกียรติระดับสวรรค์สูงสุดเลย!”
"ถูกต้อง แต่พลังของข้าอาจไม่ด้อยไปกว่าอาณาจักรผู้ทรงเกียรติระดับสวรรค์สูงสุด!"
"พูดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าสหายเต๋าจะอยู่ในอาณาจักรนั้นเเล้ว…แต่เจ้ากลับไม่รู้แม้แต่พื้นฐานของเต๋าเลยเเม้เเต่น้อย!"
"โอ้, เจ้ากำลังพยายามท้าทายข้าหรือ"
หยุนซานมองไปที่เย่หวู่ชางและพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม
"เดิมทีข้ามาที่นี่เพื่อดูว่าข้าต้องการปกครองดินแดนทางใต้หรือไม่, แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันไม่มีค่าอะไรมาก!"
"หึๆ…ข้าคงจะเก็บตัวเงียบๆอยู่ที่นี่ แทนที่จะมาทำอะไรเกินตัวเช่นนี้"
เเน่นอนว่าเขาไม่ได้จริงจังกับปรมาจารย์ดาบต้าเซี่ยมากนัก
เย่หวู่ชางเป็นแค่ผู้ฝึกตนอาณาจักรผู้ทรงเกียรติขั้นสวรรค์…ไม่คู่ควรที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาเลยสักนิด
ตอนเเรกเขาแค่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับความคิดของปรมาจารย์ดาบต้าเซี่ย, เขาจึงมาดูด้วยตนเอง
แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คืออีกฝ่ายกลับหยิ่งผยองนัก
เเละเมื่อได้ยินเช่นนี้, เย่หวู่ชางก็ถอนหายใจและพูดว่า
"สหายเต๋า, ความจริงแล้วสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเจ้าในตอนนี้คือการปิดประตูนิกายให้แน่นหนาเเล้วเก็บตัวให้เงียมที่สุด”
“ด้วยวิธีนี้เท่านั้น, เจ้าถึงจะรอดพ้นจากภัยพิบัติและรักษาชีวิตไว้ได้!”
"สหายเต๋า เจ้าไม่สังเกตเห็นหรือไงว่าตอนนี้ภัยพิบัติระดับทวีปกำลังใกล้เข้ามาแล้ว…นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับใครก็ตาม"
เเต่คำพูดนี้กลับทำให้ใบหน้าของหยุนซานก็มืดครึ้มลง
เป็นเเค่ผู้ทรงเกียรติระดับสวรรค์… กลับมาสั่งสอนเขาที่เป็นถึงผู้ทรงเกียรติระดับสวรรค์สูงสุด
นี่มันหาที่ตายชัดๆ
"คนไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเช่นเจ้า…สมควรตาย!" หยุนซานพูดอย่างเย็นชา
เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้, เย่หวู่ชางก็ได้เเต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
เขาไม่ได้พูดอะไรไร้สาระ
ภายใต้ดวงตาเเห่งโชคชะตาทั้งสองข้าง…เย่หวู่ชางมองเห็นว่าอีกฝ่ายจะถูกภัยพิบัติรุมเร้าจริงๆ
"ปรมาจารย์ดาบต้าเซี่ย, ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้าเอาความกล้ามาจากไหน เจ้าถึงกล้าพูดกับข้าเเบบนี้!"
"เดิมทีข้าคิดว่าถ้าเจ้าพูดรู้ความบ้าง ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า…แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าไม่รู้อะไรเลย!"
"ถ้าอย่างนั้น, เราก็ไปที่ดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุดและต่อสู้กันเถอะ" เย่หวู่ชางเอ่ยตัดจบทันที
เเละหลังจากเย่หวู่ชางพูดจบ, เขาก็กลายเป็นแสงดาบและลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า
"ดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุดงั้นเหรอ"
หยุนซานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง, เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าเย่หวู่ชางจะริเริ่มเข้าสู่ดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุด
มันไม่มีพลังวิญญาณอยู่ในที่แห่งนั้น แม้ว่าจะไม่อันตรายเท่ากับท้องทะเลต้องสาบ…แต่ก็ยังอันตรายมาก
แม้จะมีระดับการบ่มเพาะของเขา, เขาก็ยังรู้สึกไม่ปลอดภัย!
พูดตามตรง, เขาไม่ได้คาดหวังว่าเย่หวู่ชางจะบ้าคลั่งขนาดนี้
นี่เจ้าหมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่!
อย่างไรก็ตาม, แม้ว่าเขาจะกังวลเล็กน้อย
แต่เมื่อเย่หวู่ชางกล้าที่จะเข้าไป, เขาก็ย่อมกล้าที่จะเข้าไปตามธรรมชาติ
ถ้าเขาไม่กล้าเข้าไป มันจะไม่น่าอายสุดชีวตเลยหรือ
และการไปยังดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุดก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
ถ้าเขาต่อสู้ที่นี่ เขาคงจะต้องทำร้ายมนุษย์จำนวนมากอย่างแน่นอน…ซึ่งผลกกรรมที่ตามมาจะเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากแบกรับ
…….
ณ ดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุด
ไมันม่มีเสียงใดๆในดวงดาวอันไร้ที่สิ้นสุดเลย
หากเราใช้วิทยาศาสตร์ของคนรุ่นหลังมาอธิบาย, จริงๆแล้วมันก็คืออวกาศนั่นเอง
เเน่นอนว่าทมันไม่มีแม้แต่อากาศในที่แห่งนี้
เเละเป็นครั้งคราว, คุณยังคงเห็นน้ำแข็งปรากฏขึ้นในบริเวณโดยรอบ
ณ ขณะนี้….ร่างกายของหยุนซานเปล่งประกายด้วยแสงสีทอง และมีพลังแห่งกฎที่เลือนลางแผ่ออกมา
เมื่อเห็นเย่หวู่ชาง, ดวงตาของเขาก็ฉายแววฆ่าฟัน
"สหายเต๋า รับผลกรรมกับข้าเถอะ ความจริงแล้วมันไม่ใช่ทางเลือกของชื่อเสียง หากเจ้าไม่ระวัง การบ่มเพาะหมื่นปีของเจ้าอาจจะหายไปในพริบตา!"
ในขณะนี้หยุนซานโกรธมาก
เขาไม่อยากเสียเวลาพูดไร้สาระกับเย่หวู่ชางอีกต่อไป และใช้วิชาผนึกจักรพรรดิโดยตรง
แน่นอนว่าวิชาผนึกจักรพรรดิที่เขาใช้นั้นเทียบไม่ได้กับของหยุนซิวหยา….เเต่เห็นได้ชัดว่ามันมีพลังแห่งกฎที่เลือนลางอยู่ในนั้น
เย่หวู่ชางยิ้มเยาะและใช้วิชาผนึกจักรพรรดิสวนกลับ
เเละแน่นอนว่ามีกระแสลมวนสามลูกปรากฏขึ้นรอบๆตัวเขา
หลังจากที่กระแสลมวนก่อตัวขึ้น พลังของดวงดาวโดยรอบก็เริ่มถูกกลืนกินทีละน้อย
"เจ้าเชี่ยวชาญทักษะลับของหยุนซิวหยาได้ยังไง?"
หยุนซานก็ประหลาดใจเล็กน้อย, เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้
เขาไม่ได้แปลกใจที่เย่หวู่ชางจะเชี่ยวชาญวิชาผนึกจักรพรรดิ เขารู้เรื่องนี้มาก่อนเเล้ว
แต่การที่เย่หวู่ชางเชี่ยวชาญทักษะลับ…เรื่องนี้มันแตกต่างออกไปอย่างมาก
เพราะทักษะนี้คือสิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอด…
………………….
