บทที่ 32 : หอลงทัณฑ์!
บทที่ 32 : หอลงทัณฑ์!
ซูเหอ!
เเน่นแนว่าผู้อาวุโสขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่ห้ารู้จักเขา!
ตอนนี้ผู้อาวุโสรู้สึกเสียใจจนแทบกระอักเลือด
ที่ผ่านมาเขาเอาแต่สนใจหลินเสวียน ส่วนซูเหอก็ไม่ได้ปลดปล่อยพลังปราณออกมา…เลยทำให้เขาไม่ทันสังเกต
ไม่งั้นเขาคงไม่ประมาทแบบนี้!
"เป็นเขา!"
"ข้าจำได้แล้ว!"
"ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นเขาครั้งหนึ่ง ตอนนั้นจิ้งจอกเพลิงแดงขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่หกถูกเขาตีจนบาดเจ็บสาหัส…เเละต้องหนีหัวซุกหัวซุน"
"อะไรนะ!"
"งั้นนี่เเสดงว่าหลินเสวียนกลายเป็นศิษย์สายนอกแล้วจริงๆ…แถมยังเป็นคนโปรดของผู้อาวุโสหลิวอีก?"
"นี่มันเป็นไปได้ยังไง?"
ทันใดนั้น, มันก็เริ่มมีคนจำซูเหอได้
เเค่ครั้งก่อนที่ซูเหอมารับภารกิจ เขามาเร็วไปเร็ว….แถมยังไม่สนใจคนพวกนี้เลยเเม้เเต่น้อย
มันจึงไม่เเปลกที่ใครหลายคนต้องใช้เวลากว่าจะจดจำเขาได้
……….
"หลินเสวียน ไว้ชีวิตข้าด้วย!"
ผู้อาวุโสขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่ห้ามองหลินเสวียนด้วยสีหน้าหวาดกลัว
สถานะของพวกเขาต่างกันเกินไปแล้ว!
หลินเสวียนผ่านการประเมินระดับยากได้…งั้นอย่างน้อยเขาก็ต้องติดอันดับห้าสิบของศิษย์สายนอก
เเละอย่าว่าแต่ศิษย์ห้าสิบอันดับเเรกเลย…ต่อให้เป็นศิษย์สายนอกทั่วไป พวกเขาก็ไม่กล้าล่วงเกิน!
ตอนนี้มีแต่ต้องวิงวอนขอชีวิตเท่านั้น…พวกเขาถึงจะมีโอกาสรอด
"ใครเป็นคนทำร้ายลุงไห่?" หลินเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ปัง!"
ชายร่างกำยำขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่สามรีบคุกเข่าลงทันที!
"เจ้าเองรึ?"
หลินเสวียนมองชายร่างกำยำอย่างเย็นชา
เมื่อถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้, หัวใจของเขาก็สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว!
"ท่านหลินเสวียน!"
"ข้าใช้มือข้างนี้ทำร้ายเขาเอง!"
หลังจากพูดจบ, ชายร่างกำยำรีบชักดาบออกมาแล้วฟันฉับลงบนข้อมือขวาของตัวเองทันที!
ฉัวะ!
เลือดพุ่งกระฉูด!
ข้อมือของชายร่างกำยำขาดกระเด็น!
"อ๊าก!"
ความเจ็บปวดแสนสาหัส…ทำให้ชายร่างกำยำร้องโหยหวน!
เขาโยนดาบในมือทิ้ง กุมข้อมือตัวเองแน่น…มองหลินเสวียนด้วยแววตาหวาดกลัวปนความข้อร้อง
"แล้วใคร ที่บังคับให้ตระกูลหลินส่งเครื่องบรรณาการให้!"
"ใคร...ที่พูดว่าจะทำลายตระกูลหลิน!"
หลินเสวียนมองไปที่คนอื่นๆแล้วถามต่อ
"เพี๊ยะ!"
ผู้อาวุโสขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่ห้าที่คุกเข่าอยู่รีบตบหน้าตัวเองอย่างแรง!
"ข้าเอง!"
"เพี๊ยะ!"
"ข้าสมควรตาย!"
"เพี๊ยะ!"
"ข้าเบียดบังผลตอบแทนของตระกูลหลิน!"
"เพี๊ยะ!"
"ข้าสมควรตาย!"
ผู้อาวุโสกล่าวขอโทษด้วยความหวาดกลัว…พลางตบหน้าตัวเองไม่หยุด
ตบครั้งแล้วครั้งเล่า!
เเละแต่ละครั้งล้วนใช้แรงทั้งหมด เพราะเขากลัวว่าหลินเสวียนจะไม่พอใจ
ตบไปสิบกว่าครั้ง, ผู้อาวุโสก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือดเเละแก้มบวมเป่ง
ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าของเขาถึงกับบิดเบี้ยว!
แต่อย่างไรก็ตาม, หลินเสวียนยังคงนิ่งเฉย
ดังนั้น, เขาจึงไม่กล้าหยุดเเละได้แต่ตบหน้าตัวเองต่อไป
ความจริงเรื่องแบบนี้ พวกมันทำมาหลายครั้งแล้ว
โดยเฉพาะคนไม่มีภูมิหลัง ไม่มีใครหนุนหลัง….เเค่ข่มขู่ไม่กี่คำ พวกนั้นก็ไม่กล้าปริปากเเล้ว
ดังนั้น…ครั้งนี้กับตระกูลหลิน, พวกเขาก็คิดแบบเดียวกัน
ตระกูลหลินเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหลางหยา แต่ถึงเเบบนั้นก็เป็นแค่ตระกูลคนธรรมดา
ต่อให้มีสำนักธาราหนุนหลัง, มันก็ไม่มีประโยชน์
บางทีอาจใช้โอกาสนี้ รีดไถเงินจากตระกูลหลินได้อีกก้อนโต
เพราะให้ตายยังไงพวกมันก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับสำนักเทียนเซียว!
แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่า หลินเสวียนแห่งตระกูลหลิน…จะเป็นถึงศิษย์สายนอกของสำนักเทียนเซียวได้ไวขนาดนี้
แถมเขายังเป็นคนโปรดของผู้อาวุโสหลิวอีก
ผู้อาวุโสหลิว!
ผู้อาวุโสผู้ดูแลหอทรัพยากร!
คนคนนี้จะบีบพวกมันให้ตาย…ก็ง่ายเหมือนบี้มดปลวก!
…….
อีกด้าน
ตอนนี้ เซียวจี๋เซียงและลุงไห่ถึงกับตะลึงงัน!
พวกเขาไม่คิดเลยว่าผู้เเข็งเเกร่งที่เคยหยิ่งผยองเเละชอบอ้างตัวว่าเป็นศิษย์สำนักเทียนเซียวจะหวาดกลัวหลินเสวียนถึงเพียงนี้
คนหนึ่งถึงขั้นตัดมือตัวเองทิ้ง!
อีกคนก็ตบหน้าตัวเองจนเเทบจะสลบอยู่แล้ว!
สำนักเทียนเซียว!
นี่แหละ…บารมีของสำนักเทียนเซียว!
ต่อให้เป็นแค่ศิษย์สายนอก, ก็ไม่ใช่สิ่งที่บุคคลทั่วไปจะสามารถล่วงเกินได้
"ของของตระกูลข้าอยู่ไหน?"
เมื่อได้ยินเช่นนี้, ผู้อาวุโสที่ใกล้จะตบหน้าตัวเองจนสลบ…จึงรีบสั่งการคนอื่นๆอย่างรวดเร็ว
"เร็ว…รีบไปเอาโอสถออกมา!"
"ครับ!" ชายร่างกำยำขอบเขตหลอมรวมลมปราณขั้นที่สามรีบคลานเข้าไปในที่พัก
โอสถ 3 ขวด!
หินหลางหยา 500 ก้อน!
หลินเสวียนไม่คิดเลยว่าพวกมันจะโลภมากขนาดนี้
สำนักเทียนเซียวให้โอสถมา 3 ขวด…พวกมันกลับเอาไปจ้างให้ตระกูลหลินทำงาน 1 ขวด, แต่สุดท้ายก็ยังจะโกงอีก
"ลุงไห่!" หลินเสวียนมองลุงไห่
ลุงไห่เข้าใจอย่างรวดเร็ว…เเละรีบเดินเข้าไปรับโอสถและหินหลางหยา
"ถ้าอย่างนั้น พวกข้า..."
เมื่อผู้อาวุโสเห็นว่าหลินเสวียนรับของไปเเล้ว…ในแววตาของเขาก็ฉายแววแห่งความหวัง
"พวกเจ้าจะรอดหรือไม่ ต้องไปถามที่หอลงทัณฑ์แล้วล่ะ!"
เเต่ทันใดนั้นซูเหอก็พูดขึ้น
เเละคำว่า "หอลงทัณฑ์"....ทำให้ทุกคนหน้าซีดเผือด!
หอลงทัณฑ์!
หน่วยงานพิเศษของสำนักเทียนเซียว!
ไม่ว่าจะเป็นศิษย์สายในหรือสายนอก ต่างก็มีหน่วยงานนี้
ตั้งแต่ข้อหาการทรยศสำนักเทียนเซียว…ไปจนถึงการแอบลงเขาโดยพลการ, ล้วนเเล้วแต่เป็นหน้าที่ของหอลงทัณฑ์ทั้งสิ้น
เเละตราบใดที่ตกไปอยู่ในมือของหอลงทัณฑ์…ต่อให้ไม่ตายก็ต้องพิการ!
"ไว้ชีวิตพวกข้าด้วย!"
"พวกข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ!"
"ขอร้องล่ะ ไว้ชีวิตพวกข้าเถอะ ต่อไปถ้ามีอะไรให้รับใช้พวกข้าจะยอมทำทุกอย่าง!"
ครั้งนี้, ทุกคนต่างก็คุกเข่าลงเเละขอร้อง
ใบหน้าของพวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
"ตอนนี้รู้จักสำนึกผิดแล้วรึ?"
"ตอนที่แอบอ้างชื่อสำนักไปทำเรื่องเลวทราม…ทำไมพวกเจ้าถึงไม่คิดว่าจะมีวันนี้บ้าง?"
"เอาล่ะ…ไสหัวกลับไปอยู่ในที่พักของพวกเจ้าซะ!"
"เเละข้าขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่าอย่าคิดหนี…วิธีการของหอลงทัณฑ์ พวกเจ้าก็น่าจะรู้ดีว่าหนีไม่พ้นหรอก"
"อยู่ที่นี่รอคนของหอลงทัณฑ์อย่างสงบซะ…เเบบนั้นพวกเจ้ายังพอมีโอกาสรอด”
“เเต่ถ้ากล้าหนีล่ะก็ ข้ารับรองว่าพวกเจ้าจะต้องตายทั้งเป็น!”
เสียงเย็นยะเยือกของซูเหอทำให้ทุกคนตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
……………….
