บทที่ 35 หรือจะเป็นเขา?!

เห็นได้ชัดว่าเพื่อนร่วมโต๊ะอัจฉริยะตั้งใจตอบแบบนั้น เพื่อที่จะยั่วโมโหฉันให้ตาย เหยียนเสี่ยวซีกำมือแน่น ขมับเต้นตุบๆ หายใจหนักและเร็ว พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง แล้วค่อยๆ ยกมือขวาขึ้น ถามเสียงเย็นว่า "นายเคยเห็นหมัดใหญ่เท่ากระสอบทรายไหม?"

"ทำไม?"

"จะใช้กำลังเหรอ?"

"ตอนนี้เป็นสังคมที่ปกครองด้วยกฎหมายนะ ถ้าเธอใช้กำลัง เชื่อไหมว่าฉันจะฟ้องเธอจนหมดตัว?" เฉินเสี่ยวซินกลอกตา เผชิญหน้ากับคำขู่ของเหยียนเสี่ยวซีอย่างไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย เขาพูดอย่างจริงจังว่า "รีบเก็บหมัดซะ ถ้าคนอื่นเห็นเข้า ภาพลักษณ์เด็กเรียนเก่งของเธอจะพังหมด"

โอ๊ย!

ฉันโกรธจนแทบบ้า! โกรธจนแทบบ้า! ตอนนี้เหยียนเสี่ยวซีเหมือนกระจกแผ่นใหญ่ที่ถูกเฉินเสี่ยวซินทุบลงพื้นอย่างแรง แตกละเอียดจนประกอบกลับไม่ได้ เธอกัดฟันพูดว่า "เฉินเสี่ยวซิน นายทำเกินไปแล้ว ไม่แค่หลอกฉัน ยังมาเล่นลูกไม้กับฉันอีก ถ้าฉันรู้ว่านายเอาเรียงความฉันไปทำแบบนี้ ฉัน... ฉัน..."

"ฉันก็ให้ค่าเสียหายทางจิตใจเป็นสองเท่าแล้วนี่" เฉินเสี่ยวซินตอบอย่างจนปัญญา

เหยียนเสี่ยวซีกลอกตา พูดอย่างหงุดหงิดว่า "มันเหมือนกันที่ไหนเล่า? ราคาสำหรับใช้ส่วนตัวกับใช้เชิงพาณิชย์จะเท่ากันได้ยังไง? นาย... นายนี่มันหลอกลวง!"

พอได้ยินแบบนี้ เฉินเสี่ยวซินก็เข้าใจทันที ที่แท้ก็อยากได้เงินเพิ่ม

"..."

"ถ้าเธออยากได้เงินเพิ่มก็บอกมาสิ ยังจะมาดักรอฉันในห้องเรียน ทำให้ฉันตกใจแทบตาย" เฉินเสี่ยวซินถอนหายใจโล่งอก ยิ้มพูดว่า "ได้ๆ แล้วเธออยากได้เท่าไหร่?"

เหยียนเสี่ยวซีอ้าปาก ตัวเลขหนึ่งแสนลอยอยู่ที่ริมฝีปาก แต่ก็ไม่รู้จะพูดออกมายังไงดี ในใจคิดว่า... ตัวเลขนี้มันสูงเกินไปไหม? รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโจรที่ฉวยโอกาสในยามวิกฤต

"สองแสนเป็นไง?" เฉินเสี่ยวซินพูดขึ้นมาทันที

เด็กเรียนเก่งสุดยอดที่กำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่ พอได้ยินตัวเลขที่สูงกว่านี้ ก็ตกใจจนสมองอื้อไปหมด พอได้สติก็ถามอย่างระมัดระวังว่า "หน่วยอะไร? เป็น... เป็นเหรียญทองใช่ไหม?"

"ก็แน่นอน!"

"หรือจะเป็นเหรียญทองแดง? เธฮดูถูกฉันเกินไปแล้ว" เฉินเสี่ยวซินยักไหล่ พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า "คืนนี้คงให้ไม่ได้ ในกระเป๋าฉันเหลือแค่หนึ่งแสนเหรียญทอง รอฉันกลับบ้านไปขอความช่วยเหลือจากกิลด์ ให้ทุกคนช่วยกันระดมทุน... พรุ่งนี้เย็นค่อยให้เธอนะ"

พูดจบ

เขาหยุดครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า "เธอเตรียมตัวละครสำรองสองตัว เอาของขยะสองชิ้นไปวางในตลาดประมูล ตั้งราคาหนึ่งแสนเหรียญทอง ฉันจะไปซื้อเอง แล้วพอได้เงินมา... ก็ไปซื้อของที่มีราคาเท่ากัน สุดท้ายส่งไปรษณีย์ไปที่ตัวละครของเธฮ ช่วยไม่ได้... จำนวนเงินมันเยอะเกินไป ถ้าแลกเปลี่ยนแบบปกติ ระบบจะทำเครื่องหมายว่าบัญชีผิดปกติ"

เหยียนเสี่ยวซีพยักหน้า จดจำขั้นตอนทั้งหมดไว้ในใจ เม้มปากถามเบาๆ ว่า "ทำไมขั้นตอนถึงยุ่งยากขนาดนี้? แล้ว... เหรียญทองของนายปลอดภัยไหม? ไม่ใช่เงินผิดกฎหมายใช่ไหม?"

"อย่าถาม..."

"จำไว้อย่างเดียว" เฉินเสี่ยวซินทำปากยื่น พูดอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า "หลังกฎเกณฑ์ที่ยุ่งยากทุกข้อ ล้วนมีบทเรียนอันแสนเจ็บปวด!"

เหยียนเสี่ยวซีกลอกตา ตอบกลับอย่างหงุดหงิดว่า "นายบอกตรงๆ เลยว่าเคยโดนแบนก็พอ แสร้งทำเป็นลึกลับอะไร ฉันไม่ได้จะหัวเราะเยาะนายสักหน่อย แล้วนายบอกว่าในกิลด์มีทีมหาทองภายใน ฉันขอจองที่ไว้หนึ่งที่... เอาไว้อัพเกรดอุปกรณ์ให้ตัวละครสำรองของตัวเอง"

"วางใจได้"

"มั่นคงแน่นอน"

เฉินเสี่ยวซินตอบพร้อมรอยยิ้ม

ความเข้าใจผิดคลี่คลายแล้ว ราคาก็ตกลงกันได้ ทั้งสองคนจึงออกจากห้องเรียนไปด้วยกัน

"เฉินเสี่ยวซิน"

"นายช่วยพูดความจริงกับฉันได้ไหม นายมีแผนอะไรกับฉันหรือเปล่า?" เมื่อใกล้ถึงประตูโรงเรียน เหยียนเสี่ยวซีก็ถามความสงสัยในใจออกมา ขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกกังวลนิดหน่อย เธอกลัวว่าเฉินเสี่ยวซินจะบอกว่าชอบเธอ

"ยังไง?"

"เธอสงสัยว่าฉันชอบเธอเหรอ?" เฉินเสี่ยวซินหัวเราะ "ตื่นได้แล้ว! ฉันเป็นผู้ชายที่เธอไม่มีวันได้ครอบครองตลอดชีวิตหรอก"

พอได้ยินคำพูดนี้ เหยียนเสี่ยวซีก็โกรธจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ พูดอย่างเดือดดาลว่า "ถึงโลกนี้จะเหลือผู้ชายแค่นายคนเดียว ฉัน เหยียนเสี่ยวซี ก็ไม่มีวันมองนายหรอก!"

คืนนี้ เงียบสงัด

ครูฟิสิกส์ของชั้น ม.6/2 อยู่ในห้องทำงานที่บ้านตัวเอง กำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าจะแก้โจทย์ข้อที่สองยังไงดี

"ทำยังไงดี?"

"ผลรวมของอนุกรมไม่มีสูตรสำเร็จ... จะให้ฉันพิสูจน์ทีละข้อเลยเหรอ?"

ครูฟิสิกส์ที่สิ้นหวังนอนทับโต๊ะ เอามือกุมหัว พร้อมกับดึงผมตัวเองแรงๆ ดูเหมือนจะง่าย แค่ใช้วิธีอินทิเกรตสนามไฟฟ้าหรือใช้วิธีการกระจายแบบหลายขั้ว ก็คำนวณได้แล้ว แต่วิธีแบบนี้กลับใช้ไม่ได้

จริงๆ แล้วการพิสูจน์ก็ไม่ยาก แค่ซับซ้อนมาก ใช้เวลานาน และใช้พลังงานเยอะ พูดได้ว่าเหนื่อยเปล่า

"เหยียนเสี่ยวซีกับอัจฉริยะลึกลับคนนั้นเขาแก้ยังไงกัน? พิสูจน์ทีละข้อตามผลรวมของอนุกรมเหรอ? ถ้าทำแบบนั้นจริง พอเจอการคำนวณสุดโหดในข้อสาม คงไม่มีแรงเหลือแล้ว"

ครูฟิสิกส์ครุ่นคิดอยู่นาน แล้วเงียบๆ หยิบกระดาษคำตอบสองชุดออกมา เขาทนไม่ไหวแล้ว อยากดูว่าเด็กเรียนเก่งสุดยอดสองคนนี้แก้โจทย์ข้อสองยังไง จากนั้นครูฟิสิกส์ก็ตกตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความงงงันและไม่อยากเชื่อ

กระดาษคำตอบทั้งสองชุดแก้โจทย์ข้อสองด้วยการพิสูจน์ทั้งหมด ไม่มีข้อยกเว้น คำตอบของเหยียนเสี่ยวซีพิสูจน์ค่อนข้างสั้น แต่ก็ยังใช้เนื้อที่ถึงสองหน้าเต็มๆ ส่วนอีกชุดหนึ่งพิสูจน์ยาวถึงสามหน้า แต่ละเอียดและเคร่งครัดกว่า

คำตอบทั้งสองชุดถูกต้อง แต่มีความแตกต่างในสไตล์ เหยียนเสี่ยวซีใช้แนวคิดแบบการแข่งขัน ย่อทุกอย่างที่ย่อได้ ทำให้ดูสวยงามและไม่สูญเสียภาพรวม ซึ่งต้องใช้พรสวรรค์ทางคณิตศาสตร์ระดับสูงมาก ส่วนอัจฉริยะลึกลับอีกคนดูเหมือนนักเรียนทั่วไปมากกว่า ทำตามขั้นตอนอย่างเป็นระบบตั้งแต่ต้นจนจบ เคร่งครัดตามหลักคณิตศาสตร์

ในขณะนี้ ครูฟิสิกส์ที่กำลังตกตะลึงก็รู้สึกสับสน เขาไม่สามารถตัดสินได้ว่าการพิสูจน์ชุดไหนดีกว่ากัน ในสายตาเขาทั้งสองชุดสมบูรณ์แบบมาก

"เก่งมาก!"

"สองคนนี้เก่งมากจริงๆ!"

ครูฟิสิกส์ถอนหายใจยาว ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความชื่นชม ขณะเดียวกันในใจก็ยิ่งสงสัยเกี่ยวกับอัจฉริยะลึกลับคนนั้นมากขึ้น ไม่ต้องพูดถึงเหยียนเสี่ยวซี เธอได้อันดับสองในการแข่งขันฟิสิกส์ระดับชาติ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์อันน่าทึ่งของเธออยู่แล้ว ส่วนอัจฉริยะลึกลับคนนั้นก็มีพรสวรรค์ไม่แพ้เหยียนเสี่ยวซีอย่างชัดเจน

ที่สำคัญ!

อัจฉริยะคนนี้อยู่ใกล้ๆ ตัว เขารู้จัก และ... ยังคุ้นเคยมากด้วย!

หรือว่า หรือว่าจะเป็นเขา?! ภาพของเฉินเสี่ยวซินปรากฏขึ้นในหัวของครูฟิสิกส์ นักเรียนที่มักจะได้คะแนนต่ำสุดคนนี้ โดยปกติแล้วไม่ควรมีพรสวรรค์แบบนี้ แต่การที่เขาแสดงความสามารถด้านคณิตศาสตร์อย่างน่าทึ่งอย่างกะทันหัน ทำให้ครูฟิสิกส์อดคิดไม่ได้ว่าอัจฉริยะลึกลับอาจจะเป็นเฉินเสี่ยวซิน! แน่นอนว่า

นี่เป็นแค่ความเป็นไปได้ ยังไม่แน่ใจ

ครูฟิสิกส์เก็บความคิดไว้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคน

"เหล่าจู!"

"ฉันมีโจทย์ฟิสิกส์ระดับมัธยมปลายอยู่ข้อหนึ่ง ฉันคำนวณไม่ออก ช่วยคำนวณให้หน่อยสิ"

ตอนนี้ครูคณิตศาสตร์จูหงเฟย ยังไม่รู้ถึงความร้ายแรงของปัญหา รับปากทันทีโดยไม่ลังเล

"โจทย์ระดับมัธยมปลายจะยากอะไรนักหนา"

"เอาโจทย์มาเลย!!"