ตอนที่ 1 : เธอได้ยินเสียงในใจของทารกน้อย

หยุนว่านหนิงได้เข้าไปในนิยาย!

ในฐานะทายาทของหมอหลวง เธอทำงานทดลองยาทั้งคืนเพื่ออ่านนิยาย วันรุ่งขึ้นเธอหยิบยาผิดขวดและกินมันเข้าไป ทำให้ตัวเองเสียชีวิต

เมื่อไปถึงยมโลก ยมบาลมองเธอด้วยความสนใจ พลางลูบเคราและกล่าวว่า:

"ฮึ่ม ผ่านมาหลายปี ข้าเคยเห็นคนทดลองยากับคนอื่น แต่ไม่เคยเห็นใครทดลองกับตัวเอง ยิ่งไม่เคยเห็นใครเสียชีวิตเพราะอ่านนิยาย เจ้าชอบโลกในนิยายนั่นนักใช่ไหม งั้นข้าจะให้เจ้าได้ไปเกิดที่นั่น"

ให้ไปเกิด? ไปเกิดที่ไหน?

หยุนว่านหนิงงุนงง ยังไม่ทันได้ตอบอะไร ยมบาลก็โบกมือ จากนั้นจิตวิญญาณของเธอก็ถูกดูดเข้าไปในม่านหมอกและจมลงสู่ความมืดมิด

เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอก็มาเกิดใหม่ในนิยายเรื่อง "ฮองเฮาพันปี" โดยเป็นน้องสาวแท้ๆของตัวร้ายที่เสียชีวิตตั้งแต่แรกเกิด

"ขอแสดงความยินดีด้วยคุณหญิง ท่านให้กำเนิดธิดาอีกคนแล้วขอรับ!" หมอตำแยอุ้มทารกน้อยหยุนว่านหนิงเข้ามาแสดงความยินดีกับภรรยาของท่านขุนนาง ภรรยาของท่านขุนนางที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงพยายามยิ้มออกมา

"ขอดูหน่อย"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หยุนว่านหนิงก็ถูกอุ้มเข้าไปในอ้อมกอดนุ่มๆ หอมๆ สายตาของเธอเห็นใบหน้าซีดเซียวของหญิงคนหนึ่ง

แม้เพิ่งคลอดลูกเสร็จ ผมเผ้ายุ่งเหยิงและมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะที่หน้าผาก แต่ถึงแม้จะดูอิดโรยแค่ไหน ก็ไม่อาจบดบังความงามที่น่าตะลึงของเธอได้ หยุนว่านหนิงตาเป็นประกายทันที

แม้ว่าเธอจะล่องลอยอยู่ในโลกนี้มาครึ่งวันแล้วและรู้ว่าแม่ในชาตินี้เป็นคนสวยมาก แต่เมื่อมองจากมุมนี้ เธอก็ยังคงถูกความงามนั้นสะกดอีกครั้ง

[โว้ว นี่คือแม่ของฉันในชาตินี้สินะ สวยมากจริงๆ สมกับเป็นหนึ่งในสองสาวงามแห่งจักรวรรดิเลย]

"???"

คุณนายหยุนชะงัก เธอคงอ่อนแอเกินไปหลังคลอดลูก ถึงได้หูแว่วไปเองแบบนี้ เสียงเด็กทารกนี่มันอะไรกัน?

[น่าเสียดายจริงๆ แม่ที่สวยขนาดนี้ อีกไม่นานก็จะถูกหยางซินเอ๋อร์น้องสาวบุญธรรมทำร้าย]

[ในฐานะครอบครัวตัวประกอบและญาติของตัวร้าย ไม่มีใครในตระกูลหยุนจะมีจุดจบที่ดีได้ และคนแรกที่จะต้องตายก็คือแม่]

หยางซินเอ๋อร์? นั่นก็คือน้องสาวบุญธรรมของเธอจริงๆ

แต่ทำไมทารกน้อยถึงบอกว่าเธอจะถูกน้องสาวบุญธรรมทำร้ายล่ะ?

แล้วอะไรคือครอบครัวตัวประกอบกับญาติของตัวร้าย?

คุณนายหยุนรู้สึกมึนงงไปหมด เธอก้มลงมองทารกน้อยในอ้อมแขนอย่างงุนงง

ดวงตาของทารกน้อยเปิดเป็นรูเล็กๆ แต่ดูเหมือนจะจ้องมองเธออย่างตั้งใจ ไม่เหมือนทารกแรกเกิดทั่วไปเลย

ดังนั้น เสียงเหล่านั้นคือเสียงในใจของทารกน้อยใช่ไหม? เธอสามารถได้ยินเสียงในใจของทารกน้อยได้จริงๆ หรือ?

[สาเหตุเริ่มจากแม่ใจดีรับหยางซินเอ๋อร์น้องสาวบุญธรรมที่เป็นแม่ม่ายลูกติดเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่หยางซินเอ๋อร์กลับคิดไม่ซื่อ หมายตาพ่อของฉัน อยากจะขึ้นเป็นภรรยาเอกแทนแม่]

[อ้อใช่ วันที่ฉันเกิดนี่แหละ ผู้หญิงคนนั้นขโมยเสื้อชั้นในที่ย่าทำให้แม่ตอนเข้าพิธีปักปิ่น บนเสื้อชั้นในปักชื่อของแม่ด้วย]

[เธอฉวยโอกาสตอนที่ลินเว่ยอันเมา ยัดเสื้อชั้นในให้เขา แล้วปล่อยข่าวลือว่าแม่มีชู้กับเขา และฉันไม่ใช่ลูกของพ่อ]

[ไม่นาน เสื้อชั้นในก็ตกไปอยู่ในมือของภรรยาลินเว่ยอัน ภรรยาของเขาโกรธมาก วิ่งมาที่จวนขุนนางแล้วโยนเสื้อชั้นในทิ้งไว้หน้าประตู ด่าแม่กลางถนนอยู่หลายวัน]

[ชื่อเสียงของแม่พังยับเยิน เพื่อรักษาหน้าตาของพ่อและจวนแม่ทัพที่เหลืออยู่ สุดท้ายแม่ก็ร้องไห้แล้วฆ่าตัวตาย]

[ทำยังไงดี ฉันจะเตือนแม่ให้ระวังน้องสาวบุญธรรมคนนั้นยังไงดี?]

[น่าหงุดหงิดจัง ถ้าฉันพูดได้ก็ดีสิ]

ในนิยาย เพราะแม่ฆ่าตัวตาย ทำให้พ่อได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก หลังจากนั้นพ่อก็ซึมเศร้า ละเลยการอบรมสั่งสอนพี่สาว ทำให้พี่สาวค่อยๆ กลายเป็นคนชั่วร้าย นำความหายนะมาสู่ตระกูลหยุนทั้งตระกูล

ถ้าชะตากรรมของแม่เปลี่ยนแปลงได้ บางทีเรื่องต่อจากนี้ก็อาจมีทางออก เธอก็อาจไม่ต้องเป็นแค่ตัวประกอบ ไม่ต้องถูกยิงธนูตายพร้อมกับลุงเจ็ดตั้งแต่อายุยังน้อย

หยุนว่านหนิงรู้สึกกระวนกระวายอยากจะพูด แต่พอเธออ้าปากก็ไม่มีเสียงใดๆ ออกมาเลย

ช่างน่าเหนื่อยใจจริงๆ! เกิดใหม่พร้อมความทรงจำเก่าในนิยาย อยากจะเปลี่ยนชะตากรรมตัวประกอบของตัวเอง แต่กลับพูดไม่ได้ มีอะไรที่น่าสิ้นหวังและน่าเศร้ายิ่งกว่านี้อีกไหม?

หยุนว่านหนิงรู้สึกอยากร้องไห้

สิ่งที่เธอไม่รู้คือ หลังจากคุณนายหยุนได้ยินเรื่องราวทั้งหมดนั้น ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน เธอกัดริมฝีปากและกอดทารกน้อยแน่นขึ้น ดวงตาฉายแววเจ็บปวดออกมาเพียงชั่วครู่

ลินเว่ยอันเป็นคู่หมั้นในวัยเด็กของเธอ พวกเขาเคยหมั้นหมายกันมาก่อน...

ส่วนหยางซินเอ๋อร์น้องสาวบุญธรรม สามีเธอเสียชีวิต และเพราะมีลูกสาว แม่สามีจึงไล่เธอออกจากบ้าน พี่สะใภ้ที่บ้านเดิมก็ไม่ยอมรับเธอ ไม่มีที่ไป น่าสงสารมาก เธอจึงใจดีรับอุปการะ พาแม่ลูกคู่นั้นมาอยู่ในจวน

แต่ที่แท้น้องสาวบุญธรรมกลับคิดไม่ซื่อกับสามีของเธอ ถึงขั้นวางแผนทำร้ายเธอเลยหรือ?

"เสี่ยวเถา คุณหนูหิวแล้ว พาคุณหนูไปหาแม่นมเถอะ"

หลังจากนั้นไม่นาน คุณนายหยุนก็สงบสติอารมณ์ได้ เรียกสาวใช้เข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หยุนว่านหนิงถูกสาวใช้อุ้มออกไป ก่อนจะไป คุณนายหยุนยังได้ยินเสียงร้องโวยวายในใจของลูกสาว

[อ๊าาา ฉันไม่อยากกินนมนะ น่าอายจะตายไป!]

ขอบคุณที่แจ้งให้แปลต่อครับ ผมจะแปลส่วนที่เหลือให้จบนะครับ

[ไม่ใช่ ไม่ใช่ ผู้หญิงคนชั่วกำลังจะมาทำร้ายแม่แล้ว แม่จ๋า ฉันจะช่วยแม่ยังไงดี? น่าหงุดหงิดจริงๆ ฉันเกิดใหม่พร้อมความทรงจำเก่าแท้ๆ ทำไมถึงพูดไม่ได้นะ?]

คุณนายหยุนยิ้มบางๆ หัวใจของเธออ่อนโยนลงอย่างสุดซึ้ง

ลูกน้อย แม่รู้แล้วว่ามีคนจะมาทำร้ายแม่ อย่ากังวลไปเลย แม่จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ชาตินี้ แม่จะต้องมีชีวิตยืนยาว จะต้องได้เห็นลูกเติบโตอย่างมีความสุข

ในชั่วขณะต่อมา สีหน้าของเธอก็เคร่งขรึมลง

"มาเร็ว ไปเรียกหวังม่ามาพบข้าทันที"

แม้ไม่รู้ว่าทำไมลูกสาวถึงรู้ชะตากรรมของพวกเธอ แต่เรื่องนี้สำคัญมาก

เธอต้องป้องกันไว้ก่อน ต้องกำจัดความเสี่ยงทุกอย่างตั้งแต่ต้น

ไม่นานนัก คุณนายหยุนก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อย แต่แล้วสาวใช้ก็มารายงานว่า คุณหนูน้อยไม่ยอมดื่มนม ทำเอาแม่นมแทบจะเป็นบ้า

นึกถึงเสียงในใจของลูกสาวเมื่อครู่ คุณนายหยุนถอนหายใจอย่างจนปัญญา

"อุ้มมาให้ข้าลองดู"

หยุนว่านหนิงถูกอุ้มกลับมาในอ้อมกอดของคุณนายหยุนอีกครั้ง

คุณนายหยุนบีบน้ำนมใส่ชาม ให้สาวใช้ป้อนด้วยช้อน พลางปลอบลูกอย่างอ่อนโยน

"ลูกรัก เชื่อฟังนะ ลูกยังเล็ก ดื่มได้แต่นมเท่านั้น เด็กทารกทุกคนก็ต้องดื่มนมกันทั้งนั้น"

หยุนว่านหนิงหิวจนทนไม่ไหว เห็นว่าป้อนด้วยช้อน จึงแก้มแดงและหาข้ออ้างให้ตัวเองเบาๆ

[แม่กำลังปลอบฉันนะ งั้นก็ได้ ฉันจะยอมดื่มสักหน่อยเพื่อแม่ก็แล้วกัน]

ลูกสาวยอมทำตามเพื่อฉันด้วย

คุณนายหยุนยิ้ม รู้สึกปลาบปลื้มใจ มองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับจะหยดน้ำ

[ง่วงจัง อยากนอนจัง]

ทารกแรกเกิดมักจะนอนมาก หยุนว่านหนิงดื่มนมได้ไม่กี่อึก ก็รู้สึกง่วงนอนอย่างหนัก พยายามต่อสู้เท่าไหร่ก็ไม่ไหว

พอคุณนายหยุนเงยหน้าไปมอง ก็เห็นลูกสาวหลับไปแล้ว มีฟองนมติดอยู่ที่ปาก

คุณนายหยุนหัวเราะเบาๆ ใช้ผ้าเช็ดหน้าค่อยๆ เช็ดคราบนมบนใบหน้าลูกสาวอย่างนุ่มนวล

"พี่สาว ได้ยินคนรับใช้บอกว่าพี่คลอดลูกแล้ว น้องมาเยี่ยมค่ะ"

ยามบ่าย ร่างอรชรของสาวงามเดินเข้ามา นั่งลงข้างเตียงจับมือคุณนายหยุนแสดงความห่วงใยอย่างยิ่ง

คุณนายหยุนนอนบนเตียงด้วยสีหน้าอิดโรย มองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าอย่างเฉยชา

ชุดสีชมพูแดง เขียนคิ้วทาตา แต่งตัวราวกับนางฟ้า ทั้งที่อาศัยอยู่ในบ้านคนอื่น แต่กลับโอ้อวดยิ่งกว่าเธอซึ่งเป็นภรรยาขุนนางเสียอีก

"ขอบใจน้องสาวที่เป็นห่วง ฉันเพิ่งคลอดลูกเสร็จ เหนื่อยมาก อยากนอนพักสักหน่อย น้องก็กลับไปพักผ่อนเถอะ"

คุยได้ไม่กี่คำ คุณนายหยุนก็หาวและหลับไป

"พี่สาว พี่สาว ตื่นก่อนสิคะ"

หยางซินเอ๋อร์พยายามเขย่าตัวอยู่หลายครั้ง แต่คุณนายหยุนก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เห็นว่าเธอหลับสนิท หยางซินเอ๋อร์ก็ยิ้มอย่างพอใจ แล้วค่อยๆ ย่องไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่นานก็พบเสื้อชั้นในที่ปักชื่อคุณนายหยุน

(จบตอนที่ 1)