บทที่ 156 ความกระจ่าง
หวงซางสะอึกไกลมาที่ด้านหลังหลัวเฉิง แววตางดงามเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเยือกเย็น เสี้ยวลมหายใจนางก็ชักกระบี่ออกมาแทงเข้าทั้งด้านหลังหลัวเฉิงทันที!
ฟึบ!
หลัวเฉิงเดิมมีความรู้สึกเฉียบคมอยู่แล้วก็ทันสังเกตเห็นสิ่งนี้อย่างรวดเร็ว จึงบิดกายเอียงหลบออกไปทางด้านข้าง
“หลัวเฉิง ยกโทษให้ข้าด้วย!”
เกือบจะในเวลาเดียวกัน โจวจินซวนตวาดเสียงเยือกเย็น แล้วเหวี่ยงดาบยาวในมือฟาดเข้าใส่กลางกระหม่อมหลัวเฉิง
“บัดซบ!”
เมื่อถูกล้อมโจมตีจากทั้งสองด้าน แววตาหลัวเฉิงก็ประกายแสงอำมหิต แล้วเหวี่ยงหมัดเข้าชกที่ข้างดาบอย่างแรง
ปัง!
โจวจินซวนแทบจะกระชับด้ามดาบของตนเอาไว้ไม่อยู่ แรงปะทะนี้พานให้เขาล่าถอยออกไปหลายก้าว
ฉัวะ!
เงาดาบวาบวับเปล่งประกาย ปรากฏปากแผลยาวหนุ่งชุ่นขึ้นบนแขนซ้ายของหลัวเฉิง พร้อมกับเลือดที่สาดกระเซ็น!
ใบหน้าหลัวเฉิงพลันขาวซีด แววตาจับจ้องมองทั้งสองก่อนหรี่ลงเล็กน้อย
“นี่คือวิธีการตอบแทนที่ข้าช่วยชีวิตพวกเจ้างั้นหรือ?”
ใบหน้าโจวจินซวนแข็งทื่อทันที คำถามนี้คล้ายทำให้คอหอยตีบตันยากจะเปล่งเสียงได้
หวงซางเลิกคิ้วแล้วกล่าวเสียงเย็นชา “นี่มันไม่ใช่ความผิดเรา แต่มันเป็นเพียงเพราะชีวิตเจ้ามีค่ามากต่างหาก ต่อให้เราไม่ลงมือ สุดท้ายคนอื่นก็ต้องทำอยู่ดี!”
“โอ้?”
หลัวเฉิงขมวดคิ้ว “ชีวิตข้ามีค่ามากเลยงั้นหรือ?”
แม้ว่าการลอบโจมตีนี้จะไม่ประสบผลสำเร็จ แต่หวงซางก็ไม่คิดปล่อยให้หลัวเฉิงหนีไปได้ จึงตอบเสียงต่ำว่า
“ถูกต้อง! ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปทำให้ผู้ใดขุ่นเคืองหมองใจกันแน่ แต่อีกฝ่ายได้ให้สัญญาว่าหากสามารถสังหารเจ้าบนเกาะแห่งนี้ได้ จะกลายเป็นศิษย์ฝ่ายนอกทันทีไม่ว่าผลการแข่งขันนี้จะเป็นอย่างไร!”
หากเจ้าฆ่าข้า ก็จะสามารถกลายเป็นศิษย์ฝ่ายนอกได้โดยตรง!
หลัวเฉิงเบิกตากว้างตะลึงลานทันใด
ในที่สุดข้าก็เข้าใจความรู้สึกแปลกๆ ก่อนหน้า ที่ข้ารู้สึกค้างคาเมื่อยังอยู่ที่จัตุรัส บัดนี้มันได้กระจ่างแล้ว!
มันไม่ใช่เพราะว่าข้านั้นคิดไปเองคนเดียว!
หวงซางและโจวจินซวนเดินกระจายกันล้อมหน้าหลัง ขวางเส้นทางของหลัวเฉิงไม่ให้หลบหนี
หวงซางกล่าวต่อไปว่า
“ศิษย์บำรุงสำนักทุกคนที่อยู่ในขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ระดับสามล้วนได้ทราบข่าวนี้แล้ว! แม้เราไม่ลงมือ คนอื่นๆ ก็ต้องลงมืออยู่ดี! นับตั้งแต่ที่เจ้าก้าวขาเข้าเกาะชิงอวิ๋น ชีวิตของเจ้าก็ถูกกำหนดให้ต้องตายบนนี้แล้ว!”
“แทนที่จะให้ผู้อื่นชิงตัดหน้า มิสู้เจ้ามอบชีวิตมาให้ข้าดีกว่า!”
“ส่วนพระคุณที่ช่วยชีวิตนั้น ข้าจะจำใส่ใจเอาไว้ ในภายหน้าหากมีเวลา ข้าจะเผากระดาษเงินกระดาษทองให้เจ้าเป็นจำนวนมาก!”
ฮ่าๆๆ!
หลัวเฉิงแผดเสียงหัวเราะด้วยความแค้นใจ “จะจำใส่ใจเอาไว้งั้นหรือ กล่าวได้ดี! ฮ่าฮ่า! ส่วนเจ้าเองก็มีความคิดเช่นนี้เหมือนกันงั้นรึ?”
หลัวเฉิงมองโจวจินซวน
โจวจินซวนอ้ำอึ้งอยู่ครู่ ครั้นเหลือบมองหวงซาง จึงฝืนกัดฟันกล่าวว่า “หลัวเฉิง ยอมรับชะตากรรมของเจ้าแต่โดยดีเถอะ!”
“ยอมรับชะตากรรมงั้นหรือ? ข้าเสี่ยงชีวิตช่วยพวกเจ้าไว้ แต่พวกเจ้ากลับต้องการเอาชีวิตข้าหนำซ้ำยังบอกให้ข้ายอมรับชะตากรรมเสียอีก! ฮ่าๆ ประเสริฐ! ช่างประเสริฐยิ่งนัก!”
หลัวเฉิงหัวเราะ
หวงซางขมวดคิ้วเข้าเป็นปม นางไม่อาจทนทานรับวาจาเสียดสีของหลัวเฉิงได้ แล้วตวาดเสียงเย็นชา “จินซวน! ไม่ต้องกล่าววาจาเหลวไหลกับเขาอีก!”
เคร้ง!
หลัวเฉิงชักกระบี่ทลายสวรรค์ออกมา แล้วกล่าวน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความอำมหิต
“สวรรค์ได้มอบโอกาสให้พวกเจ้าได้มีชีวิตอยู่ แต่ช่างน่าเสียดายที่พวกเจ้ากลับหันหลังให้มัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้! ข้าจะช่วยสงเคราะห์ให้พวกเจ้าได้เดินไปตามทางที่ต้องการ!”
“เฮอะ! ลำพังแค่เจ้านะหรือ?”
ความเหยียดหยามฉายแววในดวงตาของหวงซาง นางจึงกล่าวกับโจวจินซวน “หากคนอื่นมาเห็นเขามันจะเป็นเรื่องลำบาก เรามาร่วมมือกันสังหารเขาให้เร็วเถิด!”
“ตาย!”
เจตนาฆ่าฉายแววในดวงตาของโจวจินซวน ทันใดก็เหวี่ยงดาบในมือหมายกุดหัวหลัวเฉิงให้ขาดสะบั้นในดาบเดียว!
หลัวเฉิงยืนอยู่ที่นั่นสีหน้าปราศจากความครั่นคร้าม เสียวลมหายใจก็ฟาดกระบี่ตนออกไปทันที
แรงมหาศาลกระแทกดาบของโจวจินซวนจนสะบั้นกระเด็นออกไป ม่านตาเขาขยายออกอย่างหวั่นผวา ใบหน้าซีดเผือดหวาดกลัวจนต้องก้าวเท้าถอยหลัง
ฉึก!
ด้วยแสงกระบี่วาวเย็นส่องประกายเพียงชั่วแล่น กระบี่ทลวงสวรรค์ก็แทงทะลุออกไปอย่างรวดเร็วประดุจสายฟ้า ทิ้งรอยเลือดเป็นเส้นตรงไว้บนหน้าผากของโจวจินซวน!
