ตอนที่ 34 : กลยุทธ์

ตอนที่ 34 : กลยุทธ์

ณ สมาคมนักผจญภัย

หลังจากฝึกซ้อมดาบอยู่สักพัก หวู่เหิงก็พาโครงกระดูกบาเซนไปตามเส้นทางลาดตระเวนที่กำหนดไว้

ลูกบอลแสงจากทักษะระบำแสงลอยอยู่รอบๆ ตัวของเขา และส่องสว่างพื้นที่รอบๆ

“มันก็ไม่ใช่ทักษะที่แย่อะไร”

แม้ว่าเขาจะมีไฟฉาย แต่เวทมนตร์นี้ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ไฟฟ้า ดังนั้นมันจึงดูจะประหยัดกว่า

และประสิทธิภาพของเวทมนตร์นี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน เมื่อเทียบกับตอนกลางวันแล้ว หากใช้ในยามกลางคืน มันก็จะสว่างยิ่งกว่าเดิม

นอกจากนี้มันยังมีรัศมีที่กว้าง ทำให้บริเวณโดยรอบสว่างขึ้นมาอย่างงดงาม

อย่างไรก็ตาม หวู่เหิงก็พบกับข้อเสียของเวทมนตร์นี้เหมือนกัน

เนื่องจากมันมีลูกบอลแสงลอยอยู่รอบๆ ตัวของเขา มันจึงหมายความว่าเขาจะกลายเป็นคนที่สว่างที่สุดท่ามกลางความมืด

ถ้ามันมีศัตรู อีกฝ่ายก็จะเล็งเป้ามาที่เขาในทันที

มันช่างดึงดูดความสนใจจริงๆ

ดังนั้นมันคงจะดีกว่าที่จะใช้มันให้น้อยครั้งแม้ว่าจะมืด ไม่ มันดีกว่าที่จะไม่ออกไปข้างนอกเมื่อมันมืดแล้ว

เขาลาดตระเวนไปจนถึงสนามฝึก และไม่พบอะไรเลย จากนั้นจึงได้เดินออกมา

อย่างไรก็ตาม ในทันทีที่เขาเปิดประตู หัวใจของหวู่เหิงก็หดเกร็งขึ้นมา เขารีบสลายเวทมนตร์ของเขา ทำให้ความมืดเข้าปกคลุมบริเวณโดยรอบทันที

เมื่อครู่ ในความมืด เขาได้เห็นคนๆ หนึ่ง

เขามั่นใจว่าคนๆ นั้นก็คงต้องเห็นเขาด้วยเหมือนกัน

“สายัณห์สวัสดิ์ สหายจากสมาคมนักผจญภัย”

ดวงตาของหวู่เหิงหรี่ลงเล็กน้อย เขาขยับตัวด้วยความระมัดระวัง และหยิบเอาปืนพกออกมาและปลดล็อคเซฟตี้

“เจ้าต้องการอะไร?”

เสียงของอีกฝ่ายดูผ่อนคลาย “คนอื่นๆ ถูกล่อออกไปหมดแล้ว ลองจินตนาการดูสิว่ามันจะน่าตื่นเต้นแค่ไหนเมื่อพวกเขากลับมาแล้วพบว่าทุกคนที่นี่ถูกสังหาร…”

ปัง! ปัง! ปัง!

ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้พูดจบ หวู่เหิงก็ยิงกระสุนออกไปยังทิศทางของเสียงแล้ว ส่วนบาเซนเองก็เปิดฉากยิงด้วยเช่นกัน

เสียงปืนดังก้องไปทั่วทางเดิน และมีประกายไฟพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน

แต่ความมืดก็โอบล้อมทุกสิ่งรอบตัวของเขาเอาไว้

“ระบุตำแหน่งของเขา”

หวู่เหิงวางมือข้างหนึ่งลงบนไหล่ของบาเซน และเดินตามหลังบาเซนพร้อมกับเหนี่ยวไกปืน

กระสุนพุ่งผ่านความมืด และหายไปราวกับก้อนหินที่ถูกโยนเข้าไปในโคลน

เขาประมาทเกินไปแล้ว

ไฟฉายอยู่ในกระเป๋าเป้ของเขา และเขาก็สามารถพึ่งพาวิสัยทัศน์ของบาเซนเพื่อระบุตำแหน่งของศัตรูได้เท่านั้น

โชคดีที่เขาเตรียมกระสุนมาพอ

“บ้าเอ้ย นี่มันอะไรกัน?” เสียงสบถดังมาจากความมืด

จากนั้นมันก็มีเสียงฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้

“ต้านมันไว้!” หวู่เหิงสั่งการต่อ

บาเซนวางปืนลง ชักดาบสั้นออกมา และพุ่งเข้าไปในความมืด

ในไม่ช้ามันก็มีเสียงต่อสู้และเสียงอาวุธปะทะกันดังออกมาจากความมืด

หวู่เหิงรีบบรรจุกระสุน ควักไฟฉายออกมาจากกระเป๋าเป้ และส่องตรงไปด้านหน้า

ลำแสงที่เจิดจ้าทำให้ศัตรูไม่ทันตั้งตัว บาเซนใช้จังหวะนี้แทงเข้าที่ด้านข้างลำคอของศัตรูในทันที

แกร๊ก!

เกราะแขนของศัตรูป้องกันการโจมตีเอาไว้ได้ และทำให้เกิดเสียงโลหะปะทะกันดังขึ้น

จากนั้นหวู่เหิงก็มองเห็นรูปลักษณ์ของศัตรูได้อย่างชัดเจน

เขาคือชายที่มีความสูงปานกลาง ใบหน้าบาง คิ้วหนา สวมชุดเกราะหนังและถือดาบเอาไว้

หวู่เหิงมองไปที่ศัตรู และยิงกระสุนออกไปอีกครั้ง

ไม่เหมือนการยิงเข้าใส่ความมืดเมื่อครู่ ตอนนี้เขาสามารถมองเห็นตำแหน่งของศัตรูได้อย่างชัดเจนแล้ว

กระสุนนัดแรกพุ่งเข้าใส่กำแพงและกระสุนนัดที่สองก็พุ่งตามศัตรูที่กำลังกลิ้งไปกับพื้น จากนั้นก็ตามมาด้วยนัดที่สามและนัดที่สี่

ศัตรูไม่ยอมยืนอยู่นิ่งๆ ให้เขายิงโดนและกลิ้งหลบไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นอีกฝ่ายก็หยิบคัมภีร์อันหนึ่งออกมาและเปิดมันในทันที

หวือ~!

หนวดสีดำที่ถูกปกคลุมไปด้วยตัวดูดสีดำได้พุ่งเข้าหาหวู่เหิง

หวู่เหิงยิงกระสุนเข้าใส่มัน แต่กระสุนก็พุ่งทะลุหนวดนั้นไปโดยไม่ก่อให้เกิดอันตรายอะไรเลย

เขากลิ้งหลบมัน และหลบไปด้านข้าง

หนวดสีดำกระแทกเข้ากับผนังด้านหลังเขาพร้อมด้วยเสียงดัง ‘ปัง’

ศัตรูพยายามจะขยับเข้ามาหาเขา แต่เมื่อเห็นว่าหวู่เหิงยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็หลบเข้าไปที่มุมมืดอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน ระเบิดมือสีดำลูกหนึ่งก็กลิ้งออกมาจากตำแหน่งตรงนั้น

“บ้าเอ้ย บาเซน ถอย!”

หวู่เหิงตะโกนออกมา จากนั้นก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็วในขณะที่ระเบิดปล่อยควันโขมงออกมา

หวู่เหิงถอยออกมา และเริ่มบรรจุกระสุน

ศัตรูผู้นี้น่ากลัวกว่าพวกอาชญากรก่อนหน้านี้มาก

อีกฝ่ายมีทั้งความปราดเปรียว และจังหวะในการต่อสู้ที่ดีเยี่ยม

จนถึงตอนนี้ ทั้งออทรัคและคาวิน่าก็ยังไม่ได้ตามมาสมทบ บ่งบอกว่ามันอาจจะมีศัตรูมากกว่าหนึ่งคน

กองกำลังส่วนใหญ่จากเมืองหินดำได้ถูกล่อออกไปที่อื่นแล้ว ดังนั้นสถานการณ์เช่นนี้จึงทำให้อดคิดไม่ได้ว่ามันเป็นแผนของศัตรู

แม็กกาซีนปืนตกลงไปบนพื้นในขณะที่เขาเปลี่ยนกระสุน

ควันข้างหน้าปั่นป่วนอย่างรุนแรง และมีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากระยะไกล ผ่าควันด้วยดาบที่โค้งและสับลงมาที่ศีรษะของหวู่เหิง

บาเซนพุ่งออกมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และขวางการโจมตีนี้เอาไว้ด้วยดาบสั้นในมือ

เคร้ง!

เสียงโลหะปะทะกันดังขึ้น และมีประกายไฟกระเด็นออกมา

ร่างของบาเซนตอบสนองต่อแรงกดดัน และย่อเข่าลง

ใบหน้าของศัตรูเผยความยินดีออกมา ดาบยาวของอีกฝ่ายก็กดลงมาที่เกราะหน้าอกตรงหน้าและโผล่ออกมาที่อีกด้านตามแรงกด

ทันทีที่ดาบยาวทะลวงผ่านร่างตรงหน้าได้ ความยินดีของชายผู้นี้ก็กลายเป็นความสับสนทันที

มันราวกับว่าเขาได้เฉือนผ่านอากาศ

คนร้ายผู้นี้ไม่มีเวลาให้คิดอีก บาเซนคว้าแขนที่ถือดาบของเขาเอาไว้และใช้ดาบสั้นในมืออีกข้างแทงไปที่หน้าอกและหน้าท้องของเขา

ในเวลาเดียวกัน ลูกบอลน้ำสีเขียวเข้มก็ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเขาด้วย

...

นอกเมือง บนสะพานหินพังๆ

นกสอดแนมนานาชนิดกลับมาจากความมืด

จากนั้นก็มีเสียงรายงานดังขึ้น “หัวหน้า ข้างหน้ามีกองหินกองหนึ่งอยู่ มันไม่มีร่องรอยของมนุษย์อยู่เลย”

“ทางฝั่งของพวกเราก็เหมือนกัน พวกเราไม่เจออะไรเลย ท่านมั่นใจเหรอว่ามันเป็นที่นี่?” เรนเจอร์จากหน่วยนักผจญภัยเองก็กล่าวเสริม

เมื่อคำพูดเหล่านี้หลุดออกมา ทุกคนก็ขมวดคิ้ว

ถ้ามีแค่คนเดียวที่พูดออกมา มันก็อาจจะมีข้อผิดพลาดได้ แต่ถ้าทั้งทหารและนักผจญภัยบอกเหมือนกัน มันก็คงจะไม่ผิดพลาดแน่ๆ

พวกเขามาผิดที่เหรอ?

“ทุกหน่วยลงมือ ล้อมพื้นที่ด้านหน้าเอาไว้” ผู้บัญชาการหน้าเหลี่ยมคนหนึ่งพูดออกมา

หวือ!

เหล่าทหารพุ่งออกไป และเข้าปิดล้อมกองหินที่อยู่ด้านหน้า

สถานที่แห่งนี้เป็นซากปรักหักพังของคฤหาสน์แห่งหนึ่ง ซึ่งมันจะมีพ่อค้าที่ผ่านไปมาบางคนพักอยู่ที่นี่

แต่ในตอนนี้มันก็ไม่มีใครอยู่เลย

“ไม่น่าจะใช่ จากข้อมูลบอกว่าพวกมันซ่อนตัวอยู่ที่นี่นะ” ใครบางคนพึมพำออกมา

ยาซ์ดกระซิบเตือน “ค้นหาให้ทั่ว”

ผู้บัญชาการหน้าเหลี่ยมสั่งการ “ทุกคนคนหาให้ทั่ว”

เหล่าทหารและนักผจญภัยจุดคบเพลิงในทันที และค้นหาทุกซอกทุกมุม

“ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรเลยทั้งนั้น ข้อมูลคงจะผิดพลาดแน่ๆ” ใครบางคนพูดออกมา

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนเป็นไม่น่าดู

ทุกคนกำลังพิจารณาถึงความเป็นไปได้อันน่าสยดสยอง

หลังจากการไตร่ตรองเพียงไม่นาน ผู้บัญชาการหน้าเหลี่ยมก็พึมพำด้วยน้ำเสียงอันเย็นยะเยือก “กลับ!”

...

“บ้าเอ้ย มันคือเวทมนตร์!”

ลูกบอลน้ำสีเขียวเข้มแตกกระจาย

มันต้องใช้เวลาต่อสู้อยู่นานกว่าที่เขาจะรู้ว่าคู่ต่อสู้คือนักเวท

ความรู้สึกแสบร้อนจากกรดทำให้การมองเห็นของเขาถูกขัดขวาง และเขาก็พยายามถอยกลับเข้ามุมโดยอาศัยความทรงจำ

“บาเซน สังหารมันซะ”

บาเซนพุ่งออกไปอีกครั้ง และหวู่เหิงก็ตามหลังไปพร้อมกับยิงกระสุนออกไปด้วย

การมองเห็นของศัตรูถูกรบกวน และเขาก็ตอบสนองได้ช้าลงเล็กน้อย

เขาทำได้แค่กลิ้งไปตามพื้นหลังจากได้ยินเสียงปืน แต่มันก็สายเกินไปแล้ว กระสุนได้ปะทะเข้ากับร่างของเขาแล้ว

อีกฝ่ายสะดุดล้มลงและไม่สามารถยืนได้อย่างมั่นคง

หวู่เหิงลั่นไกปืนอย่างรวดเร็ว และปลดปล่อยกระสุนเข้าใส่เป้าหมายอย่างบ้าคลั่ง จนอีกฝ่ายล้มลงไปกับพื้น

มันมีอาการชักเล็กน้อย จากนั้นร่างๆ นั้นก็นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น

มันไม่มีการแจ้งเตือนเรื่องค่าประสบการณ์เหรอ?

หวู่เหิงยังไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้ แต่เขาก็ได้จ่อปืนไปที่ศัตรูบนพื้นและลั่นไกปืนอีกครั้ง

ปัง!

เมื่อเสียงปืนดังขึ้น ศัตรูที่อยู่บนพื้นก็กลิ้งไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็พยายามจะลุกขึ้นและหลบหนีไปอีกครั้ง

แต่บาเซนก็มาขวางทางของเขาเอาไว้

ปัง ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอีก กระสุนนัดหนึ่งพุ่งเข้าใส่ลำคอของอีกฝ่าย ทำให้เลือดสาดกระเซ็นออกมา