บทที่ 25 ภูตผีครึ่งซีก

เกาเสียนพบว่าแมวดำตัวน้อยนั้นเป็นเพียงแมวกินจุไร้หัวใจ พอกินอิ่มก็กระดิกหางวิ่งหายไปไหนไม่รู้

เมื่อไม่มีแมวให้ลูบ เกาเสียนจึงได้แต่ลูบตัวเอง

เขาหมุนเวียนพลังห้าธาตุครบ 72 รอบ จากนั้นก็ออกไปฝึกวิชาธนูน้ำแข็ง ระเบิดเพลิง และศิลปะเหาะในลานบ้านอย่างละหลายรอบ

แล้วก็หยิบดาบเหล็กลายสนออกมาฝึกดาบสายลมเบาอีกสองรอบ

เกาเสียนทำกิจวัตรเหล่านี้ทุกวัน

กลับเข้าห้อง เกาเสียนติดยันต์หยางเดี่ยวและหยางสามไว้ตามประตูหน้าต่างทุกบาน ยันต์เหล่านี้เป็นของที่โจวยู่หลิงมอบให้เพื่อป้องกันตัว จำเป็นต้องใช้

มองดูยันต์ที่ติดไว้เต็มไปหมด เกาเสียนรู้สึกปลอดภัยเต็มหัวใจ

นอนลงบนเตียง เกาเสียนหยิบกระจกวิเศษฟงเยวี่ยขึ้นมา ศึกษาข้อมูลส่วนตัว

ข้อมูลด้านหน้ากระจกวิเศษฟงเยวี่ยไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้ด้วยแสงวิญญาณมนุษย์ แต่สามารถเพิ่มขึ้นได้ด้วยการฝึกฝน

สิ่งที่วิเศษที่สุดคือ ข้อมูลที่เพิ่มขึ้นแล้วจะไม่ลดลง นี่คงเป็นจุดแข็งของกระจกวิเศษฟงเยวี่ย

เกาเสียน: อายุขัย 24/66 ระดับพลัง: ฝึกลมปราณขั้นสอง (31/200)

ทักษะห้าธาตุขั้นสองชำนาญ (175/200)

ศิลปะควบคุมไฟระดับผู้เชี่ยวชาญ (77/400)

ศิลปะควบคุมน้ำระดับผู้เชี่ยวชาญ (56/400)

ศิลปะทำความสะอาดชำนาญ (15/200)

ศิลปะเหาะชำนาญ (121/200)

ดาบสายลมเบาขั้นพื้นฐาน (85/100)

ศิลปะปรุงยาขั้นหนึ่งเชี่ยวชาญ (297/4000)

ยาฟื้นพลังชำนาญ (155/200)

ยาเสริมรากฐานชำนาญ (161/200)

ยาน้ำค้างขาวชำนาญ (177/200)

วิชาธนูน้ำแข็งเชี่ยวชาญ (224/300)

ระเบิดเพลิงเชี่ยวชาญ (256/300)

เข็มไป่เม่ยเชี่ยวชาญ (32/300)

ข้อมูลด้านหน้ากระจกวิเศษฟงเยวี่ยแสดงให้เห็นว่าช่วงที่ผ่านมาเขาก้าวหน้าไม่น้อยเลย

พัฒนาการที่สำคัญที่สุดคือทักษะห้าธาตุ ซึ่งใกล้จะถึงระดับเชี่ยวชาญแล้ว

สำคัญที่สุดคือมีพี่หลานช่วยสร้างเครื่องรางให้ ทำให้การหมุนเวียนพลังห้าธาตุง่ายขึ้นมาก พัฒนาได้เร็วมาก

วิชาอื่นๆ ก็พัฒนาได้ดีเพราะพี่หลานช่วยเสริมพลัง

สำคัญที่สุดคือระดับการฝึกลมปราณ ทุกวันเพิ่มขึ้นได้อย่างมั่นคงหนึ่งคะแนน อีกไม่กี่เดือนก็จะก้าวข้ามสู่ขั้นสามได้อย่างมั่นคง

เท่าที่เขารู้ ความเร็วในการพัฒนาแบบนี้เหนือกว่าเจ้าของร่างเดิมมากนัก!

มาดูข้อมูลด้านหลังกระจกวิเศษฟงเยวี่ย เหนือกว่าด้านหน้ามากทีเดียว

ศิลปะปั้นรูปเทพ: จิตสัมผัสภายใน วิญญาณลงสู่ภายนอก สูงต่ำเชื่อมต่อ ลมหายใจสองสายรวมกันเป็นเทพ มหัศจรรย์ไร้ขีดจำกัด (51/5000 ระดับปรมาจารย์)

ในสายตาเกาเสียน ศิลปะปั้นรูปเทพเป็นวิชาที่สำคัญที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย พี่หลานช่วยเหลือเขาอย่างมากในทุกด้าน

ทุกวันเขาต้องร่วมลมหายใจฝึกคู่กับพี่หลาน ทุกวันเพิ่มขึ้นได้อย่างน้อยหนึ่งคะแนน บางครั้งถ้าสภาพดีก็เพิ่มได้สองสามคะแนน

แต่ศิลปะปั้นรูปเทพต้องใช้คะแนนในการอัพเกรดเยอะมาก ตามความเร็วนี้ ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบปีถึงจะอัพเกรดได้

มือมังกรฟ้าผ่า: เคลื่อนไหวง่ายๆ แต่มือเร็วเหนือธรรมชาติ ในมือซ่อนพลังสายฟ้า สามารถสร้างความรู้สึกเสียวซ่านอย่างรุนแรงให้กับผู้ที่สัมผัส (78/400 ระดับผู้เชี่ยวชาญ)

วิชานี้ก็ใช้ได้ดี แค่ลูบแมวลูบคนทุกวันก็พัฒนาได้ โดยเฉพาะการนวดให้สาวสวย จะพัฒนาได้ดีที่สุด

ผงมายา: ละเอียดดั่งธุลี กลิ่นหอมเลือนราง ผู้ได้รับจะวิญญาณสับสน จิตใจหลงใหล ร่างกายอ่อนระทวย (ระดับปรมาจารย์ 1/50)

ผงมายาใช้ได้ผล แต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์มาก ไม่ระวังอาจจะโดนเสียเอง เกาเสียนก็ไม่สนใจจะพัฒนาต่อ

ผงเขากวาง: ยาวิเศษบำรุงหยาง เสริมไต เสริมรากฐาน (ระดับราชันย์ 33/100)

เกาเสียนพอใจผงเขากวางที่สุด ใช้แสงวิญญาณมนุษย์น้อย แต่ให้ผลดีมาก ช่วยให้เขาทำเงินได้มาก และยังช่วยให้เขาได้แสงวิญญาณมนุษย์ด้วย

ดาบเทพสัจจะ: ใช้พลังหยางรวมจิตสร้างดาบยาวไร้รูป สามารถข่มขวัญวิญญาณ สามารถทำลายภูตผี (2/80 ระดับผู้เชี่ยวชาญ)

วิชานี้เรียนมาจากโจวเย่ เกาเสียนก็ไม่แน่ใจว่าจะมีประสิทธิภาพกับภูตผีแค่ไหน

เขาคิดว่ามีดาบเทพสัจจะแล้ว ก็จะกำจัดพลังชั่วร้ายได้หมด

แต่เมื่อเห็นแมวดำตัวน้อยระแวงเขาขนาดนั้น เกาเสียนก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

แต่ก่อนแมวดำตัวน้อยแม้จะไม่สนใจเขา แต่ก็ไม่ได้รังเกียจการเข้าใกล้

สายตาเกาเสียนตกลงบนดาบเทพสัจจะ การกำจัดภูตผียังต้องพึ่งวิชานี้

เขาถอนหายใจ "ยังต้องหาแสงวิญญาณมนุษย์ให้มากกว่านี้!"

การฝึกฝนของตัวเองช้าเกินไป การเพิ่มคะแนนด้วยแสงวิญญาณมนุษย์สบายกว่ามาก ถ้าไม่มีอะไรให้เปรียบเทียบก็คงไม่เป็นไร

ดีที่ติดต่อกับโจวเย่ได้แล้ว มีโจวเย่ช่วยขายผงเขากวาง ไม่นานก็จะมีแสงวิญญาณมนุษย์เข้ามาเป็นกอบเป็นกำ

เกาเสียนเห็นว่ายังไม่ดึกเกินไป คิดว่าจะปรุงผงเขากวางสักหม้อดีไหม แต่ก็ขี้เกียจลุกจริงๆ

"ช่างเถอะ วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยขยันต่อ..."

เกาเสียนลูบยันต์หยางหกที่อกเบาๆ มียันต์วิเศษที่สาวสวยมอบให้ เขาสามารถนอนหลับอย่างสบายใจได้

หลับตาลง เกาเสียนก็พบกับพี่หลานในความฝัน...

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เกาเสียนเห็นแสงสลัวนอกหน้าต่าง คงเป็นเวลาประมาณตีห้ากว่าๆ

เขาหาวคิดว่าจะนอนต่อดีไหม แต่พอเหลือบมองก็เห็นยันต์หยางเดี่ยวหลายแผ่นที่ติดไว้บนประตูถูกเผาไหม้ มีเถ้าสีดำละเอียดปลิวอยู่บนพื้น

เกาเสียนที่ยังงัวเงียอยู่รู้สึกใจหายวาบ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว ความง่วงถูกกวาดล้างไปด้วยความหวาดกลัวจนไม่เหลือแม้แต่น้อย

เกาเสียนกระโดดลงจากเตียง เดินไปที่ประตูเพื่อสำรวจอย่างละเอียด

เขาติดยันต์หยางเดี่ยวไว้เจ็ดแผ่น ถูกเผาไหม้ไปห้าแผ่น อีกสองแผ่นที่เหลือก็ถูกเผาไปครึ่งหนึ่ง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อคืนมีภูตผีมาเยือน แต่ถูกพลังของยันต์หยางเดี่ยวขับไล่ไป

นึกถึงภูตผีที่มาเยือนตอนกลางคืน แต่เขากลับไม่รู้ตัวเลย เกาเสียนรู้สึกเหงื่อเย็นผุดที่ฝ่ามือ

"บ้าเอ๊ย! บ้าเอ๊ย! ไม่มีเวรไม่มีกรรมอะไรกัน มาจ้องฉันทำไม!"

เกาเสียนสบถเบาๆ ทั้งกลัวทั้งงุนงง ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมภูตผีถึงได้จ้องเขา

โชคดีที่ภูตผีดูเหมือนจะไม่ได้แข็งแกร่งมาก ยันต์หยางเดี่ยวก็สามารถต้านทานได้

โจวยู่หลิงให้ยันต์หยางเดี่ยวและยันต์หยางสามมาหลายสิบแผ่น ยังพอประทังได้อีกสักสองสามวัน

การพึ่งพายันต์ที่สาวสวยให้มาด้วยไมตรีจิตคงไม่ใช่ทางออกถาวร ต้องพึ่งพาตัวเองให้ได้ ต้องอัพเกรดดาบเทพสัจจะโดยเร็ว!

เกาเสียนเดินวนในห้องสองสามรอบแล้วตัดสินใจ ไม่นอนต่อแล้ว ต้องขยันขึ้น

เขาไปที่ครัวก่อไฟทำอาหาร กินจนอิ่ม แล้วแบ่งข้าวไว้ครึ่งชามให้แมวดำตัวน้อยไร้น้ำใจ

แมวดำไร้น้ำใจ แต่เขาเป็นผู้ชายที่มีน้ำใจและจริงใจ!

ขณะที่พลังวิญญาณในร่างกายเต็มเปี่ยม เกาเสียนหมุนเวียนพลังห้าธาตุครบ 108 รอบ เมื่อตื่นขึ้นจากภวังค์ จิตใจและร่างกายอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด

ขณะที่สภาพร่างกายดีที่สุด เกาเสียนไปที่ห้องปรุงยา จุดไฟเตาและนำส่วนผสมผงเขากวางออกมาล้าง นึ่ง หลอม และสกัด

ส่วนผสมส่วนใหญ่ต้องผ่านการแปรรูปสองขั้นตอน งานนี้เกาเสียนต้องทำเอง

วุ่นวายอยู่ครึ่งวัน ผงเขากวางเสร็จสิ้น คราวนี้ได้ปริมาณถึงห้าชั่ง

เกาเสียนปั้นยาเม็ด ได้ยา 517 เม็ด

บรรจุยาเม็ดสีฟ้า 500 เม็ดให้เรียบร้อย เกาเสียนถือกล่องผงเขากวางไปที่ร้านขายยันต์

คราวนี้เกาเสียนเข้าประตูหลัง แม่บ้านในลานบ้านรู้จักเขา พาเขาเข้าไปในห้องรับแขก

โจวยู่หลิงโบกมือทักทายเขาจากไกลๆ แต่ไม่ได้เข้ามาคุย

เกาเสียนรออยู่ในห้องรับแขกสักพัก โจวเย่จึงมา เกาเสียนรีบต้อนรับอย่างกระตือรือร้น "ลุงโจว ผมเอายามาแล้วครับ ห้าร้อยเม็ด"

โจวเย่เปิดกล่องไม้ดูเล็กน้อย เห็นยาเม็ดสีฟ้าเรียงกันเป็นระเบียบ ทำให้เขาอารมณ์ดีมาก

ตามข้อตกลงระหว่างเขากับเกาเสียน ผงเขากวางชุดแรกๆ จะขายให้เขาในราคาหินวิเศษชั้นต่ำหนึ่งก้อนต่อยายี่สิบเม็ด

ตามคำอธิบายของเกาเสียน ช่วงแรกของการโปรโมทต้องแจกฟรี ค่าใช้จ่ายในการโปรโมทแบ่งกันคนละครึ่ง

เมื่อผงเขากวางขายดี ราคาจะกลับไปเป็นหินวิเศษชั้นต่ำหนึ่งก้อนต่อยาสิบเม็ด เขาสามารถขายต่อในราคาสองเท่าได้

เนื่องจากไม่ต้องลงทุนอะไรเลย ถ้าขายไม่ออกก็คืนผงเขากวางให้เกาเสียนได้ ความเสี่ยงทั้งหมดเกาเสียนรับผิดชอบ

ส่วนผสมยาที่ใช้ไป แม้ว่าต้องให้เขาช่วยซื้อเพิ่ม แต่เกาเสียนเป็นคนจ่ายเงิน

โจวเย่พอใจกับวิธีการร่วมมือแบบนี้มาก ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมองแนวโน้มของผงเขากวางในแง่ดีมาก

ขณะที่โจวเย่อารมณ์ดี เกาเสียนรีบเล่าเรื่องที่เขาเจอภูตผีอีกครั้ง

"ลุงโจว ผมควรทำยังไงดีครับ?"

เกาเสียนถามขอคำแนะนำ "มีภูตผีคอยจ้องอยู่ตลอด ผมกลัวมากเลย"

โจวเย่ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "โดยปกติแล้ว ภูตผีระดับต่ำไม่มีสติปัญญา จะไม่จ้องคนใดคนหนึ่งโดยเฉพาะ ภูตผีนี้จ้องเจ้าตลอด อาจจะมีความเกี่ยวพันอะไรกับเจ้า"

เขายิ้มถาม "เจ้าเคยฆ่าคนหรือเปล่า อีกฝ่ายอาจจะมีความแค้นไม่สลาย กลายเป็นภูตผีที่ต้องการแก้แค้นเจ้า"

"อา! จริงเหรอครับลุงโจว อย่าหลอกผมนะ" เกาเสียนตกใจมาก เขาไม่รู้เลยว่ามีเรื่องแบบนี้ด้วย

โจวเย่แค่พูดเล่น เขาไม่คิดว่าเกาเสียนจะกล้าฆ่าคน เห็นสีหน้าเกาเสียนเปลี่ยนไป เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เด็กคนนี้กล้าฆ่าคนจริงๆ หรือ?!

"ถ้าเป็นภูตผีที่มีความเกี่ยวพันกับเจ้า การที่มันตามติดเจ้าก็เป็นเรื่องปกติ"

โจวเย่แนะนำ "ไม่เช่นนั้นเจ้าซื้อยันต์หยางสามเพิ่มสักหน่อย ของพวกนี้ขับไล่ภูตผีได้ดีที่สุด"

"เอ่อ งั้นขอยันต์หยางเดี่ยวยี่สิบแผ่นก่อนแล้วกันครับ"

เกาเสียนยังมีเหลืออยู่บ้าง แต่เตรียมไว้ไม่เสียหาย มียันต์หยางเดี่ยวเยอะๆ ก็ดี

"ยันต์หยางเดี่ยวยี่สิบแผ่น ลุงให้เจ้าฟรี"

โจวเย่ก็ใจกว้างสักครั้ง ยันต์หยางเดี่ยวไม่ได้มีราคาแพง เห็นแก่ที่ร่วมมือกัน เขาเต็มใจช่วยเกาเสียนหน่อย

เกาเสียนกลับบ้าน ติดยันต์หยางเดี่ยวสิบกว่าแผ่นที่ประตูหน้าต่าง จึงวางใจนอนพักผ่อน

หลายวันต่อมา ยันต์หยางเดี่ยวที่ติดไว้ที่ประตูหน้าต่างไม่ได้ถูกทำลาย ดูเหมือนภูตผีจะไม่มาอีก

เกาเสียนค่อยๆ ผ่อนคลายลง ดูเหมือนภูตผีจะกลัวแล้ว

แค่รอให้โจวเย่เปิดตลาดผงเขากวาง เขาก็จะอัพเกรดดาบเทพสัจจะเพื่อจัดการกับภูตผีนี้

วันนี้เกาเสียนกำลังฝึกดาบอยู่ในลานบ้าน จูชีเนียงก็มา

"ช่วงนี้ที่หมู่บ้านเฟยหม่ามีภูตผีตัวหนึ่งเที่ยวไปทั่วทำร้ายคน ฆ่านักฝึกตนไปแล้วสองคน ว่ากันว่าภูตผีนั่นมีแค่ครึ่งหัว น่ากลัวมาก..."

จูชีเนียงยังพูดไม่ทันจบ สีหน้าเกาเสียนก็เปลี่ยนไปแล้ว

(จบบท)