บทที่ 35 : หอลงทัณฑ์มาถึงแล้ว!
บทที่ 35 : หอลงทัณฑ์มาถึงแล้ว!
ร่างที่เข้ามากอดเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก อายุประมาณเจ็ดหรือแปดขวบ
เธอมีหน้าตาน่ารักน่าชัง, เธอกอดหลินเสวียนเอาไว้เเละเงยหน้ามองเขาด้วยความชื่นชม!
"เสวี่ยน้อย, ช่วงนี้เป็นเด็กดีไหม"
หลินเสวียนอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา, แล้วใช้นิ้วดีดจมูกของหลินเสวี่ยเบาๆ
หลินเสซี่ย์…เธอคือน้องสาวของหลินเสวียน!
หลินเสวียนเป็นลูกคนที่สาม ส่วนหลินเสวี่ยเป็นน้องสาวคนเล็ก…เธอเป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว
หลินเสวียนมีพี่สาวรองชื่อหลินหลัน, และพี่ชายใหญ่ชื่อหลินเทียน
"แน่นอนว่าหนูเป็นเด็กดีสิ!"
"หนูเคยทำเรื่องไม่ดีน้อยมาก…นับให้เเปปนะ!"
"มีเเค่เคยดึงหนวดลุงไห่, ถอนขนขาให้พ่อ, หักปิ่นทองรูปขนนกของพี่สาว….นอกจากนี้หนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิดแล้ว!"
หลินเสวี่ยนับนิ้วพลางเล่าถึงวีรกรรมของเธอ
เเละสิ่งนี้ทำให้หลินเสวียนอดขำไม่ได้
"หนูนี่นะ!"
หลินเสวียนยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู แล้วลูบหัวหลินเสวี่ย
"เอาล่ะ, ไปหาท่านพ่อกับท่านแม่กันก่อน…เเล้วเดี๋ยวพี่สามค่อยมาเล่นกับหนู!"
"ท่านพ่อ!"
"ท่านแม่!"
"พี่สามกลับมาแล้ว!"
หลังจากนั้นหลินเสวี่ยก็วิ่งนำ…พร้อมตะโกนเสียงดังทันที
"เชิญคุณชายสาม!"
ยามที่เฝ้าประตูบ้านตระกูลหลิน รีบเชิญทั้งสามคนเข้าไปในบ้าน
…….
ภายในบ้านตระกูลหลิน
ศาลา ต้นไม้ สะพาน เเม่น้ำ…สิ่งเหล่านี้ล้วนสร้างความประทับใจให้กับซูเหอ
"เสวียนเอ๋อร์!"
"มาให้แม่ดูหน่อย!"
เมื่อหลินเสวียนและคนอื่นๆเข้ามาในห้องโถง
ท่านพ่อ, ท่านแม่, พี่ชาย, และพี่สาวของหลินเสวียนก็รออยู่ก่อนแล้ว
แม่ของหลินเสวียนรีบเดินเข้ามามองหลินเสวียนตั้งแต่หัวจรดเท้า…แล้วหันไปดุพ่อของหลินเสวียน
"เป็นเพราะท่านที่ส่งเสวียนเอ๋อร์ไปสำนักเทียนเซียว…ดูสิเสวียนเอ๋อร์ของข้าผอมลงไปเยอะเลย"
พ่อของหลินเสวียนได้ยินดังนั้น, ก็ได้เเต่ยิ้มแห้งๆ
สีหน้าที่ดูน่าเกรงขามของเขาหายไปหลายส่วน
"หลันเอ๋อร์…เจ้าไปถามพ่อบ้านสิว่างานเลี้ยงเตรียมเสร็จหรือยัง"
"ค่ะ…ท่านแม่!"
หลินหลันที่ยืนอยู่ข้างหลังแม่ของหลินเสวียน…หันหลังกลับไปจัดการงานเลี้ยง
"ท่าาพ่อ, ท่านแม่, ท่านพี่…ข้าขอแนะนำ นี่คือศิษย์พี่ซูเหอ!"
หลินเสวียนยิ้มแล้วแนะนำซูเหอให้กับพ่อแม่และพี่ชายของเขา
"คาระวะท่านเซียนซู!"
พ่อ แม่ และหลินเทียน…ต่างก็รีบคารวะ
"ท่านลุง ท่านป้า ไม่ต้องเกรงใจหรอก…ซูเหอยังไม่คู่ควรกับคำว่าเซียน"
"อีกอย่าง…แม้ว่าศิษย์น้องหลินเสวียนจะเรียกข้าว่าศิษย์พี่ แต่สถานะของข้า, ไม่ได้สูงส่งเท่าศิษย์น้องหลินเสวียนหรอก!"
หากเป็นปกติ ซูเหอคงไม่สนใจคนธรรมดาอย่างพ่อและแม่ของหลินเสวียน
แต่ในตอนนี้ เขากลับแสดงความอ่อนน้อมถ่อมตน…ราวกับเป็นรุ่นน้องที่รู้จักกาลเทศะ
อย่างไรก็ตาม, นี่คือครอบครัวของหลินเสวียน!
การสุภาพกับพวกเขา ก็เท่ากับการสุภาพกับหลินเสวียน
เเน่นอนว่าเมื่อพ่อและแม่ของหลินเสวียนได้ยินดังนั้น…สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที!
ตระกูลหลินร่ำรวยและมีอำนาจ…แน่นอนว่ามีคนมากมายให้ความเคารพ
แต่ศิษย์สายนอกของสำนักเทียนเซียวนั้นมีฐานะสูงส่งที่พวกเขาไม่สามารถเทียบได้
เเล้วทำไม…เขาถึงสุภาพและอ่อนน้อมขนาดนี้?
"ท่านพ่อ, ท่านแม่, ท่านพี่…เรามานั่งคุยกันดีๆเถอะ!"
หลินเสวียนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
"ใช่ๆๆ….มานั่งคุยกันดีๆเถอะ!"
พ่อของหลินเสวียนตั้งสติได้ แล้วเชิญทุกคนนั่งลง
สาวใช้รีบนำผลไม้และน้ำชามาเสิร์ฟ
"เสวียนเอ๋อร์ เมื่อกี้ลุงไห่บอกว่าที่เขาสามารถนำโอสถกลับมาได้…เป็นเพราะเจ้าช่วยเหลือ"
"เเต่พวกนั้นเป็นคนของสำนักเทียนเซียว…ถ้ามีเรื่องบาดหมางกัน มันอาจจะส่งผลกระทบต่อทัศนคติของคนในสำนักที่มีต่อเจ้า"
"ถ้าเป็นแบบนั้น…โอสถนี่ก็ไม่คุ้มหรอก"
"พวกเรานำโอสถไปคืนดีกว่าไหม"
พ่อของหลินเสวียนถามด้วยความกังวล
พ่อของหลินเสวียนเป็นแค่คนธรรมดา…เเละเขามองสิ่งต่างๆด้วยตรรกะของพ่อค้า
"เอาไปคืน?"
เมื่อได้ยินดังนั้น, หลินเสวียนก็อดขำไม่ได้
ด้านซูเหอก็ยกยิ้ม…แล้วพูดว่า
"ท่านลุง ถ้าท่านเอาโอสถไปคืน…คนพวกนั้นคงไม่มีชีวิตรอดเป็นแน่!"
"ไม่มีชีวิตรอด?" พ่อของหลินเสวียนประหลาดใจอีกครั้ง
"ตอนนี้ศิษย์น้องหลินเสวียนไม่ใช่ศิษย์สายนอกธรรมดาๆ"
"เขาผ่านการประเมินระดับยาก, เเละอยู่ใน 50 อันดับแรกของศิษย์สายนอก…นอกจากนี้ผู้อาวุโสหลายคนต่างก็ชื่นชมเขาอย่างมาก"
"ส่วนพวกขยะพวกนั้น เป็นแค่เศษขยะที่สำนักเทียนเซียวเอามาทิ้งไว้เท่านั้น!"
"ถ้าท่านเอาโอสถไปคืน คนอื่นอาจจะคิดว่าศิษย์น้องหลินเสวียนต้องการแสดงความไม่พอใจ"
"ถึงตอนนั้น พวกมันคงไม่มีชีวิตรอดเป็นแน่!"
"เพราะสถานะของศิษย์น้องหลินเสวียนในสำนัก…ต่างจากพวกมันราวฟ้ากับเหว"
ซูเหออธิบายด้วยรอยยิ้ม
เเละเมื่อพ่อของหลินเสวียนและคนอื่นๆได้ยินดังนี้… พวกเขาก็ต่างมองไปที่หลินเสวียนด้วยความตกตะลึง
พวกเขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า หลินเสวียนไปที่สำนักเทียนเซียวได้ไม่กี่วัน…ก็ได้รับสถานะสูงส่งถึงขนาดนี้เเล้ว
ก่อนหน้านี้, ตอนที่ลุงไห่เล่าให้ฟัง…พวกเขายังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
แต่ตอนนี้…พวกเขาเชื่อแล้ว
……
"ท่านเจ้าบ้าน!"
"เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!"
"เซียน!"
"มีเซียนมาขอพบคุณชายสามและท่านเจ้าบ้าน!"
ทันใดนั้นเอง, มันก็มีเสียงดังวุ่นวายมาจากข้างนอก
"มีเซียน...มาหาข้า?"
หลินเสวียนขมวดคิ้ว, เเละแม้แต่ซูเหอก็ยังรู้สึกตื่นตัว!
"ไป!"
"ออกไปดูกัน!"
หลินเสวียนวางหลินเสวี่ยลง แล้วพาซูเหอและพ่อของเขาเดินออกไปข้างนอก
"พรึ่บๆๆ!"
ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากห้องโถง พวกเขาก็เห็นนกอินทรีขนาดใหญ่ ตัวสีดำอมฟ้า กำลังกระพือปีกอยู่เหนือคฤหาสน์ของตระกูลหลิน!
มีชายวัยกลางคนผู้มีออร่าแห่งการฆ่าฟัน…ยืนอยู่บนหลังนกอินทรีอย่างน่าเกรงขาม!
"คนของหอลงทัณฑ์!"
"นั่นคือนกอินทรีขนสีเขียว, สัตว์เลี้ยงของหอลงทัณฑ์ ส่วนคนที่อยู่บนหลังนกอินทรี...น่าจะเป็นหนึ่งในสิบสามองครักษ์ของหอลงทัณฑ์สายนอก!"
ซูเหอพูดด้วยรอยยิ้ม
นกอินทรีขนสีเขียว!
สัตว์พาหนะประจำตำแหน่งของหอลงทัณฑ์สายนอก
มันสามารถเดินทางได้หมื่นลี้ต่อวัน …มันเร็วกว่าม้าเร็วมาก
เมื่อหลินเสวียนและคนอื่นๆที่เห็นองครักษ์…องครักษ์ก็เห็นหลินเสวียนและคนอื่นๆเช่นกัน
เขากระโดดลงมาจากหลังนกอินทรี แล้วร่อนลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเสวียนและคนอื่นๆ
กริ๊ดด!
ส่วนนกอินทรีก็ส่งเสียงร้องอย่างแหลมคม…แล้วก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้า หายลับไป
"หลินเสวียน…คารวะท่านองครักษ์สิบสาม!"
"ซูเหอ…คารวะท่านองครักษ์สิบสาม!"
หลินเสวียนและซูเหอกำลังจะคารวะ แต่ถูกองครักษ์รั้งเอาไว้
"หลินเสวียน พวกเราต่างก็เป็นศิษย์สายนอกเหมือนกัน…ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก!"
"ทุกท่านไม่ต้องกังวล ข้ามาที่นี่ เพราะมีเรื่องอยากจะปรึกษากับตระกูลหลิน"
องครักษ์คนที่สิบสามเก็บออร่าแห่งการฆ่าฟัน…แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
………………….