บทที่ 36 คือเขา คือเขา ก็คือเขานั่นแหละ!

จูหงเฟย คุณครูคณิตศาสตร์ นอนอยู่บนเตียง รอให้เพื่อนร่วมงานส่งโจทย์ฟิสิกส์ระดับมัธยมปลายมาให้ ตอนนั้นเขายังไม่รู้สึกตื่นตระหนกแต่อย่างใด จนกระทั่งได้รับภาพถ่ายที่เพื่อนส่งมาทางวีแชท เขาเปิดดูแล้วพิจารณาอย่างละเอียด ทันใดนั้นเขาก็ถึงกับตะลึงงัน

นี่...นี่มันโจทย์ฟิสิกส์ระดับมัธยมปลายเหรอ?

จูหงเฟยซึ่งมีความไวต่อตัวเลขเป็นพิเศษ รู้สึกได้ทันทีถึงปริมาณการคำนวณอันน่าสะพรึงกลัว จนเขาถึงกับตาค้าง พร้อมกับรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้า คราวนี้แย่แล้ว แย่แล้ว... คุยโวเกินไปหน่อยแล้ว รู้สึกว่าถึงจะคำนวณสามวันสามคืนก็คงทำไม่เสร็จ

"คุณจะไปไหนคะ?" ภรรยาที่นอนอยู่ข้างๆ เห็นจูหงเฟยลุกจากเตียง จึงถามอย่างงุนงง

"มีธุระนิดหน่อยที่โรงเรียนน่ะ" จูหงเฟยถอนหายใจพลางตอบอย่างอ่อนใจ "คุณนอนต่อเถอะ"

พูดจบ เขาก็ออกจากห้องนอนแล้วเดินไปที่ห้องทำงาน

หลังจากคัดลอกโจทย์ข้อนั้นเสร็จ จูหงเฟยก็เริ่มลงมือแก้โจทย์ แม้เขาจะสอนวิชาคณิตศาสตร์ แต่ก็พอมีความเข้าใจเกี่ยวกับฟิสิกส์อยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม ความเข้าใจของเขาก็ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วเมื่อเผชิญหน้ากับโจทย์ข้อนี้

ไม่มีทางเลือก... ต้องหาเพื่อนร่วมงานแล้ว

"โจทย์ข้อนี้..."

"มีสูตรสำเร็จรูปไหม?" จูหงเฟยถาม

"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวผมจะเขียนสมการให้คุณ แล้วคุณก็แค่คำนวณต่อไปก็พอ" คุณครูฟิสิกส์หยุดชั่วครู่ แล้วถามเสียงเบา "คุณจู รู้สึกถึงความยากไหมครับ?"

จูหงเฟยยิ้มเจื่อนๆ แล้วตอบอย่างหงุดหงิด "ผมว่านะ คุณหวังนี่ไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ นี่... นี่มันโจทย์ฟิสิกส์ระดับมัธยมปลายที่ไหนกัน มันยากกว่าโจทย์ระดับมหาวิทยาลัยซะอีก ผมเห็นตัวเลขกับคำถามในนั้นแล้ว ก็รู้เลยว่าการคำนวณมันจะน่ากลัวมาก"

คุณครูฟิสิกส์ถอนหายใจ ตอบอย่างจนปัญญา "จะบอกอะไรให้นะ โจทย์ข้อนี้เป็นโจทย์ระดับมัธยมปลายจริงๆ เพราะว่าเหยียนเสี่ยวซีเป็นคนให้ผมมา"

"เหยียนเสี่ยวซีให้คุณมาเหรอ?"

"โจทย์ที่เหยียนเสี่ยวซีให้มา คุณคิดว่าจะเป็นโจทย์ระดับมัธยมปลายธรรมดาเหรอ?" จูหงเฟยกลอกตาอย่างระอา พูดอย่างน้อยใจ "ด้วยความสามารถของเธอตอนนี้ แม้แต่โจทย์ระดับบัณฑิตศึกษาก็คงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอหรอก"

"ผมรู้"

"แต่นี่มันโจทย์ระดับมัธยมปลายจริงๆ นะ!"

คุณครูฟิสิกส์อธิบายอย่างจริงจัง "ปัญหาที่คุณเห็นนั่นเป็นแค่หนึ่งในสามข้อของโจทย์นี้เท่านั้น ยังมีอีกสองข้อ และสองข้อนั้นใช้วิธีคิดแบบมัธยมปลายในการแก้โจทย์ ดังนั้นข้อที่สามนี้ก็ต้องใช้วิธีคิดแบบมัธยมปลายเช่นกัน ไม่ต้องสงสัยเลย"

"อืม..."

จูหงเฟย คุณครูคณิตศาสตร์ ถึงกับพูดไม่ออก เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบเสียงเบา "พูดตามตรงนะ ผม... ผมอาจจะแก้โจทย์นี้ไม่ได้ ว่าแต่เหยียนเสี่ยวซีน่าจะให้วิธีทำมาด้วยใช่ไหม? ทำไมคุณไม่ดูล่ะ?"

"ให้มาครับ"

"ให้มาตั้งสองชุดด้วย"

คุณครูฟิสิกส์ยิ้มเจื่อนๆ "เธอให้ผมช่วยตัดสินหน่อยว่า วิธีทำสองชุดนี้ชุดไหนถูกต้อง หรือชุดไหนสมบูรณ์แบบที่สุด"

"สองชุดเหรอ?"

"อีกชุดหนึ่งเป็นของใครล่ะ?"

คุณครูคณิตศาสตร์ถามอย่างสงสัย

"เธอไม่ได้บอกผม... แค่บอกว่าคนคนนี้อยู่ใกล้ๆ และผมก็รู้จักเขาดี" คุณครูฟิสิกส์เม้มปาก พูดอย่างจริงจัง "ผมได้เปรียบเทียบกระดาษคำตอบสองแผ่นนี้อย่างละเอียดในสองข้อแรก ผมพบว่า... วิธีคิดของเหยียนเสี่ยวซีนั้นยืดหยุ่นมาก พูดให้ถูกต้องคือเป็นวิธีคิดแบบการแข่งขัน ส่วนวิธีคิดในกระดาษอีกแผ่นนั้น..."

พูดถึงตรงนี้

เขากลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว แล้วตอบอย่างจริงจัง "พูดได้ว่าแก้โจทย์ตามขั้นตอนอย่างเป็นระเบียบมาก เหมือนนักเรียนธรรมดาทั่วไปมาก แล้วก็แก้โจทย์ข้อนี้ออกมาได้ ในกระบวนการแก้โจทย์ไม่มีลักษณะเด่นอะไรเลย แต่นั่นกลับเป็นลักษณะเด่นที่สุด เน้นสองคำ 'เคร่งครัด'!"

เมื่อได้ยินคำว่า "เคร่งครัด" คุณครูคณิตศาสตร์ก็นึกถึงใบหน้าหนึ่งขึ้นมาในหัวทันที เขารีบพูดอย่างร้อนรน "เฉินเสี่ยวซิน!"

"อืม!"

"ผมก็สงสัยว่าเป็นเฉินเสี่ยวซิน" คุณครูฟิสิกส์พูด

"ไม่ผิดแน่!"

"ต้องเป็นเขาแน่นอน!"

จูหงเฟยพูดอย่างมั่นใจ "แม้ว่าเฉินเสี่ยวซินจะเพิ่งแสดงพรสวรรค์ออกมาในการสอบครั้งนี้ แต่ผมบอกคุณได้เลยว่า... วิธีคิดในการแก้โจทย์ของเฉินเสี่ยวซินนั้นเคร่งครัดและละเอียดมาก ทั้งโรงเรียน รวมทั้งเหยียนเสี่ยวซีด้วย ไม่มีใครทำได้เคร่งครัดเท่าเขาหรอก"

พูดจบ คุณครูคณิตศาสตร์ก็พูดเสียงเบา "จริงๆ แล้วคุณหวัง คุณไม่จำเป็นต้องให้ผมทำหรอก คุณแค่เปรียบเทียบวิธีทำสองชุดนี้อีกครั้งก็พอ ดูว่าเหยียนเสี่ยวซีย่อเพียงใด เฉินเสี่ยวซินเคร่งครัดแค่ไหน ส่วนคำตอบสุดท้ายน่ะเหรอ... ต้องเหมือนกันแน่นอน"

"อ้อ ใช่!"

จูหงเฟยเบ้ปาก แล้วขอร้องอย่างเกรงใจ "ส่งมาให้ผมชุดหนึ่งสิ... ผมก็อยากดูเหมือนกัน"

"เยอะมากเลย!"

"สำหรับคำถามสุดท้ายนั่น เหยียนเสี่ยวซีคำนวณไปประมาณห้าหน้า ส่วนของเฉินเสี่ยวซีนั้น... ประมาณหกหน้าครึ่ง" คุณครูฟิสิกส์ถอนหายใจ พูดอย่างจนปัญญา "ได้ๆ เดี๋ยวผมส่งให้"

หลังจากวางสาย คุณครูฟิสิกส์นั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น ในหัวทั้งตื่นเต้นและรู้สึกขมขื่น ถ้าอัจฉริยะปริศนาคนนั้นเป็นเฉินเสี่ยวซินจริง นี่ก็เหมือนพรสวรรค์ที่สวรรค์ประทานมาเลย! แต่ถ้าเป็นเขาจริง... อัจฉริยะทางฟิสิกส์ที่มีพรสวรรค์ไม่แพ้ผู้ที่ได้อันดับสองในการแข่งขันฟิสิกส์ระดับชาติ กลับถูกฝังอยู่ในมือเขามาตั้งสองปี

"โอ๊ย!"

"ช่างปวดใจเหลือเกิน!"

คุณครูฟิสิกส์กุมอกพลางทุบโต๊ะทำงานอย่างแรง พูดอย่างโมโหฉุนเฉียว "สองปีเชียวนะ! สองปี! ฉัน... ฉันถึงกับไม่เคยสังเกตเห็นพรสวรรค์ทางฟิสิกส์ของเฉินเสี่ยวซินเลย!"

หลังจากทุบอกชกหัวอยู่พักใหญ่ คุณครูฟิสิกส์ก็กลับมาสงบสติอารมณ์ได้ เขาค่อยๆ เปิดกระดาษคำตอบทั้งสองชุด เปรียบเทียบเนื้อหาอย่างละเอียดว่ามีส่วนไหนแตกต่างกันบ้าง ผลปรากฏว่าเป็นไปตามที่จูหงเฟยบอกจริงๆ... ชุดหนึ่งมีขั้นตอนที่ย่อลงไป ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นฝีมือของนักเรียนที่ผ่านการแข่งขัน ส่วนอีกชุดหนึ่งละเอียดกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาเนื้อหาลึกลงไป ความซับซ้อนของมันก็ค่อยๆ ทำให้คุณครูฟิสิกส์รู้สึกงงงวย กระดาษคำตอบสองแผ่นที่เต็มไปด้วยขั้นตอนการคำนวณ เขา... เขาถึงกับอ่านไม่เข้าใจเสียแล้ว

สุดท้ายเมื่อหมดปัญญา เขาจึงกระโดดไปดูคำตอบสุดท้ายเลย เมื่อเห็นคำตอบที่เหมือนกันทุกประการเขียนอยู่ตรงนั้น คุณครูฟิสิกส์ก็ถอนหายใจโล่งอก ถ้าคำตอบในกระดาษสองแผ่นไม่เหมือนกัน นั่นคงเป็นโศกนาฏกรรมจริงๆ

เพราะทั้งกลุ่มสาระฟิสิกส์ชั้นมัธยมปลายปีที่ 3 อาจจะทำโจทย์ข้อนี้ไม่ได้ แม้จะดึงกลุ่มสาระคณิตศาสตร์ข้างๆ มาช่วย ก็คงไม่สามารถแยกแยะได้ในเวลาอันสั้นว่าใครถูกใครผิด แต่โชคดีที่... คำตอบของอัจฉริยะระดับสูงสุดทั้งสองคนเหมือนกัน

แป๊ะ------

คุณครูฟิสิกส์ยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าต่าง เงียบๆ จุดบุหรี่สูบ ความคิดในหัวสับสนวุ่นวาย ระยะทางที่ไกลที่สุดในโลก ไม่ใช่ระหว่างความเป็นกับความตาย แต่เป็นการที่เฉินเสี่ยวซินยืนอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ฉันกลับไม่รู้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะทางฟิสิกส์

จูหงเฟยนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ มองดูภาพที่คล้ายกันสองภาพ ในภาพเต็มไปด้วยขั้นตอนการคำนวณที่ซับซ้อน คุณครูผู้สอนคณิตศาสตร์มาสิบกว่าปีคนนี้ รู้สึกถึงความไร้ความสามารถเป็นครั้งแรกในชีวิต

เขาค่อยๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดกลุ่มวีแชทของกลุ่มสาระคณิตศาสตร์ชั้นมัธยมปลายปีที่ 3 แล้วส่งวิธีทำของเฉินเสี่ยวซินและเหยียนเสี่ยวซีเข้าไปในกลุ่มทั้งหมด

วินาทีต่อมา กลุ่มวีแชทก็ระเบิดทันที