ตอนที่ 10 : องค์ชายแคว้นฉีกลายเป็นพระเอก

นิยายเขียนไว้ชัดเจน:

ก่อนที่นางเอกจะข้ามมิติมา เธอเคยเป็นคู่หมั้นของพี่ชายใหญ่หยุนว่านเฉิน แต่รังเกียจที่เขาพิการทั้งสองขา จึงหันไปสนใจคู่หมั้นของหยุนว่านเหยา คือองค์ชายโม่หยวนฮ่าวแห่งแคว้นฉีแทน

เธอพยายามขอถอนหมั้นกับหยุนว่านเฉิน พร้อมๆ กับวางแผนทำร้ายหยุนว่านเหยาและยั่วยวนโม่หยวนฮ่าว จนสุดท้ายทำให้โม่หยวนฮ่าวโกรธ วางแผนทำลายชื่อเสียงของเธอและทำให้ตระกูลที่เป็นฝ่ายหลังของเธอล่มสลาย

ตัวละครเดิมจึงจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ

หลังจากนางเอกข้ามมิติมา ทุกอย่างยังทันแก้ไข เธอตั้งใจจะหลีกเลี่ยงพระนางเอก แล้วหาโอกาสขอถอนหมั้นกับหยุนว่านเฉิน เพื่อใช้ชีวิตอย่างสงบ

แต่ตั้งแต่เธอข้ามมิติมา เธอก็ได้แย่งชิงโชคชะตาและออร่าทั้งหมดของหยุนว่านเหยามา กลายเป็นนางเอกของโลกนี้ ชาตินี้จึงไม่อาจธรรมดาได้

วันหนึ่งเธออยากไปดูนางโลมที่หอนางโลม แต่ถูกคนร้ายวางแผนให้กินยาปลุกกำหนัด ขณะที่กำลังจะทนฤทธิ์ยาไม่ไหว เธอก็พบกับโม่หยวนฮ่าวที่บาดเจ็บสลบอยู่ จึงข่มขืนเขาแล้วทิ้งแผ่นหยกไว้โดยไม่ตั้งใจก่อนจากไป

เมื่อโม่หยวนฮ่าวตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกล่วงละเมิด ตอนนั้นเขารักหยุนว่านเหยาอยู่ จึงรู้สึกขยะแขยงมาก

เขาสั่งคนตามหาเจ้าของแผ่นหยกนั้น จนสืบมาถึงตัวนางเอก แรกเริ่มเขาตั้งใจจะฆ่านางเอก แต่คนที่ส่งไปกลับเหมือนถูกสะกดจิต หลายครั้งที่นางเอกหลบหนีไปได้อย่างฉลาด

เขาจึงต้องออกตามหาด้วยตัวเอง แต่กลับพบว่านางเอกโดดเด่นและแตกต่างจากคนอื่น หลังจากนั้น เขาก็ค่อยๆ หลงเสน่ห์ในรูปโฉมและความสามารถของนางเอก เริ่มลังเลระหว่างนางเอกกับหยุนว่านเหยา

เพราะความลังเลของเขานี้เอง ทำให้หยุนว่านเหยาไม่อาจตัดใจจากเขาได้ โทษทุกอย่างว่าเป็นความผิดของนางเอก จนกลายเป็นตัวร้ายและเดินสู่หนทางแห่งความพินาศ

น่าขันตรงที่หลังจากหยุนว่านเหยากลายเป็นตัวร้าย โม่หยวนฮ่าวกลับไม่เคยย้อนมองตัวเอง คิดแค่ว่าหยุนว่านเหยาเปลี่ยนไป ไม่ใช่เด็กสาวที่ดีงามในความทรงจำของเขาอีกต่อไป

เขาเริ่มเพิกเฉย เพิกเฉยต่อเคราะห์กรรมทั้งหลายของตระกูลหยุน เพิกเฉยต่อการที่หยุนว่านเหยาถูกผู้ติดตามนางเอกรังแก เพิกเฉยต่อการที่เธอถูกสวีชิงชิงวางแผนและถูกชาวบ้านยากจนข่มขืน แล้วใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการขอถอนหมั้นกับหยุนว่านเหยา

ตอนอ่านนิยาย หยุนว่านหนิงคงสมองเพี้ยนไปแล้ว ถึงกับชอบพระเอกคนนี้ คิดว่าเขาเก่งกาจหล่อเหลา ไม่ใช่พระเอกใจดีเกินไป รักนางเอกอย่างซื่อสัตย์ เธอชอบคู่นี้มาก

แต่หลังจากได้พบกับคนในตระกูลหยุน ทัศนคติของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

หยุนว่านเหยาเป็นพี่สาวของเธอนะ ต้องช่วยญาติมากกว่าคนอื่น เธอจึงต้องยืนหยัดอยู่ข้างหยุนว่านเหยาอย่างแน่วแน่

[พี่สาว เขาเป็นพระเอกนะ แต่พี่ไม่ใช่นางเอก พระเอกนั่นผู้เขียนจับคู่ให้กับลูกสาวในใจของเธอ ถ้าพี่เข้าใกล้เขามากไปจะไม่มีผลดีหรอก เขาจะทำให้พี่ตายนะ]

[ผู้ชายในโลกนี้มีตั้งมากมาย พี่ทั้งสวยทั้งรวย อย่าได้จมปลักอยู่กับคนเดียวเลย]

หยุนว่านหนิงร้องตะโกนอย่างร้อนใจในใจ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นตกตะลึงอีกครั้ง

องค์ชายแคว้นฉีเป็นพระเอกงั้นหรือ?

ทุกคนนึกถึงการหมั้นหมายระหว่างหยุนว่านเหยากับโม่หยวนฮ่าว สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทางที่ไม่ดี โดยเฉพาะหยุนว่านเหยาเอง

พ่อเป็นที่โปรดปรานของจักรพรรดิองค์ก่อน เธอจึงได้เติบโตมาพร้อมกับองค์ชายแคว้นฉีตั้งแต่เด็ก พวกเขารักใคร่กันลึกซึ้งและชอบพอกัน อีกทั้งยังมีการหมั้นหมายกันอยู่ แล้วเขาจะเป็นพระเอกได้อย่างไร?

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

จะเป็นไปได้ไหมที่น้องสาวจะเข้าใจผิด?

เมื่อเกี่ยวข้องกับโม่หยวนฮ่าว หยุนว่านเหยาก็ไม่อาจเชื่อเสียงในใจของหยุนว่านหนิงอย่างไร้เหตุผลได้อีกต่อไป กลับเริ่มสงสัย

สายตาหลายคู่จ้องมองมาที่เธอพร้อมกัน หยุนว่านเหยารีบได้สติ กลัวว่าจะมีคนสังเกตเห็นความผิดปกติ จึงรีบก้มหน้าทำท่าเขินอายและดีใจ

"พ่อ แม่ องค์ชายแคว้นฉีมาหาลูกแล้ว ลูกไปพบเขาก่อนนะ~"

[เอ้อ พี่สาว ฉันนึกขึ้นได้ว่าวันนี้องค์ชายแคว้นฉีมาหาพี่ เขาจะอ้างเรื่องที่พี่ใกล้จะเข้าพิธีปักปิ่น แล้วพูดเรื่องการสู่ขอ พี่อย่าได้ตอบตกลงเด็ดขาดนะ]

[ถ้าพี่ตกลงรับการสู่ขอวันนี้ พอนางเอกปรากฏตัว เรื่องนี้จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ของเขา ถ้าเขาแก้ปัญหานี้ไม่ได้ ก็จะหันมาจัดการกับตระกูลหยุนเลย]

[อาาา พี่สาว ถ้าพี่ได้ยินเสียงตะโกนของฉันก็ดีสิ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะพูดซ้ำๆ ข้างหูพี่วันละอย่างน้อย 800 รอบเลย]

หยุนว่านเหยาเพิ่งหันหลังก็ได้ยินเสียงร้องอย่างร้อนใจของน้องสาว เธอควบคุมสีหน้าไม่อยู่ทันที รอยยิ้มที่มุมปากหายไป สีหน้ากลายเป็นหนักอึ้งและซับซ้อน

โชคดีที่เธอก้มหน้าอยู่ตลอด จึงไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติ

เธอกำมือแน่นในแขนเสื้อ แล้วเดินอย่างรีบร้อนไปที่ประตู

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆ เบาลง หยุนว่านหนิงก็ถอนหายใจในใจ รู้สึกหงุดหงิดอีกครั้งที่ตัวเองพูดไม่ได้

พี่สาวไม่รู้เรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ย่อมมีความรักแรกแย้มเหมือนสาวน้อยทั่วไป เต็มไปด้วยความฝันที่สวยงามเกี่ยวกับองค์ชายแคว้นฉีและอนาคต

แต่เธอรู้นี่ เห็นพี่สาวเดินเข้าสู่เนื้อเรื่องที่แย่ๆ นั่นแต่ช่วยอะไรไม่ได้ รู้สึกทรมานจริงๆ

[ถ้าฉันสามารถข้ามเวลากลับไปได้ก็ดีสิ!]

[ถ้าฉันข้ามเวลากลับไปได้ ฉันจะต้องจับตัวนักเขียนบ้านั่นด้วยมีด บังคับให้เธอเขียนนิยายนี่ใหม่ ให้พี่สาวฉันเป็นนางเอก แล้วก็เปลี่ยนพระเอกให้ด้วยจะดีที่สุด]

ถูกต้อง เปลี่ยนพระเอก โม่หยวนฮ่าวน่ารังเกียจจริงๆ

แต่น่าเสียดาย เธอก็แค่คิดเท่านั้น

เธอมาเกิดใหม่ที่นี่แล้ว ร่างกายในชาติก่อนก็ถูกเธอทำลายด้วยยาพิษไปแล้ว กลับไปไม่ได้

หยุนว่านหนิงนอนอ่อนระทวยในอ้อมกอดของคุณหญิงหยุน เหมือนมะเขือเทศที่ถูกน้ำค้างแข็ง ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง

"ภรรยา ข้ายังมีธุระต้องจัดการ ขอไปยุ่งสักพัก เจ้าพาเสี่ยวสี่ไปพักผ่อนเถอะ ใกล้เที่ยงแล้ว เสี่ยวสี่ยังไม่ได้นอนเลย"

"อืม ดีแล้ว ท่านไปเถิด"

คุณหญิงหยุนตอบอย่างใจลอย

ไม่นาน หยุนเจิ้งก็หันหลังเดินออกไป หยุนว่านเย่ลูบคางมองแผ่นหลังสง่างามของพ่อ ดวงตาสวยเป็นประกายวาววับ

ตอนพ่อคุยกับแม่ สายตาไม่อยู่นิ่ง ชัดเจนว่ามีลับลมคมใน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เขาจะตามไปดูดีไหม?

แต่ก็ช่างเถอะ หยุนว่านเย่ถอนหายใจ ล้มเลิกความคิดนั้น ถ้าบังเอิญถูกพ่อจับได้ เขาคงต้องโดนตีอีก

ไม่มีเรื่องก็หาเรื่องโดนตี สู้ไปอุ้มน้องสาวดีกว่า

"แม่ ให้ลูกอุ้มน้องสาวหน่อยสิ ลูกยังไม่เคยอุ้มเลย"

เขาไม่ได้กังวลเรื่องของหยุนว่านเหยากับองค์ชายแคว้นฉี

ยังไงแม่ก็ได้ยินเสียงในใจของน้องสาว แม่คงไม่ปล่อยเรื่องนี้แน่ เขาแค่คอยสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ ก็พอ

ถ้าแม่จัดการไม่ดี เขาค่อยออกมือก็ไม่สาย

หยุนว่านเย่โน้มตัวลงเล็กน้อย จ้องมองทารกน้อยในอ้อมกอดคุณหญิงหยุนอย่างตาเป็นประกาย หัวใจอ่อนยวบในทันที

ว้าว น้องสาวน่ารักจริงๆ อยากลูบหัว~

หยุนว่านหนิงได้ยินเสียงจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเขาอย่างเกียจคร้าน ทันใดนั้น ดวงตาที่มัวซัวด้วยความง่วงก็เป็นประกายวาววับ

[โอ้ นี่คือพี่ชายคนที่สองของฉันสินะ หล่อจังเลย]

[ก่อนหน้านี้ไม่ทันสังเกตเขาเลย หน้าตาของพี่ชายคนที่สองกับพี่สาวดูคล้ายกันมาก อืม ฝาแฝดนี่มหัศจรรย์จริงๆ]