ตอนที่ 79 ขอคำอธิบาย (ฟรี)

ตอนที่ 79 ขอคำอธิบาย

ลู่ซวนมีความคิดของตัวเองอยู่ในใจ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่คน ๆ เดียว

แต่สถานการณ์ในปัจจุบันของตระกูลลู่ค่อนข้างเรื่องเร่งด่วนอย่างยิ่ง และทรัพยากรของสำนักสามารถค้ำจุนไปได้มากที่สุดเพียงสองถึงสามเดือนเท่านั้น

เนื่องจากแหวนมิติก่อนหน้านี้ของอี้ซิง มีทรัพยากร และหินวิญญาณที่นับเป็นทรัพย์สินครึ่งนึงของสำนักดารา พวกเขาจึงยืนหยัดมาจนถึงตอนนี้ได้ มิฉะนั้น ตระกูลลู่จะไม่สามารถดูแลกิจการภายในสำนักได้ ไม่ต้องพูดถึงการพัฒนา

หลังจากได้ยินคำพูดของลู่ซวน ทุกคนก็หันหลังกลับ และจากไปอย่างเคารพ ปล่อยให้เขานั่งอยู่เพียงลำพังในห้องโถงใหญ่ของสำนัก ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

การเป็นเจ้าสำนักสวินเต๋านั้นไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ และใช่ว่าใครจะเป็นได้เพียงเพราะมีระดับพลังยุทธ์สูงเท่านั้น

“เฮ้อ คงจะดีไม่น้อยถ้าพ่อของข้ายังอยู่ที่นี่ จากประสบการณ์ในการดูแลจัดการตระกูลลู่ของเขา เขาควรจะสามารถดูแลสำนักสวินเต๋าได้ดีกว่าข้าอย่างแน่นอน” ลู่ซวนพึมพำกับตัวเอง แววตาโหยหาแวบขึ้นมาในดวงตาของเขา

ตอนนี้สำนักสวินเต๋ามีชื่อเสียงเฉพาะในจังหวัดหยุนหลงเท่านั้น เมื่อชื่อเสียงของสำนักสวินเต๋าเพิ่มมากขึ้นในอนาคต ถ้าพ่อของเขาได้ยินชื่อนี้ อีกฝ่ายจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้น พ่อและลูกอาจจะได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง

“ตอนนั้นท่านจากไปอย่างกะทันหัน หลายสิ่งหลายอย่างไม่ได้รับการอธิบายชัดเจน แม้แต่ที่ๆ เขาไป ข้าซึ่งเป็นผู้นำตระกูลลู่ก็ยังไม่รู้เลย” ใบหน้าของลู่ซวนเต็มไปด้วยความขมขื่น และเขาก็ถอนหายใจเบาๆ ด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย

“แต่เราจะต้องได้พบกันอย่างแน่นอน” ลู่ซวนกำหมัดแน่น ดวงตาของเขามีแววมุ่งมั่น และเขาก็พึมพำกับตัวเอง

หลังจากที่ลู่เหยาออกจากภูเขาหลิวหยุน เธอก็รีบตรงไปยังเมืองจิ่วหยุน

ปัจจุบันเมืองจิ่วหยุนเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของตระกูลลู่ และถูกควบคุมโดยตระกูลลู่อย่างสมบูรณ์

ค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ของตระกูลลู่ขึ้นอยู่กับรายได้จากเมืองจิ่วหยุน

หลังจากที่ลู่เหยามาถึงเมืองจิ่วหยุน เธอก็รีบตรงไปที่จวนเจ้าเมือง

“ลู่เหลียงคารวะศิษย์พี่หญิง” หลังจากเห็นลู่เหยาแล้ว ชายหนุ่มคนหนึ่งก็รีบเดินออกมาต้อนรับ

“ลู่เหลียง สถานการณ์ในเมืองจิ่วหยุนเป็นอย่างไรบ้าง” ลู่เหยาพยักหน้าอย่างเฉยเมย จากนั้นจึงนั่งบนเก้าอี้หลักโดยตรงแล้วพูดกับชายหนุ่ม

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อลู่เหลียง เขาเป็นศิษย์ที่โดดเด่นของตระกูลลู่ ถูกแต่งตั้งโดยพี่ชายของเธอให้ทำหน้าที่เป็นเจ้าเมืองจิ่วหยุน

“เรียนศิษย์พี่ สถานการณ์ปัจจุบันในเมืองจิ่วหยุนก็ไม่เลว มีพ่อค้าหลั่งไหลเข้ามาเป็นจำนวนมาก แต่ที่แห่งนั้นก็แคบเกินไป และจะยากต่อการพัฒนา” หลังจากที่ลู่เหลียงเรียบเรียงคำพูดแล้ว เขารีบตอบคำถามของลู่เหยา

ลู่เหยาเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้าสำนักคนปัจจุบัน และระดับพลังยุทธ์ของเธอก็ทรงพลังมาก ว่ากันว่าเธอเป็นผู้ฝึกยุทธ์เหนือขอบเขตหลอมวิญญาณ เธอคือคนที่ลู่เหลียงต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ยิ่งไปกว่านั้น ลู่เหยาไม่ได้ใช้เวลามากนักในตระกูลลู่ เพราะในอดีตเธอไม่สามารถฝึกฝึกฝนได้ ดังนั้น ลู่เหลียงจึงไม่รู้จักลู่เหยามากนัก และรู้สึกทึ่งกับหญิงสาวคนนี้ที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น

“แล้วเจ้าไม่คิดจะขยายเมืองจิ่วหยุนเหรอ?” หลังจากที่ลู่เหยาได้ยินคำพูดของลู่เหลียง เธอก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วถามเสียงดัง

“ตัวข้าเองก็คิดเกี่ยวกับปัญหานี้แล้ว แต่ถ้าเมืองจิ่วหยุนต้องการขยับขยาย ยังคงต้องได้รับการอนุมัติจากจวนหยุนหลง ข้าได้ร้องขอเกี่ยวกับเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับใดๆ นั้นทำให้ข้าไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี?” ลู่เหลียงถอนหายใจเบาๆ แล้วเขาก็รีบตอบ

“จวนหยุนหลง?” ลู่เหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกลังเลเล็กน้อย

ตระกูลลู่ไม่ควรทำให้จวนหยุนหลงขุ่นเคือง และตอนนี้ทุกสิ่งในเมืองจิ่วหยุนตรงตามข้อกำหนด ดังนั้น ถ้าพูดตามหลักตรรกะแล้ว การขออนุมัติน่าจะไม่มีปัญหา

“เป็นคำสั่งจากลอร์ดหยุนหลงหรือเป็นคนของเขา?” ลู่เหยาเหลือบมองที่ลู่เหลียงแล้วถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“มันควรจะเป็นหัวหน้าเสมียนภายใต้เขา เขาบอกใบ้ให้ข้าครั้งแล้วครั้งเล่าโดยขอให้ข้ามอบผลกำไร 30% ของเมืองจิ่วหยุนให้กับเขา มิฉะนั้นก็ขยายเมืองก็จะไม่ได้รับการอนุมัติ ส่วนลอร์ดหยุนหลงจะรู้เรื่องนี้หรือไม่นั้น ข้าไม่แน่ใจนัก” ลู่เหลียงลังเล และในที่สุดก็พูดอย่างตรงไปตรงมา

“หัวหน้าเสมียนของลอร์ดหยุนหลงเหรอ? เฮอะ หัวหน้าเสมียนตัวเล็กๆ กลับกล้าอวดดีต่อหน้าตระกูลลู่ของเรา เขาอยากตายสินะ!” ลู่เหยาส่งเสียงเย็นด้วยเจตนาฆ่าที่แวบขึ้นมาในดวงตาของเธอ

“แซ่ของเสมียนคนนั้นคือ จู้ เขาเป็นชายชราที่ทำงานให้กับลอร์ดหยุนหลงมานาน และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับลอร์ดหยุนหลง ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงไม่กล้ารุกรานเขา” ลู่เหลียงกล่าวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความจนใจ

ดังคำกล่าวที่ว่า ราชานรกนั้นง่ายต่อการพบ แต่คนที่ทำตัวเป็นเด็กนั้นรับมือได้ยากที่สุด ไม่ใช่ลอร์ดหยุนหลงที่เป็นปัญหา แต่เป็นหัวหน้าเสมียนภายใต้เขา

“หัวหน้าเสมียนคนนั้นเป็นลูกน้องของลอร์ดหยุนหลง ข้าไม่เชื่อหรอกว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!” ลู่เหยาหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

ด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลลู่ พวกเขาไม่ได้สนใจจังหวัดหยุนหลงมากนัก

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมลอร์ดหยุนหลงจึงกล้าที่จะขวางทาง อะไรคือความมั่นใจของเขา

ลอร์ดหยุนหลงได้รับการสนับสนุนจากจักรวรรดิจ้าเฉียน ตระกูลลู่จึงไม่สามารถลงมือกับเขาโดยตรงได้ แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าตระกูลลู่กลัว และยอมให้ถูกยั่วยุ

“ลู่เหลียง เตรียมตัวให้พร้อม เจ้าต้องไปกับข้า” ลู่เหยาเหลือบมองที่ลู่เหลียงแล้วพูดตรงๆ

“ศิษย์พี่ เราจะไปไหนกัน? ท่านจะไปหาเสมียนจู้หรือ?” ลู่เหลียงรู้สึกตื่นเต้นมาก และรีบถาม

“ข้าจะไปหาลอร์ดหยุนหลง ข้าต้องการให้เขาให้คำอธิบายกับเรา!” ลู่เหยาพูดอย่างเย็นชา

“ขอรับ!” ดวงตาของลู่เหลียงเป็นประกาย และเขาก็รีบตอบ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากที่ลู่เหลียงจัดการกิจการของเมืองจิ่วหยุนเสร็จแล้ว เขาก็เดินตามลู่เหยา และมุ่งหน้าไปยังจวนหยุนหลง

“ความเร็วของเจ้าช้าเกินไป” ลู่เหยาเหลือบมองไปที่ลู่เหลียง ด้วยระดับพลังยุทธ์ของเขาในขอบเขตแก่นทองคำ ความเร็วของเขาก็ไม่ต่างจากเต่า

ใบหน้าของลู่เหลียงดูเขินอายเล็กน้อย เขาอ้าปากพูด แต่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ลู่เหยายื่นมือออกไปคว้าจับแขนข้างหนึ่งของลู่เหลียง จากนั้นทั้งร่างของเธอก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าในทันที

ลู่เหลียงรู้สึกได้ถึงสายลมที่เสียดแทงผิว และทิวทัศน์เบื้องหน้าเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว มันไหลไปข้างหลังอย่างบ้าคลั่ง เร็วจนทิวทัศน์เหล่านั้นเริ่มพร่ามัว

"เร็วมาก..." ลู่เหลียงรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง เมื่อเปรียบเทียบกับลู่เหยา ความเร็วของเขาก็เหมือนกับหอยทาก

การเดินทางที่แต่เดิมต้องใช้เวลาถึงสองวัน ด้วยความเร็วของลู่เหยาใช้เวลาเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้น

ลู่เหยาเปลี่ยนมือเมื่อลงมาถึงพื้น เธอจ้องมองไปที่เมืองอันงดงามที่อยู่ตรงหน้า และก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล

ลู่เหลียงบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ แล้วติดตามลู่เหยาไปอย่างใกล้ชิด

ไม่มีใครมาห้ามหรือขวางทาง ทั้งสองคนก้าวเข้าสู่เมืองหยุนหลง เมืองหลวงของจังหวัดหยุนหลง และไปถึงจวนเจ้าเมืองที่อยู่ใจกลางเมืองได้อย่างง่ายดาย!