ดาบที่รอการลับคม (16)

[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]

[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่]

[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]

<เรื่องราวของอารอน  ตอนที่ 14>

2. ดาบที่รอการลับคม (16)

****

"อิสรภาพ...ในที่สุด…พวกเราก็ได้พบมัน"

ตอนนี้คงจะเกิดความวุ่นวายในสนามประลอง

ในไม่ช้าพวกเขาจะรู้ว่าทหารยามได้หายไปหมดแล้ว แลเหล่ากลาดิเอเตอร์ทั้งหมดก็จะพยายามหลบหนีไปเช่นนั้น

'นี่คือสภาพของเมืองนี้เหรอ?'

เช้าแล้ว แต่ไม่มีแสงแดดอันอบอุ่นส่องแสงสว่างลงมา

เมืองถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาและความชื้นที่เหนียวเหนอะหนะ

ไคนิลและทีมของเขาเริ่มเดินไปที่ประตูทางทิศใต้

"......"

เลยตรอกมืดๆ ไป

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งยองๆ เธอห่อตัวด้วยผ้าห่มผืนเก่า มองมาทางพวกเขา

ตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ไม่มีความหวังในชีวิตแม้แต่น้อย

เธอไม่ได้อยู่คนเดียว

ทุกครั้งที่ไคนิลและพรรคพวกเดินผ่านถนนใหญ่ สายตาของใครบางคนที่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอกซอยก็ต่างจับจ้องมาที่พวกเขา

พวกเขาทั้งหมดเป็นมนุษย์

พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอกซอยที่สกปรกห่างไกลและแต่ล่ะคนก็ต่างจ้องมาที่กลุ่มของไคนิล

ภาพของกลาดิเอเตอร์ที่เดินไปตามถนนพร้อมกับอาวุธคงจะไม่คุ้นเคยนัก แต่ก็ไม่ได้มีความแปลกใจในสายตาของพวกเขา

จิตใจของพวกเขาไม่ได้อยู่ในสภาพปกติที่จะรู้สึกถึงอารมณ์ที่หลากหลายเช่น ความอิจฉาหรือความประหลาดใจ

พวกเขาเป็นทาสมาตั้งแต่เกิด และสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง นั้นมันส่งผลให้ความรู้สึกของพวกเขาตายไปด้วย

คนเหล่านี้เป็นเพียงสัตว์ในคราบมนุษย์เท่านั้น

“อะไรวะนั้น?”

มีคนสบถออกมา

"พวกขุนนางผิวขาวหายไปไหนกันหมด?"

ตอนนี้ถนนใหญ่ว่างเปล่า

มีมนุษย์ซ่อนตัวอยู่ในตรอกซอกซอย แต่ไม่เห็นขุนนางผิวขาว

ถนนใหญ่ของเมืองซึ่งครั้งหนึ่งเคยคึกคัก ตอนนี้มีเพียงหมอกอันน่าสยดสยองปกคลุมอยู่

"ส่วนใหญ่คงจะหนีไปแล้ว"

ไคนิลอธิบายสั้นๆ

“ตามข้อมูลที่ได้มา สงครามกลางเมืองกำลังเกิดขึ้น พวกนั้นมันอาจจะกำลังต่อสู้อยู่ที่ไหนสักแห่ง ส่วนที่เหลือคงหนีออกจากเมืองไปนานแล้ว”

“นายบอกว่ามีทางออกเดียวคือผ่านประตูทิศใต้ใช่ไหม?”

“นั่นเป็นทางออกเดียวที่ทราบ แต่อาจมีทางออกอื่นด้วยเช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นมันจะดีกว่าไหมถ้าเราจะไปที่ทางออกอื่น?”

"เรามุ่งหน้าไปที่ประตูทิศใต้ตามแผนที่วางไว้"

ไคนิลส่ายหัวและตอบทันที

แต่คนในเมืองไม่สามารถใช้ทางออกนั้นได้

เส้นทางที่ซ่อนอยู่นั้นมีไว้สำหรับผู้มีอำนาจเท่านั้น

เส้นทางที่ซ่อนอยู่ดังกล่าวมีให้เฉพาะผู้มีอำนาจเท่านั้น

เพื่ออพยพผู้ลี้ภัยทั้งหมดในเมือง พวกเขาต้องรักษาประตูทิศใต้ให้ปลอดภัย

'ณ จุดนี้ก็สามารถสรุปได้ว่าข่าวลือเรื่องการทำลายล้างเป็นความจริง'

ไคนิลสรุป

เมืองนี้มันสลายไปนานแล้ว

มันเหลือแค่ซากปรักหักพังเท่านั้น

ไม่มีทางที่เรื่องแบบนี้จะเปลี่ยนแปลงได้เนื่องจากมีข่าวลือเรื่องการทำลายล้าง

มันไม่ใช่ข่าวลือ

และทุกคนก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว

ผู้คนเริ่มปรากฏตัวมากขึ้นเรื่อยๆ

พวกเขาสวมเสื้อผ้าที่สกปรกและขาดรุ่งริ่ง ซึ่งแทบจะเรียกได้ว่าเป็นผ้าขี้ริ้ว กำลังมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่ง

เหมือนแมลงเม่าที่ถูกดึงเข้าไปในกองไฟ

มนุษย์ที่กลายเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงเดินไปที่ประตูที่อยู่ทางทิศใต้

เหล่ากลาดิเอเตอร์ได้ผ่านพวกเขาไป

“...”

ไม่นานไคนิลและทุกคนก็มาถึง

ข้างหน้าเขามีประตูปราสาทอันงดงามที่สร้างขึ้นในอดีต…ในยุคของมนุษย์มันเผยให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของมัน

ทางทิศเหนือของประตูมีจัตุรัสวงกลมขนาดใหญ่

ผู้ลี้ภัยกำลังรวมตัวกันอยู่ในจัตุรัสนั้น

'เป็นไปตามคาด'

ทางออกของเมืองที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการคือประตูทิศใต้

ถ้าเป็นเช่นนั้น คนที่ต้องการมีชีวิตรอดก็ต้องมารวมตัวกันที่จัตุรัสใหญ่ติดกับประตูทิศใต้

ผู้ลี้ภัยที่สวมเสื้อผ้าขาดวิ่นกำลังรวมตัวกันอยู่กลางจัตุรัส ส่งเสียงพึมพำ

จำนวนของพวกเขาประมาณหลายร้อยคน

"อ๊ะ!"

ผู้ลี้ภัยหวาดกลัวเมื่อเห็นกลุ่มกลาดิเอเตอร์ติดอาวุธ

พวกเขาถอยกลับด้วยความกลัว

"อย่ากลัว เราไม่ได้มาเพื่อทำร้ายคุณ"

คำพูดของไคนิลไม่มีประโยชน์

เมื่อกลุ่มของไคนิลเคลื่อนไปข้างหน้า พวกเขาก็ถอยกลับราวกับคลื่นที่ลดลงไปในทะเล

มีคนในกลุ่มถอนหายใจ

ผู้คนเหล่านี้ถูกกดขี่มาตลอดชีวิต

ปฏิกิริยานี้หลีกเลี่ยงไม่ได้

'ทั้งหมด...มีแค่ผู้หญิงและเด็ก''

ไคนิลเคยได้ยินมาว่าผู้ชายในเมืองนี้จะไม่มีชีวิตอยู่นานเพื่อป้องกันการก่อกบฏ

แต่มันเป็นเรื่องจริงั้นงเหรอ?

ผู้ลี้ภัยส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงและเด็ก มีเพียงผู้สูงอายุเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ผสมปนเปอยู่ด้วย

ไคนิลเดินผ่านผู้ลี้ภัยที่วิ่งหนีพวกเขาแล้วมุ่งหน้าไปยังใจกลางจัตุรัส

ในไม่ช้าพวกเขาก็เห็นมัน

ที่ทางเข้าประตูทิศใต้ กลุ่มขุนนางผิวขาวติดอาวุธกำลังรวมตัวกัน

สาเหตุที่ผู้ลี้ภัยไม่สามารถออกไปได้ก็เพราะพวกมัน

พวกมันสวมเครื่องแบบเหมือนกับทหารยามในสนามประลอง

อย่างไรก็ตาม รูม่านตาของพวกมันเหมือนกับงูและโค้งงอในแนวตั้ง

มีเขาโผล่ออกมาจากหมวกของพวกมัน

หนึ่งในนั้นสบตากับไคนิล

“หึหึหึ…”

ชายคนนั้นเพียงแต่หัวเราะออกเขาหัวเราะเยือกเย็นแต่ไม่ได้เข้ามาใกล้

พวกมันคงได้รับคำสั่งให้เฝ้าประตู

"พวกนั้นคือทหารป้องกัน"

“ทำไมมันน้อยกว่าที่คิดไว้ล่ะ?”

ผู้กลุ่มเริ่มกระซิบกัน

พวกเขาพูดถูก

ตามรายงานของชายชราที่ออกไปลาดตระเวนข้างนอก ปกติแล้วจะมีทหารเกือบยี่สิบนายประจำการอยู่ที่ประตูทิศใต้

แต่ตอนนี้มีเพียงสิบคนเท่านั้นที่มองเห็นได้

มันไม่สามารถตีความได้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นหรือไม่

อาจจะมีบางเหตุการณ์ที่ร้ายแรงถึงขนาดต้องดึงกำลังจากประตูทิศใต้ออกมามา

ภาพของชายคนนั้นแวบเข้ามาในหัวของคนิล

'…….'

ไคนิลไม่พบผู้ชายคนนั้นที่ประตูตรงทิศใต้

ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วเขาไปอยู่ที่ไหน?

'เขาจงใจล่อพวกมันออกไปหรือเปล่า'?'

เพื่อพวกเรางั้นเหรอ?

อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างชายคนนั้นกับไคนิลไม่ได้สนิทกันมากพอที่ชายคนนั้นจะต้องทุ่มเทในระดับนี้

สำหรับตอนนี้ไคนิลตัดสินใจที่จะหยุดคิด

เขาต้องทำตามแผนที่วางไว้ให้เสร็จก่อน

“หึหึหึหึ”

“หึหึหึหึ…”

พวกมันพบกลุ่มกลาดิเอเตอร์แล้ว แต่พวกมันยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม

"ถ้ามีแค่สิบตัว เราสามารถจัดการได้"

จำนวนคนในกลุ่มคือ 24

พวกเขาไม่ได้ใช้แรงเท่าที่คิดไว้ในแผน

เหล่ากลาดิเอเตอร์เริ่มเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

“เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างที่ต้องทำก่อนจะต่อสู้”

“อะไร?”

"มันเป็นสัญญาณที่ใช้บอกพวกเขา"

ไคนิลหยิบแตรที่ทำจากเขาสัตว์ออกมาจากกระเป๋าของเขา

สิ่งของชิ้นนี้เป็นสัญญาณเริ่มปฏิบัติการที่ได้รับจากผู้ประสานงานของกองทัพปลดปล่อยมอบให้เขา

ปู๊ววววววววว

เมื่อไคนิลเป่าแตรอย่างแรง เสียงทุ่มต่ำก็ดังก้องไปทั่วจัตุรัส

"...?"

แม้คนส่วนใหญ่ไม่เข้าใจความหมาย แต่ดวงตาของกลาดิเอเตอร์บางคนที่รู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของกองทัพปลดปล่อยก็ตาเป็นประกาย

'เมื่อเป่าแตร กองทัพปลดปล่อยก็โจมตีจากทางนอกประตูทิศใต้ทันที'

กลุ่มของไคนิลจะโจมตีจากภายในประตูทิศใต้

มันเป็นการโจมตีพร้อมกันทั้งสองด้าน

"......"

อย่างไรก็ตาม,

มันเงียบและไม่มีอะไรเกิดขึ้น…..

ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay , ลงแบบราคาถูกแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นรบกวนมาสนับสนุนทีนะครับ หรือจะมากดไลก์แฟนเพจก็ได้ กระซิก กระซิก ;-;