บทที่ 11 ฉันขี้กลัว

"ข้าไม่ต้องให้พวกเจ้ามาดูแลหรอก ไอ้พวกหน้าด้านใจดำ ใครจะรู้ว่าพวกเจ้าจะไม่ฉวยโอกาสตอนข้าขยับไม่ได้ แล้วลงมือฆ่าข้าเงียบๆ?" นึกถึงสีหน้าโหดเหี้ยมของมู่ยุนเหยาเมื่อครู่ หลี่ซื่อก็สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

มู่ยุนเหยาเดินเข้าไปหาหลี่ซื่อ ทำทีเหมือนจะตรวจดูอาการบาดเจ็บ แต่แอบกดลงบนแผลตอนที่ไม่มีใครสังเกต หลี่ซื่อร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดแล้วสลบไป

"ท่านย่า ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ท่านย่า... ป้าตระกูลหยาง รบกวนช่วยหามท่านย่าของหลานกลับบ้านด้วยนะคะ"

มู่ยุนเหยามีใบหน้างดงาม แม้อายุเพียง 13 ปี ก็เริ่มมีเสน่ห์แล้ว โดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่ใสกระจ่างราวกับมีน้ำเอ่อคลอ ทำให้คนที่มองเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้

"เด็กคนนี้ ยังใจอ่อนเกินไป... ช่างเถอะ ตอนนี้ย่าของเจ้าขาหัก คงไม่ทุบตีด่าว่าพวกเจ้าอีกแล้วละ มานี่ คนตระกูลจาง ช่วยกันหน่อย"

ที่อยู่ของหลี่ซื่อไม่ไกลนัก เป็นบ้านหลังเดียวที่กว้างกว่าบ้านของมู่ยุนเหยาและครอบครัวเสียอีก ที่นี่เดิมทีพ่อของมู่ยุนเหยาสร้างไว้เพื่อให้อยู่ด้วยกัน แต่หลี่ซื่อมักกลั่นแกล้งแม่ของนาง โดยเฉพาะหลังจากทำให้แม่คลอดก่อนกำหนด พ่อจึงสร้างบ้านใหม่แล้วย้ายออกไป

หลังจัดการให้หลี่ซื่อเรียบร้อย มู่ยุนเหยากล่าวขอบคุณ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ อากาศหนาวเย็นในฤดูหนาวแทบจะทำให้หูของพวกเขาแข็งเป็นน้ำแข็ง พวกเขาจึงไม่อยากอยู่ข้างนอกนานนัก

ซูชิงยังตกใจไม่หาย อยากจะพูดอะไรแต่ฟันยังกระทบกันด้วยความหนาว "เหยา..." เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้นางตกใจมาก

มู่ยุนเหยาจับมือมารดาไว้ กอดไว้แล้วเป่าลมอุ่นๆ "แม่หนาวแย่แล้วสินะคะ ลูกจะไปจุดไฟผิงให้ ยังอีกกว่าสองชั่วยามกว่าจะรุ่งสาง นอนพักอีกสักหน่อยนะคะ"

"เหยา ย่าของเจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่ต้องกังวลค่ะ ไม่เป็นไร" คนดีอายุสั้น คนชั่วอายุยืน ไม่ต้องเป็นห่วงหลี่ซื่อหรอก เมื่อกี้ยังด่าได้เสียงดังลั่นเลย

หลังจากจุดไฟผิงเสร็จ มู่ยุนเหยาก็พามารดานั่งลง ความอบอุ่นแผ่ซ่านจากด้านล่าง ทำให้ความตึงเครียดคลายลง "แม่นั่งตรงนี้ก่อนนะคะ ลูกจะไปทำแผลให้ย่า"

"เหยา มือเจ้าบาดเจ็บนะ ให้แม่ไปเถอะ"

"แผลนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกค่ะ แม่ฟังลูกเถอะ" แม่ใจอ่อน ให้จัดการกับหลี่ซื่อคงมีแต่ถูกรังแก ต้องให้นางจัดการเอง

ซูชิงรู้สึกไม่เหมาะสม แต่เห็นลูกสาวดูมั่นคงเช่นนั้น ก็เลยทำตามที่ลูกบอกโดยไม่รู้ตัว

เตียงผิงกว้างมาก หลี่ซื่อนอนอยู่ที่หัวเตียง ขาบิดเบี้ยวผิดรูป เลือดยังไหลไม่หยุด

มู่ยุนเหยาตักน้ำมาอ่าง หยิบผ้ามาเช็ดเลือดให้ ท่าทางพิถีพิถัน แต่ไม่ได้ออมแรงเลย หลี่ซื่อร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

"เจ้า... เจ้าจะฆ่าข้าหรือ?" หลี่ซื่อหน้าซีดเผือด นึกถึงสีหน้าโหดร้ายของมู่ยุนเหยาในกองเพลิง รู้สึกหวาดกลัวจับใจ ตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ถ้ามู่ยุนเหยาคิดร้าย นางก็หนีไม่ทันแน่

มู่ยุนเหยายิ้มเย็นชา "ย่าพูดอะไรอย่างนั้นคะ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน กตัญญูต่อท่านยังไม่พอเลย จะฆ่าท่านได้อย่างไร"

"เจ้าไม่ใช่คน เจ้าเป็นผี เจ้าเป็นผีมาทวงหนี้!"

"ไม่ทำเรื่องผิด ก็ไม่ต้องกลัวผีมาเคาะประตู ถ้าท่านไม่ติดหนี้ข้า ก็ไม่ต้องกลัวว่าข้าจะมาทวงหนี้" มู่ยุนเหยาออกแรงจัดขาของหลี่ซื่อให้ตรง แล้วใช้ผ้าพันทีละชั้น

หลี่ซื่อเจ็บปวดแทบตาย อ้าปากจะด่า มู่ยุนเหยาออกแรงกดลงบนแผลอย่างแรง

"โอ๊ย ไอ้เด็กชั่ว... เจ้าตั้งใจ..."

"หลานขี้กลัวนะคะ ย่าอย่าด่าหลานอีกเลย พอท่านเปิดปาก หลานก็กลัว มือก็เลยควบคุมแรงไม่ได้"

หลี่ซื่อโกรธจนกัดฟันกรอด แต่พอเปิดปาก มู่ยุนเหยาก็กดแผลแรงๆ ทีหนึ่ง ทำให้นางไม่กล้าส่งเสียงอีก

ซูชิงมองดูด้วยความตกใจและกลัว

"แม่ ไม่ต้องกลัวนะคะ เรานอนกันเถอะ"

"เหยา มือของเจ้า..." ซูชิงจับข้อมือลูกสาวด้วยความเป็นห่วง มือที่ถูกไฟลวกเมื่อโดนน้ำดูน่ากลัวยิ่งขึ้น

"แม่ไม่ต้องห่วงค่ะ อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว" ผิวของนางดี แผลหายเร็ว และไม่ค่อยเป็นแผลเป็น ชาติก่อนขาหักไม่มีคนรักษา กระดูกโผล่ออกมา สุดท้ายก็ยังหายดี แผลที่มือดูเหมือนรุนแรง แต่ไม่นานก็จะหายสนิท ไม่งั้นนางคงไม่ใช้วิธีทำร้ายตัวเองแบบนี้หรอก