ตอนที่ 8 : หยุนว่านหนิงมองอย่างไรก็ไม่ชอบหน้าสวีชิงชิง

[หยุนว่านหนิงเบ้ปาก ทำหน้าดูถูก แต่เพราะยังเล็กเกินไป กล้ามเนื้อบนใบหน้ายังไม่พัฒนา ควบคุมสีหน้าไม่ได้ จึงมีน้ำลายไหลออกมา]

"อี๋อ้า~"

[นี่มันน่าอายจริงๆ แค่ทำสีหน้าก็น้ำลายไหล ทารกน้อยอย่างฉันช่างลำบากจริงๆ]

หยุนฟูเหรินยิ้มอย่างขบขัน ก้มหน้าลงใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำลายให้เธออย่างนุ่มนวล ในใจรู้สึกอยากรู้อยากเห็นมาก

เธออยากรู้จริงๆ ว่านอกจากเรื่องที่พูดไปแล้ว สวีชิงชิงยังทำเรื่องเลวร้ายอะไรอีก

"ไม่ได้บอกพวกเจ้าหรือว่าคุณหญิงต้องการพักผ่อน ห้ามปล่อยให้คนนอกเข้ามารบกวน?"

เสียงฝีเท้าดังขึ้น หยุนเจิ้งพาหยุนว่านเย่และหยุนว่านเหยาเข้ามา เมื่อเห็นสวีชิงชิงก็หน้าบึ้งตึงดุสาวใช้ที่อยู่ข้างๆ

สาวใช้หดตัวลง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ถูกเจ้าของจวนขุนนางมองว่าเป็นคนนอก สีหน้าของสวีชิงชิงแข็งค้างไปชั่วขณะ อย่างเก้ๆ กังๆ เธอค้อมตัวคำนับหยุนเจิ้งเล็กน้อย

"ชิงชิงคารวะลุง"

"พอเถอะ อย่าไปโกรธเสี่ยวเถาเลย ฉันเป็นคนสั่งให้เธอปล่อยชิงชิงเข้ามาเอง"

หยุนฟูเหรินไม่พอใจที่หยุนเจิ้งลงโทษสาวใช้ เธอมองเขาอย่างเย็นชา ทำให้ความโกรธของหยุนเจิ้งลดลงทันที

"ภรรยาสอนถูกแล้ว"

ด้านข้าง หยุนว่านเหยาเอามือปิดปากหัวเราะเบาๆ รู้สึกซาบซึ้งกับความหวานชื่นของพ่อแม่ ส่วนหยุนว่านเย่กลอกตาอย่างดูถูก ไม่นับถือพ่อของตัวเองเลย

พ่อช่างไม่มีความสามารถ เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ เป็นชายชาตรีเหมือนเสือและมังกร แต่กลับกลัวภรรยาของตัวเอง ช่างน่าอายแทนผู้ชายจริงๆ

ต่อไปเขาจะไม่มีวันยอมตัวลงต่ำต่อผู้หญิงแบบนี้แน่นอน

ตอนนั้นหยุนว่านเย่ไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่า ในอนาคตอันใกล้ เขาจะต้องหน้าหงายอย่างหนัก

"แม่ของเจ้าถูกจับได้ว่าขโมยของ ฉันสั่งให้คนขังเธอไว้แล้ว"

หยุนฟูเหรินมองไปที่สวีชิงชิงพูดเรียบๆ

พอได้ยินคำพูดนี้ ฝาแฝดสองคนและสวีชิงชิงต่างตกใจมาก พวกเขามองหน้าหยุนฟูเหรินอย่างงุนงง

โดยเฉพาะฝาแฝดทั้งสอง ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

ตอนที่พวกเขาไม่อยู่หยางซินเอ๋อร์ขโมยอะไรของแม่ไป ถึงทำให้แม่ใจแข็งพอที่จะสั่งขังเธอ

แม่เป็นคนใจดี ใจกว้าง ตั้งแต่รับแม่ลูกสองคนนั้นเข้ามาอยู่ในจวน ก็ตามใจหยางซินเอ๋อร์มาตลอด

พูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้หยางซินเอ๋อร์แอบขนของไปครึ่งจวน แม่ก็คงไม่ถือสาหาความ ทำไมถึงเปลี่ยนไปกะทันหันแบบนี้?

"ป้า ป้าเข้าใจผิดแล้วใช่ไหมคะ? แม่ของหลานเป็นน้องสาวบุญธรรมของป้านะคะ จะขโมยของของป้าได้อย่างไร?"

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง สวีชิงชิงได้สติกลับมา หน้าซีดเผือดพยายามแก้ต่างให้แม่ของเธอ

"อย่างนั้นหรือ?"

หยุนเจิ้งก้าวยาวๆ ไปที่หีบไม้แดงบนพื้น เปิดออกแล้วหยิบเครื่องประดับขึ้นมากำหนึ่ง หันไปมองสวีชิงชิงด้วยใบหน้าที่ดำมืด

"ของพวกนี้ดูคุ้นตาไหม?"

สิ่งของเหล่านี้คือทองและเงินที่หวังม่าค้นมาได้เมื่อวาน และพวกเขาตั้งใจจะมอบให้หยุนว่านหนิง แต่ยังไม่ทันได้ส่งไปร้านทอง สวีชิงชิงก็มาเสียก่อน

สีหน้าของสวีชิงชิงซีดลงอีก ในใจทั้งตกใจและเจ็บปวด

ที่แท้ข้าวของที่หายไปจากห้องของแม่ลูกพวกเธอ ทั้งหมดมาอยู่ที่นี่ ยังอยู่ครบ ทำไมคนในบ้านนี้ถึงคิดจะค้นห้องนอนของพวกเธอ?

นี่เป็นมารยาทในการต้อนรับแขกหรือ?

"พ่อจ๋า เครื่องประดับพวกนี้ ลูกกับแม่ให้ชิงชิงไปนะคะ"

หยุนว่านเหยาเกาะแขนหยุนเจิ้งอย่างประจบ อ้อนวอนขอร้องแทนสวีชิงชิง เธอเป็นคนฉลาด เมื่อรวมกับคำพูดก่อนหน้านี้ จะไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างไร?

พ่อแม่ลำบากใจกับชิงชิงน้องสาวบุญธรรม เพราะของนอกกายพวกนี้จริงๆ หรือ?

[แม้ว่าเธอจะตกใจกับจำนวนของในหีบ แต่ก็ยังรู้สึกว่าพ่อแม่กลายเป็นคนขี้ขลาดกะทันหันเกินไป]

ชิงชิงเป็นน้องสาวบุญธรรมของเธอ เป็นคนรุ่นหลังของพ่อแม่ พ่อแม่จะไม่พอใจชิงชิงเพราะของไร้ค่าพวกนี้ได้อย่างไร?

แต่เมื่อมีคนช่วยขอร้อง สวีชิงชิงไม่เพียงไม่รู้สึกขอบคุณ แววตากลับยิ่งมืดลง ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังหยุนว่านเหยา

ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้ แสร้งทำท่าแบบนี้ คงกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่แน่ๆ

ก็แค่โชคดีเกิดมาเป็นลูกสาวจวนขุนนางเท่านั้นเอง

จำเป็นต้องดูถูกเหยียดหยามเธอขนาดนี้ด้วยหรือ?

[โอ้โห พี่สาวพยายามขอร้องให้เธอ แต่เธอกลับไม่รู้บุญคุณ เธอคิดว่านี่เป็นการดูถูกเธอ ในใจคงด่าพี่สาวยับเลย]

[พี่กับแม่ยิ่งดีกับเธอ เธอก็ยิ่งเกลียดพี่ เกลียดที่พี่โชคดีเกิดมาเป็นลูกสาวจวนขุนนาง เกลียดที่พี่ได้เป็นคู่หมั้นของเจ้าชายแคว้นฉี เกลียดที่ตัวเองต้องก้มหัวประจบเอาใจพี่]

[ทั้งที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่น แต่กลับไม่มีความรู้จักกาลเทศะของผู้อาศัยเลย เอาแต่เปรียบเทียบตัวเองกับพี่]

[เธออิจฉาที่พี่มีข้าวปลาอาหาร เสื้อผ้าเครื่องประดับดีกว่าเธอ อิจฉาที่พี่ได้รับความรักจากพ่อแม่ ลุงเจ็ด และพี่ชายสองคน อิจฉาที่คนรับใช้ในจวนเคารพพี่มากกว่าเธอ]

[เธออยากให้พี่ตายทุกเมื่อเชื่อวันเลยนะ]

[ดังนั้น เมื่อนางเอกปรากฏตัวและเป็นศัตรูกับพี่ เธอก็รีบทรยศพี่ กลายเป็นสมุนของนางเอก ช่วยนางเอกต่อกรและวางแผนเล่นงานพี่]

[อาศัยความไว้วางใจของพี่ เธอให้พี่ดื่มยาสลบ แล้วโยนพี่ที่หมดสติไปให้ชาวบ้านยากจน ทำให้พี่ถูกชาวบ้านทำร้ายเสียความบริสุทธิ์ ตัดโอกาสที่พี่จะได้แต่งงานเข้าจวนเจ้าชายแคว้นฉีอย่างสิ้นเชิง]

[พูดได้ว่า ที่พี่ต้องพบเจอเรื่องเลวร้ายในภายหลัง ผู้หญิงคนนี้เป็นชนวนเหตุเลย]

หยุนว่านหนิงมองอย่างไรก็ไม่ชอบหน้าสวีชิงชิง ในใจบ่นอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งบ่นก็ยิ่งโมโห

ตอนอ่านนิยายครั้งแรก เธอไม่ได้รู้สึกอะไรมากกับตัวละครนี้ ไม่ได้ชอบหรือเกลียด

แต่ปัญหาคือ ตอนนี้เธอมาเกิดเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลหยุนแล้วนี่

สวีชิงชิงนี่ไม่เคยคิดดีกับตระกูลหยุนเลยตั้งแต่ต้นจนจบ ในช่วงหลังยิ่งคิดร้ายกับหยุนว่านเหยา, หยุนว่านเย่, ลุงเจ็ดและเธอ ถ้าเธอจะรู้สึกดีกับหมาป่าตาขาวคนนี้ได้ คงต้องมีผีเข้าแน่ๆ

นอกจากสวีชิงชิงแล้ว สามีภรรยาตระกูลหยุนและพี่น้องที่ได้ยินเสียงในใจของเธอต่างก็ตกตะลึง พากันมองไปที่สวีชิงชิงด้วยความโกรธแค้น

สวีชิงชิงคนนี้ ช่างชั่วร้ายเหลือเกิน!

"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า อย่าพูดมาก"

หยุนเจิ้งเป็นคนแรกที่ได้สติกลับมา เขาตวัดมือสะบัดแขนของหยุนว่านเหยาออกพร้อมมองด้วยสายตาดุดัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับหยุนว่านเหยาด้วยน้ำเสียงจริงจังขนาดนี้

หยุนว่านเหยาชะงักไป ก้มหน้าเงียบๆ ยืนอยู่ด้านข้าง ในใจรู้สึกสับสนและเศร้า อดไม่ได้ที่จะอยากร้องไห้

ก่อนหน้านี้ตอนที่ยังไม่มีน้องสาว เธอปฏิบัติกับสวีชิงชิงน้องสาวบุญธรรมคนนี้เหมือนน้องสาวแท้ๆ

เสื้อผ้าเครื่องประดับของเธอ แค่สวีชิงชิงแสดงท่าทีชอบนิดหน่อย เธอก็จะยกให้โดยไม่ลังเลเลย

เธอพาสวีชิงชิงไปรู้จักกับสาวๆ จากตระกูลใหญ่ ช่วยเธอหาเพื่อนที่มีความคิดเหมือนกัน ถ้ามีใครในวงสังคมดูถูกชาติกำเนิดของสวีชิงชิง เธอก็จะต่อยคนนั้นให้สั่งสอน เพื่อแก้แค้นให้สวีชิงชิง

แต่ที่แท้ ในใจของสวีชิงชิงกลับคิดกับเธอแบบนั้นหรือ?

ถึงขนาดเพราะความอิจฉาและความเกลียดชังพวกนั้น จะหันไปเข้าข้างนางเอก แล้วทำร้ายเธออย่างโหดร้ายขนาดนั้น?

ความบริสุทธิ์ของสตรีสำคัญยิ่งกว่าฟ้า แต่สวีชิงชิงกลับวางแผนทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ!

หยุนว่านเหยากำมือแน่นในแขนเสื้อ ราวกับตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง หนาวสั่นไปทั้งตัว

[เฮ้อ แม่จ๋า พี่สาวจ๋า พวกคุณช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน]

[ญาติพี่น้องน่ะ ก็แค่รังเกียจคุณตอนจน แต่กลัวคุณตอนรวย แม่ลูกอย่างหยางซินเอ๋อร์กับสวีชิงชิงนี่ ทั้งอยากได้รับการคุ้มครองและผลประโยชน์จากพวกคุณ แต่ก็อิจฉาที่พวกคุณมีชีวิตที่ดีเกินไป]

[ยายแก่อยากแย่งพ่อฉัน ยายเด็กอิจฉาพี่สาวฉัน พวกคนเลวใหญ่เลี้ยงคนเลวเล็ก ทั้งคู่เป็นหมาป่าตาขาวที่เลี้ยงไม่เชื่อง]

(จบตอนที่ 8)