บทที่ 217 พบจ้านไถชิงเสวียนอีกครา
ตะวันคล้อยต่ำ ยามราตรีคืบคลาน ท้องนภาเหนือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ประดับประดาด้วยหมู่ดาวสุกสกาว ราวกับเอื้อมมือออกไปก็สามารถสัมผัสได้ ไม่ว่าจะทอดสายตาไปทางใด ก็เห็นแต่ดาราดาษเกลื่อนฟ้า ดุจดังหยาดน้ำค้างแข็ง เหวินผิงปล่อยให้ฉินโม่และคนอื่น ๆ ออกไปเดินเล่นในเมือง ส่วนตนเองมุ่งหน้าไปยังจวนตระกูลจ้านไถ ก๊อก! ...
