ดาบที่รอการลับคม (18)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
<เรื่องราวของอารอน ตอนที่ 14>
2. ดาบที่รอการลับคม (18)
****
“กัปตัน โปรดออกคำสั่ง”
"ถ้าไปทางทิศเหนือ วงล้อมจะอ่อนแอลง… เราสามารถหลบหนีได้อย่างแน่นอน!"
“ฉันจะนำทางเอง ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันรับมือก่อน”…
"หยุด!"
ไคนิลตะโกน
จู่ๆ ทั้งกลุ่มก็ตกอยู่ในความเงียบ
ท่ามกลางความเงียบนั้น
เขาได้ยินเสียงสะอื้น
ผู้ลี้ภัยที่สัมผัสได้ถึงความตายกำลังร้องไห้
".จะหนีอีกแล้วเหรอ?"
ไคนิลพึมพำ
"อะไรนะ...?"
"พวกนายบอกว่าช่วยไม่ได้...บอกว่าสามารถทำได้ในครั้งต่อไป...พวกนายจะถอยอีกครั้งหรือไง?"
"......"
"พวกนายจะลงมือทำเมื่อไหร่? เมื่อไหร่คือ 'ครั้งต่อไป' ที่พวกนายพูดถึง?"
“กัปตัน คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”
มีชายคนหนึ่งเดินมาข้างหน้า
“เราต้องเอาชีวิตของเราให้รอดก่อน! ถ้าเรามีชีวิตอยู่ เราสามารถทำดีหรือช่วยคนอื่นได้ตลอดเวลา!”
"แล้วนายทำดีอะไรบ้างในช่วงสามสิบปีที่ผ่านมา?"
"......"
“นายพยายามที่จะหาเหตุผลเข้าข้างตนเองแบบนั้นเหรอ? นายคิดว่าสามารถทำได้ในครั้งต่อไป ยังมีโอกาสถ้านายมีชีวิตอยู่ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทิ้งพวกเขา แล้วนายจะถอยแบบนี้ไปเรื่อยๆงั้นสินะ?”
ใบหน้าของชายคนนั้นแดงก่ำ
ไม่รู้เป็นเพราะความโกรธหรือความอับอาย
ไม่มีใครรู้
"มันต้องเป็นตอนนี้ ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว! ถ้าคนที่ต้องการช่วยเหลือผู้อื่นละทิ้งคนที่อยู่ตรงหน้าเขา นั่นมันย้อนแย้งกันยังไง!"
"คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร...!"
"เพราะมันเป็นเรื่องโกหก! เพราะมันคือเรื่องโกหก!"
ไคนิลตะโกน
"เพราะพวกนายไม่มีเจตนาที่จะช่วยเหลือพวกเขาจริงๆ จึงเอาแต่หลอกตัวเอง สถานการณ์ไม่อำนวยบ้างล่ะ ไม่มีทางอื่นบ้างล่ะ ดังนั้นในครั้งต่อไป ในโอกาสหน้า ต่อไป ครั้งต่อไป! แล้วต่อไป! แต่คำว่า 'ครั้งต่อไป' จะไม่มีวันมาถึง!"
นี้สินะ
ที่เรียกว่า….หน้าซื่อใจคด
"บอกว่าตัวเองแตกต่างจากไอ้สารเลวพวกนั่น บอกว่ามีความตั้งใจที่จะช่วยเหลือผู้คน และจะทำเช่นนั้นในสักวันหนึ่ง เราแค่คิดแบบนั้นและพูดออกมาเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี"
ไคนิลหัวเราะเยาะ
มันเป็นเสียงคร่ำครวญและเสียงหัวเราะเยาะชีวิตของเขาเอง
“กัปตัน แล้วเราจะทำอย่างไรดีล่ะ?”
“ฉันจะไม่บังคับนาย”
ไคนิลหายใจเข้าช้าๆและพูดขึ้น
“มันก็อาจจะเป็นไปได้หากกองทัพปลดปล่อยเข้ามาช่วยเหลือ แต่ฉันไม่ได้บอกพวกนายว่าข่าวลือนั้นมันเป็นมันเป็นเพียงเรื่องโกหก ไม่มีกองทัพปลดปล่อยอะไรนั้น…”
พรึ้บ
ธงสีขาวบริสุทธิ์โบกสะบัด
สีขาวเป็นสัญลักษณ์ของเสรีภาพ
มันเป็นสัญลักษณ์แสดงถึงกองทัพปลดปล่อย
"......"
ด้านหลังไคนิล
มีคนยืนถือธง
พูดด้วยรอยยิ้ม
"ถ้าเราทิ้งคนพวกนั้นแล้วหนีเอาตัวรอดไปคนเดียว เราจะนอนหลับสนิทไหม? มันจะโผล่มาหลอกหลอนตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ? ทำไมเราถึงทิ้งพวกเขา”
ขายิ้มเยาะ
"พวกเราใช้ชีวิตเหมือนเศษผ้าสกปรก แต่ก่อนจะไปก็ไม่เลวที่จะซักผ้านั้นให้สะอาดสักครั้ง ใช่ไหม?"
"ถูกต้องครับ!"
ชายหนุ่มที่ยังดูเด็กอยู่ก้าวออกมา
มันคือเบียน
“หากไม่มีกองทัพปลดปล่อย เราก็ปลดปล่อยตัวเองได้”
"...โอ้ เด็กน้อย นายโตขึ้นมากเลยนะ? รู้วิธีพูดแบบนั้นด้วย"
"นั่น นั่นคือว่า..."
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่เป็นไรๆ นายพูดได้ดีมาก”
ชายร่างยักษ์วัยกลางคนลูบหัวเบียนด้วยมือที่หยาบกระด้าง
จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขวาน
“ก็ตามที่กัปตันพูด คนขี้ขลาดก็ถอยไป ร้องไห้กับแม่ทีหลังแล้วบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของตัวเอง”
แววตาของคนในกลุ่มเริ่มเปลี่ยนไป
คนที่ถอยกลับไปทีละน้อยกลับก้าวไปข้างหน้า
“มาทำกันเถอะ มาลองดูกันสักครั้ง”
“ถ้าคุณตาย เราก็พร้อมที่จะตายด้วย”
“มันก็เหมือนกับที่กัปตันพูด ถ้าเราพยายามเอาชีวิตรอดที่นี่แล้วหนีฝ่ายเดียว เราจะต่างอะไรจากไอ้พวกนั้น”?”
เเต่ก็ยังมีบางคนที่ลังเลจนถึงที่สุด
พวกเขาเป็นคนที่ตำหนิไคนิลว่าหลอกพวกเขา
ไคนิลพูดเบาๆ
"ถ้าจะหนีก็ไม่ใช่ความผิดของพวกนาย เมื่อเราต่อสู้ จะมีช่องว่างเกิดขึ้น ใช้โอกาสนั้นแล้วหนีไปซะ"
"ฮ่า น่าโมโหจริงๆ"
"ถ้าพูดให้สวยงามหน่อยก็คือ อยู่ต่อแล้วตายไปพร้อมๆกัน แต่ถ้าคิดดูดีๆ มันก็แค่การตายอย่างไร้ค่า ไม่ใช่เหรอ?"
ถ้าไคนิลสามารถปกป้องพวกเขาได้ก็คงจะดี แต่ถ้าล้มเหลว พวกเขาก็จะถูกสังหารหมู่ไปพร้อมกับผู้ลี้ภัย
สำหรับผู้ชายที่มีบุคลิกเย็นชา การกระทำนี้ไม่มีความหมาย
ไคนิลพูดพร้อมกับยิ้มเบาๆ
"พวกนายสามารถเลือกได้”
"เลือก? เรามีทางเลือกเหรอ?"
"พูดอะไร ฉันไม่ได้บังคับนายนะ"
ไม่คิดว่าบรรยากาศนี้บังคับให้เราทำอย่างนั้นเหรอ?"
"ฉันไม่รู้"
“โอ้ นี่มันทำให้ฉันคลั่งแล้ว! นี่ไง!”
เขาตะโกนแล้วชักดาบคู่ออกมาก่อนจะแล้วเข้าร่วมกลุ่ม
ด้วยเหตุนี้ ไม่มีใครใน 24 คนออกจากการต่อสู้
"มา...!"
“ออกไปนะเจ้าพวกมนุษย์! เราไม่อยากต่อสู้กับพวกแก!”
หนึ่งในขุนนางผิวขาวที่ล้อมรอบพวกเขาก้าวออกมา
"คำสั่งของเราคือกำจัดขยะพวกนั้น พวกแกไม่เกี่ยว!"
“หุบปากไปเลยไอ้สารเลว”
"...?"
"ทำไมลิ้นของพวกแกยาวจัง? มาเลย …ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมด"
แคร็ก!
พวกขุนนางผิวขาวที่เสียสติเริ่มงอกเล็บ
บางคนถึงกับขว้างหอกที่ถืออยู่ออกไป
เป็นธรรมเนียมของทหารยามที่จะสวมชุดเกราะและใช้หอกเป็นอาวุธ
แต่อาวุธที่แท้จริงของขุนนางผิวขาวคือร่างกายของพวกเขาเอง
"ไอ้พวกนี้...รนหาที่ตายสินะ"
"ฆ่ามัน!"
"ฆ่ามัน! เอาเนื้อนั้น! กินมันซะ!"
35 ต่อ 24
พวกมันมีจำนวนมากกว่า
ไคนิลไม่สามารถพูดได้ว่าพวกเขามีพลังในการต่อสู้ที่เหนือกว่า
ในสถานการณ์สิ้นหวังที่จะชนะ
แต่ไคนิลไม่ยอมแพ้
เขาตัดสินใจที่จะไม่ยอมแพ้
เขานึกถึงประสบการณ์การต่อสู้และการฝึกฝนทั้งหมดที่เขาได้รับในฐานะนักสู้
การต่อสู้ในสนามกีฬาไม่ได้มีแค่การต่อสู้แบบตัวต่อตัวเท่านั้น
บางครั้งมีการจัดการแข่งขันแบบทีมและแต่ละทีมก็แข่งขันกันเอง
ในการแข่งขันแบบทีมนั้น ไคนิลและเพื่อนร่วมทีมของเขาแข็งแกร่งที่สุดในสนามกีฬาอย่างไม่ต้องสงสัย
"ทุกคน เข้าแถว!"
"ครับ!"
รูปแบบเปลี่ยนไปตามคำสั่งของไคนิล
ทั้ง 24 คนยืนเรียงกันเป็นแถวเดียวราวกับวัดด้วยไม้บรรทัด
แต่ละคนอยู่ในท่าถืออาวุธไว้ข้างหน้า
"ขอบคุณ"
"ขอบคุณ... ขอบคุณมาก..."
มีผู้ลี้ภัยอยู่ด้านหลังแถวที่พวกเขาสร้างขึ้น
ไคนิลไม่สนใจเสียงกระซิบของพวกเขา
ยังไม่ถึงเวลาที่จะได้ยินคำขอบคุณนั้น
เมื่อถึงเวลานั้น หลังจากทุกอย่างจบลง
หลังจากที่เขาปกป้องพวกเขา
“คร๊ากกกก!”
ไคนิล มองไปข้างหน้า
พวกขุนนางผิวขาวกำลังพุ่งเข้ามาพร้อมกับเสียงคำราม
เล็บที่ยื่นออกมาของพวกมันเปล่งประกายอย่างน่ากลัว
"ทุกคน เตรียมพร้อม!"
ไคนิลจับดาบยาวของเขาแน่น
ไม่มีความกลัว
มีแต่เปลวไฟที่ลุกโชนในใจเงียบๆ
เปลวไฟในใจที่เขาคิดว่าดับไปนานแล้วในอดีตที่แสนยาวนานกำลังลุกโชน
ไคนิลยิ้ม
ใช่ นี่คือความรู้สึกนั้น
การใช้ดาบเพื่อตัวเองและเพื่อผู้อื่น แต่ไม่ใช่เพื่อความบันเทิงของพวกขุนนางผิวขาว
"มาเลยไอ้พวกตัวประหลาด"
“ย๊ากกก!”
ขุนนางผิวขาวที่อยู่ข้างหน้าพุ่งเข้าใส่เขาเหมือนสัตว์ร้าย
ไคนิลก้าวไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงดาบของเขาทันที
