(ฟรี) บทที่ 200 (ฟรี)

(ฟรี) บทที่ 200 (ฟรี)

"ฉันเนี่ยนะบิชอป?" อู๋เทียนอึ้งไป มองเหล่าอัศวินและนักเวทชราตรงหน้าอย่างงงงวยใจหนึ่งก็เริ่มประมวลผลคำพูดแปลกๆ นี้

และไม่นานก็เข้าใจ เขาส่ายหน้าเบาๆ รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด

แต่ความเข้าใจผิดนี้ อู๋เทียนเลือกที่จะไม่อธิบาย

"พวกคุณไปช่วยคนเถอะ" อู๋เทียนชี้ไปทางข้างหลัง "ผู้หญิงที่ถูกทรมานคนนั้น คงจะ..." เสียงของเขาแผ่วลงเมื่อนึกถึงสภาพที่น่าเวทนาของเธอ

"......" สีหน้าของนักเวทย์ชราเปลี่ยนไป รอยยิ้มเมื่อครู่หายวับ กลายเป็นความโกรธเกรี้ยวและความเศร้าโศก

เขาเหยียบลงบนพื้นหญ้าอย่างแรง มองศพที่นอนแน่นิ่งด้วยความโกรธ "ทำไมถึงเป็นแบบนี้! พวกเราชี้ทางให้พวกมัน มอบเสบียงให้ แบ่งปันน้ำและอาหาร แล้วยังช่วยพวกมันต่อสู้กับมอนสเตอร์..." เสียงของเขาสั่นเครือ "ทำไมพวกมันถึงทรยศ  หันลอบทำร้ายพวกเรา!"

"หรือว่าชีวิตของพวกเรา สำหรับพวกมันแล้วจะไร้ค่ายิ่งกว่าอารมณ์ราคะ!" นักเวทย์ชราคำราม กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ดูเหมือนจะโกรธแค้นมาก

สถานการณ์ที่เกิดขึ้น เหมือนกับที่อู๋เทียนคาดเดาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน

ตอนที่เขาเรียนในโรงเรียน อาจารย์เคยบอกเสมอว่า ต้องระวังนักผจญภัยจากโลกของตัวเอง!

เพราะศัตรูที่แท้จริง อาจจะไม่ได้มาจากต่างโลกเสมอไป

แต่อาจจะเป็นนักผจญภัยจากอารยธรรมแห่งกฎด้วยกันเอง!

มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่แปลกประหลาด บางครั้งก็ชอบทำร้ายกันเอง ยิ่งโหดเหี้ยมกว่าเผ่าพันธุ์อื่นเสียอีก

อันธพาล ฆาตกร โจร ล้วนแล้วแต่เป็นภัยคุกคาม

ทว่าในบรรดานักผจญภัย มีกลุ่มคนที่น่ากลัวและอันตรายยิ่งกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีนักผจญภัยบางกลุ่มที่ทรยศต่ออารยธรรมของตน แอบเข้าร่วมกับอารยธรรมศัตรู แฝงตัวอยู่ในเมืองต่างๆ คอยหาผลประโยชน์

และในการเดินทางข้ามมิติ การที่นักผจญภัยกลุ่มหนึ่ง คิดจะฆ่าเพื่อนร่วมทางเพื่อแย่งชิงทรัพยากร เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นได้!

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะโดยธรรมชาติแล้ว นักผจญภัยของอารยธรรมแห่งกฎ จะแข็งแกร่งกว่าคนจากโลกอื่น

เมื่อไหร่ที่ไร้ซึ่งศีลธรรม จริยธรรม เหล่านักผจญภัยก็จะไม่ต่างอะไรจากสัตว์ร้าย หรือแม้แต่อันธพาลชั่วช้าที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย!

อู๋เทียนไม่ใช่เด็กน้อย เขาผ่านโลกมาพอสมควร

ฉะนั้นเขาเลยไม่คิดสนทนา แต่ใช้ร่างอวตารมา แล้วจู่โจมด้วย "ขนปักษาเจิดจรัส" สังหารพวกอันธพาลชั่วช้าเหล่านั้นในคราวเดียว!

"พวกเจ้าไปช่วยกันจัดการศพเถิด!" นักเวทย์ชราหันกลับมา มองร่างไร้วิญญาณด้วยแววตาเวทนา

ผู้หญิงคนนั้น ถูกทรมานอย่างหนักจนขาดใจตาย

พวกผู้ชายนักผจญภัย ไม่รู้จักความปราณี สนใจแค่ความสุขของตัวเองเท่านั้น

ผู้หญิงคนนั้น...ไม่สิ ต่อให้เป็นใครก็ไม่ควรต้องมาจบชีวิตลงแบบนี้!

ขนาดอู๋เทียนยังแทบทนมองภาพสยดสยองนี้ไม่ได้ เขาเอื้อมมือไปปิดดวงตาใสซื่อของอาลิเซีย ไม่อยากให้ภาพเหล่านี้ฝังใจเด็กน้อย

"ขอรับ!" เหล่าอัศวินลุกขึ้น ก้าวเท้ายาวๆ ไปยังร่างไร้วิญญาณเพื่อฝังร่างของเธอ

ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้

พวกเขาไม่สามารถเผาศพ หรือพากลับไปได้

"ท่านผู้สูงส่ง...ท่านกำลังจะไปที่ค่ายชั่วคราวหรือขอรับ?"

ในตอนนั้นเอง นักเวทย์ชราก็เอ่ยถาม เสียงของเขาแหบพร่า บ่งบอกถึงความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

‘ค่ายชั่วคราว’ ที่เขาพูดถึง หรือว่าจะเป็นฐานที่มั่นของมนุษย์ ที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่ของพวกก็อบลิน? อู๋เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

จากนั้นจึงพยักหน้า

"พอดีเลย พวกเราก็กำลังจะไปที่นั่นพอดีขอรับ!" นักเวทย์ชรารีบพูดด้วยท่าทางเคารพ "ถ้าท่านไม่รังเกียจ พวกเราอยากเชิญท่านเดินทางไปพร้อมกัน!"

"ได้สิ!" อู๋เทียนพยักหน้า ตกลงโดยไม่ลังเล

"เช่นนั้นเชิญท่านผู้สูงส่งขึ้นรถม้า!" นักเวทย์ชรากระแอมเบาๆ ก่อนจะเดินไปเปิดม่านรถม้า

เขาไม่กังวลว่าอู๋เทียนจะเป็นคนเลว เพราะการช่วยเหลือที่อู๋เทียนมอบให้เป็นเครื่องพิสูจน์ได้ดี

ยิ่งไปกว่านั้น

ถ้าอู๋เทียนเป็นคนเลวจริงๆ คงลงมือไปตั้งแต่แรกแล้ว

อู๋เทียนพยักหน้ารับ ไม่ได้เกรงใจ ก้าวขึ้นรถม้าพร้อมกับจูงมืออาลิเซียตามหลังไป

ภายในรถม้า

มีพื้นที่กว้างขวางกว่าที่คิดไว้

ข้างในมีโคมไฟโบราณส่องสว่าง เด็กสาวผมสีม่วงนั่งขดตัวอยู่ในมุมหนึ่ง มองเขาและอาลิเซีย ดูเหมือนจะยังหวาดกลัวไม่หาย

"คุณหนูไม่ต้องตกใจ! นี่คือท่านบิชอปที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้" ว่าจบ นักเวทย์ชราก็ยื่น "ไข่มุกแห่งสายน้ำ" ให้เด็กสาว

เด็กสาวผมสีม่วงพอได้ฟังก็มีท่าทีผ่อนคลายลง ยื่นมือมารับ "ไข่มุกแห่งสายน้ำ"  แล้วลุกขึ้นย่อตัวโค้งคำนับอู๋เทียนอย่างนอบน้อม

"แลนน่า ซีเวลล์ ... ยินดีที่ได้พบท่านบิชอป"

"ยินดีที่ได้พบ ส่วนฉันชื่อหลงอ้าวเทียน" อู๋เทียนยิ้มบางๆ

"ขอบคุณท่านบิชอปที่ช่วยชีวิตพวกเรา ถ้าไม่ได้ท่าน พวกเราคงจะ..." แลนน่าถอนหายใจ เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย "ไม่คิดเลยว่า คนที่ดูเป็นมิตร จะกลายเป็นพวกอันธพาลใจทราม!"

"เป็นเรื่องปกติ คนแบบนี้มีอยู่ทุกที่" อู๋เทียนไม่ได้ปฏิเสธ "โลกไหนๆ ก็มีทั้งคนดีและคนเลวปะปนกันไป เหมือนที่ปราชญ์โบราณเคยกล่าวว่า มนุษย์ล้วนมีสันดานชั่วอยู่ในตัว"

"เป็นอย่างที่ท่านว่าจริงๆ" แลนน่าก้มหน้าก้มตา ตอบรับเบาๆ

ตลอดทาง

แลนน่าค่อนข้างขี้อาย เธอคุยกับอาลิเซียเป็นส่วนใหญ่ ไม่กล้าสบตาอู๋เทียน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการพูดคุย

หลังจากที่นักเวทย์ชราฝังศพหญิงสาวคนนั้นเสร็จ ก็ลากรถม้า เดินทางต่อ

ในที่สุด

พวกเขาก็มาถึงหน้าค่ายขนาดใหญ่

รั้วสูงที่สลักด้วยลวดลายเวทมนตร์ ทอดยาวเป็นพันเมตร

ที่ประตูเวทมนตร์

กลุ่มทหารยื่นหอกออกมา ขวางรถม้าเอาไว้ เอ่ยปากสั่งให้หยุดและถามว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

"พวกเราเป็นคนของตระกูลซีเวลล์!" นักเวทย์ชราหยิบตราประจำตระกูลออกมา โชว์ให้ทหารดู

"อ้อ!" กลุ่มทหารตรวจสอบตราประจำตระกูลจนแน่ใจ ก่อนรีบหลีกทางให้

รถม้าเคลื่อนผ่านประตูเข้าไปในค่าย

ไม่นาน

ก็มาถึงหน้าโรงแรมที่ดูแปลกประหลาด

ที่ว่าแปลก เพราะโรงแรมนี้สร้างจากดิน เหมือนกับปราสาทดินเหนียว ถ้านึกภาพไม่ออก ให้นึกถึงภาพที่มีคนก่อปราสาททรายบนชายหาด แต่นี่สร้างจากดินเหนียวและเป็นเวอร์ชั่นขยายใหญ่

"หัตถ์แห่งปฐพี" อู๋เทียนพึมพำ มองชื่อของโรงแรมดินเหนียวด้วยความสนใจ