บทที่ 49 ชายคนนั้นคือใคร?! (II)
[แปลโดยแฟนเพจ BamแปลNiyay มาติดตามในแฟนเพจเพื่อติดตามข่าวสารได้นะ]
[Thai-novel ลงไวกว่าที่อื่นทุกที่]
[หลังแปลจบจะมีการแก้ไขคำอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกครั้ง ถ้าอ่านแบบเถื่อนจะไม่มีการกลับมาแก้ให้นะครับ]
บทที่ 49 ชายคนนั้นคือใคร?! (II)
เหมิงฉีออกจากหอประมูลแดนเหนือสวรรค์จากประตูทางเข้าเดียวกับที่นางใช้ก่อนหน้านี้ นางอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองลานเรือนที่ดูเรียบง่ายและเก่าแก่
การสร้างสถานที่เช่นนี้ได้ไม่เพียงแต่ยอดเยี่ยมเท่านั้น แต่ยังต้องคิดอย่างซับซ้อนเป็นพิเศษด้วย นางเดาว่าสิ่งนี้ต้องสร้างขึ้นโดยใช้อาคมขนาดมหึมา ซึ่งสร้างจากการอาคมขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน แต่การที่จะเข้าใจว่ามันทำงานอย่างไรนั้นเกินความสามารถของเหมิงฉีอย่างสิ้นเชิง
ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นางรู้สึกประทับใจมันมาก เจ้าของแดนเหนือสวรรค์ใช้ความคิดอย่างมากกับทุกสิ่งที่นี่ ตั้งแต่เรือนและกระเบื้อง ไปจนถึงต้นไม้และพืชแต่ละต้น เพื่อที่จะรักษาเมืองขนาดใหญ่และเกาะลอยน้ำเจ็ดเกาะได้ พวกเขาต้องมีพลังมากและร่ำรวยมากด้วย!
ระหว่างทางไปหอประมูล เหมิงฉีเดินเร็วมาก ตอนนี้นางจึงชะลอฝีเท้าเพื่อเพลิดเพลินกับการเดินกลับ ทิวทัศน์ของเกาะลอยน้ำช่างน่าทึ่งเหลือเกิน ท้องฟ้าสีครามดูเหมือนจะเอื้อมถึง และเมฆสีขาวก็ไหลไปด้านข้าง บางครั้ง เสียงขลุ่ยที่ไพเราะและนุ่มนวลดังมาจากที่สูง ทุกครั้งที่เหมิงฉีเงยหน้าขึ้น นางก็เห็นเกาะลอยน้ำเกาะอื่นๆ ข้างบน
เหมิงฉีเพิ่งเดินไปได้หน่อยก็มีชายอีกคนในอาภรณ์สีขาวเดินผ่านนางไป ชายคนนั้นสูง แขนอาภรณ์ยาวพลิ้วไสวอย่างสง่างาม และผมสีดำของเขาถูกมัดด้วยผ้าโพกศีรษะเล็กๆ บนศีรษะ เพียงแค่เห็นร่างด้านหลังของเขา เขาก็ดูเหมือนเซียนอยู่บ้าง
เหมิงฉีเหลือบมองร่างด้านหลังของชายคนนั้น
ซูจุนโม่ อีกแล้ว?
เขาก็ออกมาเร็วเหมือนกันหรือ?
ทุกครั้งที่เหมิงฉีเห็นชายคนนี้ นางก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงจิ้งจอกขาวผู้พูดมาก หนึ่งเดือนที่นางอยู่กับมันเป็นเดือนที่แย่ที่สุดเท่าที่นางเคยพบเจอในอาชีพแพทย์ พอเจ้าจิ้งจอกขาวมีกำลังขึ้นมาหน่อย มันก็จะพล่ามไม่หยุดปาก หากเหมิงฉีไม่สนใจ มันก็จะสะบัดหางไปมาด้วยความโกรธ ขนสีขาวปลิวว่อนไปทั่วห้อง จนเข้าปากเข้าจมูกนางก็มี
ทุกครั้งที่เหมิงฉีรักษามัน จิ้งจอกก็จะพูดไม่หยุด จนนางทนไม่ไหว ตองหนีไปหลบให้ไกลๆ แต่ขุนนางสวรรค์จิ้งจอกขาวห้าหางกลับมีท่าทีขุ่นเคือง นอนคว่ำตะกุยพื้น ใช้หัวดันไปมา พร้อมทั้งพึมพำไม่หยุดอยู่เป็นชั่วยาม
เหมิงฉีไม่มีความสามารถต้านทานสัตว์ตัวเล็กๆ ขนปุกปุยหูแหลมๆ ได้ นางก็หลบไปได้ไม่นาน เพราะซูจุนโม่ยังต้องได้รับการรักษาอยู่
…
กล่าวโดยสรุปคือ ตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนที่เหมิงฉีรักษาซูจุนโม่ แต่ละวันของนางเหมือนยาวนานเป็นปี นางไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจิ้งจอกจะพูดมากได้ถึงเพียงนี้!
หลังจากที่ซูจุนโม่หายดีแล้ว สามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ เหมิงฉีก็เก็บข้าวของแล้วหนีไปทันที ต่อมาเมื่อใดที่นางพบกับซูจุนโม่ผู้สูงส่งและเย็นชา นางก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงจิ้งจอกขาวตัวนั้น
ซูจุนโม่ในร่างมนุษย์เป็นที่หมายปองของสาวๆ ในยุทธภพ แต่เหมิงฉีกลับหลบหน้าเขาทุกครั้งที่เจอ เมื่อไม่มีขนปุกปุยและหูน่ารักๆ ซูจุนโม่ก็เป็นเพียงชายหนุ่มขี้โม้ที่น่ารำคาญ เหมิงฉีแทบจะทนฟังเสียงจิ้งจอกขาวพล่ามไม่หยุดไม่ได้ อีกทั้งเมื่อนางลองจินตนาการดูว่า ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งผู้นี้คงจะพูดมากไม่ต่างกัน นางก็ได้แต่รู้สึกเบื่อหน่าย
ต่อมา มีผู้คนถามนางว่านางได้ทำอะไรผิดไว้หรือไม่ ทำไมถึงต้องหลบหน้าซูจุนโม่เช่นนั้น เหมิงฉีมองข้ามฝูงชนไปยังชายหนุ่มอาภรณ์สีขาวผู้สูงส่งและเย็นชา ก็อดลังเลไม่ได้ นางประหลาดใจมาก แม้ซูจุนโม่จะไม่สำนึกในบุญคุณ ก็ควรจะจำได้สิว่าใครเป็นคนรักษาเขาให้หายดี การทำเฉยเมยใส่ผู้มีพระคุณเช่นนี้จะดีหรือ
เหมิงฉีไม่สามารถบอกใครได้ว่าซูจุนโม่เป็นเพียงจิ้งจอกขาวขี้โวยวาย เพราะนั่นจะเปิดเผยตัวตนของเขาในฐานะผู้ฝึกตนมาร ซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์จำนวนมากไม่ชอบ ยิ่งไปกว่านั้น ซูจุนโม่คงไม่ยอมรับมันแน่นอน เพราะหากเปิดเผยตัวตนของเขาออกไป แม้ว่าผู้บ่มเพาะของมนุษย์จะไม่ฆ่าเขา เขาก็จะต้องถูกส่งออกจากสามภพและต้องกลับไปยังอาณาจักรมาร หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เขาคงจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างลู่ชิงหรันอันเป็นที่รักของเขาได้
ในตอนนั้น เหมิงฉีมองไปที่ดวงตาที่เฉยเมยและใบหน้าเย็นชาของซูจุนโม่ นางคิดว่าบางทีชายคนนั้นอาจจะฆ่านางเพื่อปิดปากของนาง เพื่อที่ความลับของเขาจะถูกซ่อนไว้ตลอดไป...
เหมิงฉีละสายตาไป สีหน้านางเย็นชากว่าเมื่อก่อน ตอนนี้นางเดาว่าต้องเป็นเพราะนางช่วยซูจุนโม่และยั่วยุลู่ชิงหรันอีกครั้งแน่ ไอ้โชคร้ายเฮงซวยมันถึงบินมาหานางอีกครั้ง
ชายในอาภรณ์คลุมสีขาวดูเหมือนจะสังเกตเห็นเหมิงฉี เขาไม่หันกลับมา แต่หยุดเดิน เสียงที่ไพเราะและทุ้มลึก เหมือนแสงอรุณยามเช้า ดังมาจากชายคนนั้น "สหายเต๋า ข้าเกรงว่าเจ้าจะไปผิดทาง วงคาถาเขตแดนเคลื่อนย้ายเพื่อออกจากพื้นที่นี้อยู่ทางด้านซ้ายบนถนนแยกเมื่อครู่นี้"
เขาไม่ใช่ซูจุนโม่งั้นเหรอ?!
นี่คือปฏิกิริยาแรกของเหมิงฉี นางคุ้นเคยกับเสียงของซูจุนโม่มาก หลังจากถูกหลอกหลอนด้วยการพูดพล่อยๆ ไม่รู้จบเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม เสียงของเขาฝังลึกอยู่ในความทรงจำของนาง จนไม่มีวันลืม
แต่ว่าเสียงนี้มัน...อาจารย์?!!
ทันใดนั้นเหมิงฉีก็เร่งฝีเท้า ไล่ตามชายอาภรณ์สีขาวที่อยู่ข้างหน้า หลังจากที่เขาพูดจบ ชายคนนั้นก็เริ่มเดินอีกครั้งและตอนนี้อยู่ไกลออกไปมาก ในระยะนี้ เหมิงฉีมองไม่เห็นร่างของเขาชัดเจนด้วยซ้ำ
เขาเป็นอาจารย์ของนางจริงๆ หรือ?
นางไม่ค่อยแน่ใจ เสียงของชายคนนั้นขาดน้ำเสียงที่ขี้เกียจและสบายๆ ของอาจารย์ของนาง และดูเหมือนจะแหลมคมกว่า แต่ว่า เสียงนั้นคล้ายกันมาก ยิ่งไปกว่านั้น....
เหมิงฉีนึกขึ้นได้ทันที เมื่อครู่นี้นางเหลือบมอง ผ้าโพกศีรษะของชายคนนั้นทำจากไม้จันทน์สีดำขนาดเล็ก ไม่ใช่หยกขาวที่ซูจุนโม่มักสวม
