บทที่ 155 การตอบแทน 

หลัวเฉิงมิได้ใส่ใจกับการแสดงท่าทีของทั้งสอง หลังขานนามของตนออกไปแล้ว เขาก็มองยังศพของหมาป่าหมอกทมิฬที่กองอยู่บนพื้นแล้วกล่าวว่า

“แต้มของหมาป่าหมอกทมิฬเหล่านี้…”

เขายังไม่ทันจะได้กล่าวจบ หวงซางก็ฟื้นสติแล้วแย้มยิ้มกล่าวว่า “แน่นอน มันเป็นของเจ้า”

หลัวเฉิงพยักหน้า แล้วหยิบป้ายหยกประจำตัวของตนออกมา ก้าวไปข้างหน้าเพื่อรวบรวมแต้มจากสัตว์อสูร

ระหว่างนั้น หวงซางขยับร่างเข้าใกล้โจวจินซวนแล้วกระซิบกระซาบ “เขาใช่หลัวเฉิงคนนั้นหรือไม่”

โจวจินซวนพยักหน้าเล็กน้อย “เป็นเขามิผิดแน่”

ดวงตาสดใสของหวงซางสุกสกาวขึ้นทันที นางจับจ้องยังแผ่นหลังหลัวเฉิง นางกัดริมฝีปากแดงรางเลือดเล็กน้อยจากนั้นเผยอเอ่ยอีกครั้งว่า  “หากเจ้านำหัวของเขาออกไปได้ เจ้าจะสามารถกลายเป็นศิษย์ฝ่ายนอกได้ทันที…”

“นี่...เจ้าบ้าไปแล้วหรือ!”

ดวงตาของโจวจินซวนเดี๋ยวลุกวาวเดี๋ยวหม่นหมองสับสนไปหมด ทันใดก็มองไปทางหวงซางแล้วส่ายศีรษะ

เฮอะ!

หวงซางฮึดฮัดจมูกอย่างไม่พอใจแล้วกล่าวเสียงเย็นชา “ข่าวนี้ทุกคนล้วนทราบดี! ต่อให้เราไม่ลงมือ คนอื่นก็ต้องทำอยู่ดี! เลวร้ายที่สุด เราก็แค่เผากระดาษเงินกระดาษทองให้เขาทุกปีเท่านั้นเอง!”

ขณะที่นางกล่าวเช่นนั้น หวงซางก็เหลือบมองโจวซิงซวนด้วยแววตาสุกใสของนาง

“โจวจินซวน เจ้าจะยอมรับชะตากรรมเป็นศิษย์บำรุงสำนักเยี่ยงนี้ตลอดไปงั้นหรือ ไหนเจ้าสัญญากับข้าว่าจะสร้างความยิ่งใหญ่นับแต่นี้ นี่อย่างไรเล่าโอกาสอยู่เพียงแค่เอื้อมเจ้าแล้ว!”

โจวจินซวนขมวดคิ้วใคร่ครวญความคิด

ระหว่างนั้นเอง หลัวเฉิงก็ได้รวบรวมแต้มของหมาป่าหมอกทมิฬหลายตัวเสร็จแล้ว จากนั้นหันมาหาทั้งสอง

“ในเมื่อตอนนี้พวกเจ้าทั้งคู่สบายดีแล้ว เช่นนั้นเราก็ลากันตรงนี้เถิด”

เป้าหมายของเขาคือการคว้าเอาหนึ่งในสิบอันดับแรกของการทดสอบชิงอวิ๋น อีกทั้งตั้งแต่อยู่ที่นี่เขาก็เสียเวลาไปมากเอาการแล้ว

“หลัวเฉิง โปรดรอสักครู่!”

ใบหน้างดงามของหวงซางปรากฏรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม นางเดินเข้าใกล้หลัวเฉิงแล้วกล่าวน้ำเสียงนุ่มนวล

“เกาะชิงอวิ๋นแห่งนี้เต็มไปด้วยอันตรายมากมาย ว่ากันว่ามีสัตว์อสูรระดับสูงสองดาว เราควรตั้งกลุ่มออกล่าแล้วดูแลซึ่งกันและกันมิดีกว่าหรือ ส่วนแต้มของสัตว์อสูรที่ถูกล่ามาได้นั้น ก็แบ่งให้เท่าๆ กันเจ้าเห็นเป็นอย่างไร?”

หลัวเฉิงส่ายศีรษะ “ขอบคุณน้ำใจแม่นาง แต่ข้านั้นชินชากับการอยู่อย่างลำพังมากกว่า”

แต่แท้จริงนั้น เขาคิดว่าจะสามารถกลืนวิญญาณสัตว์อสูรได้อย่างไรหากยังมีคนอยู่ใกล้

ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว พวกเขาทั้งสองยังเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธในขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ระดับสี่ธรรมดาทั่วไป เขาจึงลำบากใจในการจะเข้าร่วมทีม

“พวกเจ้าโปรดรักษาตัวด้วย ต้องลาแล้ว!”

หลังกล่าววาจาเช่นนั้น หลัวเฉิงก็หันหลังจากไปทันที

“อ๊ะ!”

หวงซางไม่คิดว่าหลัวเฉิงจะปฏิเสธได้ลงคอ ดังนั้นนางจึงยื่นมือออกไปปรามเขาไว้ก่อน

หลัวเฉิงขมวดคิ้ว “มีอะไรงั้นหรือ?”

หวงซางกลอกตาหยาดเยิ้มกล่าวว่า “เจ้าช่วยชีวิตเราไว้ แล้วเรายังไม่ได้ตอบแทนเจ้าเลย เอาเป็นว่าเราจะมอบแต้มสัตว์อสูรที่ล่ามาก่อนหน้าให้เจ้าดีหรือไม่ ถือเป็นการตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตพวกเราไว้”

“โอ้?”

หลัวเฉิงไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีน้ำใจมากขนาดนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธ “ตกลง!”

หวงซางหยิบป้ายหยกประจำตัวของหลัวเฉิงเอาไว้ในมือ แล้วกดปลายนิ้วลงบนป้ายหยกเพื่อบีบเลือดออกมา จากนั้นหยดมันลงบนป้ายหยกประจำตัวหลัวเฉิงหนึ่งหยด

ทันใดนั้น หมายเลขสามสิบห้าก็ปรากฏบนป้ายหยกประจำตัว!

แต้มการล่าสัตว์อสูรทั้งหมดสามสิบห้าแต้มที่ได้รับจากหวงซาง ถูกโยกย้ายไปยังป้ายหยกของหลัวเฉิง

ระหว่างที่ทำเช่นนี้อยู่ หวงซางทอดตามองยังโจวจินซวน ที่ยืนอยู่ด้านหลังของหลัวเฉิง เป็นครั้งคราว ด้วยสายตาบ่งบอกสัญญาณการลงมือเพื่อกระตุ้น

โจวจินซวนขมวดคิ้วเข้าเป็นปม ขณะที่มือขวายังคงกระชับด้ามดาบแน่นแล้วคลายออก กระชับและคลายอยู่หลายครั้ง แต่กระนั้นก็ยังไม่ทันได้ลงมือ

ความหงุดหงิดรำคาญใจฉายแววในดวงตาของหวงซาง ไม่ช้านางก็ยื่นป้ายหยกให้โจวจินซวน แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“รับไปสิ! อยากเห็นนักว่าเจ้าจะมีกี่แต้ม!”

โจวจินซวนรับป้ายหยกไป แต่ในใจเกิดความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดก็ชักดาบออกมาด้วยเสียงดังกราว แล้วกดปลายนิ้วลงบนคมดาบ

ไม่ทันไรก็หยดเลือดลงไปบนป้ายหยก หมายเลขสี่สิบหกก็ปรากฏขึ้นทันที!

สี่สิบหกแต้มรวมกับสามสิบห้าแต้มของหวงซาง มันเพิ่มขึ้นเกือบร้อยแต้มทีเดียว

สิ่งนี้ทำให้หลัวเฉิงมีประกายความสุขน้อยๆ ฉายในแววตา ครั้งนี้เขาได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือชีวิตผู้คน แต่ท้ายที่สุดการกระทำความดีของเขาก็นับว่าไม่สูญเปล่า

แต่ระหว่างนั้น จู่ๆ ก็เกิดการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน