ตอนที่ 14 : น้องสาวร้องไห้จนหัวใจพี่แทบสลาย

[น้องสาวร้องไห้จนหัวใจพี่แทบสลาย]

[เขาไปตามนัด เดินผ่านถนนไป๋หูทางฝั่งตะวันตกของเมือง]

[ผ่านทะเลสาบเล็กๆ แถวนั้น บังเอิญเจอผู้หญิงคนหนึ่งตกน้ำ พี่ชายคนที่สองใจดี กระโดดลงไปช่วยทันทีโดยไม่ลังเล]

[หญิงสาวคนนั้นหลังได้รับการช่วยเหลือก็แท้งลูก ที่เธอตกน้ำก็เพราะท้องก่อนแต่ง ถูกคนรักทิ้ง จนหมดหนทางต้องทำแบบนั้น]

[ใครจะคิดว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมา กลับโยนความผิดให้พี่ชายคนที่สอง ยืนกรานว่าเด็กเป็นของพี่ชายคนที่สอง พี่ชายคนที่สองแก้ตัวไม่ขึ้น จำใจต้องเลือกเงียบ]

[แต่ครอบครัวของหญิงสาวคนนั้นกลับไม่ใช่คนดี]

[พ่อแม่ของเธอพาญาติมาเป็นร้อย มาก่อเรื่องที่จวนขุนนางทุกวัน บังคับให้พี่ชายคนที่สองแต่งงานกับหญิงสาวคนนั้น]

[ฝ่ายนั้นมีคนมากกว่า เรื่องวุ่นวายมาก แม้แต่ขุนนางและฮ่องเต้ก็รู้เรื่อง ขุนนางเอาเรื่องนี้มาล้อเลียนพ่อ]

[แม่พยายามเจรจากับอีกฝ่ายทุกวิถีทาง แต่ไม่เป็นผล จำใจต้องตัดสินใจแทนพี่ชายคนที่สอง ให้แต่งงานกับหญิงสาวคนนั้น เพราะเรื่องนี้ พี่ชายคนที่สองไม่พอใจ ทะเลาะกับแม่อย่างรุนแรง]

[จนกระทั่งแม่ถูกหยางซินเอ๋อร์ทำร้ายจนฆ่าตัวตาย ก็ยังไม่ได้คืนดีกับพี่ชายคนที่สอง]

[โอ้ จะทำยังไงดีล่ะ?]

[ผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวอันตราย ช่วยไม่ได้ พี่ชายคนที่สองใจดีช่วยเธอ แต่เธอกลับอกตัญญู ทำลายชื่อเสียงของพี่ชายคนที่สอง ทำให้พี่ชายคนที่สองทะเลาะกับครอบครัว]

[พูดได้ว่า ที่พี่ชายคนที่สองจะกลายเป็นแบบนั้น มีความเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนี้มาก]

[ฉันควรทำยังไงถึงจะห้ามพี่ชายคนที่สองไม่ให้ออกไปเที่ยวได้?]

[อืม งั้นฉันก็เกาะติดเขาด้วยแล้วกัน ให้เขาอุ้ม พอเขาไป ฉันก็ร้องไห้สุดเสียง แม่คงทนดูฉันร้องไห้ไม่ได้ อาจจะไม่ให้พี่ชายคนที่สองออกไปก็ได้]

หยุนว่านหนิงคิดแผนในใจอย่างหนัก วางแผนจะจัดการหยุนว่านเย่อย่างไร โดยไม่สังเกตเลยว่าพี่ชายคนที่สองที่หล่อเหลาของเธอ ตอนนี้สีหน้าแย่แค่ไหน

เขาโชคร้ายขนาดนั้นใน 'เนื้อเรื่อง' เลยหรือ?

ทันใดนั้น สายตาสองคู่ก็กวาดมองมา ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเป็นแม่และหยุนว่านเหยา

หยุนว่านเย่รู้ตัวทันทีว่า นอกจากแม่แล้ว หยุนว่านเหยาก็น่าจะได้ยินเสียงในใจของน้องสาวด้วย

เพื่อไม่ให้ตัวเองถูกจับได้ หยุนว่านเย่รีบควบคุมอารมณ์ ยิ้มลูบแก้มนุ่มนิ่มของทารกน้อย แล้ววางเธอลงบนเตียง

"เอ่อ ได้เวลาแล้ว พี่ต้องไปแล้วนะ"

"ฮือๆ~"

หยุนว่านหนิงที่ไม่รู้เลยว่าความคิดของตัวเองถูกเปิดเผยหมดแล้ว พอถูกวางลงก็เริ่มแผนทันที

เธอเบ้ปากน้อยๆ แล้วร้องไห้โฮออกมา ร้องจนแทบขาดใจ แขนน้อยๆ ทั้งสองข้างโบกไปมาไม่หยุดใส่หยุนว่านเย่ ท่าทางชัดเจนว่าอยากให้อุ้ม

[พี่ชายคนที่สอง ฉันร้องไห้เสียใจขนาดนี้ เธอคงไม่ใจร้ายทิ้งฉันไปเที่ยวคนเดียวหรอกนะ?]

หยุนว่านหนิงภูมิใจในใจ ชื่นชมสมองน้อยๆ ของตัวเอง

หยุนฟูเหรินขำกับเล่ห์เหลี่ยมเล็กๆ ของเธอ พยายามกลั้นหัวเราะแล้วไปอุ้มเธอขึ้นมา พอหันไปมองหยุนว่านเย่ก็ทำหน้าเคร่งทันที

"ดูท่าทางแล้ว น้องสี่อยากให้เจ้าอุ้ม ไม่เช่นนั้นเจ้าอย่าออกไปเลย อุ้มเธอไว้แล้วปลอบหน่อย"

[ใช่ๆๆ แม่พูดถูกแล้ว อย่าออกไปเลย อยู่บ้านปลอบฉันนะพี่ชายคนที่สอง]

เห็นแม่เข้าใจความหมายของเธอ หยุนว่านหนิงก็ร้องไห้ดังขึ้น โบกแขนแรงขึ้น

ดวงตาสีดำมองดูหยุนว่านเย่อย่างน้ำตาคลอ ท่าทางน่าสงสารมาก

แม้จะรู้ว่าเธอแกล้งทำ แต่หยุนว่านเย่ก็อดสงสารไม่ได้ เกือบจะใจอ่อนยอมแล้ว

"ไม่ได้นะแม่ ผมนัดกับเพื่อนไว้แล้ว พวกเขายังรอผมอยู่"

"เดี๋ยวน้องสาวไม่เห็นผมก็หยุดร้องแล้ว รบกวนแม่ปลอบเองนะครับ ผมไปก่อนละ น้องสาวร้องไห้จนหัวใจผมแทบสลายแล้ว"

พูดจบ หยุนว่านเย่ก็หันหลังวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว หายลับตาไปในพริบตา

อะไรนะ???

พี่ชายคนที่สองไปแล้วเหรอ?

กล้าทิ้งเธอที่ร้องไห้จนแทบขาดใจไว้แบบนี้ แล้วออกไปเที่ยวเตร่งั้นเหรอ?

หยุนว่านหนิงตกตะลึง พอได้สติก็โกรธจนแทบระเบิด

[พี่ชายบ้า ฉันพยายามช่วยนายขนาดนี้ นายช่างไม่รู้บุญคุณเอาซะเลย]

[หยุนฟูเหรินและหยุนว่านเหยาก็ประหลาดใจกับพฤติกรรมของหยุนว่านเย่มาก ชั่วขณะหนึ่งเดาไม่ออกว่าเขาไม่ได้ยินเสียงในใจของน้องสี่จริงๆ หรือมีแผนอื่น]

"เหยาเอ๋อร์ เจ้ามาปลอบน้องสี่หน่อย แม่นึกขึ้นได้ว่ามีธุระนิดหน่อย"

คิดสักครู่ หยุนฟูเหรินก็ตัดสินใจ

เรื่องที่น้องสี่พูดเกี่ยวกับหยุนว่านเย่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เธอต้องเตรียมการหลายอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีข้อผิดพลาด

"อ๋อ ได้ค่ะ"

หยุนว่านเหยาเดินเข้าไปอุ้มหยุนว่านหนิงขึ้นมาปลอบเบาๆ

เธอรู้ว่าแม่จะไปจัดการเรื่องของหยุนว่านเย่ แต่แม่ยังอยู่ในช่วงอยู่ไฟ

โอ้ หยุนว่านเหยาส่ายหน้าถอนหายใจ รู้สึกปวดหัว

เธอห้ามแม่ออกไปไม่ได้ ได้แต่เตือนให้แม่ใส่เสื้อผ้าหนาๆ อย่าโดนลม

ตั้งแต่หยุนว่านเย่จากไป หยุนว่านหนิงก็หยุดร้องแล้ว เธอกะพริบตาที่เปียกชื้นมองแม่กับพี่สาวพูดคุยกันแบบไม่เข้าใจ

[แม่ยังอยู่ไฟอยู่เลย จะไปทำอะไร?]

[ทำไมพี่สาวถึงรู้ว่าแม่จะไปทำอะไร?]

[ฮือๆ หรือว่าแม่กับพี่สาวเข้าใจกันมากกว่า? ไม่ๆๆ น่าจะเป็นเพราะพี่สาวฉลาดกว่าฉันมากกว่า]

หยุนว่านเหยา: "......"

*

ทางตะวันตกของเมือง ถนนไป๋หู

หยุนว่านเย่เดินอย่างรีบร้อน ไม่ได้ชมทิวทัศน์สองข้างทางเหมือนทุกครั้ง

การฟังเสียงในใจของน้องสาวทำให้เขาเสียเวลาไปบ้างแล้ว เขาต้องรีบไปทะเลสาบหมิงชุ่ย

ไปดูด้วยตัวเองว่าผู้หญิงที่จะอกตัญญูต่อเขาใน 'เนื้อเรื่อง' เป็นยังไง

ทะเลสาบหมิงชุ่ย หญ้าเขียวร่มรื่น ต้นหลิวแผ่กิ่งก้าน

หยุนว่านเย่มาถึงตามเวลาที่คาดไว้ มองเห็นร่างบางอรชรยืนอยู่ในศาลาริมทะเลสาบแต่ไกล ดูจากด้านหลังน่าจะเป็นคนสวย

เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย ยืนดูอยู่ห่างๆ รอดูว่าหญิงสาวคนนี้จะกระโดดลงไปหรือไม่

ถ้าเธอกระโดดลงไปจริงๆ ต่อไปเขาจะเชื่อเสียงในใจของน้องสาวอย่างไม่สงสัยเลย และจะบูชาน้องสาวเหมือนเทพเจ้า

ตูม! ความคิดของเขายังไม่ทันจบ หญิงสาวก็กระโดดหัวทิ่มลงทะเลสาบ น้ำกระเซ็นขึ้นมาเป็นวง

เฮ้ย!!!

หยุนว่านเย่ตาโต รีบวิ่งเข้าไปใกล้ เห็นหญิงสาวกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำอย่างทุลักทุเล

"ช่วย ช่วยด้วย..."

เห็นมีคนมา เธอโบกมือขอความช่วยเหลือสุดแรง ทำให้หยุนว่านเย่อดขำไม่ได้

มีคนอยากฆ่าตัวตาย แต่พอฆ่าตัวตายไปครึ่งทางแล้วเปลี่ยนใจจริงๆ หรือ?

หญิงสาวคนนี้กระโดดลงไปอย่างไม่ลังเลเลย แต่ทำไมพอกระโดดลงไปแล้วกลับขอความช่วยเหลือล่ะ?

'ตึกๆๆ...'

เสียงฝีเท้าม้าดังมา ชายวัยกลางคนคนหนึ่งรีบลงจากม้า ใช้วรยุทธ์เหินมาในอากาศ กระโดดลงทะเลสาบดึงหญิงสาวขึ้นมา

"ข้าเป็นคนช่วยนาง หญิงคนนี้เป็นของข้า ไม่มีส่วนของเจ้า ยังจะมองอะไรอีก? รีบไปซะ"

ชายวัยกลางคนอุ้มหญิงสาวที่เปียกโชกเหมือนไก่ตกน้ำ จ้องมองหยุนว่านเย่อย่างดุดัน

(จบตอนที่ 14)