บทที่ 6 วิสัยทัศน์แคบไป
"แค่ไม่กี่ร้อย? ดูถูกใครเนี่ย? ฉันเริ่มต้นที่หมื่นนึงเลย" เฉิงจูพูดพร้อมรอยยิ้ม เป็นการเตรียมพร้อมไว้ก่อน
เจียง ว่านโจวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเขาแค่พูดเล่น ยังคงควบคุมพวงมาลัยของรถเบนซ์ G-Class ด้วยแขนเล็กๆ ของเขาอย่างยากลำบาก
ตอนนี้เฉิงจูถึงได้สังเกตเห็นนาฬิกาบนข้อมือของเจียง ว่านโจว
มันเป็นนาฬิกา Vacheron Constantin
ถ้าเป็นเฉิงจูคนเดิมที่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง คงไม่รู้มูลค่าของนาฬิกาเรือนนี้ อาจจะคิดว่าดูน่าเกลียดชิบหาย เทียบกับนาฬิกาดิจิทัลของตัวเองไม่ได้เลย
นาย แค่สุนัขบ้านนอกที่แอบเอานาฬิกาของพ่อแม่มาใส่
ส่วนฉันเป็นผู้นำแฟชั่นในโรงเรียน
จริงๆ แล้วนาฬิกาเรือนนี้เป็นของขวัญวันเกิดอายุ 18 ปีที่แม่ของเจียง ว่านโจวให้ ส่วนพ่อของเขาให้รถ Porsche 911 แต่เขาไม่ชอบขับ คิดว่าไม่เข้ากับบุคลิกเจ้านายสุดแสบของเขา จะดูเหมือนเด็กรวยมากเกินไป
ต่อมา หลังจากเฉิงจูประสบความสำเร็จ นาฬิกาหรูเรือนแรกที่เขาซื้อก็เป็น Vacheron Constantin พอดี เพราะเขาชอบชื่อของนาฬิกา และชอบสีฟ้าพิเศษบนหน้าปัด ซีรีส์นี้มีชื่อว่า - Overseas
บาร์ที่พี่ชายของเจียง ว่านโจวเปิดชื่อว่า อวิ๋นอิน เป็นคำพ้องเสียงกับคำว่า "ติดเหล้า" พี่ชายของเขาคิดว่า เปิดในที่ที่แพงมาก แต่มีคำว่า "อิน" (ซ่อน) อยู่ด้วย ดูมีระดับมาก
เจียง ว่านโจวจอดรถแล้วพาเฉิงจูเดินเข้าไปอย่างคล่องแคล่ว แล้วนั่งลงที่บาร์
ในช่วงฟุตบอลโลก ธุรกิจบาร์จะคึกคักจริงๆ
และตอนนี้เป็นวันที่ 13 กรกฎาคม ตี 3 ของวันที่ 14 กรกฎาคม จะเป็นรอบชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกปี 2014
ดังนั้นในบาร์อวิ๋นอินจึงมีลูกค้าไม่น้อยแล้ว
เฉิงจูได้ยินเสียงพูดคุยด้านหลัง หลายคนกำลังคุยกันเรื่องฟุตบอล
แน่นอนว่าหลายคนกำลังบ่นว่าตัวเองแทงบอลเสียเงินไปเท่าไหร่ในฟุตบอลโลกปีนี้ หลังจากทั้งสองนั่งลง บาร์เทนเดอร์สาวคนหนึ่งก็เดินมาทักทายเจียง ว่านโจว
"คุณเจียงน้อย"
เธอสวมชุดบาร์เทนเดอร์พอดีตัว ช่วยขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้ง
เฉิงจูมองเธอแวบหนึ่ง ก็พอรู้ว่าบาร์เทนเดอร์สาวคนนี้น่าจะเป็นจุดขายหลักของบาร์ เธอรู้จักเจียง ว่านโจวน้องชายเจ้าของร้านอย่างชัดเจน เริ่มคุยกับเขา ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ทอดทิ้งเฉิงจู ยังแนะนำตัวกับเขาว่าชื่อ เหยี่ยจื่อ
เหยี่ยจื่อชอบโน้มตัวท่อนบนลงบนบาร์ตอนคุยเล่นกับคน ตัวก็โน้มไปข้างหน้าเล็กน้อย พวกที่คลุกคลีในวงการกลางคืนรู้ดีว่าจะปล่อยเสน่ห์ยังไง
เฉิงจูรู้ว่าบาร์เทนเดอร์หลายคนได้เปอร์เซ็นต์ จึงชอบคุยกับลูกค้า
แน่นอนว่าถ้าลูกค้าบางคนรวยพอ นอกจากคุยด้วยแล้ว ยังสามารถ...คุยด้วยได้อีก
เจียง ว่านโจวคิดว่าเฉิงจูมาบาร์ครั้งแรกคงจะเขินๆ
แต่ไม่คิดว่าไอ้นี่จะดูเหมือนปลาได้น้ำ พูดไม่กี่ประโยคก็ทำให้เหยี่ยจื่อหัวเราะไม่หยุด กระดุมเสื้อแทบจะหลุด
เนื่องจากวันนี้เจียง ว่านโจวเลี้ยง เฉิงจูไม่ได้ดูเมนูเครื่องดื่ม แกล้งชี้ไปที่เหล้า
"Hibiki 21 ปี" ที่วางอยู่ในตำแหน่งที่เห็นได้ชัดบนชั้นวางเหล้า ถามว่าเปิดขวดหนึ่งได้ไหม
เหล้าขวดนี้ดูธรรมดา แต่ราคาไม่ธรรมดาเลย
เจียง ว่านโจวแยกไม่ออกว่าเฉิงจูรู้จริงๆ ว่าเหล้านี่แพง หรือแค่ชี้มั่ว
เขากำลังจะตกลง ก็เห็นเฉิงจูหยิบเมนูขึ้นมาสั่งค็อกเทลชื่อแปลกๆ แก้วหนึ่ง ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก
"ผมพูดเล่นๆ น่ะ ถึงคุณจะเปิดจริงๆ ก็รอให้ผมมาทำงานที่นี่ก่อน จะได้รับเปอร์เซ็นต์" เฉิงจูพูดยิ้มๆ
เจียง ว่านโจวมองเขาแล้วพูดอย่างหงุดหงิด
"ฝันไปเถอะ พรุ่งนี้ฉันเอาจากตู้เหล้าที่บ้านมาคืนก็พอ อย่าหวังจะได้เงินนี้เลย"
เฉิงจูชูนิ้วโป้งให้เขา
"เก่ง! นายเก่งจริงๆ! ปากที่ร้อน 37 องศาพูดคำเย็นๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไงนะ"
เหยี่ยจื่อมองอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าทั้งสองคนดูเหมือนกำลังประชดประชันกันอย่างน่ารัก รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นสาววาย อยากจะจับคู่พวกเขาด้วยซ้ำ
"น้องชายเจ้าของร้านหน้าตาหล่อเหลา เพื่อนของเขาก็ดูเจ้าเล่ห์แต่หล่อ รู้สึกว่าเข้ากันดีจัง" เหยี่ยจื่อคิดในใจ
"นักเรียนรวยใสซื่อกับนักเกเรโรงเรียน อาาาา!" เธอกรี๊ดในใจแล้ว
เฉิงจูไม่รู้เลยว่าพี่เหยี่ยจื่อกำลังคิดอะไร ถ้าเขารู้ คงจะใช้ทุกวิถีทางเพื่อจีบเธอ แล้วแสดงฉาก
"ฉันจะสอนให้เธอรู้ว่าอย่าเอาสายตาวายมามองคนอื่น! ฉันจะสอนให้เธอรู้ว่าอย่าเอาสายตาวายมามองคนอื่น! ฉันจะสอนให้เธอรู้ว่าอย่าเอาสายตาวายมามองคนอื่น! หืม?"
ค็อกเทลทำเสร็จอย่างรวดเร็ว เหยี่ยจื่อค่อยๆ เลื่อนค็อกเทลที่ต้นทุนแค่ไม่กี่หยวนแต่ขายได้หลายสิบหยวนต่อแก้วมาตรงหน้าทั้งสอง
จากนั้นเธอก็เงยหน้ามองไปทางประตู ยิ้มพูด
"คุณเจียงน้อย พี่ชายกับพี่สาวของคุณมาแล้ว"
ตอนแรกเฉิงจูก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พอได้ยินเหยี่ยจื่อพูดคำว่า "พี่สาว" ก็อดที่จะตกใจเล็กน้อยไม่ได้
มหาวิทยาลัยที่เขาเข้าเรียนภายหลังคือมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีในหางโจว พี่สาวคนนี้ของเจียง ว่านโจวถือเป็นรุ่นพี่ของเฉิงจู เรียนอยู่ชั้นปีที่สูงกว่าหนึ่งปี มีชื่อเสียงมากในมหาวิทยาลัย เป็นนางฟ้าในมหาวิทยาลัยในใจของหลายคน สวย รวย และเพพเฟค ตอนที่เจียง ว่านโจวมาหาเขาที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ก็ชวนพี่สาวมากินข้าวด้วยกัน ไม่รู้ว่าเขาจริงจังหรือแกล้ง เขาเคยบอกเฉิงจูเป็นการส่วนตัวว่า พี่สาวของเขายังไม่เคยมีแฟนเลย ว่าไง ลองจีบดูไหม?
แต่เฉิงจูคิดว่าคนระดับนี้ แค่ซื้อเสื้อผ้าสักชุดก็เท่ากับค่าครองชีพของเขาหลายเดือนแล้ว คบไม่ไหวแน่ เลี้ยงก็ไม่ไหวด้วย
ตอนนี้นึกย้อนไป รู้สึกว่าตัวเองคิดผิวเผินไป
น่าขำ คนไม่มีเงินถึงต้องให้คุณเลี้ยง คนรวยจะเลี้ยงคุณเอง คิดอะไรกับเรื่องพวกนี้ มานั่งเล่นชายเป็นใหญ่อยู่ได้
สุภาษิตบอกไว้ดี : พบคนดีให้แต่งงาน พบคนมีอำนาจให้สร้างกิจการ
—— พบเศรษฐีนีทั้งแต่งงานทั้งสร้างกิจการ
"แม่ง วิสัยทัศน์แคบไปใช่ไหมเนี่ย?" เฉิงจูล้อตัวเองในใจ
ตอนนั้นเขาแค่ตอบไปว่า "ยังไง อยากให้ฉันเรียกนายว่าพี่เขยเหรอ" เพื่อหลบเลี่ยงไป เขาคิดว่านี่เป็นความคิดที่ไม่เป็นผู้ใหญ่
ส่วนตอนนี้ เขามักจะมีความคิดที่...เป็นผู้ใหญ่เกินไป
แน่นอนว่าเฉิงจูก็รู้ดีว่า ด้วยมาตรฐานของเขาในชาติก่อนตอนเรียนมหาวิทยาลัย แค่อาศัยหน้าตาที่ดูเจ้าเล่ห์แต่หล่อนี่ กับรูปร่างที่แทบจะเทียบเท่านักกีฬา จีบสาวสวยธรรมดาๆ คงไม่ใช่เรื่องยาก แต่กับระดับของพี่สาวเจียง ว่านโจว โอกาสยังน้อยมาก
ตอนนี้ เขาหันไปมองที่ประตูใหญ่ของบาร์ พบว่าลูกค้าผู้ชายหลายคนในบาร์ต่างมองไปที่ประตูพร้อมกัน
ส่วนหนึ่งคุ้นเคยกับเจ้าของบาร์เซิ่น หมิงหลาง อีกส่วนหนึ่งถูกดึงดูดสายตาโดยหญิงสาวข้างๆ เซิ่น หมิงหลาง
เธอชื่อเซิ่น ชิงหนิง สูงอย่างน้อย 168 เซนติเมตร สวมชุดเดรสสีดำยาวถึงเข่า เผยให้เห็นขาเรียวยาวขาวเนียน
ที่คอเสื้อของชุดเดรสประดับด้วยไข่มุกเล็กๆ ครึ่งวง แต่ความขาวของไข่มุกก็ยังสู้ผิวขาวของเธอไม่ได้
เธอเป็นคนผิวขาวเย็นแบบคลาสสิก ภายใต้แสงไฟในบาร์ ยิ่งดูขาวนวลชวนมอง ที่สำคัญกว่านั้นคือ บุคลิกของเธอค่อนข้างเย็นชา ให้ความรู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าอย่าเข้าใกล้
เฉิงจูสังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆ ในตอนนี้
นั่นคือผู้หญิงสวยหลายคนเวลาถูกผู้ชายมอง บางคนจะทำเป็นไม่รู้ บางคนจะหลบสายตา
แต่เซิ่น ชิงหนิงไม่เหมือนกัน
เธอกวาดตามองรอบบาร์ทันที
และเมื่อสาวสวยเย็นชาคนนี้กวาดตามอง ผู้ชายหลายคนที่กำลังมองเธออยู่ก็หลบสายตาทันที
"ออร่าแรงมาก เย็นชาเหมือนเดิมเลย" เฉิงจูรู้สึกทึ่งในใจ
ในความคิดของเขา ผู้หญิงแบบนี้ไม่เพียงแต่ฆ่าผู้ชาย แต่ฆ่าผู้หญิงด้วย
จริงๆ แล้วในมหาวิทยาลัยเทคโนโลยี เซิ่น ชิงหนิงก็ได้รับความนิยมสูงในหมู่ผู้หญิงด้วย — อาา! พี่สาวฆ่าฉัน!
ส่วนเซิ่น หมิงหลาง คำอธิบายลักษณะภายนอก — ข้าม
ตอนนี้ เซิ่น หมิงหลางกับเซิ่น ชิงหนิงเดินมาหาเจียง ว่านโจว ทักทายเขา
"โอ้ นี่ไม่ใช่คุณเจียงน้อยหรอกเหรอ"
"ไปไป! น่ารำคาญ!" เจียง ว่านโจวมองเขาอย่างหงุดหงิด
เพื่อนๆ เรียกเขาว่าคุณเจียงน้อย เขาจะดีใจ แต่พี่ชายในครอบครัวเรียกแบบนี้ เขากลับรู้สึกรำคาญ
แต่ก็เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวของพวกเขาค่อนข้างดี
ในครอบครัวของเฉิงจู ความสัมพันธ์ระหว่างญาติๆ กลับธรรมดามาก
ครอบครัวเขาเป็นแบบที่ความสัมพันธ์ระหว่างญาติแบ่งชั้นชัดเจน
ในครอบครัวไม่ได้ดูที่อาวุโส แต่ดูที่ฐานะทางเศรษฐกิจและสถานะทางสังคม และจริงๆ แล้ว ยิ่งเป็นครอบครัวธรรมดา หรือแม้แต่ยากจน ก็ยิ่งเป็นแบบนี้
เซิ่น หมิงหลางมองเฉิงจูแวบหนึ่ง ถามเจียง ว่านโจว
"นี่คือเพื่อนสนิทที่นายเคยพูดถึงในวีแชทใช่ไหม?"
หลังจากเจียง ว่านโจวพยักหน้า เซิ่น หมิงหลางก็ยกมือซ้ายขึ้น อวดนาฬิกาที่ได้ฉายา "ราชาเหล็ก" ของเขา - Patek Philippe Nautilus จับมือกับเฉิงจู และพูดอย่างโอ้อวด
"เซิ่น หมิงหลาง พี่ชายที่เจียง ว่านโจวเกรงกลัวที่สุด"
เขาพูดแบบนี้ ราวกับลืมไปเลยว่าเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เจียง ว่านโจวยังไล่ให้เขาไปไกลๆ
"นายเป็นเพื่อนสนิทของเขา เรียกฉันว่าพี่ชายก็ได้"
"พี่ชายครับ ผมเฉิงจู" เฉิงจูก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เรียกตามนั้นเลย และแนะนำชื่อตัวเอง
"ได้เลย น้องชาย" เซิ่น หมิงหลางก็ไม่สนใจจะจำชื่อ คืนนี้เขาก็จะเรียกเฉิงจูว่าน้องชายก็พอ
งานเลี้ยงน่ะ มีคำเรียกก็พอแล้ว ต่อไปอาจจะไม่ได้เจอกันอีก
แต่เซิ่น หมิงหลางก็ค่อนข้างเป็นเจ้าบ้านที่ดี ยิ้มพูดว่า
"เด็กจบมัธยมปลาย สูบบุหรี่เป็นแล้วใช่ไหม? เหยี่ยจื่อ ตัดซิการ์ให้ฉันสองมวน"
ที่บาร์มีซิการ์ขาย จริงๆ แล้วมีลูกค้าบางคนมาที่นี่เพื่อสูบซิการ์โดยเฉพาะ
แต่บางคนสูบเพราะติดแล้ว บางคนคิดว่าตัวเองสูบซิการ์แล้วดูเท่
พูดจบ สายตาของเซิ่น ชิงหนิงก็จ้องมองที่ใบหน้าของเซิ่น หมิงหลางไม่วางตา
แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่เซิ่น หมิงหลางที่เป็นพี่ชายก็กระแอมเบาๆ เปลี่ยนเรื่องพูด บอกกับเหยี่ยจื่อว่า
"เหยี่ยจื่อ เอาซิการ์ไปที่โต๊ะ A03 นั่นเป็นเพื่อนของฉัน เอ่อ"
เมื่อรู้สึกว่าสายตาที่จ้องมองบนใบหน้าของตัวเองหายไปแล้ว เซิ่น หมิงหลางถึงได้ตบไหล่เฉิงจูเบาๆ อีกครั้ง ยิ้มพูดว่า
"คิดมากไปรึเปล่า คิดว่าฉันจะเลี้ยงซิการ์เหรอ? น้องชาย อายุยังน้อยอย่าสูบบุหรี่นะ รู้ไหม?"
"รู้ครับ" เฉิงจูยิ้มเล็กน้อย
เฉิงจูมองมือซ้ายที่วางบนไหล่ของตัวเอง เอียงหน้ามองนาฬิกาบนข้อมือของเซิ่น หมิงหลางหลายครั้ง
เขานึกขึ้นมาทันทีว่า ยุคนี้ราคานาฬิกาหรูยังถูก ไม่เหมือนภายหลัง รุ่นฮิตของ Patek Philippe และ Rolex ส่วนใหญ่จะเกินราคาทางการ บางรุ่นในตลาดมือสองมีมูลค่าสูงขึ้นหลายเท่า!
นี่ก็ถือเป็นช่องทางหาเงินอีกทางหนึ่ง
ทำไมคนรวยบางคนถึงยิ่งรวยขึ้นเรื่อยๆ?
ดูเซิ่น หมิงหลางสิ แค่ซื้อนาฬิกามาโอ้อวด แต่พอใส่ไปสักสองสามปี เขาก็จะพบว่า
"เฮ้! ถ้าเอาไปขายตอนนี้ ยังได้กำไรด้วย!"
"เป็นอะไร?" ตอนนี้ เซิ่น หมิงหลางยกข้อมือขึ้น
"ดูเวลาเหรอ?"
"เปล่าครับ สวยดี" เฉิงจูชมนาฬิกาทันที
เซิ่น หมิงหลางดีใจทันที พูดไปก็แปลก เพราะอีกฝ่ายเป็นนักเรียนที่เพิ่งจบมัธยมปลาย คำชมของเขาทำให้รู้สึกจริงใจเป็นพิเศษ
คนในวงการชมกัน เซิ่น หมิงหลางจะรู้สึกว่าพวกเขากำลังยอมรับราคาของนาฬิกาเรือนนี้ แต่เด็กมัธยมปลายชม นั่นหมายความว่าเขายอมรับรสนิยมและระดับของกูนะโว้ย!
เจียง ว่านโจวที่อยู่ข้างๆ ตกใจ
"ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่ชายถูกเขาจัดการได้อย่างง่ายดายแบบนี้?"
เซิ่น หมิงหลางที่รู้สึกว่ารสนิยมของตัวเองได้รับการยอมรับจากเด็กนักเรียน ยิ้มโบกมือใหญ่
"อย่านั่งที่บาร์เลย มานั่งที่ A01 กับฉัน ที่นั่นเป็นที่ที่ฉันจองไว้ เอ่อ เหยี่ยจื่อ เครื่องดื่มของน้องชายวันนี้ให้เปิดบัญชีไว้นะ"
"ส่วนของนายจ่ายเอง" เขายังไม่ลืมที่จะชี้ไปที่เจียง ว่านโจวพูด
ทำให้เจียง ว่านโจวกลอกตาใหญ่อีกครั้ง
แล้วทั้งสี่คนก็มานั่งที่ A01 ด้วยกัน
เจียง ว่านโจวกับเซิ่น หมิงหลางนั่งคนละข้างของเฉิงจู
ส่วนรุ่นพี่เย็นชาในอนาคต เซิ่น ชิงหนิง นั่งตรงข้ามเขาพอดี
ภายใต้แสงไฟสลัวของบาร์ เขารู้สึกว่ารุ่นพี่ในอนาคตคนนี้เป็นนางฟ้าในมหาวิทยาลัยจริงๆ ยอมรับในความสวยของเธอ
"เจียง ว่านโจวเคยพูดว่าพี่สาวของเขามีความสามารถหลากหลาย เล่นเปียโนได้ เต้นบัลเล่ต์ก็ได้"
นางฟ้าก็แล้วไป ขายาวก็แล้วไป แม่งยังเป็นนางฟ้าขายาวที่ทำท่าขาแยกได้ด้วย แถมยังมีใบหน้าที่เย็นชา
ทำให้อารมณ์ของเขาคืนนี้เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ใครมาบาร์จะชอบนั่งโต๊ะที่มีแต่สาวๆ หน้าตาธรรมดาล่ะ เขาคิดในใจ
"พ่อแม่อยากให้ผมเป็นคนที่เก่งมาก เห็นได้ชัดว่าผมทำสำเร็จไปสี่ในห้าแล้ว กลายเป็นคนที่กำลังเก่ง(เจ้าชู้)แล้ว"
