บทที่ 154 ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ!

หลังฝึกฝนเคล็ดวิชามังกรแท้ กระแสการรับรู้ของหลัวเฉิงก็แผ่ขยายออกกว้างเรื่อยๆ และเขาก็สังเกตเห็นการต่อสู้เบื้องหน้าซึ่งห่างออกไปในป่าทึบเกือบร้อยจั้ง

หลัวเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ช้าก็โลดแล่นกลายไปตามต้นเสียง

เบื้องหน้านั้นเป็นป่าทึบรกร้าง ยากนักจะมองเห็นร่างมนุษย์ได้อย่างถนัดชัดตา อีกทั้งบางครั้งครายังมีเสียงคำรามโหยหวนของสัตว์อสูร

หลัวเฉิงเดินไปข้างหน้าซุ่มซ่อนอยู่หลังก้อนหินแล้วชะเง้อศีรษะดู

เบื้องหน้าเป็นพื้นที่เปิดโล่งมีรัศมีกว้างขวางหลายสิบจั้ง

ในขณะนี้ ตามพื้นเต็มไปด้วยหลุมบ่อที่เกิดจากการต่อสู้

สัตว์อสูรทั้งห้ารายล้อมศิษย์บำรุงสำนักสองคน หนึ่งชายและหนึ่งหญิง

สัตว์อสูรทั้งห้านี้มีขนาดมหึมา รูปร่างคล้ายสุนัขจิ้งจอก แต่ขนของมันมีสีดำวาว ทุกครั้งที่มันหายใจจะพ่นไอหมอกสีดำออกมา หมู่มวลพฤกษาบริเวณใกล้เคียงพลันเหี่ยวเฉาอย่างรวดเร็ว

หลัวเฉิงตระหนักดีว่านี่คือสัตว์อสูรระดับกลาง หมาป่าหมอกทมิฬ มันมิได้มีความแข็งแกร่งมากนักเพียงแค่เทียบเท่าขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ระดับสาม

อย่างไรก็ตาม หมาป่าหมอกทมิฬมีพิษที่ร้ายกาจ ชอบไล่ล่าเหยื่อเป็นกลุ่ม หากไม่ระวังให้ดีจนถูกพิษของมันเข้า ต่อให้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ในขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ระดับห้าก็ยากจะต้านทานได้

บุรุษและสตรีนางนี้ก็ใช่ว่าจะมีความแข็งแกร่งด้อยกว่า พวกเขาทั้งคู่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ในขั้นเปลี่ยนแปลงมนุษย์ระดับสี่

ทว่ายามนี้ ใบหน้าทั้งคู่ล้วนเป็นสีม่วงหมองคล้ำ เห็นได้ชัดว่าถูกทำร้ายด้วยหมอกพิษ พวกเขาจึงเหลือพลังเพียงสามหรือสี่ส่วนเท่านั้น ด้วยสถานการณ์ในตอนนี้เรียกได้ว่าทั้งคู่ตกอยู่ในอันตราย

“ศิษย์น้องซาง ดูท่าว่าวันนี้ชีวิตพวกเราทั้งคู่คงจบสิ้นแล้ว!”

ชายหนุ่มชุดน้ำเงินคร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง

แต่ทันใดนั้น

ร่างหนึ่งก็ไหวกายทะยานเข้าไปในที่เปิดโลกพุ่งเข้าหาหมาป่าหมอกทมิฬสองตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด

โฮก!

หมาป่าหมอกทมิฬทันสังเกตเห็นมัน จึงหันหลังกลับหมายตอบโต้ แต่ทว่าร่างที่ทะยานเข้ามากับรวดเร็วกว่าประดุจสายฟ้า

บูม! บูม!

เสียงกัมปนาทแผดดังสองครั้ง พร้อมกับเสียงครวญครางของหมาป่าหมอกทมิฬ ทันใดร่างอันใหญ่โตของพวกมันก็ถูกโยนละลิ่วออกไปคล้ายดั่งว่าวขาดเชือก ก่อนล้มกระแทกพื้นอย่างแรงจนเครื่องในมันกระจัดกระจาย!

“ฆ่า!”

ชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินตะลึงลานไปครู่ ชั่วแล่นก็สะอึกกายตอบโต้ทันควัน กระโจนขึ้นสูงแล้วใช้กระบี่ไขว้กันแล้วสะบัดฟันเข้าอย่างแรง ทันใดเศียรหมาป่าขนาดใหญ่ก็หลุดออกจากร่างกลิ้งไปด้านข้างทันที

หมาป่าหมอกทมิฬเหลืออีกเพียงสองตัวร่ำร้องเป็นเสียงขู่คำราม ก่อนหันร่างขยับตื่นหนีด้วยความหวาดกลัวเป็นที่สุด ไม่ช้าร่างขนาดใหญ่ก็หายลับตาเข้าไปในป่าลึก

หลังรู้ว่ารอดจากความตายมาได้ ชายหนุ่มชุดน้ำเงินก็สูดหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง ยกหมัดประสานไปทางหลัวเฉิงพลางกล่าวว่า “ขอบคุณที่ยื่นมือเข้าช่วย!”

“แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นอย่าได้กังวลไป”

หลัวเฉิงส่ายศีรษะกล่าวอย่างสงบ

ทุกคนเป็นศิษย์ของสำนักซวนหยวน ดังนั้นเมื่อเขาเห็นอีกฝ่ายตกอยู่ในอันตราย ไยจะไม่ยื่นมือเข้าช่วยเล่า

อัก!

ระหว่างนั้นเอง ร่างแน่งน้อยของดรุณีในชุดแดงที่อยู่ข้างๆ ก็สะท้านสั่น ครั้นอ้าปากนางก็พ่นเลือดสีดำออกมา ไม่ทันไรร่างอรชรก็ล้มลงกับพื้นไปทันที

“ศิษย์น้องซาง รีบกินยาถอนพิษเร็ว!”

ชายหนุ่มชุดน้ำเงินรีบเข้าพยุงร่างนาง จากนั้นจึงป้อนยาถอนพิษเข้าปาก ก่อนจะหยิบยาอีกเม็ดหนึ่งขึ้นมาแล้วใคร่ครวญอยู่ครู่

หลัวเฉิงเห็นเช่นนั้นจึงขมวดคิ้วกล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งใจขับพิษออกจากร่างเถิด ข้าจะคอยระวังภัยให้”

“ขอบคุณเจ้ามาก!”

ชายหนุ่มในชุดน้ำเงินไม่รั้งรอคว้ายาถอนพิษใส่เข้าปากทันที

ในตอนนี้ทั้งสองคนถูกพิษอสูรร้าย และพลังยังถดถอยเหลือเพียงสามในสิบส่วน หากเพียงสัตว์อสูรระดับสองทั่วไปเข้าจู่โจม เกรงจะมีอันตรายอย่างไม่คาดฝัน

ทั้งสองก็ไม่คิดรอช้า เมื่อใส่ยาเข้าปากก็รีบควบคุมลมหายใจแล้วชะล้างพิษทันที

หลัวเฉิงเหลือบมองยังร่างของหมาป่าหมอกทมิฬ ด้วยแววตาอาลัยเสียดายยิ่ง

ด้วยว่าตนตอนนี้ไม่อาจกลืนวิญญาณสัตว์อสูรได้ หลัวเฉิงจึงนั่งเข้าฌานสมาธิอยู่ข้างๆ ทั้งสอง แล้วโคจรปราณแท้มังกรเพื่อขัดเกลาวิญญาณสัตว์อสูรที่กลืนเข้าไปเมื่อไม่นานนี้

หลังผ่านไปครึ่งถ้วยชา หนุ่มสาวสองคนก็มีสีหน้าตามปกติดังเดิมจึงลุกขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพ

“ศิษย์พี่ ผู้น้องมีนามว่าโจวจินซวน! ต้องขอบคุณท่านมากในเรื่องก่อนหน้านี้ หากมิใช่เพราะท่านยื่นมือเข้าช่วย เกรงว่าน้องหญิงหวงซางและข้าคงต้องจบชีวิตลงที่นี่เป็นแน่ ไม่ทราบว่าศิษย์พี่มีนามว่า?”

ชายหนุ่มในชุดสีน้ำเงินนามโจวจินซวน ประสานหมัดทำความเคารพไปทางหลัวเฉิง

หวงซางซึ่งมีใบหน้าอ่อนหวานงดงาม ยามนี้ก็เปล่งประกายความรู้สึกขอบคุณเช่นเดียวกัน

หลัวเฉิงกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ  “เพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น นามข้าคือหลัวเฉิง”

“หลัวเฉิง!”

หลังได้ฟังคำตอบของหลัวเฉิง ทั้งสองก็พลันเปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อย

หวงซางจ้องยังหลัวเฉิง ในแววตาของนางประกายแสงกระพริบแปลกๆ