บทที่ 80 ความสัมพันธ์คลุมเครือเริ่มก่อตัว(ฟรี)

บทที่ 80 ความสัมพันธ์คลุมเครือเริ่มก่อตัว(ฟรี)

"เพคะ ฮองเฮา บ่าวพูดผิดไป ขอฮองเฮาลงโทษด้วยเพคะ"

"พอเถอะ เจ้าถอยไปก่อน ให้เราอยู่คนเดียวสักพัก"

ฮองเฮาให้แม่นมออกไปอย่างเหนื่อยล้า พระองค์หยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากก้นหีบเครื่องแป้ง แล้วนำแผ่นหยกออกมา เจียงเสี่ยวเฉียนจำได้ว่าตอนที่เพิ่งแต่งงานกับซ่งหยุนเฉา เขาก็เคยเห็นแผ่นหยกนี้บนตัวนาง ดูเหมือนว่าตัวตนของซ่งหยุนเฉาจะชัดเจนแล้ว

เจียงเสี่ยวเฉียนปิดกระเบื้องให้เหมือนเดิม ขณะกำลังจะออกจากวัง ทหารยามก็มาเห็นเข้า

"จับมือสังหาร! จับมือสังหาร!"

เจียงเสี่ยวเฉียนรู้สึกไม่ดี เห็นลูกธนูหลายดอกพุ่งเข้าใส่ เขาหลบได้อย่างคล่องแคล่ว แต่ตอนที่กำลังจะออกจากวัง หัวหน้าทหารก็เล็งเป้าหมายได้แม่นยำ

"ฉึก!"

เสียงลูกธนูทะลุเนื้อดังขึ้น เจียงเสี่ยวเฉียนรู้สึกว่าไหล่ซ้ายชาไปครึ่งหนึ่งทันที ตามด้วยความเจ็บปวดรุนแรง เขาฝืนออกจากวังไป อาการวิงเวียนจากการเสียเลือดมากโถมเข้าใส่เป็นระลอก

เจียงเสี่ยวเฉียนไม่กล้าหยุดนาน ทหารยามยังไล่ตามมา เพื่อหลบหนี เขาเห็นบ้านข้างๆ จึงใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปชั้นสอง แต่บังเอิญเจอซ่งหยุนเฉาที่กำลังอาบน้ำพอดี ทั้งสองคนตาเบิกโพลง

ชั่วขณะนั้นเจียงเสี่ยวเฉียนยังไม่ทันได้สติ แต่เสียงฝีเท้าของทหารยามด้านหลังก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ไม่มีเวลาคิดอะไรมาก เขาหน้าแดงเข้ามาในห้อง หลับตาหันหลังให้ซ่งหยุนเฉา

"ขอโทษด้วย สถานการณ์คับขัน ขอรบกวนให้ข้าหลบสักหน่อย"

ซ่งหยุนเฉาได้ยินเสียงจากข้างนอก เพียงแต่โล่งใจที่ตัวเองยังไม่ได้ถอดหน้ากากหนังออก ไม่เช่นนั้นก็คงถูกจับได้แล้ว นางรีบหยิบเสื้อชั้นในมาใส่ ปิดหน้าต่าง

จึงเห็นว่าเจียงเสี่ยวเฉียนสวมชุดลับ สีหน้าไม่มีความแดงเมื่อครู่แล้ว ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวไปหมด

ในอากาศยังมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ซ่งหยุนเฉาขมวดคิ้วเล็กน้อย "ท่านบาดเจ็บหรือ?"

เจียงเสี่ยวเฉียนเห็นซ่งหยุนเฉาไม่แปลกใจที่ตนปรากฏตัวที่นี่ ในใจสงสัย นี่ไม่ใช่ปฏิกิริยาปกติของคนทั่วไป กลางดึกมีชายแปลกหน้าปรากฏในห้องนอนหญิงสาว นางกลับมีปฏิกิริยาแบบนี้?

ซ่งหยุนเฉาไม่สนใจ หันไปหยิบกล่องยามา "ท่านจะถอดเองหรือให้ข้าช่วย?"

แม้เจียงเสี่ยวเฉียนจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้ แต่ให้หญิงสาวแปลกหน้าช่วยถอดเสื้อผ้า เขาก็ทำไม่ได้ จึงถอดชุดลับออกเอง เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียน เขาหันหลังให้เห็นบาดแผลที่ไหล่

ตอนนี้มีลูกธนูปักอยู่ที่ไหล่ เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุด ส่วนอื่นๆ ของลูกธนูดูเหมือนถูกใช้แรงหักออก

ซ่งหยุนเฉาทำความสะอาดเลือดรอบๆ แผลอย่างคร่าวๆ แกล้งถามอย่างไม่ตั้งใจ "ทำไมคุณชายเจียงถึงถูกไล่ล่ากลางดึกล่ะ? หรือว่าไปเป็นโจรลักพาสาวงามมา?"

"ข้าเป็นคนรักสะอาด จะเป็นโจรลักพาสาวงามได้อย่างไร อีกอย่างข้าก็แต่งงานแล้ว เจ้าไม่รู้หรือ?"

โอ้ ชายคนนี้ยังรู้ว่าตัวเองแต่งงานแล้วด้วยนะ ไม่เลว ดีมาก

ซ่งหยุนเฉาพอใจกับคำตอบของเขามาก จัดการบาดแผลภายนอกเสร็จแล้ว สิ่งที่ยากที่สุดคือลูกธนูที่หักอยู่ ตอนนี้นางไม่มียาสลบ ถ้าดึงลูกธนูออกแบบนี้ เจียงเสี่ยวเฉียนคงต้องทรมานไม่น้อย นางเห็นจากขอบลูกธนูแล้วว่าคนยิงนั้นโหดร้าย หัวลูกธนูยังมีเงี่ยงอีก!

"ข้าไม่มีเวลาสนใจเรื่องส่วนตัวของคุณชายเจียงหรอก ข้าขอบอกก่อน ที่นี่ไม่มียาสลบ ถ้าไม่รักษาบาดแผลนี้เร็วๆ อาจจะติดเชื้อได้ ข้าทำได้แค่ดึงหัวลูกธนูออกแบบนี้ ท่านอดทนหน่อยนะ"

"ได้"

เจียงเสี่ยวเฉียนตอบรับโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ความรวดเร็วนี้ทำให้ซ่งหยุนเฉาแปลกใจ

"ท่านตอบตกลงง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ? ท่านไม่กลัวว่าข้าจะทำร้ายท่านหรือ?"

เจียงเสี่ยวเฉียนหันกลับมาทันที สบตากับดวงตากลมโตของซ่งหยุนเฉา "ท่านจะทำร้ายข้าหรือ? อีกอย่าง ถ้าท่านอยากทำร้ายข้า เมื่อครู่ก็คงไม่ให้ข้าเข้ามาแล้ว แค่ไล่ข้าออกไปหรือส่งเสียงดังเรียกคนข้างนอกก็พอ จะต้องรอถึงตอนนี้ทำไม?"

ซ่งหยุนเฉารู้สึกอึดอัดเมื่อถูกเขามอง รู้สึกเหมือนถูกมองทะลุ นางรีบเบือนสายตาไป "ท่านเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะดึงออกแล้วนะ"

นางสูดหายใจลึก ใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อหัวลูกธนู ตัดสินใจแล้วออกแรงดึงออกมาทันทีโดยไม่ลังเล หัวลูกธนูเปื้อนเลือดถูกดึงออกมา

เจียงเสี่ยวเฉียนครางเบาๆ ความเจ็บปวดทำให้เส้นเลือดที่หน้าผากปูดโปน ไม่คิดว่าซ่งหยุนเฉาจะทำจริง ดึงหัวลูกธนูออกมาอย่างไม่ปรานีเลย

ซ่งหยุนเฉาใส่ยารักษาแผลลงบนบาดแผล แล้วหยิบผ้าพันแผลมาพัน ตอนพันด้านหน้าต้องให้เจียงเสี่ยวเฉียนยกแขน เพียงแค่สบตาเขาก็เข้าใจความหมายของนาง

ระยะห่างระหว่างสองคนค่อยๆ ลดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซ่งหยุนเฉาแทบจะรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของชายหนุ่มที่เป่ารดบนไหล่ของนาง

นึกถึงครั้งนั้นที่เจียงเสี่ยวเฉียนถูกวางยา ตอนที่นางกับเขามีความสัมพันธ์กันทั้งคืน อุณหภูมิร่างกายของเขาก็ร้อนแรงแบบนี้ ราวกับจะเผาไหม้ผิวของนาง

เห็นใบหูของหญิงสาวค่อยๆ แดงขึ้น เจียงเสี่ยวเฉียนอยากแกล้งนางขึ้นมาทันที "หูของเจ้าแดงแล้วนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้หรือ? ข้าเห็นเจ้าไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ กลับคล้ายกับนิสัยภรรยาของข้ามากกว่า"

เจียงเสี่ยวเฉียนจ้องมองซ่งหยุนเฉา ทั้งสองคนนอกจากชื่อคล้ายกันแล้ว ยังมีหลายอย่างที่เหมือนกัน แม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีข่าวว่าซ่งหยุนเฉาตายแล้ว แต่เจียงเสี่ยวเฉียนไม่เชื่อว่านางจะตายง่ายๆ แบบนั้น

(* งง ไปดูต้นฉบับนางตายตอนไหน….)

เพราะคนตรงหน้าช่างเหมือนนางเหลือเกิน หลังจากเหตุการณ์วันนี้ เจียงเสี่ยวเฉียนยิ่งมั่นใจ

ซ่งหยุนเฉาแกล้งทำเป็นสงบนิ่งพันแผลให้เขาจนเสร็จ "ข้าเคยใกล้ชิดกับคนอื่นแบบนี้หรือไม่ ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับคุณชายเจียงนะ? อีกอย่าง ข้าจะเหมือนภรรยาของท่านหรือไม่ ท่านพูดแบบนี้ได้อย่างไร? เป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี ข้าไม่ชอบเรื่องตัวแทนอะไรนั่นหรอก เอาล่ะ รักษาแผลให้ท่านเสร็จแล้ว คุณชายเจียงอย่าลืมส่งค่ารักษามาวันหลังด้วยนะ"

เจียงเสี่ยวเฉียนเลิกคิ้วเล็กน้อย มองดูบาดแผลที่พันไม่ค่อยดีของตัวเอง แล้วหัวเราะเบาๆ

"ท่านหัวเราะอะไร?! อย่าบอกนะว่าท่านดูถูกฝีมือพันแผลของข้า?"

ซ่งหยุนเฉารู้สึกอับอายจนโกรธ นึกว่าตัวเองเก่งทุกด้าน แต่มีเพียงการพันแผลที่นางไม่เก่งจริงๆ แต่ก่อนเวลารักษาเพื่อนร่วมทีมก็มักจะถูกหัวเราะเยาะครึ่งวัน

ไม่คิดว่าวันนี้จะถูกเจียงเสี่ยวเฉียนหัวเราะเยาะอีก ช่างน่าอายจริงๆ ผู้ชายบ้านี่ รู้งี้ก็ไม่ควรช่วยเขาเลย

"ข้าไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น พรุ่งนี้ข้าจะส่งค่ารักษามาให้ วันนี้ข้าขอตัวก่อน"

เจียงเสี่ยวเฉียนลุกขึ้นเปิดหน้าต่าง กำลังจะจากไป แต่ก็หยุดคิดแล้วหันกลับมามองอีกครั้ง "ต่อไปคุณหนูอย่าบุ่มบ่ามแบบนี้อีก อย่าให้ชายแปลกหน้าเข้ามาในห้องนอนง่ายๆ แล้วยังช่วยพันแผลให้อีก ท่านเป็นสตรี อันตรายมาก"