บทที่ 46 สหายรัก
จูฉีเนียงนอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าสงบเรียบเฉย ลมหายใจสม่ำเสมอ ชัดเจนว่าหลับสนิทอย่างเป็นสุข ขณะนั้นดวงอาทิตย์ยังไม่ตกดิน แสงสุดท้ายของวันลอดผ่านกระดาษหน้าต่างส่องเข้ามาในห้อง ทาบทับร่างของจูฉีเนียงด้วยแสงนุ่มนวลงดงาม เกาเสียนมองจูฉีเนียงเงียบๆ จากตำแหน่งนี้ เขาเห็นขนตายาวของเธอได้อย่างชัดเจน ต่างจาก...
